J. Schumpetera teoria rozwoju gospodarczego

Oryginalność wkładu Schumpetera do rodzącego się paradygmatu neoklasycznego polegała na próbie zdynamizowania statycznego modelu gospodarki kapitalistycznej. Dowiódł on, że do zmiany systemu nie są konieczne czynniki zewnętrzne, ponieważ istnieją siły wewnętrzne, które stają się przyczyną rozwoju gospodarczego. Bez takich sił procesy gospodarcze miałyby charakter adaptacji do zmian egzogennych, charakterystycznych dla ruchu okrężnego zasobów gospodarczych. W takiej gospodarce produkt jest dzielony tylko między dwa czynniki - pracę i ziemię, natomiast kapitał, jako niesamodzielny czynnik produkcji, nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia. Tylko w gospodarce rozwijającej się ma miejsce zysk. Siłę sprawczą napędzającą rozwój gospodarczy i zapewniającą wynagrodzenie właścicielom kapitału generują przedsiębiorcy, którzy niejako z wewnętrznej inspiracji wprowadzają innowacje, tj. nowe produkty, technologie i nowe rozwiązania, często reformujące całą organizację państwa. Dobry przedsiębiorca potrafi wykorzystać wynalazki i osiągnięcia nauki. Dynamiczna gospodarka nie jest jednak wolna od wahań w procesie rozwojowym, jak o tym świadczą cykle gospodarcze.
Kumulacja innowacji wprowadzanych do przedsiębiorstw rodzi zwykle optymizm i naruszenie równowagi, którą przywraca dopiero kryzys. Ogólny proces rozwoju gospodarczego jest zawsze zakłócany przez cykle o różnej intensywności i długotrwałości. Pod wpływem obserwacji i przemian we współczesnym kapitalizmie Schumpeter dostrzegał nowe zjawiska - rozwój technokracji i zmierzch aktywności przedsiębiorcy.