Portret młodej arystokratki. Charakterystyka Izabeli Łęckiej.

Izabela Łęcka jest dwudziestopięcioletnią przedstawicielką świata arystokratycznego w powieści Bolesława Prusa. Autor w „Lalce” te środowisko ukazuje jako grupę, która prowadzi próżniaczy styl życia, bawi się i marnuje czas. Izabela wywodzi się ze szlacheckiej rodziny mającej poważne kłopoty finansowe głównie przez jej ojca, Tomasza Łęckiego, ponieważ topi on wszystkie pieniądze w nietrafionych inwestycjach.

Mieszkała z ojcem oraz z jego kuzynką Florentyną w wynajmowanym lokalu złożonym z ośmiu pokojów w okolicach Alei Ujazdowskiej w Warszawie. kobieta obracała się w towarzystwie wielu znakomitych postaci oraz dużo podróżowała, Gdy tylko sytuacja finansowa na to zezwalała,

Izabela to bardzo piękna kobieta. Jej blond włosy, idealny nos i namiętne usta przyciągały uwagę każdego mężczyzny, ale to jej oczy robiły największe wrażenie. Według autora potrafiły się zmieniać i dopasowywać do sytuacji w jakiej panna Łęcka się znajdowała. Były na przemian palące i zimne jak lód. Rozmarzone biły radością, żeby za chwilę płakać bez łez.

Jej nieprzeciętną urodę podkreślały odpowiedni wzrost i kształtna figura tworząc idealną harmonię kobiecego piękna. Dzięki swej doskonałości była zawsze ozdobą towarzystwa. Miała także z tego powodu wielu adoratorów. To właśnie w Izabeli interpretatorzy powieści dostrzegają tytułową lalkę.

Uroda bohaterki utworu przysłaniała jej usposobienie i charakter. Zdecydowana większość ludzi mylnie oceniała jej wnętrze twierdząc, że jest równie idealne jak „powłoka”. W rzeczywistości jednak panna Izabela będąc piękną była jednocześnie bardzo próżna i zapatrzona w siebie. Wyrachowana i przyzwyczajona do wystawnego życia, lubiła towarzystwo adoratorów i często była nimi otoczona. Myślała, że istnieje po to, by ją wielbić.

Izabela nie widziała siebie w roli człowieka pracującego. Nie znała się na interesach, ani na zarabianiu pieniędzy, ale do perfekcji opanowała ich wydawanie. Źle traktowała ludzi niższego poziomu i uważała ich za podgatunek. Zimna egoistka nie potrafiła nawet zająć się schorowanym ojcem. Sprytu i przebiegłości jej nie brakowało. Nie potrafiła żyć bez luksusów i dobrze wiedziała, że małżeństwo z rozsądku byłoby dla niej korzystnym rozwiązaniem, bo miałaby zapewnione zaplecze finansowe.

Łęcka doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jakie wrażenie jej uroda wywiera na mężczyznach i wydawało jej się, że z tego powodu może pozwolić sobie na zwodzenie ich. Raczej nie była zdolna do głębszych uczuć, a każdy flirt traktowała jak zabawę, zresztą była w tym bardzo dobra. Bohaterka z początku poniżała Wokulskiego i gardziła jego uczuciami. Nawet przez chwilę nie pomyślała, że mogłaby pokochać zwykłego kupca. ale kiedy dostrzegła, że interesują się nim inne kobiety, sama zmieniła do niego stosunek. Mimo że zostaje jego narzeczoną, nie rezygnuje ze znajomości ze Starskim, który jest dla niej więcej wart od Wokulskiego, ponieważ pochodzi ze szlacheckiej rodziny. Bezczelnie prowadzi z nim rozmowę w obcym języku, będąc pewna, że Wokulski nie zna angielskiego. Świadczy to o jej wyrafinowaniu, pewności siebie, a także zakłamaniu i nielojalności. Bohaterka jest zatem niebezpieczną uwodzicielką, która gardzi uczuciami innych ludzi.