Hannibal Barkas

Hannibal Barkas (246-183 p.n.e.), wódz kartagiński i mąż stanu, syn Hamilkara Barkasa. W 221 p.n.e. objął dowództwo wojsk kartagińskich.
W 220 p.n.e. rozpoczął podbój dalszej części Hiszpanii i zdobył sprzymierzony z Rzymem Sagunt, co spowodowało wybuch II wojny punickiej. Przeprowadził armię kartagińską przez Alpy i odniósł szereg zwycięstw w Italii. Bitwa pod Kannami w 216 p.n.e. zakończyła się rozgromieniem silniejszej armii rzymskiej.
Brak żywności i pomocy z Kartaginy wpłynęły na decyzję powrotu Hannibala do Afryki (203 p.n.e.). Gdy wojska rzymskie pod dowództwem Scypiona Starszego wylądowały pod Kartaginą, Hannibal stanął do walki i przegrał bitwę pod Zamą (202 p.n.e.).
Po przyjęciu warunków pokojowych Rzymu Hannibal sprawował urząd sufeta i usiłował przeprowadzić reformy ustrojowe. Oskarżony schronił się u Antiocha w Efezie (196 p.n.e.). Po klęsce Syrii w wojnie z Rzymem Hannibal uciekł do Bitynii (190 p.n.e.), do króla Prusjasza. Gdy król chciał go wydać Rzymowi, popełnił samobójstwo.