Konfederacja Polski Niepodległej
„Jesteśmy kolejną zmianą w długiej sztafecie pokoleń Polaków walczących o niepodległość.”
Z Deklaracji Ideowej KPN (1 września 1979 r.)
Konfederacja Polski Niepodległej jest partią polityczną powstałą 1 września 1979 roku w czasie totalitarnych rządów Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej - wasalnej agentury Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Zasadniczymi celami KPN w tamtym czasie były: wyjście Polski spod hegemonii sowieckiej i budowa niepodległej Rzeczypospolitej Polskiej. Pierwszy z tych celów został już osiągnięty, co nie znaczy, że niepodległość została nam dana raz na zawsze i nie trzeba jej utrwalać i umacniać. Budowa wolnej nowej Rzeczypospolitej napotyka ciągle na poważne trudności wynikające z fatalnej sytuacji gospodarczej państwa, dominacji ekonomicznej spadkobierców PZPR oraz z niskiego stopnia świadomości politycznej społeczeństwa polskiego.
Rzeczpospolita to wspólne dobro i własność wszystkich Jej obywateli. W Rzeczypospolitej nie ma podziału na "swoich" i obcych, na lepszych i gorszych. Świadomość jedności narodu i myśl państwowa przeciwstawia walce klas lub jakichkolwiek grup zasadę równości i solidarności czyli troski o zabezpieczenie godności i praw jednostki a także dobra wspólnego i praw społeczeństwa.
Z zasad ideowych przyjętych przez Konfederację wynika określenie postawy konfederata jako służby Ojczyźnie, a nie jako dążenia do osiągnięcia osobistych korzyści z przynależności do KPN. Przyjęta zasada służby i uczciwości ujęta w haśle Czas na uczciwość jest podstawowym obowiązkiem członka Konfederacji. Praca dla Polski daje godność każdemu obywatelowi bez względu na jego pochodzenie etniczne, wyznanie czy zawód. KPN widzi zagrożenie tej godności człowieka pracy zarówno w tak zwanym realnym socjalizmie jak i w liberalnym kapitalizmie.
Założenia ideowe KPN
„Moim programem jest zmniejszenie łajdactw i utorowanie drogi uczciwości.”
Józef Piłsudski
Konfederacja Polski Niepodległej jest partią bazującą na myśli politycznej Józefa Piłsudskiego. Podstawowym celem Konfederacji jest umacnianie niepodległości państwa polskiego. Służbę sprawie wolności i niepodległości Rzeczypospolitej ślubuje każdy wstępujący w szeregi KPN.
Do nadrzędnego celu zmierzają poprzez wzmacnianie wewnętrzne Polski przez wspólne działania dla przezwyciężenia nieprawidłowości, niesprawiedliwości i krzywdy społecznej, zbudowanie ustroju politycznego o silnej centralnej władzy wykonawczej a władzy terenowej opartej na samorządach terytorialnych, uświadamianie rodakom potrzeby ofiarności narodowej w imię wyższych celów wspólnych dla wszystkich obywateli, zabezpieczanie zarówno dobra wspólnego i praw społeczeństwa jak i godności i praw jednostki, wychowanie obywatelskie w duchu tolerancji i zrozumienia odrębności kulturowych, religijnych i światopoglądowych zarówno wśród obywateli Rzeczypospolitej jak i wśród narodów świata, tworzenie warunków rozwoju gospodarczego jako podstawy zamożności społeczeństwa, ułatwianie rozwoju nauki, oświaty, kultury, zbudowanie silnej armii zawodowej, utrzymywanie dobrosąsiedzkich stosunków ze wszystkimi sąsiadami Polski i dążenie do zacieśnienia więzów między państwami strefy Międzymorza Adriatyk-Bałtyk-Morze Czarne w celu zbudowania sojuszu zdolnego przeciwstawić się hegemonistycznym tendencjom Niemiec i Rosji, wspieranie aspiracji niepodległościowych narodów uciemiężonych, dbałość o dobre imię Polski na arenie międzynarodowej.
Wobec wieloletniego szkalowania Konfederacji przez komunistów i wrogów ideologii
wyjaśniają, że:
NIE są faszystami,
NIE są antysemitami,
NIE są wrogami religii,
NIE chcą rewizji granic Polski,
NIE chcą wywołać nowej wojny światowej,
NIE stosują przemocy i terroru w walce politycznej.
Wybrane tezy programu gospodarczego KPN
1. Racjonalizacja polityki ekonomicznej
Nadrzędnym celem polityki gospodarczej powinien być bezpośredni i czytelny interes narodowy
Rzeczypospolitej i jej obywateli. Wymaga to wystarczającej ochrony własnego rynku, eliminacji autodyskryminacji w obrotach z zagranicą, wspierania działających na naszym terytorium przedsiębiorstw państwowych i prywatnych, pomagania rodzimej wytwórczości.
Nowoczesna gospodarka rynkowa wymaga stosowania umiarkowanego interwencjonizmu państwowego, podobnie jak to robią wszystkie kraje rozwinięte. Wyciągnąć kraj z kryzysu można tylko w oparciu o ten potencjał gospodarczy, który posiadamy. Nie można liczyć na międzynarodową filantropię. Możemy liczyć tylko na siebie, na własną pracę i nasz majątek narodowy. Prywatyzacja powinna być narzędziem a nie celem samym w sobie. Przybrała ona obecnie cechy patologiczne. Miejsce wroga klasowego zajął teraz pracownik najemny zatrudniony w przedsiębiorstwie państwowym. Skutkiem tego jest bezrobocie, nędza i rabunek majątku narodowego. Tym zbrodniczym działaniom należy przeciwstawić: rozsądną politykę w zakresie emisji pieniądza, uruchomienie nowych ścieżek prywatyzacji, takich jak:
1. powszechna prywatyzacja kuponowa,
2. prywatyzacja spółdzielcza polegająca na połączeniu praw własności z miejscem pracy,
3. prywatyzacja zarządzania zakładami stanowiącymi własność Skarbu Państwa – bez zmian praw własności kierowanie przedsiębiorstwem powinno być powierzone na zasadzie kontraktów sprawdzonym firmom zarządzającym.
Ważną rolę w wyprowadzeniu gospodarki z kryzysu powinny odegrać wielkie rządowe programy
inwestycyjne modernizacji infrastruktury komunikacji i łączności, społecznego budownictwa mieszkaniowego.
Wykonanie ich jest niezbędne ze względów cywilizacyjnych, gospodarczych i społecznych, a jednocześnie jest to najbardziej efektywny sposób likwidacji masowego bezrobocia. W walce z inflacją należy usunąć jej budżetowe źródła, takie jak np. urzędowe podwyżki cen nośników energii, lekarstw itp. W sposób racjonalny należy rozpocząć stopniowe obniżanie oprocentowania kredytów, poczynając od wybranych segmentów gospodarki.
2. Stymulowanie wzrostu zamożności społeczeństwa
Państwo jest wtedy bogate, gdy jego obywatele są bogaci. Ponieważ majątek odziedziczony po PRL (ziemia i jej zasoby, przedsiębiorstwa przemysłowe, usługowe i rolne) jest – a przynajmniej powinien być – własnością ogółu obywateli; w tym można szukać podstawy przyszłej zamożności Polaków. Reprywatyzacja i prywatyzacja powinny być traktowane jako główne narzędzie tworzenia podstaw ekonomicznych rodzin, w tym tworzenia przedsiębiorstw rodzinnych. Dalszy wzrost zamożności obywateli będzie uzyskiwany w następstwie polityki gospodarczej wspierającej indywidualną aktywność gospodarczą. Ogólne procesy powinny być wzmacniane programami szczegółowymi, a zwłaszcza polityką prorodzinną, oraz wsparciem startu młodych ludzi, tak w zakresie wykształcenia jak i aktywizacji zawodowej. Należy zmienić obecny system podatkowy na system prosty i czytelny. Powinien on mieć charakter prorodzinny, tzn. stosować preferencje dla rodzin wychowujących dzieci.
3. Podstawowe działy gospodarki
3.1. Przemysł
Akceptując konieczność prywatyzacji przemysłu należy utworzyć strategiczne przedsiębiorstwa państwowe. Będą to np. przedsiębiorstwa przemysłu zbrojeniowego, energetyki, a także kolejnictwo. Ze szczególnej opieki państwa powinien korzystać przemysł innowacyjny oraz gałęzie przemysłu mogące stanowić polską specjalność na rynku międzynarodowym. Należy otoczyć opieką rzemiosło, a szczególnie tych wytwórców, których produkty mogą stanowić dziedzinę bardzo opłacalnego eksportu.
3.2. Rolnictwo
Ze względu na warunki fizjograficzne występujące na obszarze Polski, jak stosunkowo drobna mozaika gleb i form terenu, nie powinno się preferować form gospodarki wielkoobszarowej typu amerykańskiego czy ukraińskiego opartych na monokulturach. Wykształcona przez pokolenia stara kultura rolnicza stwarza szczególnie dogodne warunki do rozwoju rolnictwa ekologicznego, które może się stać polską specjalnością na rynku światowym. Należy zachować i rozwinąć tradycje przetwórstwa rolno-spożywczego. Stwarza to szczególnie pomyślną koniunkturę światową w momencie, gdy medycyna stwierdza szkodliwość tzw. żywnością wysoko przetworzonej. Struktura rolnictwa w Polsce powinna się opierać na gospodarstwie rodzinnym. Należy
przeprowadzić badania w celu ustalenia optymalnych kierunków upraw dla poszczególnych regionów Polski. Na tej bazie przeprowadzić reformę rolną oraz parcelację, szczególnie na terenach o dużym występowaniu zrujnowanych byłych PGR, i komasację, tj. akcję scalania gospodarstw o przypadkowych, rozdrobnionych formach np. na skutek podziałów w rodzinnych.
3.3. Transport
Należy przywrócić rangę podstawowego środka przewozów transportowi szynowemu opartemu na własnych, krajowych zasobach energetycznych. Transport ten zapewnia najwiekszą sprawność przewozu ładunków masowych, największy komfort przejazdów, szczególnie na duże odległości. Transport osobowy szynowy w miastach prowadzony na wydzielonych torowiskach jest korzystny ekologicznie, a jednocześnie zapewnia sprawność ruchu w godzinach największego natężenia. Należy przywrócić rangę transportu wodnego, szczególnie przy przewozach ładunków masowych. Na celowość tej formy transportu wskazują doświadczenia państw zachodnich wykorzystujących do tego celu cieki wodne znacznie mniejsze od naszych rzek, jak również sąsiadów wschodnich o dużo ostrzejszych warunkach klimatycznych.
O programie politycznym KPN
1. Państwo – zadania, zasady zarządzania
Obecny system zarządzania wytworzył się w okresie zależności od obcego decydenta i miał za zadanie eksploatację Polski oraz zapewnienie doraźnych korzyści i bezpieczeństwa kompradorom (zdrajcom współpracującym z obcym rządem na szkodę własnego państwa). W ich interesie było wytworzenie systemu bez wyraźnego podziału kompetencji odpowiedzialności urzędników. Nawet w przypadkach popełnienia niewątpliwych przestępstw i prób postawienia winnych w stan oskarżenia system ten prowadzi do przewlekłych procesów kończących się zwykle uniewinnieniem przestępców lub minimalną karą.
Rządzenie niepodległym krajem wymaga czytelnego podziału funkcji zarządzania między członków władz, ustalenia jasnego zakresu kompetencji i odpowiedzialności na wszystkich szczeblach zarządzania, ograniczenia ilości ministerstw i instytucji centralnych, co – prócz znacznych oszczędności – ułatwi kontrolę urzędników.
Zadaniem Rzeczypospolitej Polskiej jest zapewnienie obywatelom przysługujących im praw kardynalnych, zgodnie z Deklaracją Praw Człowieka, bezpieczeństwa zewnętrznego, porządku i ładu wewnętrznego, dostępu do oświaty, nauki i kultury, możliwości korzystania z zabezpieczeń na wypadek nieszczęścia, choroby, starości, utraty pracy itp., opieki nad rodziną przez prowadzenie szczególnej polityki prorodzinnej, wolności pracy i nadzoru nad warunkami pracy.
W aktualnej sytuacji gospodarczo-społecznej państwa KPN widzi następujące naczelne zagadnienia
w pracy rządu: prawo i porządek, racjonalizacja polityki ekonomicznej, zintegrowana polityka obrony i wykorzystania środowiska przyrodniczego, stymulowanie wzrostu zamożności społeczeństwa, nauka, oświata, kultura.
2. Zasady polityki zagranicznej
W polityce zagranicznej jedynie słuszną zasadą jest bezwzględne pierwszeństwo interesu
narodowego Rzeczypospolitej.
Bez wariantowe przyjmowanie integracji Polski z Unią Europejską nie zdaje egzaminu. Silni partnerzy zachodni nie spieszą się z przyznaniem Polsce praw członkowskich i są skłonni traktować nas jako obszar peryferyjny, przewidziany do eksploatacji, a nie partnerstwa.
W interesie Polski jest zachowanie dobrych stosunków z sąsiadami, a szczególnie rozbudowa współpracy z innymi krajami Europy Środkowej: z Grupą Wyszehradzką i krajami Międzymorza –w tym z Litwą i Ukrainą. Współpraca z tymi krajami może być prowadzona na zasadzie partnerskiej, nie grozi nam utratą suwerenności gospodarczej i politycznej. Nie jest też bez znaczenia uniknięcie ponoszenia kosztów rozbudowanej biurokracji Unii Europejskiej.
3. Polityka obronna
Zabezpieczenie bezpieczeństwa Rzeczypospolitej jest kluczowym warunkiem utrzymania niepodległości Polski oraz umożliwienia korzystnego rozwoju odpowiadającego jej potrzebom i aspiracjom. Nasze członkostwo w NATO gwarantuje nam bezpieczeństwo.
Polska jest krajem średniej wielkości i w oparciu o posiadany potencjał jesteśmy w stanie stworzyć siły zbrojne zdolne do obrony przed znacznie silniejszym napastnikiem oraz wystarczające do obrony w warunkach wojny koalicyjnej. Konieczna jest jednak reforma polskich sił zbrojnych odpowiadająca potrzebom niepodległego kraju i wymogom współczesnej techniki obronnej. Jako zasadę przyjmujemy utworzenie armii zawodowej o wysokim stopniu wyszkolenia i wyposażenia technicznego. Przy utrzymaniu konstytucyjnego obowiązku obrony Ojczyzny, dotyczącego ogółu obywateli Rzeczypospolitej, KPN chce wprowadzić zasadnicze zróżnicowanie tego obowiązku:
Służba w polskich siłach zbrojnych będzie służbą zawodową. Oznacza to całkowitą likwidację obowiązkowej służby wojskowej. Na polskie siły zbrojne będą się składały jednostki szybkiego reagowania (o wysokim poziomie wyposażenia i wysokiej mobilności) oraz oddziały obrony terytorialnej. Natomiast pozostała część społeczeństwa, zarówno mężczyźni jak kobiety, będą w wyniku przeszkolenia nabywali umiejętności potrzebne do zapewnienia warunków działania sił zbrojnych i funkcjonowania życia w czasie działań wojennych i innych zagrożeń.
4. Prawo i porządek
Na realizację tego zagadnienia, uznanego za jedno z naczelnych w pracy rządu, składają się: system prawny, wymiar sprawiedliwości, służby zapewniające porządek i bezpieczeństwo obywateli.
Pod określeniem prawo rozumie się system prawny, uporządkowany i stabilny, zgodny ze społecznym odczuciem praworządności. Prawa nie akceptowane przez społeczeństwo nie nadają się do realizacji. Społecznie akceptowane prawo musi być bezwzględnie przestrzegane. Za łamanie prawa należy pociągać każdego, bez względu na jego stanowisko czy majątek. Logiczne, powszechnie zrozumiałe i egzekwowane prawo łącznie z zasadą określenia kompetencji i odpowiedzialności jest jedynym skutecznym sposobem walki z korupcją.
Przeciętny obywatel powinien mieć pewność, że: nie będą mu zagrażały różne mafie o wielorakich powiązaniach, policja w pierwszej kolejności ma obowiązek zapewnienia obywatelowi ochrony przed przestępczością i będzie ten obowiązek realizowała, aparat wymiaru sprawiedliwości działa zgodnie z obowiązującym prawem.
Z pojęciem prawa i porządku łączy się sprawa rozliczeń za zbrodnie popełnione na szkodę konkretnych osób lub przeciw niepodległości Rzeczypospolitej, które w minionym okresie nie mogły być ścigane ze względów politycznych. Zbrodnie te nie mogą pozostać bezkarne. Trzeba przyjąć zasadę rozliczania za konkretną działalność dając obwinionym pełne prawo do obrony. Nie wolno również pomijać przestępstw kryminalnych popełnionych przez dygnitarzy partyjnych lub administracyjnych.
O programie społecznym KPN
1. Nauka, oświata. kultura
Nauka, oświata i kultura należą do zagadnień o kluczowym charakterze dla życia społecznego. Dziedziny te były instrumentalnie traktowane w PRL. Dziesiątki lat upowszechniania fałszywych "prawd", rzekomo naukowego poglądu na świat oraz na węzłowe problemy życia społecznego i indywidualnego doprowadziły do powstania masowych szkód w świadomości paru pokoleń Polaków. To dziedzictwo działa nadal, bo nie zostało poddane rzetelnej krytycznej ocenie.
Ostatni okres, charakteryzujący się lekceważeniem problematyki społecznej oraz stałym ograniczaniem wydatków na naukę, oświatę i kulturę, doprowadził do wystąpienia zjawisk negatywnej selekcji, szczególnie w zawodzie nauczycielskim.
Przy systematycznym wzroście nakładów trzeba utrzymywać dotychczasowy, stosunkowo wysoki, poziom kształcenia młodzieży. Należy przeprowadzić modernizację programów i placówek oświatowych oraz zapewnić poszerzenie dostępu do nich. Obowiązkiem państwa w najbliższych latach będzie zapewnienie rzeczywistego bezpłatnego nauczania. Konieczne jest uporządkowanie i rozwinięcie systemu permanentnego dokształcania zawodowego dorosłych. Niezbędne jest przyjęcie zasad oceny wiedzy i umiejętności jako kryterium naboru na studia wyższe oraz formowania kadr naukowych.
Trzeba stworzyć korzystne warunki do rzeczywistej pluralizacji kultury, nauki i oświaty, oraz doprowadzić do istotnej zmiany proporcji między kulturą kreatywną a masową.
2. System ochrony zdrowia
KPN widzi konieczność spójnego systemu ochrony zdrowia. Należy uniezależnić środki przeznaczane na ten cel od kondycji budżetu państwa. System ubezpieczeń zdrowotnych i społecznych powinien być jasny i czytelny, oparty o powszechne obowiązkowe ubezpieczenia zdrowotne realizowane przez samorządne Kasy Chorych. Każdy członek Kasy będzie opłacał składkę stanowiącą jednakowy dla wszystkich procent dochodu osobistego. Nie może to być dodatkowy podatek, zatem podatek dochodowy powinien być obniżony o wysokość składki.
Kasy Chorych powinny dysponować osiemdziesięcioma procentami sum przewidzianych w skali kraju na ochronę zdrowia. 20% powinno pozostawać w gestii państwa z przeznaczeniem na kształcenie kadr, naukę, programy badawcze, inspekcję sanitarną, zwalczanie chorób społecznych i profilaktykę. Państwo powinno też finansować rzadko stosowane, kosztowne procedury medyczne.
3. Ochrona zdobyczy socjalnych II Rzeczypospolitej
Jednym z pierwszych dekretów podpisanych przez Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego był dekret o ośmiogodzinnym dniu pracy. Tzw. liberalno-kapitalistyczna gospodarka rynkowa nie gwarantuje pracownikowi prawa do ośmiogodzinnego dnia pracy, jak również do odpowiedniego wypoczynku. Taka działalność jest zbrodnią przeciwko narodowi ze względu na: zmuszanie do wyniszczającej organizm pracy ponad siły, potęgowanie bezrobocia (np. wydłużenie czasu pracy do dziesięciu godzin zmniejsza o 25% liczbę miejsc pracy), rujnowanie życia rodzinnego pracownika, dla którego mieszkanie staje się wyłącznie sypialnią, co stwarza warunki do rozwoju patologii społecznej.
Wydłużanie dnia pracy stosowane na podstawie rzekomej dobrowolności załogi powinno być rygorystycznie ścigane z mocy prawa przez Państwową Inspekcję Pracy.
4. Polityka prorodzinna
Polityka prorodzinna to nie tylko polityka podatkowa. Państwo ma obowiązek chronić dobro rodziny, powinno być pomocne w sytuacjach jej zagrożenia.
Rodzina w Polsce ma szczególne znaczenie i tradycje. W okresie zaborów przechowywała świadomość narodową. W okresie minionego półwiecza okupacji zdołała uchronić w znacznej części społeczeństwa wartości etyczne zajadle zwalczane przez rządy PRLowskie. Rodzina przechowała tradycje solidarności narodowej i międzyludzkiej.
Konfederacja Polski Niepodległej zdecydowanie przeciwstawia się próbom bezkrytycznego propagowania rzekomo postępowych wzorców obyczajowych szczególnie zagrażających spójności rodziny. Nie dyskryminuje żadnych grup społecznych, ale nie chce dopuścić do sytuacji, w której prawnie zostałaby zagwarantowana możliwość deprawacji społeczeństwa przez "normalnych inaczej".
Historia KPN
1979 1 września publicznie proklamowano utworzenie Konfederacji Polski Niepodległej, pierwszej w krajach obozu komunistycznego jawnej partii opozycyjnej
1980 W maju odbył się I Kongres KPN. Mimo rozbicia obrad przez Służbę Bezpieczeństwa uchwalono trzy zasadnicze dokumenty: rezolucję na temat stosunków polsko-radzieckich, instrukcję o przygotowaniach do przewidywanej eksplozji społecznej, uchwałę o udziale Konfederacji w wyborach do Sejmu PRL.
Przed wyborami kandydaci KPN zostali aresztowani.
1981 W czerwcu rozpoczął się proces przywódców KPN. W sierpniu, na I Zjeździe Solidarności, Konfederacja przedstawiła tzw. Plan Stabilizacji Gospodarki. 2 grudnia wezwała do strajku generalnego jako przeciwdziałanie przed przewidywanym uderzeniem władz PRL w Solidarność.
1982 Ponad 2000 działaczy KPN przebywało w więzieniach lub było internowanych. W październiku zapadły wyroki dla przywódców Konfederacji. Leszek Moczulski, Przewodniczący KPN, otrzymał 7 lat więzienia.
1984 Po zwolnieniu, na mocy amnestii, przywódcy Konfederacji zwołali II Kongres KPN. Przyjęto do realizacji tzw. Płaszczyznę Trzech Horyzontów: walka o pluralizm związkowy, walka o pluralizm polityczny, walka o niepodległą III Rzeczpospolitą.
1985 W lutym działacze KPN wręczyli ambasadorom USA i Wielkiej Brytanii Memorandum do rządów państw-sygnatariuszy Konferencji Jałtańskiej, w którym przypominali o wciąż niewypełnionym przez te mocarstwa zobowiązaniu przeprowadzenia w Polsce wolnych wyborów parlamentarnych.
W marcu rozpoczął się II proces KPN. Tym razem Leszek Moczulski otrzymuje wyrok "tylko" 4 lat więzienia.
1986 Już w październiku tego roku kierownictwo Konfederacji wyszło na wolność.
1987 Leszek Moczulski został przyjęty w Białym Domu przez Wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych Georga Busha.
1988 KPN aktywnie uczestniczy w sierpniowej akcji strajkowej górników śląskich, wbrew kapitulanckim zachowaniom części działaczy Solidarności.
1989 W lutym odbył się III Kongres KPN zwołany tuż przed obradami okrągłego stołu, w których Konfederacja nie wzięła udziału.
1990 KPN podjęła akcję przejmowania bezprawnie użytkowanego przez PZPR i PRON majątku. Zajęto i okupowano około 200 budynków. Mimo prób pacyfikowania przez milicję uzyskano oczekiwane rezultaty: opozycja otrzymała pomieszczenia na biura i zaplecze. Pod hasłem Sowieci do domu KPN przeprowadziła na przełomie sierpnia i września blokadę radzieckich jednostek wojskowych na terenie Polski. To zmusiło władze do podjęcia działań w celu wyprowadzenia z kraju obcych wojsk (mimo bardzo "ostrożnego" stanowiska premiera Mazowieckiego). Udział Moczulskiego w wyborach prezydenckich (poparcie zwycięskiego Lecha Wałęsy w drugiej turze wyborów) kończy zmagania z PRL.
1991 W pierwszych po wojnie wolnych wyborach parlamentarnych KPN wprowadza do Sejmu i Senatu swoich przedstawicieli. Zgłasza projekt kluczowej ustawy o restytucji niepodległości. Niestety, za projektem głosowali praktycznie tylko konfederaci; przeciwko ustawie opowiedzieli się nie tylko byli komuniści ale także przedstawiciele tzw. prawicy postsolidarnościowej. M.in. przeciwni jej byli: Geremek, Kaczyński, Macierewicz,
Niesiołowski, Olszewski. W grudniu, z inicjatywy KPN, rozpoczęło się przed Trybunałem Stanu postępowanie
przeciwko sprawcom stanu wojennego.
1992 IV Kongres KPN.
1993 Przedterminowe wybory parlamentarne. Z prawicy jedynie KPN i BBWR zdobyli mandaty.
1994 Wybory samorządowe. KPN zdobyła około 400 mandatów w całym kraju.
W Kijowie odbył się pierwszy Zjazd Partii Politycznych Krajów Międzymorza.
1995 Kolejne wybory prezydenckie. Moczulski - posiadając zebrane 130 tysięcy podpisów - wycofuje się z rywalizacji wzywając swoich zwolenników do poparcia kandydatury Wałęsy, jedynego kandydata, który mógł pokonać Kwaśniewskiego. Niezrozumienie sytuacji przez innych polityków prawicy dało zwycięstwo komuniście.
1996 W perspektywie kolejnych wyborów powstała Akcja Wyborcza Solidarność z udziałem KPN.
Grupa Adama Słomki próbowała rozbić Konfederację od wewnątrz. V Kongres KPN uporządkował sprawy organizacyjne.
1997 W wyniku dyskryminowania KPN w Akcji Wyborczej Solidarność Konfederacja opuściła szeregi AWS i zrezygnowała z udziału w wyborach parlamentarnych. Po raz pierwszy w odrodzonej Polsce KPN znalazła się poza Parlamentem.