Żydzi podczas II wojny światowej

Trudno jest opisać losy narodu żydowskiego z czasów II wojny światowej. Zagłada Żydów to jedno z najokrutniejszych i najhaniebniejszych momentów w historii XX w.
Sytuacja Żydów jeszcze przed wojną była dosyć ciężka, ponieważ zaczęła się ich dyskryminacja. Największa była w Niemczech. To właśnie tam byli oni najbardziej prześladowani. Hitler wydał ustawy norymberskie, ograniczały one prawa Żydów.

Po wybuchu II wojny światowej (1939r.) Niemcy rozpoczęli budowę obozów koncentracyjnych, czyli obozów śmierci, w których śmierć poniosło później kilka milionów ludzi. Hitlerowcy zaczęli również zamykać Żydów w gettach, czyli specjalnych, odizolowanych dzielnicach miast, gdzie mieszkała tylko żydowska ludność. Getta powstawały w dużych i małych miastach. Niemcy tworzyli je zwłaszcza w Polsce, ZSRR, Jugosławii, Czechosłowacji i Grecji. Największe getto powstało w Warszawie, zamieszkiwało je ponad 500 tys. Żydów. Pierwsze getto w Polsce powstało jednak w Piotrkowie Trybunalskim. W pierwszej fazie wojny getta były otwarte, jednak bram tych dzielnic strzegli tzw. policjanci Żydowscy. Przekroczenie tej bramy było karane bardzo wysoko. W Generalnym Gubernatorstwie przewidywano za to nawet karę śmierci. Zresztą ta sama kara groziła osobom, które pomagały Żydom, udzielały im schronienie i żywność. Podczas likwidacji getta ich mieszkańcy byli przenoszeni do większych na terenie innych miast lub trafiali do obozów zagłady. Żydom, którym udało się uciec, pomoc niosła polska organizacja Żegota - zajmowała się ukrywaniem zbiegów, podrabianiem dla nich dokumentów, itp.