Światłolecznictwo

ŚWIATŁOLECZNICTWO

Światłolecznictwo jest ważne dla życia człowieka: pobudza naturalne procesy regeneracyjne, stymulujące przemianę materii komórki, wzmacnia układ immunologiczny i poprawia krążenie krwi. Każdy zna wpływ światła: w jasne słoneczne dni czujemy się z reguły lepiej niż w dni posępne, zasnute chmurami. W przeciwieństwie do naturalnego światła słonecznego, którego występowanie i intensywność silnie uzależnione jest od pory dnia roku, zwłaszcza na półkuli północnej, nowoczesna terapia świetlna stosowana może być w razie potrzeby o każdej porze i w każdym miejscu.
Światłolecznictwo to dział fizykoterapii, metoda leczenia światłem wykorzystująca jego naturalne (helioterapia) lub sztuczne źródła (aktynoterapia), emitujące głównie promienie podczerwone (sollux), nadfioletowe (lampa kwarcowa) lub skojarzone światło obu typów promieniowania.
Światłolecznictwo znajduje zastosowanie zarówno w profilaktyce jak i we wspieraniu procesów leczniczych. Leczeniu podlegają nie bezpośrednio choroby i zranienia; to raczej własne procesy regeneracyjne ciała zostają uaktywnione dzięki światłu. W ten sposób wspomaga się organizm, by wykorzystał siły kuracji spontanicznej i odbudował swoją równowagę. Terapia świetlna jest doskonałym uzupełnieniem tradycyjnych metod leczenia.
W zależności od wskazania i celu leczenia można prowadzić leczenie systemiczne lub miejscowe.
 W leczeniu systemicznym działaniu podlega powierzchnia skóry, według możliwości włączając twarz i oczy. Stymulacja następuje przez skórę jak i przez mózg i układ wegetatywny.
 Leczenia miejscowe to leczenie dolegliwości lokalnych (np. świeże rany) lub problemów natury kosmetycznej (np. cellulitis). Również tutaj stymulacja następuje przez skórę. W większości działań lokalnych trafne będzie użycie filtra polaryzacyjnego.
Obie formy leczenia mogą się z powodzeniem uzupełniać. Między kolejnymi działaniami leczniczymi ciało i tkanki powinny jednak mieć wystarczająco dużo czasu by nastawić się na wprowadzoną stymulację. Procesy fizjologiczne są z zasady procesami długimi, które przebiegają dniami lub nawet tygodniami. Również skutki mogą ujawniać się z opóźnieniem.
Do terapii świetlnej należy używać wyłącznie sprzętu dopuszczonego do stosowania jako produktu medycznego. Tylko takie urządzenia można reklamować i wprowadzać w obieg. W ten sposób gwarantowane jest, że działanie urządzenia jest sprawdzone.

Wskazania kosmetyczne:
 leczenie problemów skórnych takich jak skóra sucha, zanieczyszczona, cellulitis
 poprawa elastyczności i napięcia skóry, pobudzenie tworzenia kolagenu
 optymalizacja zaopatrzenia skóry w tlen
 stymulacja metabolizmu komórki i regeneracja komórek

Zastosowanie:
 optymalizacja metabolizmu tkanek
 stymulacja ukrwienia i czerwonych ciałek krwi
 wzmożenie metabolizmu komórkowego, a w następstwie tego wykorzystania tlenu (oddychanie komórkowe i oddychanie płuc) jak i odżywianie komórek (poprzez poprawę wchłaniania elementów śladowych i minerałów)
 stymulacja wydalania
 leczenie w chorobach żołądka i jelit
 pomoc w gojeniu ran, działanie antyseptyczne
 leczenie zapaleń
 uśmierzanie ataków migreny
 leczenie bólu, również natury chronicznej
 łagodzenie problemów skórnych, zwłaszcza alergii
 leczenie depresji, nerwowości i zaburzeń snu


Podstawowym kryterium, według którego dzielimy promieniowanie jest długość fali. Ponieważ światłolecznictwo korzysta ze ściśle określonych rodzajów promieniowania w tym miejscu zostaną omówione tylko interesujące nas zakresy tego promieniowania.

Właściwości fizyczne i biologiczne promieniowania elektromagnetycznego:
Promieniowanie podczerwone (IR – infra-red) jest promieniowaniem niewidzialnym, umiejscowionym w widmie promieniowania elektromagnetycznego, między czerwienią widma światła widzialnego a mikrofalami. Jest ono emitowane przez rozgrzane ciała. W leczeniu wykorzystuje się promieniowanie podczerwone o długości fali 770-15000 nm.
Promieniowanie widzialne znajduje się w paśmie 400-760 nm, wywołując u ludzi i zwierząt wrażenia świetlne. W widmie promieniowania elektromagnetycznego jest ono umiejscowione pomiędzy nadfioletem a podczerwienią.

Promieniowanie nadfioletowe (UV – ultra-violet) to, podobnie jak promieniowanie podczerwone, promieniowanie niewidzialne o długości fali 400-100 nm. W widmie promieniowania elektromagnetycznego jest umiejscowione zaraz za obszarem fioletu widma widzialnego. W lecznictwie wykorzystuje się promieniowanie nadfioletowe o długości fali 380-200 nm.
Wszystkie te rodzaje promieniowania elektromagnetycznego powstają w wyniku zmian zachodzących w atomach lub drobinach emitującego je ciała. Promieniowanie rozchodzi się w postaci oddzielnych porcji energii – kwantów, zwanych też fotonami.

Promieniowanie elektromagnetyczne padając na granicę między dwoma ośrodkami ulega:
 odbiciu, które jest wprost proporcjonalne do stopnia gładkości powierzchni, na którą pada. Z kolei gładkość powierzchni zależy od jej składu chemicznego i właściwości optycznych;
 pochłanianiu – od stopnia pochłaniania zależą wszelkie reakcje fotochemiczne i biologiczne zachodzące w tkankach pochłaniających to promieniowanie;
 załamaniu, które występuje przy ukośnym przejściu promieniowania przez granicę ośrodków o różnej gęstości;
 ugięciu (dyfrakcji), jeżeli promieniowanie elektromagnetyczne natrafi na swojej drodze na szczelinę lub przeszkodę nieco mniejszą niż długość fali. Wówczas krawędzie tej przeszkody stają się źródłem promieniowania rozchodzącego się w kierunku różnym od kierunku promieniowania padającego;
 rozproszeniu, które jest odwrotnie proporcjonalne do gładkości powierzchni, na którą pada.

HELIOTERAPIA

Helioterapią nazywa się wykorzystywania do celów leczniczych promieniowania słonecznego. Słońce jest potężnym źródłem promieniowania elektromagnetycznego i korpuskularnego. Jest to główne źródło energii docierającej do Ziemi i warunkujące istnienie dla niej życia. Promieniowanie słoneczne wykazuje widmo ciągłe i zawiera w swym składzie 59-65% promieniowania podczerwonego 33-40% promieniowania widzialnego oraz 1-2% promieniowania nadfioletowego. Do ziemi dociera promieniowanie nadfioletowe o dł. fali powyżej 290nm. Natężenie promieniowania słonecznego padającego na powierzchnię ziemi ulega zmianie w zależności od pory roku i dnia, wysokości nad poziomem morza, zachmurzenia oraz zawartości w powietrzu pary wodnej i pyłu. Zależy od rodzaju pow. odbijających i rozpraszających (np. woda, śnieg, piasek).
Promieniowanie słoneczne pochłonięte przez skórę wywołuje w nich odczyny miejscowe będące wynikiem oddziaływania na skórę promieniowania podczerwonego i nadfioletowego. Odczyn miejscowy występujący w skórze jest dwojakiego rodzaju:
1.Rumień cieplny pojawiający się po kilkunastu minutach działania podczerwonych promieni słonecznych.
2.Rumień fotochemiczny wywołany działaniem słonecznym promieni nadfioletowych, którego okres utajenia trwa do kilku godzin.
Światło słoneczne oddziałuje korzystnie i bodźcowo na ustrój, jego wpływ polega na wzmożeniu przemiany materii, pobudzeniu czynności krwiotwórczej, zwiększeniu odporności ustroju na zakażenia, pobudzającym wpływie wydzielania wew., działaniu odczulającym i przeciw cukrzycowym.
Naświetlanie promieniami słonecznymi może również wywołać niekorzystne odczyny. Występują one w przypadku pochłonięcia przez skórę zbyt dużej ilości promieniowania i wyrażają się intensywnym rumieniem fotochemicznym, uczuciem ogólnego rozbicia, bólami głowy i gorączką.
Wskazania: gruźlica kostno-stawowa, gruźlica dróg moczowych, gruźlica węzłów chłonnych, przewlekłych stanów zapalnych stawów, przewlekłych nieżytów górnych dróg oddechowych, łuszczycy, czyradności, trądzik pospolity, zaburzenia wzrostu kości u dzieci.
Przeciwwskazania: gruźlica płuc, niewydolność krążenia, stany nowotworowe, skłonności do krwawień narządów wew., nadczynność gruczołu tarczowego, zaawansowana miażdżyca.

PROMIENIOWANIE PODCZERWONE

Promieniowanie podczerwone dzieli się na:
 Promieniowanie krótkofalowe (IR-A), tzw. bliskie, o długości fali 770-1500 nm .
 promieniowanie średniofalowe (IR-B) o długości fali 1500-4000 nm .
 promieniowanie długofalowe (IR-C), tzw. dalekie, o długości fali 4000-15000 nm.

Skutki wywołane w tkankach przez promieniowanie elektromagnetyczne, tym samym przez promieniowanie podczerwone, zależą od ilości pochłoniętej energii. Zgodnie z prawem Grotthusa-Drapera, tylko ta ilość energii, która zostanie pochłonięta (a nie ta, która pada), wywoła odczyn. Działanie biologiczne promieniowania IR polega na ich wpływie cieplnym na tkanki. Pochłonięta przez te tkanki energia promieniowania zwiększa energię kinetyczną ich cząsteczek a co za tym idzie podnosi temperaturę tkanek. Szybkość podnoszenia się ciepłoty tkanek jest wprost proporcjonalna do szybkości z jaką energia jest pochłaniana. Woda posiada dużą zdolność pochłaniania, a ponieważ tkanki zawierają wodę (60-70%), również posiadają dużą zdolność pochłaniania. Tak więc pojemność cieplna tkanek jest duża, ale nie należy zapominać, że i układ naczyniowy odgrywa dużą rolę w przenoszeniu i przewodzeniu ciepła. Zapobiega on wytwarzaniu dużej różnicy ciepłoty w różnych częściach ciała.

Przenikanie i pochłanianie promieniowania podczerwonego
Padające na skórę promieniowanie podczerwone zostaje od niej odbite (w 1/3) oraz pochłonięte (w 2/3). Przenikanie i pochłanianie promieniowania podczerwonego zależy od długości fali. Promienie podczerwone krótkofalowe (IR-A), mimo iż posiadają zdolność przenikania do 30 mm (aż do tkanki podskórnej), to jednak pochłaniane są głównie w warstwie do 10 mm skutkiem czego ulega ona silniejszemu przegrzaniu. Ten rodzaj promieniowania przenika przez skórę do warstw tkanki podskórnej, bogato unaczynionej, a jeżeli warstwa tłuszczowa nie jest zbyt gruba, wówczas dochodzi nawet do mięśni. Przegrzanie nie wywołuje uczucia pieczenia ponieważ krew pochłania ciepło i przenosi je do warstw głębiej położonych, podnosząc ciepłotę tkanek.

Promieniowanie podczerwone długofalowe (IR-C) nie przenika zbyt głęboko. Ogólna granica to 3mm a najwyższa granica przenikalności to 10mm. Tak więc przenikalność ogranicza się praktycznie tylko do naskórka. Wynika stąd, że powierzchnia skóry pochłania je w znacznym stopniu, przez co może ulegać silniejszemu przegrzaniu. Ciepło jest częściowo przewodzone do tkanek głębiej położonych a częściowo występuje utrata tegoż ciepła do otaczającego skórę otoczenia (powietrza).

Reakcje organizmu na promieniowanie podczerwone
Skutki działania promieniowania podczerwonego na organizm zależą od wielu czynników obejmujących między innymi cechy samego promieniowania czy cechy reaktywności organizmu. Duże znaczenie ma widmo promieniowania, energia fotonów, odległość od naświetlanej skóry, jak i wielkość naświetlanej powierzchni. Reakcja organizmu zależy również od stanu skóry, jej wilgotności, grubości tkanki podskórnej oraz stanu układu krwionośnego i chłonnego. Występujące skutki biologiczne są reakcją na wywoływanie fizjologicznych odruchów układu naczyniowego skóry (organizm dąży do zachowania homeostazy cieplnej).

Wpływ biologiczny promieniowania podczerwonego polega na działaniu ciepła, które powoduje między innymi:
 poprawę ukrwienia skóry i zwiększenie wydzielania potu;
 rozszerzenie naczyń włosowatych skóry a co za tym idzie zwiększony przepływ przez tkanki krwi tętniczej;
 reakcje ze strony naczyń głębiej położonych zgodnie z prawem Dastre-Morata. Prawo to mówi, iż „bodźce termiczne (zimno lub ciepło) działając na duże powierzchnie skóry, powodują przeciwne do naczyń skóry zachowanie się dużych naczyń klatki piersiowej i jamy brzusznej. Naczynia nerek, śledziony i mózgu wykazują odczyn taki sam, jak naczynia skóry.”;
 pobudzenie procesów metabolicznych;
 działanie przeciwbólowe poprzez podwyższenie progu bólu;
 zmniejszenie napięcia mięśni.

Odczyn organizmu na promieniowanie podczerwone może być miejscowy lub ogólny. Odczyn miejscowy, jak wskazuje sama nazwa, występuje w skórze, w miejscu jej napromieniowania, ale swym zasięgiem obejmuje sąsiadujące z nim okolice. Polega on na rozszerzeniu naczyń krwionośnych skóry co będzie powodować jej zaczerwienienie. Objaw ten określa się mianem rumienia cieplnego. Rumień cieplny wykazuje kilka charakterystycznych cech, dzięki którym można odróżnić go od rumienia fotochemicznego (promieniowanie UV). Otóż występuje on w trakcie naświetlania, jego nasilenie wzrasta w miarę upływu czasu oddziaływania promieniowania podczerwonego.

Zaczerwienienie skóry jest plamiste, nierównomierne, co jest wynikiem rozszerzania się głębiej położonych naczyń krwionośnych skóry. Zanika po pewnym czasie (około 1-2 godzin) od zakończenia naświetlania. Odczyn ogólny to odległa reakcja organizmu np. w obrębie przeciwnej kończyny.

Promieniowanie podczerwone stosuje się w:
 przewlekłych i podostrych procesach zapalnych i reumatycznych stawów oraz części miękkich kończyn;
 przewlekłych i podostrych stanach zapalnych jamy nosowej, zatok przynosowych, ucha zewnętrznego i stawów żuchwy;
 nerwobólach oraz zespołach bólowych; O stanach po zapaleniu bakteryjnym, odmrożeniu i uszkodzeniu promieniami rtg lub UV; O chorobach naczyń krwionośnych i obwodowych np. choroba Reynaud;
 naciekach i ropniach tkanek miękkich, naciekach po zbyt płytko podanych zastrzykach;
 jako zabieg przygotowawczy przed masażem, kinezyterapią i niektórymi zabiegami z zakresu elektrolecznictwa, jak np. jontoforeza.

Przeciwwskazaniem są:
 nieodwracalne uszkodzenia skóry i naczyń (zmiany troficzne, miażdżyca tętnic) oraz obrzęki;
 zaburzenia czucia;
 świeże urazy grożące krwawieniem oraz choroby zakrzepowe (np. zakrzepowe zapalenie żył);
 choroby nowotworowe;
 starość (miażdżyca oraz niewydolność krążenia są bezwzględnym przeciwwskazaniem);
 nadciśnienie tętnicze od II stopnia wg WHO;
 okres ciąży;
 miesiączka;
 stany podgorączkowe i gorączka;
 niewydolność mięśnia sercowego, stan po zawale, wady serca;
 choroby nerek;
 ostre stany zapalne jajników, wyrostka robaczkowego, pęcherzyka żółciowego.

PROMIENIOWANIE NADFIOLETOWE

Częściej jest zwane promieniowaniem ultrafioletowym. Ze względu na zróżnicowane działanie biologiczne, promieniowanie ultrafioletowe dzieli się na:
 promieniowanie UV-A, tzw. długofalowe o długości fali 400-315 nm
 promieniowanie UV-B, tzw. średniofalowe, o długości fali 315-280 nm
 promieniowanie UV-C, tzw. krótkofalowe, o długości fali 280-200 nm. Przenikanie promieniowania krótkofalowego jest małe i wynosi 0,1-0,5mm, tak więc jest pochłaniane przez warstwę naskórka. Z kolei promieniowanie długofalowe przenika głębiej, do warstwy 0,5-2mm. Jak widać przenikliwość wzrasta wprost proporcjonalnie do długości fali.

Promieniowanie UVA stanowi 95% energii całkowitego promieniowania nadfioletowego, przenika ono przez szkło okienne. Dociera w skórze najgłębiej, bo aż do warstwy rozrodczej naskórka i w okolice naczyń krwionośnych. Cechuje się słabszym działaniem fotochemicznym, prawie wcale nie wywołuje odczynu rumieniowego skóry. Powoduje natychmiastową, pośrednią lub szybką pigmentację skóry w skutek utleniania melaniny. Szczególną cechą promieniowania UVA jest wywołanie fotodermatozm przy przyjmowaniu określonych leków.
Promienie UVB są inaczej nazywanymi promieniami dorno, nie przenika przez szkło okienne, lecz tylko przez kwarcowe, nawet w niewielkich dawkach wywołuje silny odczyn rumieniowy po okresie utajenia zależnym od dawki. Uwalnia z magazynów skóry histaminę rozszerzającą silnie naczynia krwionośne, przede wszystkim włosowate. Ten fotochemiczny rumień jest poprzedzony krótkotrwałym rumieniem cieplnym. Promienie UVB nie wnikają głębiej poza naskórek, przedawkowanie powoduje poparzenia słoneczne, powoduje bezpośrednie tworzenie barwnika skory przekształcając dopaoksytozę w tyrozynę, która powoduje w melanocytach utlenienie dopaksytozyny do melaniny. Promienie UVB zapoczątkowują syntezę witaminy D3, pod wpływem promieni UVB powstaje w skórze z ergoisteronu w ergokarcyfelor nazywany witaminą D2. Promienie UVB powodują powstanie w skórze wodorotlenków sterydowych zaliczanych do silnie działających związków rakotwórczych. Uważa się, że promieniowanie o długości fali niemniejszej niż 312nm wywiera działanie rakotwórcze.
Promieniowanie UVC w normalnych warunkach promienie UVC nie docierają do powierzchni Ziemi, wywierając działanie fotochemiczne i są najbardziej szkodliwe biologicznie. Wytwarzane są przez specjalne lampy stosowane do wyjałowienia pomieszczeń zabiegowych, różnego sprzętu i wody w basenach kąpielowych.

Promienie ultrafioletowe są pochłaniane przez warstwę naskórka w 20%, przez warstwę skóry w 50%, a pozostała część promieniowania ulega odbiciu. Ilość promieniowania odbitego od powierzchni skóry zależy od kąta padania promieni, stanu skóry oraz od długości fali. Promienie ultrafioletowe są pochłaniane przez protoplazmę komórek a skutkiem ich działania są odczyny fotochemiczne i biologiczne. Wielkość odczynu zależy, zgodnie z prawem Grotthusa-Drapera, od ilości pochłoniętej energii. Biologiczne działanie promieniowania UV jest następstwem jego działania fotochemicznego.
Pod wpływem promieni UV w tkankach i ich elementach zdolnych do absorpcji (np. w karotenie, kwasach nukleinowych, histydynie, tyrozynie, lipoproteinach, melaninie, hemoglobinie), zachodzą różne reakcje chemiczne, takie jak synteza, utlenianie, redukcja lub rozpad. Są one przyczyną występowania odczynu fotochemicznego, tworzenia pigmentu czy wytwarzania witaminy D.

Rumień fotochemiczny nazywa się odczynem skóry na działanie promieni nadfioletowych wyrażających się zaczerwienieniem w wyniku rozszerzenia naczyń krwionośnych. Pojawia się on po czasie utajenia wynoszącym 2-6, a nawet 24 godzin po naświetleniu skory. Intensywność rumienia fotochemicznego zależy od długości promienia nadfioletowego, intensywności emisji, źródła promieniowania, odległości skóry od źródła promieniowania, ponieważ natężenia promieniowania maleje wraz z kwadratem zwiększenia odległości, wrażliwości skóry, która zależy od grubości naskórka i wrażliwości osobniczej zależnej od karnacji i wieku.

Mechanizm powstawania rumienia fotochemicznego w pierwszym okresie w wyniku pochłonięcia energii promieniowania nadfioletowego przez białko komórkowe warstwy kolczystej naskórka dochodzi do jego denaturacji, a w następstwie do uszkodzenia tych komórek. W drugim okresie z uszkodzonych komórek wydzielają się związki wykazujące właściwości rozszerzenia naczyń krwionośnych, spośród nich najważniejszą rolę odgrywa histamina, która w wyniku reakcji fotochemicznej powstaje z aminokwasu histydyny, związki te przenikają do skory właściwej, gdzie powodują rozszerzenia i zwiększenie przepuszczalności naczyń włosowatych skóry właściwej. Zwiększenie przepuszczalności naczyń prowadzi do przejścia osocza do przestrzeni międzykomórkowej naskórka i skóry właściwej powodując obrzęk skóry, w wypadku nagromadzenia się płynu przesiąkowego między warstwami naskórka powstają pęcherze wypełnione płynem surowiczym. Bardzo duże dawki promieniowania przekraczającego próg tolerancji skory mogą powodować nieodwracalne uszkodzenie komórki naskórka lub skory właściwej, co prowadzi do ich martwicy.

Ewolucja rumienia fotochemicznego
1.okres utajenia-czas do chwili ekspozycji, do wystąpienia pierwszych objawów rumienia trwający od 1 do 6 godzin.
2.okres narastania-obejmuje czas od wystąpienia pierwszych objaw rozszerzenia naczyń krwionośnych do osiągnięcia maksymalnego nasilenia rumienia, które występuje od 6-24 godz. od chwili ekspozycji. 3.okres ustępowania-czas zależy od ilości dawek, po słabych kilka godzin, po dużych kilka dni.

Na stopień odczynu fotochemicznego wpływają takie czynniki jak długość fali promieniowania ultrafioletowego, natężenie źródła promieniowania, czas naświetlania, odległość pomiędzy powierzchnią naświetlaną a źródłem promieniowania, kąt padania promieni na powierzchnię naświetlaną, wrażliwość skóry w miejscu naświetlanym oraz indywidualna wrażliwość pacjenta. Do czynników współdziałających zaliczamy porę roku, wiek pacjenta, przebyte choroby i leki, które pacjent zażywa bądź zażywał.

Tworzenie pigmentu. W skórze poddanej napromieniowaniu, zwłaszcza promieniami UV-B, dochodzi do pigmentacji (brunatne przebarwienia). Pigmentacja skóry zależy od gromadzenia się barwnika melaniny w warstwie podstawowej naskórka, dawki promieni UV oraz długości ich fali. Największe właściwości wytwarzania pigmentu posiada wiązka B. Pigment powstaje w melanoblastach, komórkach znajdujących się w naskórku.

Wytwarzanie witaminy D. Skóra bierze czynny udział w syntezie steroli. Substratem witaminy D jest 7-dehydrocholesterol. Promienie UV-B powodują jego przemianę w cholekalcyferol (witamina D3), który podlega dalszemu metabolizmowi w wątrobie i nerkach.

Wpływ promieni UV na skórę.
Skóra staje się lepiej unaczyniona, odżywiona, staje się elastyczna, sprężysta, zwiększa się odporność skóry na zakażenia, odczyn rumieniowy zwiększa dopływ leukocytów do skóry, w związku z czym owrzodzenia, ubytki skóry goją się stosunkowo szybko poprzez pobudzenie ziarninowania. Ale w tym miejscu należy pamiętać, iż nadmiar światła UV powoduje wysychanie skóry, jej zgrubienie, pękanie a przy szczególnie długim działaniu może dojść do tworzenia nowotworów skóry.

Działanie bakteriobójcze i bakteriostatyczne .
Promieniowanie ultrafioletowe wykazuje właściwości bakteriobójcze (zwłaszcza wiązka C) i bakteriostatyczne, które powodują zahamowanie podziału komórek bakterii, zarówno na podłożu sztucznym, jak i żywym (np. prątek gruźlicy, paciorkowce, maczugowiec błonicy, pałeczka okrężnicy). Promienie UV działają również na wirusy (półpasiec), grzybice skórne, drożdżaki i pleśniowce. To bakteriobójcze działanie promieniowania tłumaczy się uszkodzeniem struktury białek bakterii przez powstające bezpośrednio w komórce reakcje biochemiczne, które równocześnie mogą prowadzić do zahamowania wzrostu i podziału bakterii, a także blokadą syntezy DNA, jak również powstawaniem w procesie utleniania pod wpływem promieni UV substancji toksycznych dla bakterii.

Wpływ na szpik kostny
Promienie UV posiadają właściwości stymulujące produkcję erytrocytów, hemoglobiny, okresowo zwiększają ilość płytek krwi. W leczeniu promieniowaniem UV anemii wtórnej w licznych badaniach stwierdzono poprawę stanu krwi. Przy prawidłowej ilości erytrocytów nie ulegają one zwiększeniu natomiast gdy ich liczba jest obniżona wówczas po naświetlaniu następuje wzrost ilości erytrocytów. Należy pamiętać, że u ludzi starszych naświetlanie promieniami UV może doprowadzić do powstania ryzyka zakrzepicy.

Wpływ na gruczoły wewnętrznego wydzielania.
Promienie UV zwiększają produkcję hormonów takich gruczołów jak przysadka mózgowa, tarczyca, nadnercza, trzustka i jajniki. O Wpływ na układ nerwowy .
Przy właściwym dawkowaniu obserwuje się korzystny wpływ na stan psychiczny (uspokojenie, powraca sen i stabilność układu nerwowego).

Wpływ na przemianę materii.
Po naświetlaniu następuje przyspieszenie ogólnej przemiany materii. Poziom cholesterolu wyraźnie spada w surowicy krwi (miażdżyca jest przeciwwskazaniem).

Wpływ na gospodarkę mineralną ustroju
Promienie UV wytwarzają w skórze witaminę D2 i D3, które przechodząc do układu krążenia, zwiększają przyswojenie wapnia i fosforu z przewodu pokarmowego oraz utrzymują ich prawidłowy poziom we krwi, zabezpieczając kości przed odwapnieniem. Stąd wynika zastosowanie promieniowania ultrafioletowego w leczeniu krzywicy, tężyczki, źle zrastających się złamań, złamań samoistnych, gruźlicy kości, próchnicy. Naświetlania ogólne powodują okresowo obniżenie ciśnienia krwi (nadciśnienie jest przeciwwskazaniem, ponieważ pod wpływem naświetlania występuje duże obciążenie mięśnia sercowego i może dojść do zapaści).

Wpływ na układ oddechowy.
Promieniowanie ultrafioletowe zwiększa możliwości wykorzystania tlenu.

Promieniowanie ultrafioletowe stosuje się w:
 chorobach uszu, nosa, gardła, nawracających anginach, alergicznych nieżytach nosa, przewlekłych zapaleniach oskrzeli;
 krzywicy;
 wszystkich anemiach z wyjątkiem złośliwych – niski poziom żelaza we krwi, zmniejszona ilość hemoglobiny i chorobach gośćcowych (wskazaniem będą wszystkie destrukcyjne i zwyrodnieniowe formy gośćca, przeciwwskazaniem ostre zapalenie stawów);
 gośćcu tkanek miękkich, a więc powięzi, więzadeł, czy mięśni w najbliższym sąsiedztwie stawów;
 myalgiach;
 neuralgiach;
 stanach po półpaścu;
 trudno gojących się ranach;
 trądziku pospolitym;
 wyłysieniu plackowatym;
 utrudnionym zroście kości;
 niedoczynności gruczołów wewnętrznego wydzielania, jak tarczyca, jajniki.

Przeciwwskazaniami są:
 nowotwory złośliwe narządów wewnętrznych;
 zaawansowana miażdżyca;
 stany gorączkowe bez względu na pochodzenie;
 osoby powyżej 70 roku życia;
 fotosensybilizacja, obojętnie czym jest spowodowana;
 nadczynność tarczycy;
 cukrzyca wieku średniego i starczego;
 choroby psychiczne przebiegające z nadmierną pobudliwością;
 padaczka;
 niewydolność mięśnia sercowego;
 wodobrzusze;
 choroby nerek.


LAMPA SOLLUX – LUMINA służy do wykonywania zabiegów nagrzewania z wykorzystaniem energii cieplnej emitowanej przez żarówkę.

Działanie:
 rozszerzenie naczyń włosowatych skóry (przepływ krwi tętniczej przez tkanki),
 obniżenie napięcia nerwowego, wzmożenie procesów przemiany materii,
 działanie przeciwbólowe,
 pobudzenie receptorów cieplnych

Dla uzyskania żądanej charakterystyki promieniowania stosuje się odpowiedni rodzaj filtra:
 filtr czerwony
 filtr niebieski

Wskazania do naświetlania:
 naświetlanie stanów zapalnych tkanek miękkich,
 trudno gojące się rany,
 czyraczność,
 półpasiec,
 wysięki bezkrwawe,
 po przedawkowaniu promieniami UV
 przeciwbólowo,
 tonizująco,
 nerwobóle
 mięśniobóle,
 wysięki krwawe,
 odmrożenia,
 stany po urazach

Przeciwwskazania do naświetlania:
 nowotwory,
 niewydolność krążenia,
 miażdżyca,
 nadczynność tarczycy,
 obrzęki pochodzenia krążeniowego,
 skłonności do krwawień,
 ostre stany zapalne,
 stany gorączkowe,
 czynna gruźlica płuc

Q. LIGHT

Q.Light jest bardzo nowoczesnym urządzeniem przeznaczonym do światło- i koloroterapii. Łączy w sobie najnowsze osiągnięcia w tej dziedzinie leczenia. Przy długości fal od około 400 do około 780 nanometrów. Światło Q.Light nie zawiera w ogóle promieni ultrafioletowych i niemal nie ma udziału promieni podczerwieni. Niewielkie promieniowanie podczerwone wpływa jednak korzystnie na efekt leczenia. Ruchome filtry polaryzacyjne i kolorowe umożliwiają uzyskanie światła w czterech wariantach:
1. światło białe
2. światło białe spolaryzowane
3. światło kolorowe
4. światło kolorowe spolaryzowane
W lampie Q.Light 200 średnica promienia może być wybierana z 4 możliwych: 1) 5 cm, 2) 10 cm, 3) 15 cm, i 4) 20 cm.
Spolaryzowane światło lampy Q.Light znajduje zastosowanie zarówno w terapii, jak i profilaktyce, medycynie i kosmetyce. Posiada wysoką aktywność biologiczną i leczniczą. Podstawowe działanie to:
 przeciwzapalne
 wirusobójcze
 przeciwbólowe
 stymulujące
 bakteriostatyczne
 stymulujące układ immunologiczny
 stymulujące procesy regeneracyjne
W ten sposób Q.Light posiada wiele możliwości leczenia medycznego i kosmetycznego. Obok strefy psychicznej i układu wegetatywnego światło stymuluje też miejscową przemianę materii i odnowę komórek. Typowe pola zastosowania to gojenie ran, pobudzanie własnego systemu odpornościowego i ogólna regeneracja. Osiągnięcia nowoczesnej światłoterapii można wykorzystywać z powodzeniem również w leczeniu chorób skóry. Jeżeli Q.Light używana jest do samoleczenia chorób i dolegliwości, przyczyny powinny być jednak zawsze ocenione przez lekarza.