Techniki public relations

1. WSTĘP:

1.1 DEFINICJE PUBLIC RELATIONS


PR- dostarczanie społeczeństwu informacji, perswazja mająca na celu modyfikowanie postaw oraz usiłowanie zbliżenia postaw i działań instytucji do nastawienia klientów, natomiast klientów do nastawienia instytucji.
Edward Bernays 1923 r.


PR- zestaw teorii i technik używanych dno adaptacji organizacji do jej całej publiczności. Teorie te i techniki są praktycznymi zastosowaniami socjologii, psychologii społecznej, ekonomii, nauk politycznych, jak również umiejętności dziennikarzy, artystów, ekspertów od zarządzania, marketingu i reklamy ,itp. Do specyficznych problemów związanych z dziedziną public relations.
„ Słownik Socjologiczny” 1944 r.



Choć nadal nie ma jednej, powszechnie przyjętej w świecie definicji, zespół kilkudziesięciu ekspertów ustalił następującą definicje, jako syntetyczną:


Public relations są odrębną funkcją zarządzania, która pomaga ustanowić i podtrzymać wzajemne kanały komunikowania, zrozumienia, akceptacji oraz współpracy między organizacją a jej publicznością; obejmuje rozwiązywanie problemów i zadań, ułatwia dyrekcji uzyskanie informacji i odpowiednie reagowanie wobec nastawienia opinii publicznej; określa i podkreśla odpowiedzialność dyrekcji wobec służby społeczeństwu, pomaga kierownictwu wyczuwać i efektywnie wykorzystywać zmiany opinii publicznej, służy jako system wczesnego ostrzegania i przewidywania tr3ndó społecznych; wykorzystuje podstawowe narzędzia badań społecznych oraz rzetelne i etyczne techniki i sposoby komunikowania.

Można znaleźć wiele definicji PR ja jednak uważam, że najbardziej przemawiającą jest definicja prof. John Marston:

PR jest funkcją zarządzania, która określa podstawy społeczne, łączy politykę i postępowanie organizacji z interesem społecznym, planuje oraz wykonuje kampanie i działania, tak aby zyskać społeczne zrozumienie i akceptację.

1.2 POWSTANIE I EWOLUCJA PR

1.2.1 Pierwsze doświadczenia amerykańskie

Do grona pionierów amerykańskich PR zaliczane są trzy postacie. Pierwszą z nich jest współpracownik Jerzego Washingtona w czasie wojny o niepodległość, SAMUEL ADAMS. Włożył on niezmiernie dużo inwencji i wysiłku w rozpowszechnienie antyangielskich informacji, aby efektywnie mobilizować kolonistów przeciw brytyjskiej dominacji. W tym celu organizował społeczne komitety korespondentów, będące pierwowzorem współczesnych agencji prasowych.
Po uzyskaniu niepodległości przez USA , przed demokracją amerykańską na początku XIX wieku pojawiły się nowe wyzwania, które dobrze rozumiał AMOS KENDALL, doradca prezydenta Andrew Jacksona. Gdy został jego sekretarzem utworzył nową instytucję- biuro prasowe prezydenta.
Świadomi roli PR byli także ówcześni bankierzy, w tym prezes Banku USA , Nicholas Biddle. Bankierzy używali własnych metod wpływu na opinię publiczną, najczęściej kupując i kontrolując prasę.
Według niektórych źródeł, jako pierwszy zwrotu PR użył prezydent THOMAS JEFFERSON w 1787 r., a w 1832 r. Na Uniwersytecie Yale mówiono już o PR w sensie „relations for public good”(działania na rzecz dobra publicznego).
IVY LEDBETTER LEE- ojciec-założyciel nowoczesnego PR początkowo pracował jako reporter w gazecie finansowej. W 1903 r. zajął się reklamą, a potem promocją handlową. Mocno wierzył, że najlepszym sposobem w jaki biznes może odpowiedzieć na krytykę społeczną, jest uczciwe, dokładne i zdecydowane przedstawienie swych argumentów. Dzięki Lee PR stały się rutynową praktyką amerykańskiego biznesu. Uparcie głosił, że przedsiębiorstwa mają obowiązek informowania obywateli, tak aż jego koncepcja upowszechniała się i w innych sektorach życia amerykańskiego. PR w życiu publicznym mają jednak i innych pionierów.
Jeszcze podczas I wojny światowej prezydent Woodrrow Wilson powołał, pod kierownictwem dziennikarza George’a Creela, tzw. Komitet Creela, który prowadził akcję propagandową sprzedaży bonów Pożyczki Wolności emitowanej na cele wojenne. W wyniku tej kampanii zyskało nie tylko wojsko, ale też znacznie udoskonalono techniki PR.
Mimo kąśliwych uwag, PR stale się rozwijał. Na wielką skalę prowadzono w USA działania PR w czasie II wojny światowej. Kampanie informacyjne i propagandowe prowadził specjalnie utworzony Offce of War Information. Również i ta ofensywa PR odniosła w społeczeństwie amerykańskim wielki sukces.
Po zakończeniu wojny wiele osób utworzyło własne firmy konsultingowe. Między innymi John W. Hill wraz z Williamem Knowltonem stworzył firmę, która wkrótce stała się jedna z największych w świecie. Także wiceprzewodniczący Komitetu Creela, Cark Byoir, w 1930r., założył firmę PR, która w 1986 r. połączyła się ze wspominaną wcześniej firma Hilla, tworząc trzecią co do wielkości agencję PR w świecie.
Znany konsultant PR, HAROLD BURSON, rozwinął PR zorientowane marketingowo. Jego agencja Burson-Marsteller jest obecnie największą firmą marketingową i agencją PR na świecie.
PR rozwijały nie tylko prywatne agencje konsultingowe. Jeszcze w latach 20. niektóre
wielkie przedsiębiorstwa tworzyły własne działy PR.
W Europie PR, jednak bez używania tego terminu, jako pierwsi zaczęli rozwijać przedsiębiorcy niemieccy. ALFRED KRUPP utworzył w 1893 r. wydział prasowy, który potem stał się działem Informacji i Obsługi Klientów i Gości. W 1900 r. firma SIEMENS miała już specjalne „biuro literackie”.

1.2.2 PR dzisiaj

Obszar nowoczesnego PR jest bardzo szeroki: stosunki z mediami, komunikacja wewnątrzzakładowa, doradztwo, badania, kontakty za społecznościami lokalnymi, audiowizualne komunikowanie, wykłady, etc., wszystko to mieści się pod szeroko rozumianym pojęciem PR.
Chociaż trudno porównywać polską sytuację z pozycją w USA, to i u nas pojawiły się „jaskółki zmian”. W 1995 r. powstało stowarzyszenie zawodowe – POLSKIE STOWARZYSZENIE PR. Corocznie organizuje się kilkadziesiąt kursów i seminariów zawodowych. W 1996 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim rozpoczęto wykłady z zakresu PR. I co najważniejsze spora grupa rzeczników i doradców prasowych zdała sobie sprawę, że są menadżerami w zakresie komunikowani i kształtowania opinii publicznej.

2. TECHNIKI PR

2.1 DOCIERANIE DO AUDYTORIÓW

Praktycy PR w swojej działalności operują pisanym, drukowanym i żywym słowem, obrazami, ilustracjami, a najczęściej połączeniem wszystkich tych form komunikowania. Obecnie nowe technologie telekomunikacji i informacji, jak komputery i sieci telekomunikacyjne, ułatwiają docieranie z przekazami do ściśle określonych odbiorców.
Praktycy PR używają zarówno kontrolowanych mediów ( dział PR może je kontrolować w zakresie tego co, jak i kiedy oraz do kogo dociera) oraz nie kontrolowanych mediów(ostateczne funkcje są selekcjonowane i redagowane przez dziennikarzy).
PR korzysta z różnych mediów, zarówno masowych, jak i adresowanych do konkretnych grup odbiorców.

2.1.1 Media komunikacji wewnątrzinstytucjonalnej

Dla sprawnego działania każdej organizacji najważniejsze są dobre stosunki między jej kierownictwem a personelem. Nie tylko pieniądze motywują ludzi do lepszej pracy. Dlatego też dzisiejsi kierownicy w coraz większym stopniu doceniają znaczenie właściwych stosunków międzyludzkich w zakładzie dla realizacji ekonomicznych celów przedsiębiorstwa. Zdaniem praktyków zarządzania wpływają na to dwa główne czynniki:
1. Rosnące znaczenie świadomej pracy zespołowej.
2. Potrzeba zbudowania solidnej sieci zarządzania.

Brak lojalności pracowniczej i brak zaangażowania w pracę kosztuje firmę więcej niż utrzymanie sprawnej komunikacji wewnętrznej. Skuteczne komunikowanie wymaga „klimatu współpracy”. Można go budować, gdy spełnione są co najmniej następujące warunki:
1. Zaufanie między pracodawcą a pracownikiem.
2. Rzetelna wymiana informacji między pracownikami a kierownictwem.
3. Odczuwana jest satysfakcja z pozycji zawodowej i występuje chęć uczestniczenia w życiu zakładu.
4. Pracuje się bez nadmiernego zagrożenia dla życia i zdrowia.
5. Przedsiębiorstwo uzyskuje dobre wyniki finansowe.
6. Dominuje optymizm, co do przyszłości zakładu.

Dyrekcja powinna doceniać znaczenie klimatu współpracy i zaufania, a jego tworzenie uznać z jeden z najważniejszych celów przedsiębiorstwa. Jednak sam dobry klimat nie wystarcz do porozumienia. Dział PR powinien też systematycznie rozwijać sieć komunikacji wewnętrznej w oparciu o różne formy komunikowania.

Komunikowanie słowne
Komunikacja wewnętrzna w przedsiębiorstwie opiera się na żywym słowie, przekazywanym oficjalnie od kierownictwa do pracowników, ale również krążącym spontanicznie, także w formie pogłoski i plotki. Mądre kierownictwo zdaje sobie sprawę z obu przepływów informacji. Organizuje przeto okresowe i doraźne spotkania załogi, narady i konferencje.
Gdy przedsiębiorstwo jest wielkie i rozproszone przestrzennie, korzystne jest sięganie do nowoczesnych środków komunikowania, jak na przykład telekonferencje.
Najskuteczniejszym środkiem masowego informowania i oddziaływania perswazyjnego wewnątrz firmy jest przewodowe radio zakładowe. Modą być jeszcze używane inne środki, np. gazety zakładowe i różne formy wizualne, jak tablice ogłoszeń czy wewnętrzna sieć telewizji.

Publikacje wewnętrzne
Nawet najnowsze formy telekomunikowania nie zastąpią publikacji drukowanych, które pozostają podstawowymi mediami komunikacji wewnętrznej. Mają one za zadanie:
1. Informować pracowników o podstawowych celach i polityce przedsiębiorstwa.
2. Dostarczać informacji potrzebnych do wykonywania zadań produkcyjnych.
3. Zachęcać pracowników do podwyższenia wymagań jakości produkcji, zwiększać jej wydajność oraz większej odpowiedzialności zawodowej i społecznej
4. Promować osiągnięcia i sukcesy pracowników.

Publikacja wewnętrzna może przyjąć skromną formę powielanego biuletynu, lecz też mieć postać drukowanej gazety, czasopisma, a nawet eleganckiego magazynu ilustrowanego.
Wszystkie publikacje wewnętrzne mają podobne zadania: dokumentowanie oraz rejestrację stanowiska organizacji wobec istotnych problemów; publikowanie informacji niezbędnych dla osiągania celów organizacji; dotarcie z informacjami do wyodrębnionych grup społecznych; możliwość upublicznienia swojego stanowiska w sposób dokładnie określony przez daną organizację, bez cudzych zmian i zniekształceń.
Publikacje wewnętrzne są bardzo zróżnicowane. Mogą podejmować tematy i sprawy, które są ważne jedynie dla kierownictwa. Mogą również wybierać tematy, które interesują przede wszystkim szeregowego pracownika. Z reguły jednak łączą oba punkty widzenia. Dla sukcesu czytelniczego równie ważne jak podejmowanie atrakcyjnych tematów i interesujących spraw, jest szczerość, mądry wybór tematów, prosta forma, jasny styl oraz stała troska, aby pomagać pracownikom w rozumieniu spraw firmy i własnej pozycji zawodowej.
Uzupełniającymi publikacjami zakładowymi są broszury i podręczniki zawodowe. Pełnią one trzy podstawowe funkcje:
1. Socjologiczną.
2. Dokumentacyjną.
3. Organizacyjną.

Memoranda i listy
Mimo rosnącej popularności faksów, poczty elektronicznej i telefonów komórkowych, okólniki, memoranda i listy pozostają podstawą wewnętrznej i zewnętrznej komunikacji firmy. Adresowane do jednego lub grupy odbiorców, dokładnie przekazują konkretną informację, wyrażają opinię, apelują o poparcie.
Skomputeryzowane pisanie korespondencji pozwala na drukowanie tysięcy listów promocyjnych, które wyglądają jak korespondencja indywidualna, a w rzeczywistości drukowane są seryjnie z posiadanej komputerowej listy adresowej. Takie listy wywierają dużo lepsze wrażenie, a więc mają większy wpływ niż anonimowe ulotki promocyjne.

Druki ulotne, przemówienia drukowane oraz „backgrounders”
W każdym przedsiębiorstwie krąży wiele bardzo różnych druków. Z okazji jubileuszów wydaje się ulotki, zaproszenia, drukuje przemówienia prezesa. Wydaje się także tzw. Backgrounders, czyli zwięzłe informacje o zakładzie.
Komunikaty bieżące są zazwyczaj wywieszane na tablicach ogłoszeniowych, choć coraz więcej firm przesyła je również wewnętrzną pocztą elektroniczną

2.1.2 Media dla zbiorowości zewnętrznej

Najbardziej efektywnym i ekonomicznym środkiem komunikowania jest prasa, radio, telewizja czy mass media. Mówienie do dziennikarzy, inaczej mówienie do mediów, jest jakby przemawianiem przez wielki megafon, który jest zdolny przenieść nasz głos wyraźnie i donośnie do wielkiego i zróżnicowanego audytorium. Co więcej, ten głos jest postrzegany jako stronniczy, bardziej wiarygodny od reklamy w mediach.

Zrozumieć media

Mass media są wielkimi, konkurencyjnymi ze sobą instytucjami, tworząc rodzaj gałęzi przemysłu. Głównym kryterium doboru ich przekazów jest zwiększenie sprzedaży własnych produktów, programów radiowych i telewizyjnych, numerów gazet i czasopism. Dlatego skuteczne docieranie do mediów z własnymi przekazami wymaga umiejętności takiego ich uformowania, aby spełniały kryterium atrakcyjności odbiorczej.
Menedżerowie, którzy kierują się satysfakcją klienta, a nie samozadowoleniem z wielkości produkcji, nie będą mieli trudności w rozciągnięciu ww. zasady na kontakty z mediami. Nie tylko sprzedają swoje towary, ale także opinie o nich, a tu często najważniejszym klientem jest dziennikarz. Natomiast menedżerowie, którzy unikają kontaktu z mediami tracą bardzo wiele.
Praktyk PR powinien dobrze orientować się w aktualnej ofercie mediów masowych. Nie chodzi jedynie o ogólną znajomość rynku mediów( nakłady, struktura demograficzna odbiorców), ale także o znajomość profili redakcyjnych pism, stylu dziennikarstwa, nawyków selekcyjnych. Bowiem w kontaktach z prasą( a także serwisach radiowych i telewizyjnych) podstawą PR jest przygotowanie i przesłanie własnych materiałów.
Prasę, czyli gazety i czasopisma, można podzielić na trzy zasadnicze grupy:
· prasa ekonomiczna,
· prasa fachowa,
· prasa centralna i regionalna.

Najważniejsza dla PR jest prasa ekonomiczna i branżowa, ale również pozytywne wzmianki w prasie centralnej i lokalnej są niezmiernie korzystne dla przedsiębiorstwa.
Zdobycie uwagi mediów wymaga zrozumienia istoty wiadomości dziennikarskiej( news). Sprowadza się ona do zainteresowania człowiekiem, czyli jego słowami i czynami. Media masowe niewiele obchodzą zjawiska przyrody, nowe technologie, rozwiązania organizacyjne, o ile nie mają „współczynnika ludzkiego”.
Mówiąc o mediach nie można pominąć telewizji. Jednak uzyskanie dostępu do telewizji jest, z uwagi na wielką konkurencję, bardzo trudne. Można wykupić reklamę, ale wymaga ona znacznych nakładów finansowych. Można jednak wejść na antenę za darmo, gdy ma się niezwykłą wiadomość.
Mimo wielkiej roli telewizji, radio pozostaje bardzo wpływowym, chociaż słabo docenianym w PR, medium. Pozyskanie dla swojej firmy dziennikarzy radiowych, prowadzenie audycji promocyjnych jest dla wielu przedsięwzięć wielce korzystne.
Biorąc pod uwagę wszystkie media, praktycy PR okresowo dostarczają im informacji w specjalnej formie, zwanej informacjami dla pracy.

News release, czyli informacja dla prasy
Ze wszystkich technik PR, najczęstszą i podstawową jest news release, czyli informacja, komunikat dla prasy. Jest to krótki materiał prasowy, którego celem jest rozpowszechnienie informacji w gotowej do publikacji formie. Redaktorzy prasy, radia i telewizji otrzymując taki materiał mogą go wykorzystać bez żadnych zmian, jeśli uznają, że formalnie i tematycznie nadaje się do ich pisma. Toteż jego przygotowanie powinno odpowiadać standardom wiadomości prasowych, a ni na przykład wymogom reklamy czy drukowanej broszury promocyjnej.
A zatem, zgodnie z zasadą tzw. Odwróconej piramidy, podstawowe fakty powinny być podane już w pierwszym akapicie. Język komunikatu powinien być prosty.
News release wymaga dokładnego przygotowania i planowego rozsyłania, tak aby zawarta w nim informacja była dostarczona w odpowiednim czasie, w atrakcyjnej i dogodnej do wykorzystania formie.
Komunikat do prasy powinien mieć jednolity, standardowy wygląd:
· format papieru A4
· nadawca komunikatu w lewym górnym rogu
· data wykorzystania poniżej danych
· poniżej 5 cm odstępu
· podstawowy tekst powinien zawierać w pierwszym akapicie podsumowanie głównych faktów
· szerokie marginesy
· tekst pisany z podwójnym odstępem
· numery stron
· oznaczenie każdej strony nagłówkiem.

Aby zwiększyć szanse publikacji, autor komunikatu powinien zwracać uwagę na zasady jego konstrukcji:
· podsumowanie
· zwięzłość
· prostota
· dokładność.

Komunikaty powinny być rozsyłane według rozdzielnika, w zależności od potrzeby listem, faksem lub nawet przez specjalnego posłańca.

2.2 PISANIE TEKSTÓW

Przygotowanie tekstów pisanych tradycyjnie należy do najmocniejszych stron specjalistów PR. Najważniejszą z form pisanych jest, jak poprzednio wskazywano, news release, ale istnieje też wiele innych. Oto niektóre z nich:

Biogram – zwięzłe przedstawienie najważniejszych danych osobowych konkretnej osoby. Może mieć on prostą formę, ale może tez mieć formę opisową, życiorysową.
Backgrounder – kilkustronicowe przedstawienie podstawowych informacji o instytucji, która przesyła komunikat lub organizuje imprezę; podaje zakres jej działalności, historię, osiągnięcia. Forma może być zbliżona do komunikatu prasowego lub narracja. Backgrounder nie ma być wykorzystywany przez media w całości , lecz służy do uzupełnienia wiedzy dziennikarza.
Artykuł promocyjny – zbliżony w formie do backgroundera artykuł publicystyczny, jest przeciwieństwem komunikatu prasowego. Ukazuje się w prasie jako tzw. Materiał sponsorowany. Dobry artykuł powinien być lekki i łatwy w czytaniu. Powinien być też podzielony na trzy elementy, nazywa się systemem O-W-O, czyli Opis – Wyjaśnienie - Ocena
Wywiad – inną formą artykułu przygotowanego przez PR jest wywiad sponsorowany, czyli rozmowa przeprowadzona przez wynajętego dziennikarza z kierownictwem firmy.
Studium przypadku – PR może przygotować artykuły mające charakter analizy, zwanej „ studium przypadku” – przykładowo opisując skuteczne użycie produktu firmy, informując jednocześnie, że ten produkt może być stosowany w konkretnych warunkach i sytuacjach.
Artykuł podpisany – artykuł podpisany przez prezesa firmy, choć w rzeczywistości mógł być przygotowany przez dział PR. Podpis nadaje artykułowi autorytet i powagę firmy.
Memorandum – podstawowa krótka i zwięzła forma pisemnej wewnętrznej komunikacji biurowej.
Pitch letter – list, który ma przyciągać uwagę adresata, a więc powinien zaczynać się od zdania, które ma przykuć uwagę.
Artykuły przeglądowe – przedstawiają ogólnie sytuację w danej branży.
Artykuły faktograficzne – opisują sytuację w danym przedsiębiorstwie.
Materiały pisane i powielane – (news release, backgrounder, broszury, ulotki) umieszczone w jednej oprawie tworzą tzw. press kit, czyli zestaw materiałów prasowych.

2.3 ŻYWE SŁOWO

Gdy chodzi o silę przekonywania, nic nie zastąpi żywego słowa, choćby to słowo miało być wypowiedziane za pośrednictwem telefonu, a także radia i telewizji. Najczęstszą formą komunikowania jest rozmowa między dwoma osobami. I ona często występuje w pracy personelu PR. Zaleca się aby:
· Umówić się wcześniej telefonicznie na rozmowę
· Na samym wstępie przedstawić siebie i cel przybycia.
· Mówić treściwie.
· Nie błagać.
· Podziękować rozmówcy za poświęcony czas oraz za wszystko co dla nas zrobił.
· Pozostawić w redakcji napisany materiał, broszurę, komunikat, artykuł.
· Po rozmowie wysłać liścik z podziękowaniami za spotkanie.

2.3.1 Przemówienia

Napisanie przemówienia.
Praktycy PR często wzywani są do przygotowania pisemnego przemówienia. W tej roli ich praca ma być niedostrzegalna. Mają tak pisać, aby odzwierciedlić osobowość i funkcję mówcy, a nie swoją własną.
Podstawowe wskazówki pisania dobrego przemówienia:
· Mowa powinna zawierać coś wartościowego i trwałego.
· Mowa powinna się skupić na jednym, a co najwyżej na dwóch głównych tematach.
· Mowa wymaga dokładności i faktów.
· Rodzaj audytorium oraz typ spotkania określają styl i treść mowy.
· Podstawą jest klarowne napisanie mowy.

Dobre przemówienie należy przygotować w formie modułowej, czyli odrębnych części połączonych łącznikami stylistycznymi. Schemat takich modułów:
· Wprowadzenie – nawiązanie kontaktu ze słuchaczami.
· Przedstawienie głównego celu.
· Rozwinięcie tematu z przykładami, faktami, argumentami, a także anegdotami.
· Przedstawienie celu pobocznego, jeśli taki występuje.
· Prezentacja głównego punktu mowy.
· Przerywnik, najlepiej anegdotyczny.
· Powtórzenie sedna mowy.
· Zwięzła konkluzja na zakończenie.

Technika pisania przemówień.

Różnica między przemówieniem drukowanym a wygłaszanym.
Główna zasada dobrego przemówienia wygłaszanego do zebranych słuchaczy jest oczywista – słowa powinny odzwierciedlać normalny tok myślenia. Pisząc mowę do wygłaszania musimy ją konstruować w prostszy i bardziej swobodny sposób niż mowa przeznaczona do druku. Zdania muszą być krótsze, choć dla urozmaicenia można włączyć zdanie dłuższe, ale o prostej konstrukcji. Należy co pewien czas dokonywać repetycji, powtórzeń zasadniczych stwierdzeń.
Przemówienia powinny:
· Być głośno czytane.
· Unikać zdań złożonych i długich.
· Używać retorycznych przejść od jednej sekcji mowy do drugiej.
· Korzystać z pytań retorycznych.
· Nie zapowiadać dowcipów.
· Używać slajdów, rzutników pisma, tablic.

Największym błędem, jest nadanie wystąpieniu „ oficjalnej formy”. W rezultacie wypowiedź jest nie tylko sztuczna, ale po prostu niezrozumiała dla zwykłego człowieka.


2.3.2 Specjalne rodzaje wystąpień słownych

Mówca zwracający się do słuchaczy inicjuje komunikowanie jednokierunkowe. Dopiero specjalne formy słownego komunikowania zasługują na miano dialogu, czyli rozmowy. Formą bezpośredniego spotkania są konferencje prasowe, w których przewidziana jest seria pytań ze strony zaproszonych dziennikarzy. Konferencje powinny być dobrze i dokładnie zaplanowane, zarówno co do przebiegu, jak i daty imprezy. Jednak specjaliści PR często muszą radzić sobie z sytuacjami kryzysowymi, wówczas konferencja prasowa musi utrzymać łączność psychiczną z otoczeniem instytucji.
Planowanie i prowadzenie konferencji prasowej
Istotą konferencji jest dostarczenie nowych informacji, podanie aktualnych wiadomości. Gdy decydujemy się na organizację konferencji powinniśmy troskliwie przygotować listę uczestników, zaproszenia rozesłać faksem lub listem, a czasem nawet przez specjalnych posłańców. Nie należy pomijać kogokolwiek z zainteresowanych tematem, gdyż może wywołać to odruch niechęci, a nawet wrogości. Zaproszenie powinno zawierać ogólny opis spraw, które zostaną poruszone, tak aby redakcja wiedziała kogo wysłać.
Przygotowanie sceny
Przygotowanie konferencji przypomina produkcję audycji telewizyjnej. Organizatorzy mają dostarczać materiały dla rzecznika, dbać o sprawny przebieg. Sami jednak pozostają w tle. Oto dwie rady doświadczonych organizatorów:
· Rzecznik nigdy nie powinien prosić dziennikarzy o dyskrecję/
· Rzecznik nie może kłamać.
Jak dobrze wypaść w radiu i telewizji.
Wystąpienie radiowe czy telewizyjne powinno być dobrze przygotowanie, chociaż oczywiście nie da się wszystkiego przewidzieć i improwizacja jest niezbędna, a nawet pożądana. Gdy występujemy należy:
· Nie przerywać innym dyskutantom.
· Mówić krótko
· Stawiać wyraźne tezy.

W studio telewizyjnym zachowywać się naturalnie, ale nie swobodnie. Ubierać się elegancko, lecz z umiarem. Siedzą nie wykonywać gwałtownych ruchów.



3.BIBLIOGRAFIA:

1. „ Public relations” Tomasz Goban-Klas
2. „ Język public relations” Anna Murdoch
3. „ Reklama” Urich Werner




SPIS TREŚCI:


1. WSTĘP 1
1.1 DEFINICJE PUBLIC RELATIONS 1
1.2 POWSTANIE I EWOLUCJA PR 2
1.2.1 Pierwsze doświadczenia amerykańskie 2
1.2.2 PR dzisiaj 3
2. TECHNIKI PR 3
2.1 DOCIERANIE DO AUDYTORIÓW 3
2.1.1 Media komunikacji wewnątrzinstytucjonalnej 3
2.1.2 Media dla zbiorowości zewnętrznej 5
2.2 PISANIE TEKSTÓW 7
2.3 ŻYWE SŁOWO 7
2.3.1 Przemówienia 8
2.3.2 Specjalne rodzaje wystąpień słownych 9
3. BIBLIOGRAFIA 10