Polityka wielkich mocarstw w stosunku do Niemiec 1919-1933 - część 2.

18 stycznia 1919 r. nastąpiło otwarcie konferencji pokojowej w Paryżu. Uczestniczyło w niej 27 państw sprzymierzonych i stowarzyszonych. Pokonanych Niemiec i ich sojuszników nie zaproszono – decyzje miały być im zakomunikowane bez dyskusji.
Konferencji przewodniczył premier Francji Georges Clemenceau, z USA przybył prezydent Woodrow Wilson, z Wielkiej Brytanii David Lloyd George.
Traktat wersalski został podpisany 28 czerwca 1919w Sali Lustrzanej Pałacu Wersalskiego, tej samej, w której w 1871 proklamowano zjednoczenie Niemiec. Miało to mieć wymiar symboliczny i stanowić satysfakcję dla Francji, że po prawie pół wieku krzywdy jej zostały naprawione. Francja bowiem odzyskała Lotaryngię i Alzację.
Niemcy traciły wszystkie kolonie; na Dalekim Wschodzie przejęła je Japonia, w Azji i Afryce stały się mandatami Anglii, Francji, Belgii i Związku Afryki Południowej. Była to wymyślona w czasie konferencji formuła możliwa do zaakceptowania dla Wilsona, który był przeciwnikiem systemu kolonialnego. Na 15 lat pod zarząd Ligi Narodów trafiło Zagłębie Saary.
Niemcy zostały uznane za wyłącznie winne wojnie (art. 231), co wynikało z dość naciągniętej interpretacji historycznej, ale służyło za podstawę obciążenia Niemiec odszkodowaniami wojennymi.
Niemcy podpisały traktat, ale uznały go za krzywdzący i narzucony.

Konferencja poświęcona międzynarodowym problemom gospodarczym została zwołana w 1922 w Genui. Wielka Brytania i Francja zadecydowały o zaproszeniu do udział w niej również delegacji niemieckiej i radzieckiej. Konferencja nie przyniosła żadnych rozstrzygnięć, ale pozwoliła Niemcom i ZSRR przełamać izolację na arenie międzynarodowej.
Wyjście Niemiec i Rosji radzieckiej z międzynarodowej izolacji politycznej, a przede wszystkim podjęcie przez nie współpracy wojskowej (na mocy traktatu w Rapallo) było pierwszym wyłomem w ładnie europejskim stworzonym w Wersalu.
W styczniu 1922 fr. Premierem został Raymond Poincare, prezydent Francji z czasów wielkiej wojny. Może te wojenne doświadczenia powodowały, że był on zwolennikiem twardej polityki wobec Niemiec. Pozostawał w tych przekonaniach odosobniony, Londyn był zwolennikiem wyrozumiałości wobec trafionych inflacją Niemiec. Waszyngton nie chciał mieszać się w spory między państwami europejskimi.
Francja i Belgia podjęły zdecydowane działanie i 11 stycznia 1923 wojska tych państw zajęły Zagłębie Rury. Rząd w Berlinie liczył na poparcie brytyjskie, wezwał mieszkańców zagłębia do biernego oporu. Za niepracownie dla okupanta Niemcy miały wypłacać pensje. W wyniku tego inflacja przerodziła się w hiperinflację. Francja na tej okupacji też nic nie zarobiła, bo trzeba było sprowadzać fr. Robotników, urzędników itp.
Drugim ważnym krokiem było zatwierdzenie przez Radę Ambasadorów wschodniej granicy Polski (15. 03. 1923).
Troska o własne bezpieczeństwo spowodowała, że Francja prezentowała najbardziej nieprzejednane stanowisko wobec Niemiec. Nawiązała sojusze wojskowe z Polską i Czechosłowacją oraz była inicjatorką utworzenia Małej Ententy składającej się z Czechosłowacji, Rumunii i Jugosławii. Od 1924 pod naciskiem Wlk. Brytanii polityka francuska wobec Niemiec stała się bardziej ugodowa.

Załamała się koncepcja francuskiej polityki wobec Niemiec. Okupacja zagłębia Ruhry gospodarczo nic Francji nie dała, a równocześnie ukazała jej polityczna izolację. Wycofanie się z tej polityki za zachowaniem twarzy umożliwił tzw. plan Dawesa, amerykańskiego bankiera, który stał na czele grupy finansistów proponujących racjonalne rozwiązanie kwestii odszkodować niemieckich. Plan Dawesa zakładał, że niemcy spłacać będę od jednego miliarda marek w 1924 do 2,5 miliardów w 1929, kiedy nastąpi ponowne porozumienie co do terminów i wysokości spłat. Równocześnie Niemcy miały uzyskać pożyczki
Niemcy postanowiły ponownie odgrywać rolę w polityce europejskiej.
1924 – 1925 dyskutowano w stolicach mocarstw inicjatywę niemiecką dotyczącą zawarcia uznającego nienaruszalność wzajemnych granic traktatu niemiecko – francuko – belgijskiego gwarantowanego przez włoch i wlk. Brytanię, a także warunki przyjęcia Niemiec do Ligi narodów.
W konferencji w Locarno w 1924 udział wzięli ministrowie francji, wlk. Brytanii, włoch, belgii i niemiec. Został podpisany park reński, kótrego sygnatariusze gwarantowali nienaruszalność granic pomiędzy francją i belgia a Niemcami oraz wyrzekali si wobec siebie agresji. Podpisując ten pakt Belgia zrzekła się neutralności.
Podpisano też 4 arbitrażowe układy, które rzesza zawarła z francją, belgią, Polska i czechosłowacją i układy gwarancyjne pomiędzy francją a polską i francją a czechosłowacją. Układy gwarancyjne potwierdzały sojusze i zobowiązania na wypadek niemieckiej agresji, ale poddawały je procedurze Ligi Narodów.
Konsekwencją przywrócenia rzeszy pełnoprawnej pozycji w polityce międzynarodowej i statusu mocarstwa było przyjęcie jej w 1926 do Ligi Narodów i przyznanie jej stałego miejsca w Radzie.