"Ludzie bezdomni" jako powieść modernistyczna.

O modernizmie "Ludzi bezdomnych" świadczy:
1. Nowoczesny typ narracji:
-opowiadanie w trzeciej osobie, ale przybierające formę nacechowaną personalnie, czyli eksponującą przeżycia głównego bohatera, to z jego perspektywy oglądamy: Paryż, Warszawę, Cisy, Zagłębie;
-stan psychiczny Judyma wpływa na opis rzeczywistości;
-występowanie narracji w pierwszej osobie, w pamiętniku Joanny Podborskiej.
2. Nasycenie narracji elementami liryczno-nastrojowymi, np. w rozdziale "Przyjdź" i "Kwiat tuberozy".
3. Używanie techniki impresjonistycznej, głównie we fragmentach, kiedy pokazywana jest wrażliwość Judyma na piękno przyrody.
4. Zastosowanie techniki ekspresjonistycznej we fragmentach, które opisują napięcie emocjonalne bohatera oraz kiedy opisywane są dzielnice nędzy.
5. Zastosowanie konwencji symbolicznej- pejzaże i obrazy, które działają na wyobraźnię Judyma są ekwiwalentami jego stanów wewnętrznych. Pojawiają się symbole: rozdarta sosna, "Wenus z Milo", "Rybak".
6. Powieść posiada luźną kompozycję- występują rozdziały, które nie posuwają akcji, można by je potraktować jako oddzielne teksty- "Swawolny Dyzio", "Przyjdź".