Choroby weneryczne

Choroby weneryczne: są chorobami zakaźnymi przenoszące się z osób chorych na zdrowe, głownie przez stosunek płóciowy , wyjątkowo inna drogą. W ogromnej większości zakażenia bywają następstwem przygodnych stosunków i to najczęściej w stanie zamroczenie Alkoholowego. W Polsce z chorób wenerycznych najczęściej występują : koła, rzeżączka, AIDS Wobec łatwości szerzenia się chorób wenerycznych zagrażają wielu ludziom . Należą do chorób społecznych. Walka z nimi wymaga współpracy działania chorych , służby zdrowia, władz i całego społeczeństwa. Podlegają obowiązkowi zgłaszania(bez ujawniania nazwiska),rejestracji ,leczenia i badań kontrolnych. Wkrótce po 2 wojnie Światowej , dzięki nowoczesnej terapii (penicylinie)i zorganizowanej akcji ‘W” nastąpił znaczny spadek zachorowań ,później znów zaczęły się szerzyć na cały świat ,również w Polsce.
Choroby weneryczne są dziś całkowicie wyleczalne, po warunkiem wczesnego rozpoznania i należytego leczenia.


Kiła- syfilius, luse- choroba weneryczna wywołana przez krętka bladego (Treponema pallidum), mająca przebieg przewlekły , z koresami remisji i nawrotów, atakująca wszystkie narządy. Choroba szerzy się głównie drogą płóciową , przez kontakt z chorym, z zakażonym materiałem lub przez krew. W zależności od sposobu zakażenia wyróżnia się: kiłę nabytą i wrodziną.

Kiła nabyta- zakażenia następuje w chwili wniknięcia drobnoustroju do skóry lub błony śluzowej , poprzez drobne ich uszkodzenia (mikrourazy, zatarcia) .Ze względu na przebieg wyróżnia się kiłę wczesną i kiłę późną, przyczyny kiły wczesnej obejmują dwa okresy: pierwotny i wtórny .

Kiła pierwotna-< 1 okresu> , w 3 tygodnie po zakażeniu w miejscu wtargnięcia Krątków powstaje ( na ogół na narządach płóciowych ) objaw pierwotny : okrągłe (owalne) owrzodzenie o twardym dnie , niebolesne (szankier twardy) towarzyszy mu powiększenie okolicznych (pachwinowych) węzłów chłonnych .Zmiany mogą ustępować samoistnie bez leczenia. W 6 tygodniu od zakażenia , a w 3 tyg. od pojawienia się objawu pierwotnego , stwierdza się we krwi występowanie dodatnich odczynów serologicznych ( najbardziej znany odczyn Wassermanna).

Kiła wtórna- (2 okresu) rozpoczyna się w 9 tyg. od zakażenia i stanowi klimakterium wyraz uogólnienia się choroby. Na skórze w okolicach narządów płóciowych , na dłoniach , stopach w fałdach w okolicy odbytu, mogą objawiać się sutki (plamista, grudkowata, krostowata), na błonach śluzowych i w gardle występują zmiany, może także nastąpić wyłysienie oraz plamiste odbarwienia. Wszystkie więzły limfatyczne ulegają powiększeniu. Odczyny serologiczne są zazwyczaj dodatnie. W 2 okres kiły trwa około 3 lat w tym czasie mogą tez występować okresy bez objawowe tak zwaną kiłę utajoną, kiedy brak jest uchwytnych zmian klimakteryjnych w skórze , na błonach śluzowych i na narządach wewnętrznych ,choć odczyny serologiczne są na ogół dodatnie.
Epidemiologicznie okres ten jest niebezpieczny ze względu na możliwość wystąpienia czynnych zmian o dużej zakaćźności u chorych nie leczonych lub u chorych leczonych niewystarczalnie .

Kiła wrodzona- następstwa zakażenie w czasie życia płodowego przez chorą Matkę . Może powodować śmierć płodu, urodzenia dziecka z bardzo rozległymi zmianami kiłowymi niezdolnego lub zdolnego do życia , występowanie zmian a latach późniejszych. W kile wrodzonej wczesne objawy na skórze są podobne do objawów występujących w kile nabytej. Zmiany występują także w narządach wewnętrznych : w śledzionie, wątrobie , płucach , kościach (uszkodzenie chrząstek z występowaniem pseudoparaliżu) , w układzie nerwowym W kile wrodzonej w późniejszym okresie obserwuje się zapalenie miążkowe rogówki, głuchotę , opóźnienie rozwoju fizycznego i psychicznego ,znamiona kostne, zmiany skórne, blizny wokół ust, znamiona zębowe. Zapobieganie polega na obowiązkowym leczeniu (badaniu) odczynu serologicznemu i ciężarnych kobiet.

Rzeżączka-tryper, wiewiór - choroba weneryczna wywołana przez dwoinki rzeżączki zw. też genokokami . Choroba może upośledzić wiele narządów i nie leczona prowadzić do bez płodności .Zakażenie następuje głównie przez kontakt płóciowy , ale także przez wspólne używanie pościeli , ręczników, bielizny. Okres wylęganie rzeżączki wynosi od 1-10 dni . U mężczyzn objawia się mniej lub bardziej obficie ropnym wyciekiem z cewki moczowej oraz z licznym pieczeniem i bólem przy oddawaniu moczu. Jest to ostra postać rzeżączki. W przypadku nie leczenie rozwija się w stan przewlekły , który może dawać groźnie powikłania np. zapalenie gruczołu krokowego , pęcherzyków nasiennych i najądrza.
U kobiet w kilka dni po zakażeniu pojawiają się upławy (ropna wydzielina z cewki moczowej i szyjki macicy) , czasami z pieczeniem przy oddawaniu moczu , po paru dniach upławy mogą się zmniejszać , co wcale nie oznacza zdrowienia , bo proces zapalny rozwija się i dalej przechodzi do trzonu macicy , jajowodów jajników i niekiedy nawet do otrzewnej. Zajęci górnych dróg rodnych pociąga za sobą zaburzenia cyklu miesiączkowego i innych objawów. W wyniku długotrwałego procesu zapalnego twarzą się zrosty i blizny , które mogą zamykać światło jajowodów . powodując bez płodność, bardzo trudno to wyleczyć. Jeżeli zarazki rzeżączki przenikną do krwioobiegu , mogą wędrować z prądem krwi do rozmaitych narządów i wywołać np. zapalenie stawów, pęcherzyka żółciowego i inne.
Leczenie: bezpłatne, obowiązkowe, dzięki antybiotykom, a głównie penicylinie , kojarzenie także z sulfamidami , nie jest uciążliwe i daje wspaniałe rezultaty : u kobiet trwa dłużej . Po przeprowadzeniu kuracji obowiązuje kontrola lekarza , w celu sprawdzenie skuteczności leczenie.
Zapobieganie: polega na wykrywaniu i przymusowym leczeniu osób zakażonych , przestrzeganie higieny osobistej , stosowaniu zabiegu Credego , unikaniu kontaktów z osobą podejrzaną o rzeżączkę .