Niemcy - informacje

Niemcy

Niemcy to państwo położone w Europie Środkowej, nad Morzem Bałtyckim i Północnym.
Graniczy na północy z Danią, na wschodzie z Polską i Czechami, na południu z Austrią i Szwajcarią, na zachodzie z Francją, Luksemburgiem, Belgią i Holandią. Powierzchnia Niemiec wynosi 357 tys. km2.
Stolicą Niemiec jest Berlin (3,47 mln mieszkańców, 1995). Większe miasta (1995): Hamburg(1,6 mln), Monachium (1,2 mln), Kolonia (964 tys.), Essen (616 tys.), Frankfurt (651 tys.), Dortmund (600 tys.), Dsseldorf (571 tys.), Stuttgart (587 tys.). Językiem urzędowym jest niemiecki. Jednostką monetarną od niedawna stało się EURO.
Ludność
82,7 mln mieszkańców (2000 r.), drugie pod względem liczby mieszkańców państwo Europy. Średnia gęstość zaludnienia: 231,9. Przyrost naturalny: -1,14‰ (2000).
Skład etniczny: Niemcy (95,1%), Turcy (2,3%), Jugosłowianie (1,1%), Włosi (0,7%), Grecy (0,4%), Polacy (0,4%).
Religia: luteranie/protestanci (45%), katolicy (37%), muzułmanie (2,1%), żydzi (0,1%). Średnia długość życia: mężczyźni 74 lata, kobiety 80 lat.
Warunki naturalne
Na terenie Niemiec można wydzielić cztery jednostki fizyczno-geograficzne układające się równoleżnikowo: Nizinę Niemiecką, Średniogórze Niemieckie, Wyżynę Szwabsko-Bawarską (przedgórze alpejskie) oraz Alpy. Równiny północnych Niemiec są częścią Niżu Środkowoeuropejskiego, na którym lodowiec pozostawił pasma wzgórz morenowych i liczne jeziora, szczególnie widoczne na Pojezierzu Meklemburskim w północno-wschodniej części kraju.
Przez Nizinę Niemiecką płyną główne rzeki kraju: Ren, Ems, Wezera i Łaba uchodzące do Morza Północnego oraz Odra i Nysa Łużycka uchodzące do Morza Bałtyckiego. Średniogórze Niemieckie jest częścią szerokiego łuku górskiego, o wysokości przekraczającej 1000 m n.p.m., ciągnącego się przez Europę od środkowej Francji po środkową Polskę, do którego należą m.in.: góry Harz, Las Turyński, Rudawy.
Na południu Wyżyna Bawarska podnosi się ku północnym stokom Alp. Najwyższy szczyt Zugspitze (2963 m n.p.m.). Przy granicy ze Szwajcarią leży największe jezioro kraju - Jezioro Bodeńskie, z którego wypływa rzeka Ren, najdłuższa zaś rzeka Europy - Dunaj (część w Niemczech) wypływa z gór Schwarzwald. Lasy (bukowo-brzozowe, sosnowo-dębowe, jodłowe) pokrywają ok. 30% powierzchni kraju. Liczne parki narodowe i rezerwaty.
Klimat umiarkowany, łagodny, pozostający pod wpływem Oceanu Atlantyckiego, zimy łagodne z częstymi odwilżami, lata ciepłe. Średnia temperatura powietrza i średnie opady dla stolicy kraju wynoszą: w styczniu -0,5C i 34 mm, w lipcu 17,4C i 21 mm.

Przemysł
Niemcy zajmują pierwsze miejsce w Europie pod względem wielkości produkcji przemysłowej. Wydobywa się węgiel kamienny i brunatny (Zagłębia: Ruhry, Saary, Dolnoreńskie, Saskie, Łużyckie), ropę naftową i gaz ziemny (Dolna Saksonia, nad rzeką Ems), rudy cynku i ołowiu (Rudawy, Reńskie Góry Łupkowe, Harz), sole potasowe (koło Hanoweru, nad rzeką Werra i w okolicach gór Harz), sól kamienną. Rozwinięty przemysł chemiczny, maszynowy, stoczniowy, optyczny (zakłady Zeiss w Jenie, Pentacon w Dreźnie), włókienniczy, elektroniczny, hutnictwo metali oraz przemysł samochodowy (zakłady Volkswagena, Opla, Forda, Mercedesa, Porsche).
Rolnictwo
Ponad 1/3 powierzchni Niemiec zajęta jest pod uprawę głównie zbóż, ziemniaków, buraków cukrowych, roślin oleistych, pastewnych, warzyw oraz chmielu, z którego wytwarza się ponad 5000 gatunków piwa. W dolinach Renu i Mozeli uprawia się winorośl. Wysoki poziom osiągnięto w hodowli bydła i trzody chlewnej. Liczne kanały śródlądowe, m.in. Dortmund-Ems (265 km), Śródlądowy (259 km), Men-Dunaj (173 km), Kiloński (99 km). Największe porty morskie: Hamburg, Wilhelmshaven, Brema, Lubeka, Rostock, oraz rzeczne: Duisburg, Hamburg, Mannheim, Ludwigshafen, Kolonia.
Dochód narodowy 11 700 EUR na 1 mieszkańca (2000). Inflacja: 0,8% (1999). Struktura zatrudnienia: usługi - 58,5%, przemysł - 38,4%, rolnictwo - 3,1%. Handel zagraniczny: eksportuje się głównie wyroby gotowe (84,7%), towary przetworzone (7%), artykuły żywnościowe (5,4%), natomiast importuje się wyroby gotowe (65%), towary przetworzone (12,5%), artykuły żywnościowe (10%). Głównymi partnerami handlowymi są: Francja, Włochy i Holandia. Obroty z zagranicą w 1999 – eksport: 610 mld USD, import: 587 mld USD (1999).


LITERATURA

Związana wspólnotą językową z literaturą austriacką i szwajcarską (kantonów niemieckojęzycznych) powstawała i pozostawała z nimi w ścisłej więzi, jedynie ze względu na podziały polityczne wykształciła indywidualne cechy. Pierwsze zabytki piśmiennictwa niemieckiego pochodzą z poł. VIII w.; nie stanowią kontynuacji poezji starogermańskiej, łączą się bowiem z procesem chrystianizacji plemion germańskich. Zapis najstarszej germ. pieśni bohaterskiej Hildebrandslied stanowi rzadki wyjątek na tle średniowiecznej literatury religijnej, której ośrodkami były klasztory. Na przeł. XII i XIII w., w okresie rozkwitu feudalizmu, rozwijała się bujnie poezja dworsko-rycerska. Mistrzami eposu dworskiego, sięgającego do sag bretońskich, korzystającego jednak głównie z wzorów francuskich (Chrtien de Troyes), byli: Hartmann von Aue, Wolfram von Eschenbach i Gottfried von Strassburg; anonimowe eposy bohaterskie i Kudrun zostały osnute na dawnych sagach germańskich. Wraz z osłabieniem władzy cesarskiej w poł. XIII w. nastąpił zmierzch kultury i literatury dworsko-rycerskiej, w epigonalnych formach żyła ona jednak aż do końca średniowiecza. W XIII–XIV w. dominowała twórczość rel. (mistycy, kaznodziejstwo, poezja maryjna). Jednocześnie wykształciły się pierwsze formy literatury mieszczańskiej, wzorującej się na kulturze dworsko-rycerskiej. W wyniku zarysowującego się pod koniec XV w. kryzysu świadomości średniow. w Europie i poszukiwania nowych koncepcji rozumienia świata ukształtował się w Niemczech elitarny ruch humanistów piszących po łacinie (C. Celtes, także Erazm z Rotterdamu) oraz literatura mieszczańska o charakterze dydaktyczno-moralizatorskim, tworzona w języku niemieckim (S. Brandt, H. Sachs). Popularnością cieszyły się tzw. księgi ludowe (opowieść o doktorze Fauście) i farsy zapustne.
Decydujące znaczenie dla całej kultury niem. miała reformacja, zapoczątkowana przez M. Lutra Jego przekład Biblii przyczynił się w decydującym stopniu do powstania ponaddialektalnego języka niem.; protestantyzm ze swą nową wizją Boga, świata i człowieka ukształtował nowocz. kulturę i literaturę niem., wpływając także na katol. regiony Niemiec. Na większość ważnych dokonań lit. w Niemczech (a także w Szwajcarii) między XVI a XX w. oddziaływały etyczne koncepcje protestantyzmu. Literatura niem. XVI w. odzwierciedlała spory wyznaniowe (protest. literaturę apologetyczną reprezentuje J. Fischart, katol. piśmiennictwo polemiczne — T. Murner) oraz, kształtującą się pod wpływem protestantyzmu, nową wizję człowieka (J. Wickram). W epoce baroku ponownie większego znaczenia nabrała literatura dworska (poezja okolicznościowa, powieść heroiczna, powieść pasterska, tragedia D.C. von Lohenstein). Tendencje mieszczańskie doszły do głosu w tragedii (A. Gryphius) i poezji (Gryphius, S. Dach), a także w powieści łotrzykowskiej (H.J.Ch. Grimmelshausen). Rozwinęła się poezja rel., pisana dla potrzeb Kościoła protest. (P. Gerhardt) i katol., a także poezja mistyczna (Anioł Ślązak, J. Bhme). M. Opitz skodyfikował zasady barok. poetyki i nowoż. wersyfikacji niemieckiej.
W epoce oświecenia nowy klasycyst. kanon poetyki stworzył J.Ch. Gottsched. Racjonalizm 1 poł. XVIII w. najwyraźniej zaznaczył się w twórczości Ch.F. Gellerta, A. von Hallera, B.H. Brockesa; najwybitniejszy przedstawiciel gł. fazy niem. oświecenia, G.E. Lessing, propagował idee dramatu mieszczańskiego; F.G. Klopstock, przeciwstawiając się wzorcom klasycyzmu, tworzył poezję wyrażającą subiektywne doznania jednostki (lirykę w dzisiejszym tego słowa znaczeniu); wybitnym powieściopisarzem był Ch.M. Wieland, autor pierwszej ważnej powieści edukacyjnej. Nurt sentymentalizmu, łagodzący tendencje racjonalistyczne, uwidocznił się w poezji rel. (Klopstock) i sielankowej (S. Gessner z Zurychu, J.H. Voss). Od pocz. lat 70. do poł. lat 80. duży wpływ na literaturę niemiecką wywarł ruch literacki. Okres następny, zw. klasyką, obejmuje twórczość J.W. Goethego i F. Schillera, począwszy od drugiej poł. lat 80. aż do śmierci Goethego — 1832. Jego tłem polit. była rewolucja franc. 1789, a tłem filoz. — rozczarowanie nie zrealizowanymi postulatami oświecenia i poszukiwanie nowych rozwiązań w niem. filozofii idealist.; na pograniczu klasyki i romantyzmu tworzyli Jean Paul i F. Hlderlin. Romantycy niem. nawiązywali w swych przemyśleniach filoz. do pism F.W.J. Schellinga, J.G. Fichtego i teologa F.D.E. Scheleiermachera; romant. koncepcja sztuki i literatury była dziełem pierwszego pokolenia romantyków (romantyzm jenajski), gł. F. Schlegla i Novalisa. Do najważniejszych dokonań wczesnej fazy romantyzmu należą także dzieła W.H. Wackenrodera, L. Tiecka i A.W. Schlegla. Drugą fazę romantyzmu (romantyzm heidelberski) charakteryzował zwrot ku problematyce nar. (zainteresowanie przeszłością własnego narodu — powstanie powieści hist.) i twórczości lud. (zbiór niem. pieśni lud. — A.L. von Arnim i C. Brentano oraz baśni — bracia Grimm). Wybitnymi twórcami tej fazy romantyzmu byli ponadto J. von Eichendorff, A. von Chamisso, J. Grres, Z. Werner, F. de la Motte Fouqu, także tzw. szwabska grupa poetów, m.in. L. Uhland, J. Kerner, G. Schwab. Najwybitniejszym z prozaików niem. romantyzmu był E.T.A. Hoffmann. Szczególnym zjawiskiem, wykraczającym w dużej mierze poza ramy romantyzmu, była dramaturgia i nowelistyka H. von Kleista.
Po kongresie wiedeńskim nastąpił początkowo odwrót od tematów ogólnoludzkich, charakterystycznych dla klasyki i romantyzmu. W literaturze tej epoki, zw. Biedermeier, dominują odczucia rezygnacji i niewiary w możliwość przebudowy zastanego świata (K. Immermann). Od lat 30. XIX w. radykalizowały się nastroje polityczne. Charakterystyczna dla tego okresu jest publicystyka L. Brnego, twórczość H. Laubego, G. Herwegha, H. Heinego, G. Weertha, F. Freiligratha, A.H. Hoffmanna von Fallersleben. Poza zasięgiem Młodych Niemiec tworzyli dramatopisarze G. Bchner i Ch. Grabbe. Epoka realizmu mieszczańskiego (2 poł. XIX w.) przyniosła dominację prozy (G. Freytag, Th. Storm, Th. Fontane, W. Raabe); tradycję dramatu idei okresu klasyki przeł. XVIII i XIX w. ożywił Ch.F. Hebbel. Dramat naturalist. znalazł swego mistrza w G. Hauptmannie, poezję uprawiali m.in. A. Holz, H. Conradi, w prozie wyróżnili się H. Sudermann, K. Bleibtrau, O.J. Bierbaum; patronem symbolizmu był poeta S. George, a z neoromantyzmem wiązała się twórczość R. Huch i H. Hessego. Bujnie rozwijał się w literaturze niem. ekspresjonizm, który miał przedstawicieli w liryce (G. Heym, G. Benn, J.R. Becher i E. Lasker-Schler), w dramacie (W. Hasenclever, G. Kaiser, E. Toller) i prozie (L. Frank, K. Edschmidt). I wojna świat. i jej konsekwencje gosp.-polit. wysunęły na pierwszy plan problematykę społ.-polit., a jej odbiciem były m.in. utwory A. Dblina, L. Feuchtwangera, H. Fallady, O.M. Grafa, E. Kstnera, dramaty C. Zuckmayera i F. Wolfa; nurt antywojenny reprezentowali E.M. Remarque, A. Zweig, L. Renn, E. Glaeser. Utwory H. Hessego, H. Manna, a zwł. Th. Manna wysunęły literaturę niem. na jedno z czołowych miejsc w ówczesnej literaturze eur.; dzieła B. Brechta — utwory teatru epickiego, W. Bredla, A. Seghers, H. Marchwitzy zapoczątkowały literaturę socjalistyczną. Po 1918 coraz silniej zaznaczał się nurt prawicowo-konserwatywny, z jednej strony gloryfikujący walkę i wojnę (E. Jnger), z drugiej odrzucający cywilizację przem. i współcz. strukturę społeczeństwa (W. von Molo, H. Grimm, H. Stehr, E. Wiechert, E.G. Kolbenheyer). Po dojściu Hitlera do władzy ponad tysiąc pisarzy niem. opuściło III Rzeszę. Na emigracji powstały wybitne utwory Brechta, braci Mannów, Seghers, Feuchtwangera. W okresie III Rzeszy kontynuowali twórczość pisarze nurtu konserwatywnego okresu Republiki Weimarskiej (Kolbenheyer, H.F. Blunck, H. Burte, E.E. Dwinger), angażując się po stronie nar. socjalizmu, oraz pisarze dystansujący się od zasad światopoglądowych nazizmu (tzw. wewnętrzna emigracja), niejednokrotnie zawierając jednak kompromisy z oficjalną ideologią (G. Schneider, W. Bergengruen, G. Hauptmann, I. Seidel). Po zakończeniu II wojny świat. podział Niemiec na 2 państwa spowodował odmienny rozwój literatury w NRD i RFN.
Do NRD powrócili z emigracji pisarze, którzy już przed 1933 związali się z ruchem komunist. lub sympatyzowali z lewicą, np. J.R. Becher, E. Weinert, Bredel, Seghers, A. Zweig, P. Huchel, Brecht, B. Uhse, S. Hermlin, E. Claudius. Pierwszą fazę rozwoju literatury (lata 50.) charakteryzowało poszukiwanie sposobu odzwierciedlenia przemian zachodzących we wsch. części Niemiec oraz ukazania wizji nowych stosunków międzyludzkich, wynikających z założeń socjalizmu. W literaturze dominował realizm socjalist. jako nacz. zasada twórcza. Obok pokolenia „emigracyjnego” pojawili się autorzy debiutujący po 1945, wśród nich E. Strittmatter i F. Fhmann. Problematykę nazizmu i wojny podjęto stosunkowo późno (Fhmann, D. Noll, B. Apitz). Od końca lat 50. i w latach 60. w literaturze NRD dominowała, zgodna z oficjalną propagandą, problematyka dotycząca kształtowania się społeczeństwa w nowych warunkach ustrojowych. Prozę reprezentowali: Ch. Wolf, H. Kant, Noll, G. de Bruyn, E. Neutsch; ich wizja NRD jako „lepszych” Niemiec stanowiła konglomerat realist. opisu (z pominięciem wszelkich problemów polit.) i utopii; od obowiązującego kanonu poetyki odbiegała jedynie twórczość J. Bobrowskiego, zasługująca na uwagę także ze względu na tematykę (stosunki niem.-pol. i niem.-litew.). W latach 70. kontynuowano motyw socjalist. utopii (Kant, Noll), lecz coraz wyraźniej dochodziło do głosu rozczarowanie komunist. rzeczywistością; coraz częstszym motywem stawał się konflikt między światem rządzących a jednostką; wizja socjalist. społeczeństwa uległa istotnej modyfikacji (Wolf, J. Becker, V. Braun, G. Kunert, R. Kunze, E. Loest, H. Mller, P. Hacks, W. Heiduczek, U. Plenzdorf, K.H. Jakobs, I. Morgner, H. Knigsdorf). W latach 80. narastało rozczarowanie sytuacją jednostki w nowocz. społeczeństwie ery postindustrializacyjnej w szczególnych warunkach NRD (Wolf, Ch. Hein); najmłodsze pokolenie pisarzy, debiutujące w latach 80. (często poza kontrolą państwa), interesowało się coraz mniej problemami polityki i utopii komunist., zwracało się ku zagadnieniom języka i form. lit., nawiązując do poet. wzorów zach. (grupa Plenzlauer Berg). Jednocześnie opozycja starszego pokolenia wobec dyktatu państwa stała się coraz silniejsza — część pisarzy dobrowolnie opuściła NRD (lub była do tego zmuszona): W. Biermann, Kunze, Kunert, S. Kirsch, Loest, inni, pozostając w NRD, publikowali niemal wyłącznie w RFN (S. Heym). Wydarzenia polit. 1989–90 położyły kres istnieniu literatury NRD.
Początkowo literaturę RFN charakteryzowała penetracja tematu wojny — częste opisy doświadczeń wojennych i ich wpływu na późniejszą egzystencję pokolenia frontowego (W. Borchert). Silniej jednak uwidocznił się kryt. stosunek wobec polityki wewn. i zagr. epoki K. Adenauera i zjawisk społ., łączących się z tzw. cudem gospodarczym i jej najwybitniejsi przedstawiciele: H. Bll, G. Grass, U. Johnson, M. Walser, H.W. Richter). Problematykę związaną z sytuacją jednostki w świecie zagrożeń polit. podjęli A. Andersch, H. Bienek, A. Kluge, W. Jens, H. Kasack, W. Koeppen. Literatura lat 50. zwracała się ku problemom egzystencjalnym, stawiała pytania o możliwości porozumienia (komunikacji językowej) między ludźmi, szukała nowych rozwiązań formalnych (eksperymenty językowe „poezji konkretnej”). Większość autorów debiutowała po 1945 (S. Lenz, A. Schmidt), inni, chociaż publikowali już przed wojną, zyskali dopiero teraz znaczenie (H.E. Nossak). Szczególne miejsce przypadło poezji, w której najprecyzyjniej wyraziła się sytuacja człowieka po doświadczeniu Auschwitz (N. Sachs, także G. Benn). Powstał, wzorowany na literaturze franc., dramat w poetyce teatru absurdu (W. Hildesheimer). W latach 60. następowało silne upolitycznienie literatury (m.in. w wyniku rewolty studenckiej 1967–68 oraz zjawiska terroryzmu). Uwidoczniło się to w poezji (H.M. Enzensberger, E. Fried; także kabaret polit.), w różnych formach teatru dokumentarnego (H. Kipphardt, R. Hochuth, P. Weiss) i „socjalno-kryt. dramatu lud.” (F.X. Kroetz), w prozie (F.C. Delius, B. Engelmann). W latach 70. nastąpił zwrot ku tematom żywym w środowiskach robotników oraz wyłonione z niej, silniej upolitycznione ugrupowanie, Werkkreis Literatur der Arbeitswelt: M. von der Grn, E. Runge i szczególnie G. Wallraff). Z końcem lat 70. znużeniu tematyką polit. towarzyszył początek tzw. nowego subiektywizmu, stawiającego w kręgu zainteresowań sprawy jednostki, jej wyobcowanie w rodzinie i społeczeństwie konsumpcyjnym RFN, atomizację wszelkich społeczności i niemożność porozumienia się ludzi między sobą. Łączyło się z tym także narastanie postaw dystansujących się od apologii współcz. cywilizacji (B. Strauss, S. Nadolny, H.-J. Ortheil). Nastąpił zwrot ku autobiografii (H.M. Novak), pojawiły się ponadto odmienne — przeniesione teraz na płaszczyznę własnej rodziny — pytania o nazizm (Ch. Meckel, P. Brckner). Szczególnym zjawiskiem jest literatura feministyczna (V. Stefan, K. Struck, Ch. Reinig, G. Wohmann). Znamienne dla lat 80. było akcentowanie utraty pozytywnej wizji przyszłości, zwątpienie w dotychczasową tradycję i hierarchię wartości. Brak orientacji światopoglądowej zastępuje poszukiwanie nowych doświadczeń estet.; najbardziej reprezentatywna dla tych tendencji jest twórczość: P. Ssskinda, L. Hariga, K. Modicka, R. Gernhardta, w liryce O. Pastiora, T. Klinga. Niezależnie od tendencji i kierunków na kształt literatury RFN wpływały i wpływają od lat 50. po dzień dzisiejszy utwory Blla, Grassa, Johnsona, Walsera traktowane zawsze jako szczególnie ważne wydarzenia literackie.

Turystyka: Ciekawe miejsca i propozycje miłego spędzenia czasu
Turystyka rozwinęła się ogromnie od 1991r. Niemcy odwiedziło 15,6 mln turystów zagranicznych, gł. Holendrów, Amerykanów, Anglików, Szwedów. Wpływy z turystyki wyniosły ok. 11 mld dol. Dla amerykanów głównymi regionami turystycznymi są: Alpy (ośrodki turystyczne o światowej sławie — Garmisch-Partenkirchen), Schwarzwald (Baden-Baden), Harz, Rudawy, wybrzeża z przybrzeżnymi wyspami, dolina Renu. Bardzo licznie odwiedzane są zabytkowe miasta (m.in. Berlin, Lubeka, Hanower, Kolonia, Heidelberg, Drezno, Poczdam) oraz miasta międzynarodowych targów, wystaw i kongresów, festiwali i innych imprez (gł. Frankfurt n. Menem, Monachium, Lipsk). Wydatki Niemców na turystykę zagraniczną (ok. 30 mld dol. USA) prawie 3-krotnie przewyższają wpływy z turystyki zagranicznej. Niemcy wyjeżdżają głównie do Austrii, Włoch, Hiszpanii, Francji, Szwajcarii, USA i Afryki.


Anzio - miasto we Włoszech, w regionie Lacjum, nad Morzem Tyrreńskim, na południe od Rzymu. Około 25 tys. mieszkańców. Port handlowy i rybacki. Słynie z przemysłu rybnego. Kąpielisko morskie.

Verdun - miasto w północno-zachodnich Niemczech, nad rzeką Mozą, w departamencie Meuse. 21 tys. mieszkańców (1990). Zakłady przemysłu chemicznego, meblarskiego, tekstylnego i spożywczego. Ośrodek turystyczny.

Helgoland - wyspa na Morzu Północnym, u zachodnich wybrzeży Niemiec, w kraju związkowym Szlezwik-Holsztyn. Powierzchnia 2,1 km2. Ok. 3 tys. mieszkańców (1985).
Słynne kąpielisko i ośrodek turystyczno-wypoczynkowy. Morska stacja naukowa (ornitologiczno-biologiczna).

Atterwasch (Wotsowas) - Wioska Atterwasch, oddalona od Guben o 7 km, położona w dolinie potoku Schwarzes Flie, została założona w 13-tym wieku. Leżący w tej wiosce kosciół, którego najstarszy fragment pochodzi z 13-go wieku, posiada bogaty barokowy ołtarz.
Propozycje wedrowek:
Żółty szlak prowadzi od kościoła w Atterwasch przez doline Schwarzes Flie a w kierunku Brenklau lub do brzegu Jeziora Schenkendberner i dalej w kierunku Deulowitz.
Kąpieliska i miejsca campingowe mozna zalezc przy Jeziorze Deulowitz.

Bomsdorf -Wioska Bomsdorf leży wraz ze swoją dużą posiadłością rycerską 12 km na północ od Guben. Do posiadłości należy na północ od wioski leżący ciąg jezior (Seen): Jezioro Długie, Przednie, Środkowe i Tylnie Jezioro Okońskie (der Lange See, Vorderer, Mittlerer i Hinterer Barschensee) i również 500m dlugie, w wąwozie leśnym leżące Gallensee.
Propozycje wedrowek:
Wzdłuż powyżej wymienionych jezior można dojść do Gallensee i stamtąd przez Groe Kahntopfen do Schwerzka.

Bresinchen (Brjazynka) - Wioska ta, włączona do gminy po 1990 r., leży 6 km na północ od Guben. Na dobrej glebie są uprawiane warzywa. Na zachodnim krańcu wioski jest eksploatowany żwir. Dzięki temu powstałe jezioro stało się popularnym kąpieliskiem.

Deulowitz (Dulojce) - Wioska ta, włączona do gminy po 1990 r., leży 3 km na zachód od miasta Guben. Na północy miasta powstaje obszar przemysłowy.
Propozycje wedrowek:
Zółty szlak prowadzi od jeziora Deulowitz w kierunku Atterwasch. Czerwony szlak prowadzi do Sprucke. Nad Jeziorem Deulowitz można znaleźć kąpieliska i miejsca campingowe.



Deulowitzer See (Jezioro Deulowitz) - Jezioro Deulowitz, wielkości 18 ha i głębokości 12 m, leży na połowie drogi pomiędzy Atterwasch i Kerkwitz. Na południowym brzegu jeziora znajduje się ośrodek wypoczynkowy, dający możliwość campingowania i posiadający plażę.

Koperno - Mała wioska Kppern lezy 7 km na południe od Guben. W kościele znajduje się starogotycki dzwon.

Luboszyce
Wioska Liebesitz leży 10 km na południe od Guben, na krawędzi doliny Werder`y. Na południe od wioski unosi się na wysokość 103 m "Schafberg". Warty do zwiedzenia jest zamek Luboszyce.

Meklemburgia, Mecklenburg - Kraina historyczna w północno-wschodniej części Niemiec. Zajmuje płaskie i faliste tereny Pojezierza Meklemburskiego. Główne miasta: Schwerin, Rostock i Neubrandenburg. Pierwotnie zamieszkana przez słowiańskie plemię Obodrzyców. Słynąca z turystyki pieszej i wodnej.

Uznam (Usedom) - Druga co do wielkości wyspa w Niemczech (fragment w Polsce) ma przeciętnie 1906 godzin słońca w roku. Jej atuty to historia, przyroda i plaża

Akwizgran - Historyczne miasto założone przez Rzymian
Zabytki: katedra (VIII-XIX w.) ze słynną oktagonalną kaplicą pałacową Karola Wielkiego (789 - około 800), wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i przyrodniczego UNESCO, kościół S. Johann (konsekrowany XI w., przebudowany, obecnie barokowy), bazylika S. Adalbert (XI, XIX w.), zamek Frankenburg (około 1270, obecnie muzeum), ratusz (XIV w.), wybudowany na fundamentach karolińskiej rezydencji cesarskiej (Pfalz), z wieżą i gotycką salą koronacyjną, Elisenbrunnen (1824-1827) oraz fragmenty obwarowań miejskich, m.in. wieża Langer Turm (XIII/XIV w.) i brama Marschiertor (około 1320).