Niedosłuch

Do podstawowych form pomagania dzieciom z wadą słuchu należą
zajęcia logopedyczne, zastosowanie protezy, interwencje w różnych instytucjach, informacja dla rodziców, dostarczanie im odpowiednich środków porozumiewania się z dzieckiem.
Uwzględniając indywidualne sytuacje stosuje się leczenie zachowawcze lub chirurgiczne dzieci, dostosowane nauczanie, pomoc psychologiczną.

Cenną może być również proponowana lub stwarzana rodzicom możliwość bezpośredniej wymiany doświadczeń z innymi rodzicami,a także z dorosłymi głuchymi.

Stosowanie aparatów słuchowych – nie jest możliwe stymulujące oddziaływanie na rozwój psychiczny dziecka niedosłyszącego bez wykorzystania aparatu. Umożliwia no słyszenie własnego głosu, jego melodii, artykulacji, rytmu oraz szybkości wypowiadanych słów. Zaaparatowane dziecko łatwiej może poprawić wadliwą wymowę, prowadzić autorehabilitację pod okiem logopedy, surdopedagoga a przede wszystkim rodziców.

Aparat jest niezbędny w treningu słuchowym. Trening słuchowy umożliwia lepsze rozpoznawanie dźwięków otoczenia, ułatwia ich lokalizację, ich kojarzenie z określoną sytuacją oraz właściwe różnicowanie dźwięków mowy. Pomaga dziecku przezwyciężyć barierę, oddzielającą ją od świata ludzi słyszących.

Opieka foniatryczna - upośledzenie słuchu prowadzi do zaburzeń głosu zwanych dysfonią.
U dzieci niedosłyszących głos jest matowy, ochrypnięty falujący, krzykliwy, z przydźwiękiem nosowym, party o twardym nastawieniu i dużym natężeniu.
U dzieci głuchych głos jest bezbarwny, cichy, monotonny, pozbawiony elementów melodycznych, ograniczony do kilku tonów.
Narząd głosu dziecka niesłyszącego i głuchego wymaga ćwiczeń przez długie lata, co najmniej do okresu mutacji, całkowitego rozwoju krtani przestrzeni rezonacyjn
Wskazówki do pracy rewalidacyjnej z dziećmi niedosłyszącymi W celu prawidłowego rozwoju emocjonalnego i społecznego dziecka z wadą słuchu wskazane jest :
1 Włączenie dziecka w życie zespołu klasowego poprzedzone umiejętną rozmową wychowawcy z grupą rówieśniczą na temat konsekwencji wynikających z niedosłuchu ( trudności w porozumiewaniu się).

2.Zorganizowanie form pomocy i pełnej akceptacji dziecka w klasie poprzez:
- niedopuszczenie do sytuacji upokarzającej ucznia,
- zwalczanie przejawów złośliwości ze strony kolegów jak też niepożądanych odruchów współczucia,
- nawiązanie współpracy z nauczycielami innych przedmiotów,
- zachęcanie dziecka do publicznych wystąpień jednocześnie niedopuszczanie do sytuacji ryzykownych , grożących urazami psychicznymi,
- hartowanie ucznia, wycofując się natychmiast z tych sytuacji, którym uczeń nie może już sprostać,
- przydzielanie mu stałych obowiązków, traktowanie na równi z pozostałymi dziećmi,
- dostrzeganie nawet drobnych osiągnięć, stosowanie metod zachęty i pochwały w celu podniesienia jego samooceny,
- w przypadku dziecka z silnymi napięciami emocjonalnymi, umiejętne obniżanie i niwelowanie napięć , wytwarzanie atmosfery pełnego komfortu psychicznego, zapewnienie poczucia bezpieczeństwa,

3. Ze względu na obniżone możliwości percepcyjne dziecka z wadą słuchu wskazane jest zapewnienie mu optymalnych warunków odbioru mowy w sytuacji klasy szkolnej,
- dziecko powinno siedzieć na wprost nauczyciela w 1-ej lub 2-giej ławce (dziecko pomaga sobie odczytywaniem mowy z ust),
- do dziecka należy mówić w sposób naturalny głosem o jednakowym nasileniu z wyraźną artykulacją, stale pamiętając umożliwieniu mu obserwacji ust nauczyciela,
- w przypadku używania aparatu słuchowego należy pamiętać, że korzyść z tego aparatu jest największa w cichym pomieszczeniu i wówczas gdy odległość osoby mówiącej od mikrofonu nie przekracza 1,5 m (hałas powoduje zakłócenia w odbiorze mowy, i wyzwala negatywne emocje, zmęczenie, w konsekwencji niechęć do noszenia aparatu ),
- wskazane jest aby nauczyciel porozumiał się z rodzicami dziecka w celu uzyskania od nich informacji:
a) w jakim stopniu dziecko ma uszkodzony słuch,
b) w jakich warunkach odbiera najlepiej mowę bez aparatu słuchowego,
c) w jakim stopniu aparat mu pomaga i jakie natężenie jest dla dziecka optymalne,
- n-l zwraca uwagę rodzicom na zauważone braki i niedociągnięcia dziecka, w miarę możliwości udziela wskazówek, dotyczących zakresu pracy wyrównawczej,
- z uwagi na obniżony zasób słownictwa u dzieci niedosłyszących przy wydawaniu poleceń i instrukcji należy posługiwać się zdaniami prostymi, krótkimi zwracając jednocześnie uwagę, czy dziecko zrozumiało polecenie, w przypadku trudności ze zrozumieniem należy udzielić dodatkowych wyjaśnień nawet posługując się konkretami,

2. W pracy rewalidacyjnej należy postępować zgodnie z następującymi zasadami:
-bardzo wolne stopniowanie trudności uwzględniając możliwości percepcyjne dziecka,
- zapewnienie warunków do ćwiczeń tych funkcji, które tego wymagają (ćwiczenia percepcji słuchowej należy wspomagać poprzez ćwiczenia percepcji wzrokowej i kinestatyczno- ruchowej),
- podaczas wprowadzania i utrwalania nowych wiadomości trzeba łączyć spostrzeżenia wzrokowe, słuchowe i kinestetyczno-ruchowe pamiętając o męczliwości dziecka przy odbiorze bodźców na drodze słuchowej. ćwiczenia powinny być krótkie, nie nużące.
- doprowadzenie ćwiczeń do końca, pozytywna ocena pracy dziecka pozwoli na wzmocnienie motywacji do pracy i podniesienie samooceny ucznia.
- wskazane jest włączenie rodziców do pracy rewalidacyjnej poprzez systematyczne przekazywanie stosowanych ćwiczeń i wdrażanie rodziców do kontynuowania pracy z dzieckiem na terenie domu.

3. Kryteria oceny ucznia z niedosłuchem winny szczegółowo uwzględniać specyfikę mowy zarówno dźwiękowej jak i przekazywanej za pomocą pisma uzależnionej od typu niedosłuchu.
Na ocenę z języka polskiego rzutować nie powinny:
- błędy gramatyczne
- błędy w pisaniu polegające na ubezdźwięcznianiu głosek dźwięcznych w j. polskim; nieprawidłowym stosowaniu końcówek fleksyjnych nieprawidłowym (zamiennym) używaniu głosek (s, z, c, dz, sz, cz, dż, ś, ć, dź)
- błędy wynikające z niewłasciwych skojarzeń semantycznych szczególnie w odniesieniu do wyrazów rzadko używanych lub wprowadzanych po raz pierwszy do zasobów słów ucznia.