Charakterystyka Petroniusza- bohatera powieści H. Sienkiewicza "Quo Vadis"

Jednym z głównych bohaterów powieści H. Sienkiewicza zatytułowanej „Quo vadis” jest Petroniusz – bogaty patrycjusz w średnim wieku, określany jako arbiter elegancji. Petroniusz mieszkał w Rzymie. Mężczyzna przywiązywał ogromną uwagę do wyglądu, zawsze ubrany był w najmodniejsze i najbardziej luksusowe szaty.

Petroniusz był estetą, uwielbiał sztukę, poezje i aktorstwo. Stanowiło to dla niego bardzo ważny aspekt życia. Mężczyzna interesował się filozofią. Twierdził, że życia nie warto żałować i że kto umiał żyć, ten powinien umieć umrzeć. Był stałym gościem neronowych uczt, rażących wręcz rozpustą.

Petroniusz uchodził za niezwykle przystojnego, wzbudzał zachwyt kobiet-„Petroniusz bowiem, lubo starszy i mniej atletyczny, piękniejszy był nawet od Winicjusza.”

Twarz miał nieco wychudłą, ale pogodną. Ciało jego było gładkie i zadbane. Każdego ranka wstawszy późno zażywał kąpieli.
Charakteryzował się sprawnością fizyczną. Jak przystało na arbitra elegancji. Petroniusz bardzo dbał o swój zewnętrzny wizerunek – nosił wymyślne, gustowne i piękne stroje, zawsze doskonale dobrane.

Bohatera cechowała nieprzeciętnie wysoka inteligencja i niezwykła osobowość. Nie znosił on widoku krwi i brutalności, ludzi używających przemocy miał za prymitywnych barbarzyńców.
Swoje problemy traktował z dystansem, nie zwracał na nie większej uwagi. Petroniusz sceptycznie oceniał czasy, w których żył. Potrafił się jednak do nich dostosować, zachowując niezależność. Był szczery i odważny, ale powściągliwy. Posiadał wielki dar – prawidłowo oceniał sytuacje i wyciągał z nich korzyści.

Petroniusza cechowało także poczucie humoru. Mawiał on, że śmiech odróżnia ludzi od zwierząt. W stosunku do innych był niezwykle tolerancyjny. Nie patrząc na podziały klasowe, odwzajemnił szczerą miłość niewolnicy Eunice.

Akceptował również uczucie Marka Winicjusza do chrześcijanki Ligii, a nawet pomógł mu ją zdobyć.

Bohater ten potrafił kochać i wiedział, co to miłość. Związek z Eunice dał mu wiele szczęścia i radości, dodał również kolorów jego rozleniwionemu nieco życiu.

Petroniusz bardzo umiejętnie odnosił się do Nerona. Zaskarbił sobie jego przyjaźń, stając się jego doradcą w kwestii sztuki. Bohater umacniał swymi pochlebstwami tę więź. Nie szczędził mu komplementów. Wielokrotnie kontrolował on jego wybuchy, niewątpliwie miał na niego duży wpływ.

Mężczyzna wiedział, że świat, w którym żył, upadał. Był zmęczony panującym złem. Walkę z Tygellinem o względy Nerona traktował raczej jako rodzaj zabawy, w której mógł popisać się sztuką wymowy i wnikliwością psychologiczną. Petroniusz był też ulubieńcem tłumów. Uchodził za człowieka hojnego.

Uważam arbitra elegancji za pozytywną postać. Według mnie jest on najciekawszą osobowością tej powieści i jednym z najbardziej interesujących sienkiewiczowskich bohaterów. Podoba mi się jego zamiłowanie do sztuki i piękna. Poza tym na jego korzyść przemawia również stosunek do chrześcijan. Bezdyskusyjnie zaliczał się on do grona ludzi szczęśliwych. Kochał i był kochany, a oprócz tego miał sławę, pieniądze i żył w niewątpliwie ciekawych czasach. Moim zdaniem Petroniusz nie mógłby żyć na jakimś odludziu, pozbawiony towarzystwa. Jestem pełen podziwu dla jego reakcji na nadchodzącą śmierć- „potrafił on spojrzeć jej w oczy”.