Początki teatru europejskiego

Historia teatru europejskiego liczy ponad 2500 lat. Teatr europejski sięga swymi korzeniami czasów antycznych, kiedy to w starożytnej Grecji narodziły się tragedia i komedia. Wyrosły one z kultu boga wina i płodności – Dionizosa. Dionizje odbywały się cztery razy w roku. Dionizje Małe odbywały się pod koniec grudnia i na początku stycznia a Dionizje Wielkie pod koniec marca. Chór połkozłów śpiewał pieśni na cześć boga Dionizosa zwane dytyrambami.
Widzowie zasiadali wokół płaskiego okrągłego placu (orchestra) przeznaczonego dla chóru. W głębi znajdował się budynek sceniczny (skene) pełniący funkcję garderoby i zaopatrzony w trzy wyjścia. Zasadnicze miejsce popisów aktorów stanowił wąski podest (proskenion), który znajdował się przed budynkiem scenicznym. Część obiektu dla widzów to teatron. Chór, za czasów Sofoklesa, składał się z piętnastu osób, którym przewodniczył Koryfeusz.
Etapy przeradzania się obrzędu w teatr:
a) przekształcenie się dytyramba z pieśni lirycznych w opowiadania o wątkach mitologicznych
b) wprowadzenie aktora prowadzącego dialog z chórem, następnie wprowadzono drugiego i trzeciego aktora, który przedstawiał zdarzenia
c) przekształcenie chóru półkozłów w chór osób i zredukowanie jego roli.
Nazwa tragedii wywodzi się od nazwy satyrów półkozłów (trgos – kozioł, od – pieśń).
Teatr w Atenach odgrywał ważną rolę, ponieważ bawił i wychowywał obywateli. Widzowie to bogacze i biedacy (dostawali od państwa dwa oboje za straconą dniówkę). Widzowie zasiadali na kamiennych ławach teatronu, mającego kształt amfiteatru, wczuwali się w losy bohaterów i przeżywali katharsis czyli oczyszczenie (uwalniali się od agresji i napięcia). Dla Ateńczyka z V wieku p. n. e. widowisko teatralne było świętem.
Wybitni autorzy tragedii greckiej to Ajschylos, Sofokles i Eurypides. Największy rozkwit literatury dramatycznej przypada na V wiek p. n. e. za czasów Peryklesa.