"Biała Magia" Krzysztof Kamil Baczyński

Krzysztof Kamil Baczyński „Biała Magia”


Autor wiersza Krzysztof Baczynski znany jest jako poeta wojenny, poeta powstania warszawskiego. Większość jego utworów była o tematyce miłosnej i erotycznej. Wiersze Poświęcone są przeważnie żonie pety -Barbarze, która zginęła w powstaniu, niecały miesiąc po śmierci męża. Wiersz ten powstał w czasie okupacji Polski przez Hitlerowskie Niemcy.
Podmiotem lirycznym jest autor, a bohaterem lirycznym jest żona autora Barbara. Autor w tym wierszu przedstawił swoją miłość do żony, swój zachwyt i oczarowanie mówi, że ona ma srebrne ciało.Chce wyrazić nam zachwyt swoja żona.
Barbara jest kobietą piękna,rozsadna i inteligentna.Obecnosc Barbary sprawia,ze Baczynsk zapomina o trwającej wojnie, ulatują gdzieś jego myśli o bólu trawiącym dusze wszystkich Polaków.
Poeta dzięki niej odzyskuje wiarę w istnienie dobra i piękna, jest ona ucieleśnieniem spokoju.
Wiersz Krzysztofa Kamila Baczyńskiego jest ucieczką od tragicznej rzeczywistości w miłość. Gdy Barbara staje przed lustrem, zachwyt pięknem jej ciała sprawia, że w życiu zaczyna się liczyć to, co dobre, piękne i szlachetne. „Biała magia” jest przeciwieństwem czarnej magii, jak dobro jest przeciwieństwem zła Dzięki Barbarze, dzięki miłości, dobro zwycięża, choćby tymczasowo.
Ciało Barbary jest symbolem harmonii, doskonałości i szczodrości natury, a jej sen niesie spokój i zatrzymuje czas. „W sen się powoli zapadnie, a czas melodyjnie osiądzie, kaskadą blasku na dnie.”
Kobieta zachowuje się spokojnie, wykazuje opanowanie, tak jakby była „ponad” problemami ówczesnego świata, chciała je zwalczyć, zachowując energię i pogodę ducha. Barbara jest lekka i subtelna.To wszystko czyni ją w oczach Krzysztofa Kamila Baczyńskiego jeszcze piękniejszą i wspanialszą. Poeta wyraża swój zachwyt słowami „ma Barbara srebrne ciało”, „przyjmuje w siebie gwiazdy”,” napełniona mlecznie”, „pod niewidzialną ręką”.
Kolorami wizyjnymi autora jest biel i srebro. które stanowią odzwierciedlenie czystości, miłości i uwielbienia. Światło gwiazd daje nadzieję, oświetlając mroki tamtych czasów. Ciepły i miły nastrój wiersza czyni go przyjemnym, delikatnym i lekkim w odbiorze. Autor użył niezwykle subtelnych środków wyrazu.
Wiersz składa się z sześciu strof, z których każda liczy sobie po 4 wersy. Jest to typowy utwór stroficzny.Wiersz ma różną ilość sylab w wersach(7, 8, 9,10) świadczy to o nieregularności wiersza.
W utworze tym możemy znaleźć liczne rymy niedokładne np.” wlosów”, „głosu”; "miękko” ,”ręką".
Nastrój wiersza utrzymany jest w spokojnej, sennej, delikatnej tonacji. Światło bijące od gwiazd, księżyca i cudownie pięknego ciała Barbary koi podmiot liryczny, pozwala mu zapomnieć o wszystkim, co nie dotyczy miłości.
Stojąc przed lustrem ciszy
Barbara z rękami u włosów
nalewa w szklane ciało
srebrne kropelki głosu.

I wtedy jak dzban - światłem
zapełnia się i szkląca
przejmuje w siebie gwiazdy
i biały pył miesiąca.

Przez ciała drżący pryzmat
w muzyce białych iskier
łasice się prześlizną
jak snu puszyste listki.

Oszronią się w nim niedźwiedzie,
jasne od gwiazd polarnych,
i myszy się strumień przewiedzie
płynąc lawiną gwarną.

Aż napełniona mlecznie,
w sen się powoli zapadnie,
a czas melodyjnie osiądzie
kaskadą blasku na dnie.

Więc ma Barbara srebrne
ciało. W nim pręży się miękko
biała łasica milczenia
pod niewidzialną ręką.