Herbert Spencer

Herbert Spencer

Żył w latach 1820-1903. Był twórcą ewolucjonizmu. Uważał, że społeczeństwo powstaje i rozwija się w ciągłym procesie ewolucji. Ewolucji podlega też cała rzeczywistość materialna. Wyróżnił trzy rodzaje materii: nieorganiczna, organiczna i ponadorganiczna. Spencer uważał, że instytucje społeczne, tak jak rośliny i zwierzęta, przystosowują się w sposób pozytywny do swojego środowiska, przyjął też Darwinowski pogląd, że w świecie społecznym zachodzi proces doboru naturalnego. Spencer użył określenia „przetrwanie najlepiej dostosowanych”. W przeciwieństwie do Comte’a podkreślał rolę jednostki. Podobnie jak Comte miał skłonności do postrzegania społeczeństwa jako organizmu. Wspólna cechą organizmów społecznych i żywych jest wzrost. Wzrost, pierwszą cechą łączącą społeczeństwo ze światem organicznym i różniącą je od świata nieorganicznego.
W pracach Spencera można wyróżnić co najmniej dwie ewolucyjne perspektywy:
1. Powiększenie się społeczeństwa – powiększa się ono zarówno w drodze reprodukowania się jednostek jak i łączenia się grup
2. Wg. Spencera w drodze ewolucji z prostych społeczeństw powstają złożone, podwójnie złożone i potrójnie złożone.
W swoich pismach etycznych i politycznych Spencer przedstawił i inne koncepcje ewolucji społeczeństwa, Z jednej strony uważał, że ten proces zmierza do osiągnięcia idealnego stanu moralnego, z drugiej twierdził, że przetrwają tylko społeczeństwa najlepiej dostosowane, a pozostałe powinny wymrzeć.
Ewolucjonizm wg. Spencera tłumaczy wszystkie zmiany jakim podlegają nie tylko rośliny, zwierzeta, ale i społeczności ludzkie.