Generał Kazimierz Sosnkowski

Urodził się 19 XI 1885 r. w Warszawie, w rodzinie o dużych tradycjach patriotycznych, wywodzących się z udziału w walkach narodowowyzwoleńczych. Już czacie nauki gimnazjalnej brał udział w tajnych kółkach samokształceniowych, samokształceniowych po strajku w 1905 r. (w czasie, którego przerwał studia na politechnice Warszawskiej) włączył się czynnie do ruchu niepodległościowego. Wstąpił także do Polskiej Partii Socjalistycznej. Dowodził Organizacją Bojową PPS. A w 1908 r. został współorganizatorem i szefem sztabu Związku Walki Czynnej. Sosnkowski był twórcą pierwszej szkoły wojskowej, której istnienie utrzymywały jego wytrwałość, silna wola i twardy charakter. W latach 1914- 1916 był szefem sztabu Pierwszej Brygady Legionów Polskich. W lipcu 1917 r. został internowany przez Niemców i osadzony w Magdeburgu razem z J. Piłsudskim, z którym w 1918 r. powrócił do Warszawy. Następnie Sosnkowski współorganizował wojsko polskie, był członkiem Rady Obrony Państwa i dowódcą Armii Obwodowej. Na początku 1924 r. gen. Sosnkowski objął tekę Ministra Wojny w gabinecie Wł. Grabskiego. Jednak po 3 miesiącach podał się do dymisji. Pozostał jednak w czynnej służbie wojskowej i został mianowany dowódcą Okręgu Korpusu nr 7 w Poznaniu. W latach 1927- 1939 pełnił funkcję inspektora armii. Stanowiło to zasłużone wyróżnienie, ponieważ Sosnkowski miał duże zasługi w wychowywaniu kadr oficerskich. Oficerskich pierwszym rzędzie cenił on sobie niespożytość woli, siłę moralną, i wysoki poziom inteligencji twórczej, a także prawość i zdolność do poświęcania swoich żołnierzy.
Gen. Sosnkowski był jednym z głównych inicjatorów unowocześnienia armii polskiej. Brał udział w kampanii wrześniowej, podczas której 11 IX 1939 r. został mianowany dowódcą Frontu Południowego. Walczył pod Jaworowem, następnie przedostał się do Węgier, a potem do Francji. Od Listopada 1939 r. do czerwca 1940 r. pełnił funkcję komendanta głównego ZWZ.
Był również ministrem bez teki w rządzie gen. Sikorskiego. Po podpisaniu umowy Sikorski- Majski podał się do dymisji, nie zgadzając się z tekstem i postanowieniami tego dokumentu. Po tragicznej śmierci gen. Sikorskiego został 8 VIII 1943 r. mianowany Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych. Gen. Sosnkowski zawsze podziwiał wojskową pracę konspiracyjną w kraju, czemu dawał niejednokrotnie wyraz w staraniach staraniach pomoc dla AK. Gen. Sosnkowski nie był zwolennikiem podjęcia walki o stolicę. Jednak wobec ciężkich i krwawych walk powstańczej Warszawy naczelny wódz czynił starania, aby wymusić na aliantach udzielenie pomocy walczącej stolicy i wysłanie do niej Polskiej Brygady Spadochronowej. Anglicy nie dostarczyli powstańcom wystarczającej pomocy w związku, z czym doszło do konfliktu między gen. Sosnkowskim, a politykami brytyjskimi. Na skutek nacisków z zewnątrz prezydent RP zwolnił generała 30 IX 1944 r. ze stanowiska Naczelnego Wodza. Po tej wymuszonej rezygnacji Sosnkowski wyemigrował do Kanady gdzie był mediatorem w sprawach politycznych emigracji polskiej.
Gen. Kazimierz Sosnkowski zmarł w Kanadzie, w Arundel 11 X 1969 r. pochowany został zgodnie ze swoją wolą bliżej Polski, w Paryżu.