Dwa obrazy tradycji szlacheckiej. Porównaj sposoby i funkcje jej przedstawienia na podstawie fragmentów Pana Tadeusza Adama Mickiewicza i Ferdydurke Witolda Gombrowicza. Odwołaj się do znajomości całych utworów.

Oba teksty, w co najmniej ciekawy sposób opisują tradycję szlachecką, a dokładniej gościnność, z jakiej słyną Polacy. Różnica polega jednak na tym, że Mickiewicz, pełniący rolę wieszcza narodowego, również i w tym dziele wychwala swój naród, a ową gościnność przekłada ponad wszystkim. Natomiast Gombrowicz wyśmiewa ją, ukazuje w sposób groteskowy, co jest oczywiste, gdyż pisarz ten cechuje się awangardą i specyficznym spojrzeniem na niektóre „sprawy” , jego utwory pełne są wyolbrzymień i absurdu.
Pierwszą różnicą jaką napotykamy, jest fakt przywitania gości. W soplicowskim dworku zwyczaj ten jest kultywowany według tradycji staropolskiej, a jego gospodarz nie godzi się na zaczerpnięcia nowoczesnych trendów, o czym mówią słowa : „Bo sędzia nigdy nie chciał, według nowej mody, Odsyłać konie gości Żydom do gospody” Wojski po wcześniejszym przybraniu odpowiedniego stroju zaprasza swoich gości, sędzia nie pozwala sobie na jakikolwiek schemat, każdego gościa wita na swój sposób, spontanicznie i z radością, nikogo nie wywyższa. Niestety w „Ferdydurke” cały ceremoniał przywitania przybyłych schodzi na drugi plan, wszystko odbywa się w sposób lekceważący. Rzuca się w oczy , iż gospodarze jak najszybciej chcą to uczynić, gdyż tak wypada i jest to dla nich tylko powinnością, ich osoby emanują sztucznością objawianie radości.
Kolejnym ważnym elementem jest przebieg posiłku. U Mickiewicza znowu zauważamy pochylenie się ku tradycjom, gdyż nawet miejsce przy stole przyznawane jest na podstawie rangi jaką dana osoba przyjmuje. Warto też zwrócić uwagę na to, iż odmówiony został pacierz, biesiadnicy przyznają się do swojej wiary, ukazane zostało jak ważna jest ona w ich życiu. Na stole pojawiają się coraz to wytrawniejsze potrrawy, w pewnym momencie dla zgromadzonych ważniejsze staje się podziwianie ich piękna, niż same walory smakowe. Polskość odgrywa tutaj ważną rolę, gdyż podawane potrawy to między innymi „rosół staropolski” , czy „barszcz królewski”. Inaczej odbywa się to u Gombrowicza. U państwa Hurleckich posiłki nie są już tak wykwintne i nie przykuwają do swojego piękna. Odrzucona została to dostojność ich podania i konsumpcji, gości jedzą tylko i wyłącznie by zaspokoić swoją fizyczną potrzebę.
Ostatnią czynnością na jaką chcę zwrócić uwagę jest rozmowa. W Soplicowie, kiedy to obserwujemy przywitanie Wojskiego i Tadeusza, na naszych twarzach pojawia się uśmiech, gdyż cudownie jest patrzeć, kiedy to dwie bliskie sobie osoby, po dłuższej rozłące z tak wielką chęcią próbują sobie, w jak najkrótszym czasie , jak najwięcej opowiedzieć. Ściskają się i całują, a z ich zachowania wypływa prawdziwa szlachecka, a zarazem polska dobroć. Zdecydowanie inny typ rozmowy zauważamy w przypadku Hurleckich, kiedy to Juzio pyta z grzeczności o zdrowie swoje wujostwo. Wnet rozpoczyna się niezbyt interesująca rozmowa o chorobach, każdy ze zgromadzonych na coś cierpi i zaczyna opowiadać o tym. Przykre jest to, że do końca posiłku nie zmieniono tego tematu.
Reasumując, oba teksty kreują nam pewien obraz szlacheckich tradycji, jednak ukazane one zostały z dwóch różnych punktów. Jak przystało na Mickiewicza, przedstawia on nam te tradycje z należytym szacunkiem, a barwne opisy w rewelacyjny sposób pozwalają nam przeżyć owy posiłek. Przykre niestety jest to co uczynił Gombrowicz. Wyśmiał on naszą polskość i rodzime tradycje. Jako, że jestem Polakiem, zdecydowanie bardziej przyswoiłem sobie mickiewiczowski opis i przekonany jestem o tym ,iż należy kultywować tradycje szlacheckie.

KP