Eyck van Jan

Eyck van Jan (ok. 1390-1441), jeden z największych malarzy niderlandzkich XV wieku, od 1425 nadworny malarz Filipa Dobrego, księcia Burgundii, założyciel szkoły flamandzkiej, jeden z twórców malarstwa nowożytnego, który przekształcił wrażliwość malarską. Z jego dorobku korzystali zarówno malarze niderlandzcy, jak i włoscy. Choć długo uchodził za malarza późnego średniowiecza, dziś historycy sztuki są zgodni, że był twórcą zapowiadającym renesans. W realistyczne obrazy gdzie szczegół był tak samo ważny jak całe dzieło, wprowadzał ukrytą symbolikę religijną. Rzeczywistość ukrywała niebo. Jego obrazy są pozbawione ekspresji na rzecz spokoju i harmonii.

Jego indywidualny styl cechuje duże poczucie realizmu w naśladowaniu rzeczywistości, nowatorska umiejętność przedstawienia przestrzeni, zarówno otwartej, jak i zamkniętej (wnętrza i pejzaże), subtelne efekty świetlne połączone z walorami barw. To jemu Giorgio Vasari przypisał stworzenie malarstwa olejnego, co nie do końca jest zgodne z prawdą, choć van Eyck bardzo je udoskonalił. Był również mistrzem malarstwa miniaturowego (miniatura), które w wielu wypadkach uznaje się za prototypy sztalugowych obrazów szkoły flamandzkiej. Jest autorem „Małżeństwa Arnolfinich” – pierwszego podwójnego całopostaciowego portretu w historii sztuki.

Dzieła m.in.: najsłynniejszy poliptyk gandawski - Ołtarz Baranka Mistycznego (1432), Portret małżonków Arnolfinich (1434), Madonna kanonika van der Paele (1436), Madonna kanclerza Rolin, Trzy Marie u grobu, Madonna przy fontannie (1439).