Karkonosze
Karkonosze są największym i równocześnie najwyższym masywem górskim w obrębie Sudetów. Ich łączna powierzchnia wynosi około 650 km2, z czego na terytorium Polski przypada niecała 1/3 - około 185 km2. Najwyższy szczyt Karkonoszy - Śnieżka (1603 m) - jako jedyny w Sudetach przekracza 1600 m wysokości, a wśród 21 wierzchołków sudeckich mierzących ponad 1400 m aż 15 znajduje się w Karkonoszach. Pod względem geologicznym Karkonosze należą do dużej jednostki zwanej blokiem karkonosko - izerskim, w skład której wchodzą m. in. Góry i Pogórze Izerskie, Kotlina Jeleniogórska i Rudawy Janowickie. Przechodziła ona długi i skomplikowany rozwój, czego efektem jest różnorodność kompleksów skalnych, jakie dziś można obserwować w Karkonoszach. Najstarsze skały pochodzą z prekambru lub najstarszego paleozoiku (ponad 500 mln lat temu) i są to występujące we wschodnich i południowych Karkonoszach gnejsy, łupki łyszczykowe, kwarcyty, gdzieniegdzie również marmury.
Góry Sokole należą do północno-zachodniej części Rudaw Janowickich i odzielone są od nich Przełęczą Karpnicką. W krajobrazie rysują się jako wypiętrzenia granitowych skał ponad dolinami Karpnickiego Potoku oraz Bobru.
Rudawy Janowickie to ciągnące się na odcinku 18 km, niewysokie pasmo górskie Sudetów Zachodnich. Najwyższym szczytem R.J. jest Skalnik wznoszący się na wysokości 945 m n.p.m. Góry te sąsiadują z doliną Świdnika od strony południowej, od strony północnej z doliną Bobru; po ich wschodniej stronie znajduje się Sierniawa, a po zachodniej Jedlica.
Polana Izerska leży na wysokości 965 m n.p.m. Niegdyś stała tu osada wraz z gospodą dla turystów, teraz pozostała jedynie stodoła leśnictwa i zwykła wiata przeciwdeszczowa. Na Polanie Izerskiej znajduje się przecięcie szlaków czerwonego z niebieskim.
Sępia Góra położona 829 m n.p.m., nad samym Świeradowem Zdrój, należy do wyższych szczytów Kamienickiego Grzbietu.
Wysoka Kopa wznosi się na wysokości 1126 m n.p.m. i jest najwyższym szczytem Gór Izerskich; zbudowna jest z granitów, gnejsów oraz łupków.
Izerskie Garby zwane były również Białym Lwińcem lub (niemiecka nazwa) Weisse Flins. Związana z tym miejscem jest legenda o słowiańskim bożku. Właśne tu spotykają się masy skał gnejsowych z granitami, rozdzielone od siebie bodaj najgrubszą w Europie żyłą czystego kwarcu.
Karkonoska roślinność:
Sotykany rzadko, rośnie na stanowiskach wilgotnych w karkonoskich kotłach polodowcowych; występuje m.in. w pobliżu schroniska "Strzecha Akademicka".
Najliczniejsza na polanach śródleśnych górnego regla, mniej częsta w traworoślach wszystkich pięter górskich.
Posiada dętą łodygę (która sporadycznie może być szorstka i owłosiona); jego liście są trójdzielne albo pierzastodzielne, składają się z dwóch par listków: pierzastowrębnych (dolna krótkoogonkowa lub siedząca), ząbkowanych nieregularnie. Kwiaty Barszczu zwyczajnego tworzą duże baldachy, a jego owoce posiadają kształty jajowato-okrągłego rozłupka.
Częsta w borówczyskach, w wilgotnych zaroślach kosodrzewiny oraz na torfowiskach górskich.
Jest to roślina, występująca na terenie Polski w wyższych częściach gór. W Karkonoszach znajdziemy ją na torfowisku Równi pod Śnieżką.
Pimpinella (łac.)
Biedrzeniec należy do rodziny baldaszkowatych stanowiących rośliny zielne. W Polsce występuje biedrzeniec mniejszy (Pimpinella saxifraga) oraz Biedrzeniec większy (Pimpinella maior).
Zwierzęta:
Świat zwierząt w Kotlinie Jeleniogórskiej należy raczej do ubogich. Przyczyną tego stanu są spore przekształcenia środowiska przyrodniczego, a także gęsta sieć osadnicza i komunikacyjna.
Z większych gatunków spotkać możemy w Kotlinie dzika i sarnę.
Kuna leśna (tumak) to ssak należący do rodziny łasicowatych, rzędu drapieżnych. Zwierzę to żyje na terenach leśnych.
ŁASICA (łaska) jest drapieżnikiem z rodziny łasicowatych; znajduje się pod ochroną. Samce łasic są większe od samic; długość ich ciała sięga do 28 cm, a ogona do 9 cm.
Inne znane nazwy piżmaka - piżmoszczur lub szczur piżmowy. Jest ssakiem z podrodziny norników, należący do rodziny chomikowatych, rzędu gryzoni.
autor: IS