Doktryny ekonomiczne

1. KSZTAŁTOWANIE SIĘ DOKTRYN EKONOMICZNYCH

Doktryna ekonomiczna prezentuje pewien punkt widzenia myśli ekonomicznej, pewien system założeń, przekonań i twierdzeń. Doktryny wyjaśniają zjawiska gospodarcze, służą praktyce gospodarczej.

Myśl Starożytna
Swój początek ekonomia zawdzięcza Starożytnej Grecji, gdzie funkcjonowała ‘ekonomika’ – jej twórcą jest Xenofont (V-VIw.).
Xenofont – I mysliciel; stworzył dzieło o dochodach narodowych. Przedstawił wizję polityki gospodarczej Aten. Proponował rozwój m.in. gastronomii i hotelarstwa oraz zwiększyć wydobycie srebra, stworzyć prywatne spółki. Uważał, że zwiększenie ilości pieniądza bitego w srebrze zwiększy bogactwo kraju.
Platon – przedstawił obraz idealnego państwa. Uważał, że porty i rozwój handlu są przyczyną napływu zła moralnego do kraju. Potępiał więc handel oraz uznał, że najdogodniejsze położenie państwa jest w głębi lądu.
Po odkryciach geograficznych Europa znalazła się w nowej sytuacji gospodarczej. Rozwinął się handel.
Myśl Średniowieczna
Z myślą średniowieczną wiążą się 3 etapy:
1) wczesne średniowiecze od V do X w. – nastąpiła regresja
a) upadek miast
b) odwrót od gospodarki towaro-pieniężnej, zanik wymiany i powrót do gospodarki naturalnej
c) upadek produkcji rzemieślniczej.
2) klasyczne średniowiecze od XI do XIII w.
3) schyłek średniowiecza od XIV do połowy XV w.
Wg Tomasza z Akwinu, handel nie jest złem czy niemoralnym przedsięwzięciem. lecz pozwala zaspokoić potrzeby ludzi.
Inicjatorem życia społeczno-kulturowego było państwo i instytucje państwowe.
RESZTA Z TEGO ZAGADANIENIA W STARYM ZESZYCIE ;-))
2. MAKROEKONOMIA KLASYCZNA
Ekonomia klasyczna- do lat 30 bieżącego stulecia większość ekonomistów uważała, że siły podaży i popytu są w stanie rozwiązać problemy bezrobocia i niskiego poziomu produkcji.
Szkoła klasyczna jest to szkoła myślenia ekonomicznego, która posługuje się teorią makroekonomiczną zakładającą, że gospodarka w długim okresie, o ile nie będzie zakłócać się jej funkcjonowania doprowadzi do równowagi i neutralności pieniądza. Zgodnie z tą teorią wzrost bezrobocia doprowadzi do spadku stałych płac, ponieważ większa liczba pracowników będzie konkurować o mniejszą liczbę stanowisk pracy. Gdy cena siły roboczej padnie przedsiębiorcy będą zatrudniali więcej pracowników obniżając stopę bezrobocia i doprowadzając do obniżenia produkcji. Ekonomiści klasyczni winią przejściowo działające czynniki za wywołanie nierównowagi a za winnych bezrobocia i niedostatecznej produkcji uznają związki zawodowe i przepisy ograniczające spadek stawek płac w reakcji na spadek popytu. Zdaniem klasyków należy znieść wszelkie prawa ograniczające elastyczne kształtowanie się cen i płac.
Według ekonomii klasycznej problem spadku tempa wzrostu produktywności może również zostać rozwiązany przez system wolnego rynku. Jeśli ludzie chcą więcej dóbr i usług i mają dość pieniędzy by je nabywać wtedy przedsiębiorstwa będą więcej inwestować a nowe, bardziej sprawne urządzenia pozwolą na osiągnięcie wzrostu produktywności i wielkości produkcji w przyszłości. W mniemaniu ekon klas spadające tempo wzrostu produktywn wskazuje na to, że konsumenci nie są skłonni płacić za wyższy poziom produkcji w przyszłości rezygnując z bieżącej konsumpcji. Klas ekonomiści wyrażają również opinię, że pieniądz nie jest w stanie zmienić realnej wielkości zmiennych ekonomi; to znaczy, że wierzą oni w neutralność pieniądza. Uważają, że zmiany podaży pieniądza wpływają na ogólny poziom cen, ale nie mają wpływu na ogólny poziom cen względnych. Klas ekonom akceptują prawo saya, które wyraża makroekonomiczne przekonanie, że podaż tworzy swój własny popyt, tzn. że tworzenie podaży dóbr i usług tworzy również popyt na tle dobra i usługi.
3. MAKROEKONOMIA KEYNESA

Ekonomiczny nurt keynesizmu rozwijający się od poł. lat 80., po ataku na ekonomię keynesistowską ze strony zwolenników monetaryzmu i neoklasycznej ekonomii. Jednym z gł. zarzutów wobec keynesizmu był brak solidnych podstaw mikroekon. wysuwanych hipotez na temat zachowania się gospodarki w makroskali; dlatego jednym z najważniejszych celów badawczych nowej ekonomii keynesisowskiej jest wyjaśnienie — na poziomie zachowań gospodarstw domowych i przedsiębiorstw — przyczyn niskiej elastyczności płac i cen oraz cyklicznych wahań wielkości makroekon.; poszukiwanie podstaw mikroekon. obejmuje 3 podstawowe obszary badawcze: 1) hipotezę płac wpływających na efektywność (ang. efficiency wage hypothesis); 2) koncepcję kosztów zmiany cen (tzw. menu costs) i niepełnej racjonalności (near-rationality); 3) zagadnienie niedoskonałości rynków finansowych i racjonowania kredytu. W szerszym rozumieniu do nowej ekonomii keynesisowskiej zalicza się również koncepcję niezsynchronizowanych kontraktów płacowych, koncepcję kontraktów nieformalnych oraz hipotezę histerezy. Nowa ekonomia keynesisowska kładzie duży nacisk na rolę niedoskonałej konkurencji w wyjaśnieniu keynesowskiego efektu mnożnikowego oraz możliwości powstawania w gospodarce tzw. defektu koordynacyjnego, oznaczającego możliwości występowania stanów równowagi przy niepełnym wykorzystaniu czynników produkcji. W porównaniu z tradycyjnym keynesizmem ważną cechą nowej ekonomii keynesisowskiej jest wykorzystanie hipotezy racjonalnych oczekiwań, wyraźne rozróżnienie między nominalną i realną sztywnością płac i cen oraz przesunięcie akcentu z analizy rynku pracy na rynek produktów. Najbardziej znanymi przedstawicielami nowej ekonomii keynesisowskiej są G. Akerlof, L. Ball, L. Cooper, N.G. Mankiw, D. Romer, J.E. Stiglitz oraz J. Yellen.

4. NOWA MAKROEKONOMIA KLASYCZNA
Bardziej radykalna odmiana monetaryzmu lub szkoła racjonalnych oczekiwań. Założenie o pełnej plastyczności rynków. Antyetatyzm zdecydowanie bardziej radykalny niż ortodoksyjnych monetarystów: aktywna polityka stabilizacyjna jest nieskuteczna; wynika to z faktu, że podmioty gospodarcze podejmują decyzje na podstawie wielkości realnych i nie popełniają systematycznych błędów; tylko przypadkowe zmiany w polityce ekonomicznej mogą spowodować zmiany w wielkościach realnych; nieskuteczność polityki gospodarczej dotyczy zarówno jej ekspansywnego jak i kontrakcyjnego charakteru, ponadto do polityki fiskalnej i monetarnej; państwo powinno dbać jedynie o stabilność cen i stymulowanie podażowej strony gospodarki.


5. MAKROEKONOMIA MONETARYZMU

Monetaryzm - kierunek tradycyjny lub ortodoksyjny, dorobek Friedmana i jego uczniów. Negatywny stosunek do stabilizacji polityki typu keynesistowskiego, przekonanie o wewnętrznej stabilności gospodarki przy braku ingerencji państwa, neutralność pieniądza, brak wymienności między inflacją a bezrobociem.
Antyetatyzm można streścić: aktywna polityka stabilizacyjna państwa przynosi rezultaty odwrotne od zamierzonych; na nieskuteczność polityki popytowej mają wpływ oczekiwania podmiotów gospodarczych(iluzja pieniądza); polityka popytowa jest skuteczniejsza w walce z inflacją niż w przeciwdziałaniu recesji; priorytet w ramach realizowanej policy mix powinien przypaść polityce monetarnej; bieżącą politykę ekonomiczną należy ukierunkować na utrzymanie koniecznego stopnia płynności w gospodarce; płynne kursy walutowe są rozwiązaniem lepszym od kursów stałych.