Ekologia Krajobrazu

Ekologia krajobrazu-jest nauka zajmująca się kompleksem powiązań pomiędzy biocenozami i ich środowiskowymi uwarunkowaniami w określonych wycinkach krajobrazu.

Rozwój Ekologii Krajobrazu -jest on powiązany ze wzrostem liczny ludności, od którego w prosty sposób jest uzależnione zużycie surowców mineralnych i przekształcenie antropogeniczne układów przyrodniczych.
Ekologia Krajobrazu rozwinęła się po II wojnie światowej; Niemcy ?badanie dynamiki procesów przyrodniczych, modelowanie zjawisk przyrodniczych metodyką kartowania terenowego.
Istotną role odgrywa Federalny Instytut Ochrony Środowiska i Ekologii Krajobrazu
W byłym ZSRR rozwinęła się geochemia krajobrazu i geofizyka krajobrazu. Silny ośrodek rozwoju EK to Instytut Akademii Nauk w Moskwie
Całościowe barania nad środowiskiem przyrodniczym rozwinęły się w Australii. Opracowano koncepcję wydzielania naturalnych jednostek przestrzennych nazywanych land units i land systems i zasady systematycznego kartowania rozległych terytoriów. Holandia- dynamiczny rozwój EK przyczyniła się do tego działalność I.S oraz J.I.S. Zonevaldów. W 1972 powstało Towarzystwo EK. Słowacja- Instytut EK zorganizował w altach 1967- 1988 osiem sympozjów poświęconych problemom badań krajobrazowych. W Pieszczanch w 1982 powołano z inicjatywy Holandii Międzynarodową Asocjację EK ( IALE)
Korytarz- to pas terenu, który różni się od otaczającego tła. Może być odizolowany lub połączony z określoną powierzchnią albo powierzchniami, traktowanymi jako specyficzne, świadomie i celowo wyróżnione płaty na tle o odmiennych warunkach ekologicznych. Wyróżniamy korytarze: liniowe, pasowe. Funkcje kor.: zmniejszanie stopnia izolacji oddzielnych elementów; efekt bariery półprzepuszczalnej, f-cja siedliskowa dla specyficznych organizmów; organizmów; f-cja siedliskowa dla specyf. grup gatunków; wzbogacające i regulujące oddziaływania na otaczające tło.
Stabilność- oznacza jego trwałość w warunkach niezmiennego otoczenia oraz zdolność do powrotu do stanu oryginalnego po zakończeniu oddziaływania zakłócających czynników zewnętrznych. Najważniejsze właściwości systemów to:

Ekwifinalność: polega ona na osiąganiu tego samego stanu końcowego podczas rozwoju przy odmiennych warunkach początkowych i w różny sposób. Kryteria ekwifinalności: a)sensu stricto. Występuje wtedy, gdy po zakłóceniu system wraca do stanu identycznego ze stanem wyjściowym , taki typ ekwifinalności w zasadzie nie występuje wśród systemów przyrodniczych;b)przybliżona. Występuje wtedy, gdy po zakłóceniu system nie powraca do stanu wyjściowego, lecz do stanu bliskiego stanowi wyjściowemu
ekwifinalność; c) mieszana d) relacji.
Stałość określa niezmienność, czyli trwałość systemu w określonym przedziale czasu.
Bezwładność: zmiany w organizacji lub funkcjonowaniu systemu występują dopiero po pewnym czasie trwania zakłóceń zewnętrznych.
Odporność: system się nie zmienia lub zmiany są odwracalne po ustaniu zakłócenia
Elastyczność: Określa tempo, sposób lub stopień, w którym początkowe charakterystyki systemu są odtwarzane po ustaniu zakłócenia.