Hannibal

Hannibal Barkas urodził się w 247 r. p.n.e. a zmarł na przełomie 183/182 r. p.n.e. - syn Hamilkara Barkasa. Był dowódcą wojsk antycznej Kartaginy i mężem stanu. Dowództwo objął w 221 r. p.n.e., po śmierci Hazdrubala, który zginął w zamachu. W 220 r. p.n.e. rozpoczął podbój dalszej części Hiszpanii. Zajął m.in. sprzymierzone z Rzymem miasto Sagunt w 218 r. p.n.e. W ten sposób rozpoczęła się druga wojna punicka. Hannibal wyruszył z Hiszpanii z 40-tysięczną armią przez Pireneje, południową Galię, Alpy do Italii. Zadał armii rzymskiej wiele klęsk, m.in. nad jeziorem Trazymeńskim i pod Kannami 2 sierpnia 216 r. p.n.e. Brak żywności i pomocy z Kartaginy wpłynęły na decyzję powrotu Hannibala do Afryki (203 r. p.n.e.). Gdy wojska rzymskie pod dowództwem Scypiona Starszego wylądowały pod Kartaginą, Hannibal stanął do walki i przegrał bitwę pod Zamą w 202 r. p.n.e. Kartagina straciła wszystkie swoje posiadłości poza Afryką i musiała zapłacić kontrybucję oraz podporządkować swoją politykę zagraniczną Rzymowi. Hannibal przez pewien czas pozostał w Kartaginie, ale rzymskie intrygi zmusiły go do ucieczki. Schronił się na dworze seleucydzkiego władcy Antiocha III Wielkiego w Efezie w 196 r. p.n.e. Po klęsce Antiocha w wojnie z Rzymem w 189 r. p.n.e. uciekł do Bitynii, gdzie popełnił samobójstwo, wypijając truciznę, którą dostał od ojca i nosił zawsze w pierścieniu, by nie wpaść w ręce Rzymian i nie zostać umieszczonym w klatce podczas triumfu. Przed śmiercią powiedział: "Uwolnijmy Rzymian od ich długiego niepokoju, skoro twierdzą, iż zbyt długo jest czekać na śmierć starego człowieka".