Choroby układu moczowego

Choroby układu moczowego, a zwłaszcza nerek stanowią duże zagrożenie dla organizmu. Najczęstsza przyczyną chorób są zakażenia bakteryjne i związane z nimi zapalenia nerek, zapalenie pęcherza moczowego i zapalenie cewki moczowej. Choroby te występują w każdym wieku, a ich drogi zakażenie to:

• Układ moczowy (począwszy od cewki moczowej, przez pęcherz, moczowód i miedniczki do nerek)
• Układ krwionośny (np. bakterie pochodzące od chorych migdałów, zębów zaatakowanych próchnicą, zaropiałych zatok)
• Układ limfatyczny (np. bakterie pochodzące z jelita grubego).

Wczesne rozpoznanie i leczenie choroby znacznie zmniejsza możliwość powstania zaburzeń w układzie moczowym i uszkodzenia nerek> Duży wpływ na układ moczowy wywierają też czynniki klimatyczne, a zwłaszcza temperatura. Dlatego wskazane jest, aby dla zapobieżenia schorzeniom nerek przestrzegać też pewnych zasad:
- w czasie chłodów ubierać się ciepło (szczególnie zabezpieczać przed oziębnięciem okolice nerek0
- unikać kąpieli w zimnej wodzie, zwłaszcza gdy ciało jest rozgrzane
- zabezpieczać nogi przed przemoczeniem i oziębieniem, bowiem wywołuje to zmiany ukrwienia nerek
- nie siadać na mocno wyziębionych miejscach, a szczególnie na ziemi, ponieważ przeziębienia są częsta przyczyną chorób układu wydalniczego.

Przetrzymywanie moczu w pęcherzu powoduje rozciągnięcie jego ścian i osłabienie mięśni pęcherza moczowego. Może to być przyczyna mimowolnego moczenia się, co często występuje u dzieci.


ZAPALENIE PĘCHERZA MOCZOWEGO
To najczęstszy przeważnie bakteryjny stan zapalny dróg moczowych . Polega na odczuciu silnego parcia .

ZAPALENIE NEREK
Zapalenie nerek, najczęściej jako powikłanie chorób przewlekłych procesów zapalnych (kłębuszkowe i odmiedniczkowe zapalenie nerek, mocznica), chorób zakaźnych, nerczycy, kamicy nerkowej. Skutkiem zapalenia nerek mogą być: wodonercze, roponercze, niewydolność nerek (z bezmoczem, skąpomoczem lub wielomoczem w zależności od stanu zaawansowania), ropień przynerkowy.
Zapalenie kłębuszków nerkowych ostre, występuje głównie w wieku dziecięcym i młodzieńczym, rzadko powyżej 30 roku życia. Poprzedza je z reguły zakażenie paciorkowcowe pod postacią zapalenia migdałków, ropnia przyzębowego, zapalenia zatok obocznych nosa czy płonicy.
Początek choroby jest nagły, często występują wymioty, bóle głowy jako wyraz zwiększenia ciśnienia krwi, bóle w mięśniach kończyn oraz bóle w okolicy lędźwiowej. Skóra jest blada i obrzękła, co widać zwłaszcza na twarzy w okolicy oczu. Może pojawić się osłabienie wzroku, a nawet zaniewidzenie.
Ilość oddawanego moczu jest zmniejszona: stwierdza się w nim białko, krwinki czerwone, wałeczki komórkowe i ziarniste. Leczenie: leżenie w łóżku, aż do ustąpienia objawów klinicznych i zmian w moczu. Przez kilka pierwszych dni całkowita głodówka, później dieta bezsolna z ograniczeniem białka, antybiotyki.
Zapalenie kłębuszków nerkowych przewlekłe, rozwija się bądź jako zejście ostrego zapalenia, bądź od samego początku jako proces przewlekły. Objawy: niewielki wzrost ciśnienia krwi. Zmiany w moczu: białkomocz, obecne wałeczki, pojedyncze krwinki białe i krwinki czerwone. W miarę postępu choroby narasta przewlekła niewydolność nerek z nasilającym się zatruciem mocznicowym.

NOWOTWORY NEREK
Nowotwory złośliwe nerek stanowią 1,5 - 2 procent ogólnej liczby zachorowań. Ta statystyka wypada gorzej w stosunku do dzieci; nowotwory układu moczowego to około 16 procent wszystkich guzów złośliwych.
Objawy w nowotworach nerek nie są od razu ostre i jednoznaczne. Często dochodzi do rozpoznania, kiedy lekarz szuka przyczyny ogólnego osłabienia, niedokrwistości, stanów podgorączkowych albo też gdy pojawią się przerzuty w innych narządach. Leczenie chirurgiczne polega na usunięciu chorej nerki wraz z otaczającą ją tkanką tłuszczową, torebką włóknistą i zawartością wnęki nerkowej. Często postępowanie jest złożone, podejmuje się leczenie przez radioterapię i chemioterapię. W nowotworach nerek rokowania są zawsze poważne. Ze statystyk wynika, że uzyskuje się około 50 procent wyleczeń ponad 5-letnich, jeśli nie wystąpiły przerzuty, i o połowę miej, czyli tylko ok. 25 procent takich wyleczeń, jeśli przerzuty nastąpiły.

TORBIELOWATOŚĆ NEREK
Jest wadą uwarunkowaną genetycznie, czasem powtarzającą się w rodzinie. na szczęście zdarza się rzadko. w jednej lub obu nerkach występują cystowate twory, które z czasem mogą doprowadzić do ciężkiego uszkodzenia miąższu nerek i ich niewydolności. W około 7 procentach przypadków torbielowatość nerek to wada rozpoznawana tylko w jednej nerce, podczas gdy druga jest zupełnie prawidłowa.


BIAŁKOMOCZ
Białkomocz jest to zjawisko, w którym dochodzi do pojawienia się białka w moczu. Najczęściej oznacza to, że doszło do rozwoju jednej z postaci kłębuszkowego zapalenia nerek. Niekiedy białkomocz może wystąpić przejściowo w takich stanach jak: gorączka, wysiłek fizyczny.


KAMICA MOCZOWA
Kamica moczowa, tworzenie się w kielichach i miedniczkach nerkowych złogów, mogących się przesuwać do moczowodów i do pęcherza moczowego. Powstają one z substancji prawidłowo całkowicie w moczu rozpuszczonych, lecz wykrystalizowujących w przypadkach zastoju moczu, wysokiego jego stężenia, zakażenia dróg moczowych.
Objawy zależą od wielkości i umiejscowienia złogów. Konkrementy przesuwające się przez moczowody mogą powodować ich skurcze, objawiające się niezwykle silnymi bólami, czyli kolką nerkową. Zwykle towarzyszą im nudności, nawet wymioty, silne parcie na mocz. Leczenie farmakologiczne lub chirurgiczne.

ZATRZYMANIE ODDAWANIA MOCZU
Zatrzymanie oddawania moczu, niemożność oddania moczu mimo jego obecności w pęcherzu moczowym, najczęściej spowodowana przeszkodą w drogach moczowych (zwężenie cewki moczowej, kamica, guzy lub ciała obce, choroby neurologiczne rdzenia). Wymaga szybkiej interwencji lekarskiej.

BRODAWCZAK PĘCHERZA MOCZOWEGO
Niezłośliwy nowotwór wychodzący z nabłonka przejściowego (tkanka nabłonkowa) dróg moczowych. Występuje zwykle pojedynczo, rzadziej mnogo, najczęściej w pęcherzu, rzadko w miedniczce nerkowej. Tworzy kosmkowate, palczaste lub kuliste twory na cienkiej szypule w nie zmienionej dookoła błonie śluzowej pęcherza.
Usuwa się go koagulacją lub elektroresekcją przezcewkową. Mnogie brodawczaki mają tendencję do nawrotów, co zmusza do częściowego lub całkowitego wycięcia pęcherza albo telegammaterapii.



zbiór informacji z neta... takim asem to ja z biologi nie jestem ^^