Matecznik w "Panu Tadeuszu" Adama Mickiewicza.
Matecznik – w łowiectwie trudno dostępne miejsce w lesie będące ostoja zwierząt.
- Nieprzenikniony dla ludzi, nigdy nie pozwala do końca siebie odkryć, skrywa tajemnice, których ludzki rozum nie jest w stanie ogarnąć. Ukazane są tutaj elementy baśniowości i głębokich tajemnic. Fragmenty: (482-485), (495-496).
- Stanowi swoisty azyl zwierząt, które mogą tam się ukryć w poszukiwaniu spokoju. Fragmenty: (528-529).
- Do matecznika udają się zwierzęta chore, by tam w bezpieczeństwie i spokoju oczekiwać na śmierć. Fragmenty: (538-539).
- Królestwo zwierząt, w którym na człowieka czyha niebezpieczeństwo. Fragmenty: (489-492), (556-557), (486-488).
- Jest sercem puszczy, gdzie nawet wrogie, na co dzień gatunki mogą egzystować ze sobą. Fragmenty: (542-543), (547-549), (555-556).
- Zwierzęta żyją w hierarchii porównywalnej do ludzkiej. Fragmenty: (516-526).
- Cywilizacja ludzka, która tam nie dotarła nie zakłóca harmonii i spokoju życia. Fragmenty: (543-546).
Wszystkie zabiegi opisu bujnej przyrody służą przedstawieniu jej jako kolejnego bohatera. Piękna, tajemnicza i przyciągająca, a zarazem groźna i nieprzystępna przyroda łączy świat mistyczny z realnym (diabły, ludziom nieznane tajniki).
Również w tym fragmencie widoczna jest idealizacja Ojczyzny, której symbolem jest matecznik. Podobnie jak w Soplicowie od wieków ustalona jest stała i niezmienna hierarchia. Zauważyć można, że różnorodność ludzkich charakterów jest tak samo odmienna, jak osobowość zwierząt. Jednak wspólne cele, czyli wolność jednoczy ich w niczym niezmąconą wspólnotę.