Zasady dietetyczne w cukrzycy (dietetyka)

OPISZ ZASADY DIETETYCZNE W WYBRANYM SCHORZENIU(CUKRZYCA)

Cukrzyca to choroba układowa, charakteryzująca się występowaniem hiperglikemii, hiperlipidemii, hiperaminoacydemii, a spowodowana spadkiem wydzielania lub zmniejszoną aktywnością biologiczną insuliny. Choroba ta często powiązana ze stanami patologicznymi o typie mikroangiopatii, polineuropatii, jest czynnikiem usposabiającym do narastania zmian miażdżycowych.

Podział cukrzycy:
1.cukrzyca typu l — cukrzyca insulinozależna (Insulin Dependent Diabetes Mellitus — IDDM) występuje u 10-15% osób chorujących na cukrzycę. Zwykle ujawnia się przed 40. rokiem życia ze skłonnością do kwasicy metabolicznej. Ten typ cukrzycy jest powiązany z całkowitym lub prawie całkowitym brakiem wydzielania insuliny endogennej przez komórki bata wysp trzustki.
2.Cukrzyca typu II — nieinsulinozależna (Noninsulin Dependent Diabetes Mellitus — NIDDM). W cukrzycy typu II występowanie kwasicy metabolicznej jest rzadkie, zwykle powikłanie to występuje jako wynik infekcji lub stresu. Spośród czynników środowiskowych otyłość odgrywa znaczącą rolę w ujawnieniu tej formy choroby lub narastaniu zaburzeń metabolizmu węglowodanów. U chorych z NIDDM może występować zarówno zmniejszenie ilości uwalnianej insuliny endogennej, jak i /lub zmniejszona wrażliwość lub reaktywność receptorów insulinowych powiązana z zakłóceniami pozareceptorowymi przemian węglowodanów. Cukrzyca typu II występuje u 80-85% chorych; zwykle ujawnia się u dorosłych. Około 80% populacji chorych na cukrzycę NIDDM to osoby otyłe. Insulinoterapia u osób z cukrzycą typu II stosowana jest podczas okresów znacznej hiperglikemii.
Cukrzyca wtórna — może być spowodowana schorzeniami trzustki (zapalenie trzustki, resekcja trzustki), zaburzeniami hormonalnymi (choroba Cushinga, pheochromocytoma, steroidoterapia), działaniem różnego typu środków chemicznych lub leków. Ta forma schorzenia może być następstwem zaburzeń genetycznych lub nieprawidłowości w funkcjonowaniu receptorów insulinowych.
3.Cukrzyca ciężarnych — schorzenie rozpoznawane jest u około 2% ciężarnych. Ciąża u kobiet z ograniczoną zdolnością wytwarzania insuliny endogennej lub z cechami insulinooporności może być czynnikiem wywołującym zaburzenia metabolizmu węglowodanów. Nie rozpoznana lub nie leczona stanowi istotny czynnik zagrożenia płodu. Po porodzie cukrzyca ciężarnych może ustępować lub przechodzić w formę cukrzycy jawnej klinicznie.
Upośledzona tolerancja glukozy — (Impaired Glucose Tolerance — ITG). Zjawisko to charakteryzuje się występowaniem prawidłowych lub nieznacznie podwyższonych wartości stężeń glukozy oznaczonych na czczo oraz nieprawidłowymi wartościami glikemii po posiłku lub w warunkach doustnego testu obciążenia glukozą. Przyjmuje się, że podstawą rozpoznania ITG jest stężenie glukozy pomiędzy 140-200 mg/dl (7,8-11,1 mmol /l) obserwowane w ciągu 2 godzin po standardowym obciążeniu 75 g glukozy.

Klasyczne objawy cukrzycy:
Wzmożone pragnienie;
Wielomocz,
Chudniecie,
Oddawanie moczu w ciągu nocy,
Często wmozone łaknienie,
Ogólne zmęczenie
Grzybica skóry i błon sluzowych
Kryteria biochemiczne:
Hiperglikemia;
cukromocz
LECZENIE CUKRZYCY
— zapewniające wyrównanie metaboliczne — stanowi podstawę zapobiegania zarówno ostrym, jak i późnym powikłaniom tego schorzenia. Ostre powikłania cukrzycy, takie jak stany niedocukrzenia (śpiączka hipoglikemiczna) oraz śpiączka cukrzycowa (kwasica metaboliczna — śpiączka ketonowa, śpiączka osmotyczna, mleczanowa) mogą stanowić zagrożenie życia. Ze względów praktycznych należy podkreślić, że najczęściej spotykana śpiączka ketonowa powstaje jako efekt braku lub znacznego niedoboru insuliny. Podstawowe objawy to wzmożone pragnienie, wielomocz z cukromoczem oraz występowanie związków ketonowych w moczu (aceton) i postępujące osłabienie z nudnościami, wymiotami aż do utraty świadomości. Z kolei zbyt małe stężenie glukozy we krwi prowadzić może do śpiączki hipoglikemicznej, poprzedzanej najczęściej przez zlewne poty, kołatanie serca, drżenie, uczucie słabości, zmianę sposobu zachowania, agresja.
Leczenie farmakologiczne cukrzycy w większości przypadków (cukrzycy nieinsulinozależnej) wymaga stosowania leków zwiększających wydzielanie insuliny endogennej (pochodne sulfonylomocznika), środków zmniejszających trawienie i wchłanianie wewnątrz jelitowe węglowodanów (związki hamujące aktywność α-glukozydazy — akarboza) lub biguanidów ograniczających wchłanianie węglowodanów z przewodu pokarmowego i zmniejszających trawienie i wchłanianie wewnatrzjelitowe węglowodanów lub biguanidów ograniczających wchłanianie węglowodanów z przewodu pokarmowego i zmniejszających glukoneogenezę. W przypadku cukrzycy insulinozaleznej oraz nieskuteczności leczenia NIDDM lekami przeciwcukrzycowymi podejmuje się leczenie insuliną.
Leczenie dietetyczne: Podstawą terapi w każdej z form cukrzycy jest dieta.
Leczenie żywieniowe opera się na 3 założeniach
1. Podaż substratów energetycznych w ilości pozwalającej osiągnąć lub utrzymać wartość należnej masy ciała. Należy tu podkreślić, że u 80% osób chorujących na cukrzycę typu II występuje nadwaga lub otyłość. Co więcej wykazano, że normalizacja masy ciała u osób z nadwagą lub otyłością może prowadzić do ustąpienia cech upośledzonej tolerancji glukozy, a tym samym stanowić podstawowy czynnik prewencji cukrzycy nieinsulinozależnej.

2. Prawidłowo prowadzona terapia żywieniowa jako czynnik zapobiegający zarówno stanom niedocukrzenia jak i hiperglikemii.
3. Przestrzeganie zaleceń dietetycznych uznawane także za czynnik zmniejszający ryzyko miażdżycy naczyń.
Przedstawione cele terapii żywieniowej w cukrzycy odnieść można także do terapii metabolicznego zespołu X, na który składają się: zjawisko insulinooporności, hiperinsulinizmu z objawami upośledzonej tolerancji glukozy, hipertriglicerydemią, zmniejszonym stężeniem cholesterolu frakcji HDL, nadciśnieniem tętniczym i występującym w tych warunkach zwiększonym ryzykiem niedokrwiennej choroby serca.
Zalecenia dietetyczne dotyczące chorych z cukrzycą insulinozależną powinny uwzględniać:
¬- regularność trybu odżywiania jako warunek uzyskania wyrównania metabolicznego;
- zwiększone zapotrzebowanie energetyczne u tych chorych;
-konieczność uwzględniania przekąsek między posiłkami i przed snem;
-ustalenie czasu przyjmowania posiłków jako decydujący czynnik terapeutyczny w
przypadku stosowania insulin długo działających; © uwzględnienie dodatkowej podaży
substratów energetycznych w przypadku stosowania ćwiczeń fizycznych o większym
nasileniu.
Leczenie cukrzycy typu II natomiast charakteryzuje:
-Zwykle zmniejszone zapotrzebowanie energetyczne,
- wyrównanie metaboliczne uzyskane wyłącznie w wyniku leczenia dietetycznego;
- brak wymagania równomiernego rozłożenia podaży węglowodanów w poszczególnych
posiłkach;
- stała (i zredukowana) podaż energii pożądana ze względu na redukcję nadwagi,
-ustalony czas posiłków wskazany ale niekonieczny,
-ograniczenie przekąski między posiłkami i przed snem,
-unikanie cukrów prostych,
-uwzglednienie szczególnych zalecen dla nadciśnienia, zaburzen gospodarki lipidowej ,lub niewydolności nerek,
-hipotonia żołądka z możliwością wystepowania kamieni,
-zwiekszona utrata witamin i soli mineralnych.
Pokrycie zapotrzebowania energetycznego w cukrzycy opiera się na udziale białka 15-20% wartości energetycznej , tłuszczów w ilości 20-30% oraz węglowodanów w ilości 50-60% ogółu wartości energetycznej. W celu ułatwienia obliczenia zawartości substratów energetycznych (węglowodanów w pożywieniu) wprowadzono pojęcie wymiennika węglowodanowego, zwanego jednostką chlebową, co odpowiada ilości produktu zawierającego 12 g węglowodanów, tj. 48 kcal.
Białko. Zapotrzebowanie na białko u osób z cukrzycą jest podobne jak u osób zdrowych i wynosi u osób dorosłych 0,8 g/kg należnej masy ciała. Ograniczenia podaży białka zaleca się w odniesieniu do chorych z cechami nefropatii cukrzycowej i narastającymi wskaźnikami niewydolności nerek. Podkreślenia wymaga fakt, że u chorych leczonych w ramach długotrwałego programu dializ podaż białka winna wynosić również 0,8 g/kg należnej masy ciała. Należy podkreślić, że ze względów praktycznych spożywanie potraw bogatobiałkowych może się wiązać ze wzrostem spożycia tłuszczów i zmniejszeniem udziału węglowodanów w pokryciu zapotrzebowania energetycznego.
Tłuszcze. Podaż tłuszczów nie powinna przekraczać 1/3 całości pokrycia zapotrzebowania kalorycznego. Zaleca się spożywanie tłuszczów nienasyconych, przy czym kwasy tłuszczowe nienasycone muszą być źródłem co najmniej 10% ogółu energii. Udział tłuszczów nasyconych w pokryciu zapotrzebowania kalorycznego nie powinien przekraczać 10%.Dobowa podaż cholesterolu wymaga również ograniczen a u osób z hipercholesterolemia należy ją zmniejszyć do 300 mg/ dobę.
Węglowodany. Ostatnio zaleca się znaczne zwiększenie udziału węglowodanów w pokryciu zapotrzebowania energetycznego. Ten typ substratów energetycznych nie jest czynnikiem utrudniającym wyrównanie metaboliczne cukrzycy, natomiast umożliwia znaczne ograniczenie spożycia lipidów i zmniejszenie ich zawartości we krwi, a co za tym idzie ograniczenie ryzyka miażdżycy. Zaleca się ograniczenie spożycia cukrów prostych (jedno- i dwu-cukrów), jak laktoza, fruktoza, sacharoza, a zwiększenie udziału węglowodanów złożonych. Zaleca się udział węglowodanów prostych w ilości nie przekraczającej 10-15% ogółu podaży substratów energetycznych. Szczególnej uwagi wymaga udział węglowodanów u osób z hipotriglicerydemią. Wzrost glikemii poposiłkowej można ograniczyć opóźniając trawienie i/lub wchłanianie substancji odżywczych poprzez spożywanie posiłków skomponowanych z różnych rodzajów substratów energetycznych, spożywanie surowych warzyw i owoców (zawierających pektyny, taniny, różnego typu skrobie i włókno pokarmowe). Węglowodany spożywane w ciągu jednego posiłku mogą opóźniać trawienie tego typu związków spożywczych w następnym posiłku. Uwzględnienie w diecie cukrzycowej spożywania znaczących ilości włókna pokarmowego (30-40 g na dobę) wiąże się z występowaniem szeregu działań zarówno korzystnych, jak i niepożądanych. Dieta wysoko-błonnikowa prowadzi do:
© wolniejszego opróżnienia żołądka,
© wolniejszego pasażu jelitowego,
© zmniejszonego wchłaniania m.in.: glukozy cholesterolu triacylogliceroli
© zmniejszenia zapotrzebowania na insulinę lub pochodne sulfonylomocznika.
Obserwuje się również działanie niepożądane:
© wzdęcia; uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej; © wzrost częstości i objętości wypróżnień (biegunka).

Nieodżywcze środki słodzące. Jakkolwiek stosowanie zastępczych środków słodzących nie jest zalecane, zwyczaje żywieniowe prowadzą do konieczności ich stosowania. Żadnego z dostępnych środków nie można zalecić w sposób bezkrytyczny, koniecznie należy uwzględnić poziom wyrównania metabolicznego, wielkość zapotrzebowania kalorycznego oraz bezpieczeństwo używanego preparatu. Stosowana niekiedy fruktoza ulega w ustroju przemianie do glukozy i może wywoływać zarówno wzrost hiperglikemii, jak i hipertriglicerydemię. Sorbitol, mannitol, ksylitol występują w niektórych produktach, np. bezcukrowych gumach do żucia. Sorbitol spożywany w większych ilościach może wywoływać biegunkę osmotyczną na skutek niepełnego wchłaniania w jelicie cienkim. Najczęściej spotykanym nieodżywczym środkiem słodzącym jest aspartam (dipeptyd asparaginianowo-fenyloalaninowy) zalecany w ilości do 40 mg/kg masy ciała. Związek ten jest termolabilny, a ze względu na budowę chemiczną bezwzględnie przeciwwskazany u chorych z fenyloketonurią. Rozpowszechniło się również stosowanie sacharyny jako środka słodzącego. Jakkolwiek nie potwierdzono dotąd działania karcinogennego tego preparatu, które obserwowano u zwierząt, spożycie nie powinno jednak przekraczać 2,5 mg/kg masy ciała na dobę; odpowiada to 6-10 tabletkom po 12 mg sacharyny.
Inne środki słodzące, takie jak acesulfan (w ilości do 15 mg/kg masy ciała) lub cyklaminiany nie znajdują szerszego zastosowania w żywieniu osób z cukrzycą.
Napoje alkoholowe. U osób z cukrzycą spożycie alkoholu wymaga szczególnego ograniczenia ze względu na jego działanie ketogenne, hipoglikemizujące. Konsumpcja alkoholu może prowadzić także do hipertriglicerydemii. Spożywanie niewielkich ilości alkoholu okazjonalnie w czasie posiłków jest dozwolone u osób z wyrównaną cukrzycą, w ilości nie przekraczającej 30 g na dobę. Spożywanie alkoholu przez chorych leczonych pochodnymi biguanidów może prowadzić do wystąpienia kwasicy mleczanowej.

5. Dieta w schorzeniach towarzyszących
W przypadku występowania schorzeń towarzyszących zalecana dieta może
nie być tolerowana, jeżeli schorzenie przebiega z:
© anoreksją,
© biegunką,
© nudnościami i/lub wymiotami.
W stanach tych nie należy podawać zwykłej dawki insuliny ani innych
środków doustnie. Dawkę insuliny można zmniejszyć o 30 do 50%, jeżeli
nie ma cukromoczu lub glikemia przedpołudniowa w warunkach domowych
nie przekracza 80 mg/dl. W przypadku glikemii lub powtarzającego się
cukromoczu, podaje się resztę dziennej dawki insuliny.
Jako uzupełnienie oznaczenia cukru w moczu pacjent wykonuje test na ciała ketonowe w moczu. W przypadku wyniku dodatniego powinien dostrzyknąć 6 jednostek insuliny krótkodziałającej i zawiadomić lekarza.
Zapotrzebowanie na płyny pokrywa się doustnie (pokarmy powinny być łatwo przyswajalne).

Dieta cukrzycowa wymaga dyscypliny, konsekwencji oraz dostosowania się do ściśle określonego jadłospisu. Posiłki powinno się jeść często, ale nie w dużych ilościach, dzięki czemu unikniemy uczucia głodu, a stężenie cukru we krwi będzie mniejsze. Zalecane są 3 posiłki główne oraz 2 przekąski.
Plan żywieniowy może składać się z węglowodanów (50-60%), białka (10-15%) oraz tłuszczy (30%).
Głównym źródłem węglowodanów powinny być: mleko i jego produkty, czyli kefir, twaróg, jogurt, oraz pełnoziarniste pieczywo razowe, kasze gruboziarniste, płatki zbożowe, ryż nieczyszczony i makarony. Warzywa zawierające dużą ilość węglowodanów: ziemniaki, kukurydza oraz nasiona roślin strączkowych (fasola, groch, soczewica). Do kalorycznych węglowodanów zalicza się: buraki, marchew, seler i brukselkę. Dieta może zawierać takie warzywa jak: ogórki, pomidory, kalafior, papryka, rzodkiewka, sałata zielona, szparagi i kapusta pekińska. W diecie cukrzycowej spożycie warzyw wynosi 350 - 500 g na dobę. W diecie dla cukrzyków należy uwzględnić owoce, niewiele kalorii zawierają arbuzy i grejpfruty, do kalorycznych owoców zalicza się: śliwki, winogron i banany. Do menu możemy dodać także pomarańcze, truskawki, mandarynki, jabłka. Możemy je spożywać w ilości 200 - 300 g na dobę. Kolejnym składnikiem odżywczym diety cukrzycowej są białka. Dobrym źródłem są chude gatunki mięsa (cielęcina, wołowina), mięso z kurczaka i indyka (bez skóry), ryby morskie, mleko i jego przetwory (odtłuszczone). Spożycie tłuszczy nie powinno przekroczyć 300 g na dobę, menu może zawierać tłuszcze pochodzenia roślinnego: oleje, oliwę z oliwek, margaryny miękkie. Uważać należy na produkty bogate w cholesterol m.in. podroby, masło, śmietanka kremowa, uważać należy również na tłuszcze zawarte w serach, mleku i tłustych mięsach.
Wskazane jest picie wody mineralnej, soków pomidorowych, kawy i herbaty (nie należy ich słodzić). Zapomnieć należy o coca coli oraz napojach słodzonych. Wrogiem diety cukrzycowej jest alkohol, jeżeli nie ma przeciwwskazań do spożywania alkoholu wynikających z ogólnego stanu zdrowia należy pić go z umiarem. Nie powinno się używać produktów, które zawierają dużo cukrów prostych: miód, czekolada, słodycze i ciasta. Należy ograniczyć stosowanie soli, którą można zastąpić ziołami, cytryną itp.
Cukrzyca jest chorobą, która wymaga ciągłego dokształcania, mamy więc nadzieję, że przestrzeganie tych kilku zasad zdrowego odżywiania przyczyni się do poprawy zdrowia osób chorych na cukrzycę.
Gdy poziom cukru we krwi przekracza normę, insulina nie zawsze jest potrzebna. Dieta zaś jest konieczna niezależnie od typu cukrzycy.
Gdy nie musisz przyjmować insuliny


Jeśli jesteś osobą dojrzałą, u której lekarz stwierdził podwyższony poziom cukru niewymagający stosowania insuliny, prawdopodobnie masz... ponad 40 lat i cierpisz na cukrzycę typu 2. U 90% chorych ten rodzaj cukrzycy ujawnia się właśnie w tym wieku. Gdy poziom cukru we krwi jest naprawdę wysoki, lekarz może zalecić stosowanie tzw. leków hipoglikemizujących albo (rzadziej) wstrzykiwanie insuliny, dzięki którym obniżysz swój poziom cukru we krwi. To bardzo ważne, aby nie przekraczał on normy. Zbyt duża ilość cukru we krwi sprzyja bowiem wystąpieniu wielu problemów zdrowotnych, m.in. niebezpiecznych chorób układu krążenia. Podstawą leczenia cukrzycy typu 2 jest jednak odpowiedni sposób odżywiania. Poniżej przedstawiamy jej najważniejsze zasady.
Jak obniżyć stężenie cukru
• Zadbaj o prawidłową masę ciała Większość chorych z cukrzycą typu 2 cierpi na nadwagę lub otyłość, które przyczyniają się do nadmiaru cukru we krwi. Jeśli ważysz za dużo, rozpocznij odchudzanie, najlepiej po konsultacji z dietetykiem. Opracuje dla ciebie konkretne zalecenia żywieniowe.
• Jedz często i o stałych porach Taki sposób odżywiania pozwoli ci zapanować nad głodem i szybciej zrzucić zbędne kilogramy. Zjadaj 5 posiłków dziennie w odstępach około trzygodzinnych. Pierwszy zjedz zaraz po wstaniu z łóżka, ostatni - na 4 godziny przed snem.
• Wybieraj produkty o niskim indeksie glikemicznym Dzięki nim unikniesz wahań stężenia cukru we krwi. A które mają niski indeks glikemiczny? Prostą wskazówką jest decydowanie się na produkty o jak najmniejszym stopniu przetworzenia. Zamiast zatem po jasny chleb, sięgnij po pełnoziarnisty, zamiast ziemniaków czy białego ryżu wybieraj grube kasze, pełnoziarnisty makaron albo brązowy ryż.
• Jedz produkty o małej zawartości tłuszczu Zrezygnuj z pełnotłustych produktów mlecznych, tłustych mięs i wędlin (zwłaszcza wieprzowych). Jeśli masz nadwagę lub otyłość, unikaj również masła. Zamiast niego używaj lekkich serków naturalnych.
• Sięgaj po ryby przynajmniej 3 razy w tygodniu Ma to duże znaczenie dla profilaktyki chorób układu krążenia, na które jesteś narażona. Pamiętaj jednak, by produkty te przyrządzać dietetycznie, np. piecz je w folii.
• Ogranicz spożycie jajek Nie jedz ich więcej niż 2-3 w ciągu tygodnia. Są źródłem dużej ilości cholesterolu, którego nadmiar może być przyczyną groźnej miażdżycy.
• Kilka razy dziennie jedz warzywa Postaraj się, aby były one dodatkiem do większości twoich posiłków. Nie ograniczaj się jednak do kilku plasterków pomidora czy ogórka. W ciągu dnia zjadaj minimum 500-600 g warzyw. Zimą sięgaj po mrożonki, które mają dość wysoką wartość odżywczą.
• Zmniejsz spożycie owoców Pamiętaj, że są one źródłem dużej ilości kalorii. Najlepiej zjadaj je 2 razy dziennie w ilości około 300 g. W miarę możliwości ogranicz jedzenie bananów, winogron i suszonych owoców, które zawierają dużo cukru i kalorii.
• Zrezygnuj z jedzenia słodyczy Całkowicie zakazane są batony, ciastka, paluszki, czekoladki.
• Zwróć uwagę na to, co pijesz Niektóre rodzaje napojów zawierają cukier, który wpływa na ich wysoką wartość kaloryczną. Zamiast wysokoenergetycznych napojów gazowanych lub słodzonych soków wybieraj napoje pozbawione dodatku cukru. Gaś pragnienie np. herbatkami na bazie suszonych owoców, delikatnymi naparami ziół, a także wodą i herbatą zieloną. Postaraj się natomiast wyeliminować ze swojej diety alkohol - zawiera dużo kalorii.
Gdy musisz przyjmować insulinę
Jeśli lekarz nakazał ci przyjmowanie insuliny, prawdopodobnie stwierdzono u ciebie cukrzycę typu 1. Czasami wskazaniem do jej wstrzykiwania jest również cukrzyca typu 2. Gdy choroba została zdiagnozowana niedawno, czeka cię długotrwała nauka, dzięki której lepiej poznasz swój organizm i będziesz umieć dobrze o niego zadbać. Początki nie są łatwe. Pamiętaj jednak, że nie jesteś sama i zawsze możesz zwrócić się o pomoc do prowadzącego cię diabetologa lub dietetyka. Lekarz określi liczbę dawek insuliny, jej rodzaj, poinformuje cię także o prawidłowym rozkładzie wymienników węglowodanowych (jednostka służąca do określenia ilości produktu zawierającego 10 g przyswajalnych węglowodanów) w ciągu dnia. Dietetyk zaś przedstawi szczegółowe zasady diety dopasowane do twojej konkretnej sytuacji, masy ciała, stylu życia i aktywności fizycznej.
O czym warto pamiętać?
• Jedz często, jeśli jesteś leczona insuliną Zazwyczaj lekarz zaleca jadanie 6 posiłków dziennie. Nie omijaj żadnego z nich. Niezjedzenie posiłku może spowodować niebezpieczne obniżenie stężenia cukru (hipoglikemia).
• Postaraj się utrzymać prawidłową wagę ciała Bardzo często u osób z cukrzycą typu 1 jest ona za niska. O wartości kalorycznej optymalnej diety dla ciebie porozmawiaj z dietetykiem.
• Każdy z posiłków starannie planuj pod kątem wymienników węglowodanowych W komponowaniu prawidłowych posiłków pomogą ci tabele wymienników, które możesz otrzymać w poradni diabetologicznej.
• Pamiętaj, że alkohol obniża stężenie cukru we krwi Spożyty w zbyt dużych ilościach może być dla ciebie niebezpieczny.
• Kontroluj, co pijesz Każdy napój z cukrem będzie dostarczał porcji węglowodanów, a tym samym wpływał na podniesienie poziomu glukozy. Nie używaj zatem do słodzenia cukru czy miodu, ale słodzika, np. aspartamu.
• Zachowaj ostrożność przy zażywaniu leków Niektóre (np. tabletki do ssania na ból gardła, syropy) zawierają cukier. Na opakowaniu znajdziesz informację dotyczącą tego, ile go dostarczają.
• Intensywny wysiłek fizyczny przyczynia się do obniżenia poziomu cukru we krwi Miej to na uwadze, gdy w trosce o swoją kondycję i zdrowie gimnastykujesz się, uprawiasz sport.
Uwaga!
• Niesłychanie ważne dla twojego zdrowia jest utrzymywanie stałego poziomu cukru we krwi. Zarówno za wysoki jego poziom, jak i za niski są dla ciebie niebezpieczne. Dlatego sprawdzaj go regularnie za pomocą glukometru.
• W przypadku konieczności wstrzykiwania insuliny kontroluj ilość węglowodanów w twoich posiłkach, bo podwyższają poziom cukru we krwi. Pomoże ci w tym lektura drugiej części artykułu.


Węglowodany dobre i złe
Dla cukrzyków ważna jest nie tylko ilość węglowodanów w diecie, ale i ich jakość. Im wolniej są wchłaniane (tzn. mają niski indeks glikemiczny), tym lepiej, bo nie powodują szybkiego wzrostu poziomu cukru. Szybko wchłaniające się: cukier, czekolada, konfitury, lody, miód, dżemy, soki owocowe. Umiarkowanie wchłaniające się: produkty zbożowe z białej mąki, biały ryż, owoce, drobne kasze, ziemniaki. Wolno wchłaniające się: warzywa, pieczywo i makarony razowe z pełnego ziarna, brązowy ryż, grube kasze.