Osiągnięcia kultury greckiej i hellenistycznej.

Starożytna Grecja i Rzym, ich dokonania kulturowe i cywilizacyjne miały olbrzymi wpływ na rozwój całej Europy. Wiele późniejszych epok korzystało z dorobku tych cywilizacji, sięgało po wypróbowane wzory, nie tylko korzystało z tematów, motywów, toposów, ale również z utrwalonych już gatunków literackich, osiągnięć sztuki czy osiągnięć ułatwiających życie codzienne. Zważywszy na ramy czasowe jakie obejmuje antyk (początek to przełom wieku IX i VIII p.n.e. a koniec to rok 476 n.e.) wydawałoby się, iż jest to epoka zacofana, nie mająca zbyt wielu możliwości. Jednakże to stwierdzenie jest bardzo mylne.W wielu kolejnych epokach zaznacza się obecność osiągnięć antycznych, niektóre z nich mają olbrzymi wpływ na życie współczesne.
Antyk, kultura starożytnego świata, od II tysiąclecia p.n.e. do 476 roku n.e. (upadek Cesarstwa Zachodnio Rzymskiego), rozwijająca się głównie w Grecji i w basenie Morza Śródziemnego, miała i ma ogromny wpływ na kulturę europejską. Jest uważana za jedną z najdoskonalszych epok sztuki i kultury. Antyk stał się punktem odniesienia oceny sztuki, nauki i postaw ludzkich w epokach: renesansu, oświecenia, pozytywizmu. Kultura antyczna miała swój początek w starożytnej Grecji. Głównymi ośrodkami, bujnie rozwijającego się życia kulturalnego, były Attyka i Jonia w V i IV wieku p.n.e.

Sztuka
Twórczość artystyczna Greków rozwijała się XI–I w. p.n.e. na Płw. Bałkańskim, wyspach M. Egejskiego, w Azji Mniejszej, pd. Italii, na Sycylii, wybrzeżach M. Śródziemnego i M. Czarnego; poprzedziła ją sztuka mykeńska ( helladzka sztuka), której osiągnięcia wykorzystywała początkowo w kształtowaniu własnych form.
Sztukę starożytnej Grecji okresu archaicznego (XI–VI w.) rozpoczęła faza sztuki protogeometrycznej (XI–X w.), łączącej elementy greckie z mykeńskimi, i faza sztuki geometrycznej (X–VIII w.), którą reprezentowały: ceramika malowana w różnorodne wzory geometryczne (amfory, kratery, dipylońskie wazy), drobne figurki z terakoty, brązu i kości słoniowej oraz architektura — domy i małe świątynie w typie megaronu ; w VII w. pod wpływem sztuki Bliskiego Wschodu powstał w ceramice tzw. styl orientalizujący, bogaty we wsch. motywy roślinne i zoomorficzne (ceramika Koryntu, Cyklady, Rodos), a w architekturze sakralnej ustalił się typ świątyni z peristazą; w końcu VII w., m.in. na jej potrzeby, powstała monumentalna rzeźba w kamieniu (poros, marmur), w VI w. dążąca do przełamania obowiązujących zasad symetrii i frontalizmu (np. Moschoforos) oraz do prawidłowego oddania ruchu; pojawiły się szkoły rzeźb. (np. w Wielkiej Grecji i na Eginie) o 2 gł. kierunkach: doryckim — surowym, tektonicznym (Argos, Korynt, Sykion) i jońskim — miękkim w modelunku, bardziej dekoracyjnym (Samos, Naksos, Paros, Chios); szkoła attycka (od poł. VI w.) połączyła oba kierunki; typowe dla tego okresu są m.in. posągi kor (Kora Berlińska) i kurosów (Kuros z Melos), rzeźba arch. i stele nagrobne; rozwija się czarno figurowe, a nieco później czerwono figurowe malarstwo wazowe oraz rzemiosło artystyczne: wyroby z brązu (statuetki, naczynia, lustra), terakoty i kości słoniowej, gemmy.

W okresie klasycznym (V–IV w. p.n.e.) powstał nowy typ miast (Milet, Pireus) na funkcjonalnym planie z prostokątną siatką ulic; rozwinęły się: rzeźba wolno stojąca ukazująca ruch (Dyskobol Myrona), monumentalne malarstwo ścienne (Polignot, Mikon), czerwono figurowe malarstwo wazowe w stylu swobodnym, rzeźba w brązie (m.in. Auriga delficki, Zeus z Artemizjon) i w kamieniu (np. dekoracja świątyni Zeusa w Olimpii). W 2. połowie V w. Ateny pod rządami Peryklesa stały się gł. ośrodkiem sztuki; działali tu najwybitniejsi architekci (Iktinos, Kallikrates i Mnesikles), rzeźbiarze ( Fidiasz, Alkamenes z Lemnos, Kallimach) i malarze (Agatarchos z Samos, Apollodoros z Aten); dokonała się synteza porządków arch.: doryckiego i jońskiego (Hefajstejon, Partenon); we wnętrzach pojawiła się kolumna koryncka (świątynia Apollina w Bassaj); w rzeźbie Poliklet oprac. kanon postaci ludzkiej (Doryforos) i wprowadził kontrapost ; wspaniale rozwinął się relief wotywny (m.in. Demeter, Triptolemos i Kora) i nagrobny ( Stela Hegeso) oraz ukształtował się portret syntet. (Perykles Kresilasa); pod koniec V w. powstał tzw. styl mokrych szat (m.in. Nike z Olimpii Pajoniosa z Mende, Nike zawiązująca sandał). W IV w. zapoczątkowano monumentalizację architektury użytkowej (buleuterion, teatr, stadion); powstał nowy typ budowli sakralnej ( tolos) i świeckiej (hotele w Olimpii i Epidaurze, arsenał w Pireusie); w Azji Mniejszej nastąpił renesans architektury jońskiej (mauzoleum w Halikarnasie); w tym czasie w rzeźbie pojawiły się nowe tematy (akt kobiecy), odmienne ujęcia formalne (m.in. miękki modelunek) oraz przedstawianie zróżnicowanych stanów psych. postaci; w portrecie utrwaliły się tendencje realist. (Silanion, Lizystrat); największymi mistrzami tego okresu byli: Kefisodotos, Praksyteles, Skopas, Leochares, Bryaksis z Karii oraz Lizyp — twórca nowego kanonu proporcji (Apoksyomenos) i odkrywca rzeźb. głębi; w malarstwie sztalugowym pojawiła się nowa tematyka (m.in. sceny rodzajowe) oraz utrwalił się iluzjonizm (Zeuksis, Parrasjos, Apelles z Kolofonu), a w malarstwie ceram. — tzw. styl kerczeński (Ateny) i gnathia (pd. Italia).

W okresie hellenizmu (323–30 p.n.e.) sztuka gr. (zw. hellenistyczną) stała się różnorodna tematycznie i formalnie przez asymilację elementów, gł. orientalnych, a także bardziej laicka i uniwersalna; nastąpił rozkwit urbanistyki i budownictwa użytkowego (szczytowe osiągnięcie — latarnia mor. na Faros); w miastach zakładanych na planie hippodamejskim, np. Aleksandrii, z wyodrębnionymi dzielnicami (adm., handl. itp.), przestrzeń agory i świętych okręgów wytyczały i organizowały portyki (często piętrowe); wznoszono monumentalne budowle — świeckie (buleuteriony, teatry, biblioteki, gimnazjony) i sakralne (świątynie, tolosy, ołtarze); w budownictwie mieszkalnym pojawił się dom z perystylem, malowidłami ściennymi, mozaikami posadzkowymi i urządzeniami kanalizacyjnymi (m.in. na Delos); wprowadzono konstrukcję łuku z ciosów klinowych (najstarszy w bramie miejskiej w Dura Europos); powszechnie stosowano porządek joński (np. Didymajon k. Miletu), rzadko — koryncki (Olimpiejon w Atenach); rzeźba, inspirowana stylem z IV w. p.n.e., skłaniała się ku naturalizmowi; w kompozycji osiągnięto pełną przestrzenność (spiralny skręt ciała, ruch w głąb); rozwinięto 3 tendencje formalne: tzw. barok (dynamizm, patos) z gł. ośrodkami w Pergamonie (Gal zabijający żonę ) i na Rodos (Nike z Samotraki , Laokoona Grupa), tzw. rokoko (intymność, finezja), m.in. w Aleksandrii, oraz klasycyzm (adaptacje i kopie starych dzieł), gł. w Atenach (Demeter i Despojna Damofona, Wenus z Milo); pogłębiony psychologicznie portret analit. (oficjalny i prywatny) osiągnął w poł. II w. pełnię realizmu; drobną plastykę reprezentowały m.in. figurki terakotowe z Tanagry i Myriny; malarstwo sztalugowe, posługujące się enkaustyką ; (kopie rzym. w Pompejach), odkryło nowe tematy (pejzaż, martwa natura); ceramika malowana ustąpiła reliefowej, wyciskanej z form (megaryjskie czarki); rozwijało się też rzemiosło artyst., m.in. toreutyka, złotnictwo, gliptyka.



Literatura
To właśnie w starożytnej Grecji narodziły się podstawowe gatunki literackie:
· Epika (VIII w. p.n.e.)
· Liryka (VII-VI w. p.n.e.)
· Epigramat (III w. p.n.e.)

Homer (VIII w. p.n.e jest uważany za ojca literatury, autora Iliady i Odysei, 2 wielkich eposów, pierwszych utworów literatury europejskiej; wg tradycji Homer był ślepym śpiewakiem wędrownym, a o miano jego ojczyzny spierało się 7 miast. Zagadnienie autorstwa, tzw. kwestia Homerowa, jest przedmiotem sporu rozpętanego wystąpieniem F.A. Wolfa w XVIII w.; wg tzw. pluralistów poematy zostały spisane i złożone w całość w Atenach w VI w. p.n.e. z przekazywanych ustnie pieśni różnych autorów; tę opinię miały potwierdzać pewne niekonsekwencje w tekstach; tzw. unitaryści natomiast dowodzili jedności kompozycji i techniki poetyckiej. Z nowoczesnych analiz wynika, że Iliada i Odyseja są efektem długiego, sięgającego epoki mykeńskiej rozwoju gr. poezji epickiej, przekazywanej ustnie; jej dorobek w postaci repertuaru pieśni bohaterskich oraz techniki poetyckiej wykorzystał poeta (jeden lub dwóch?) dla stworzenia wielkiej, starannie przemyślanej kompozycji. Znajomość poematów Homera stała się podstawą wykształcenia w Grecji, inspirowały one całą literaturę i sztukę starożytnych, były uważane za skarbnicę wszelkiej wiedzy; z badań nad poezją Homera narodziła się filologia, od przekładu Odysei na łacinę Liwiusza Andronikusa rozpoczęła się literatura rzym.; wielka epika europejska kształtowała się pod wpływem Homera (Wergiliusz, Dante). Z literatury polskiej wymienić jednak trzeba Stanisława Wyspiańskiego, który pod wpływem Homera napisał swój Powrót Odysa i Achilleis, a przede wszystkim Adama Mickiewicza, który tworząc polską epopeję narodową, a zarazem arcydzieło literatury, Pana Tadeusza, często świadomie uderzał w lutnię Homera

Literatura starożytna stała się wzorem wszystkich późniejszych prądów artystycznych i na długie wieki określiła europejskie kanony piękna. Uznano ją za wzór doskonały – klasyczny. Literatura, sztuka i filozofia tamtego okresu inspirowały pisarzy wielu epok. Najprostszym i chyba nie zawsze zamierzonym sposobem nawiązywania do kultury starożytnej jest uprawianie przez twórców żyjących w następnych wiekach gatunków literackich, które powstały i rozwinęły się już w antyku. Można znaleźć wiele przykładów takich odwołań. Sielanki, których wzór podali Teokryt i Wergiliusz pisane były później przez Szymona Szymonowica i Franciszka Karpińskiego. Liryki miłosne Anakreonta, traktujące uczucie z dystansu, jako swego rodzaju grę, zabawę towarzyską, dały początek nurtowi poetyckiemu do którego należą niektóre fraszki Kochanowskiego np. „O miłości”, czy utwory J.A. Morsztyna. Polska epopeja narodowa – „Pan Tadeusz” jest odpowiednikiem „Iliady” Homera. Mickiewicz posłużył się rozbudowanymi porównaniami, zwanymi homeryckimi. Natomiast opis serwisu w księdze XII ma podobny cel jak opis tarczy Achillesa w „Iliadzie” – przedstawia elementy rzeczywistości, w której funkcjonują bohaterowie utworu. W polskim eposie ukazany jest sejmik szlachecki podczas gdy u Homera – przygotowanie do ślubu, obrona miasta, uprawa ziemi, praca w winnicy. Treny, pieśni i fraszki pisane przez Kochanowskiego mają również rodowód antyczny. Co się zaś tyczy mitów, to najczęściej pisarze dokonywali prostego powtórzenia motywów mitycznych. Za przykład może służyć obraz Arkadii – wysp szczęśliwości, spokoju, życia w harmonii z naturą, utrwalony po raz pierwszy w sielankach Wergiliusza. Podobne miejsca ukazane są w "Pieśni o sobótce" Kochanowskiego, „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadkach” Krasickiego i „Panu Tadeuszu” Mickiewicza. W pozytywizmie tworzono opierając się na filozofii platona, jednego z najbardziej znanych filozofów greckich. W literaturze istnieje ogromne bogactwo odwołań do antyku. Bez znajomości kultury starożytnej Greków i Rzymian, trudne lub wręcz niemożliwe staje się zrozumienie twórczości pisarzy późniejszych epok Współczesna architektura niejednokrotnie nawiązuje do antyku. Budowle antyczne robią wrażenie potężnych. Symbolizują trwałość i moc. Być może dlatego są one wznoszone. Przykładów jest naprawdę wiele. Budynkami wznoszonymi zgodnie z zasadami architektury antycznej są głównie obiekty o dużym znaczeniu. Gmachy sądowe, budynki rządowe, muzea i inne. Przykładem może być Kapitol, siedziba Kongresu USA, Biały Dom w Waszyngtonie, gmach Sejmu w Warszawie, wnętrze Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie i inne. Obecnie, dosyć często ludzie budując sobie wille stawiają kolumny na gankach lub wbudowuje je w ściany domu.

Teatr
Charakter relacji między bogami a ludźmi stał się zasadniczym tematem najbardziej trwałego utworu kultury Aten klasycznych: sztuk tragicznych prezentowanych w trakcie trzydniowego wielkiego święta boga Dionizosa, które odbywało się co roku późną wiosną. Sztuki te, czytane i wystawiane po dziś dzień, w starożytnych Atenach prezentowane były w ramach konkursu dramatycznego, będącego jedną z wielu imprez organizowanych ku czci bogów. Tragedia ateńska rozkwitła w V w. p.n.e., podobnie jak komedia, inny, równie znaczący gatunek ateńskiej twórczości dramatycznej.

Każdego roku jeden z ateńskich urzędników wybierał trzech dramatopisarzy, którzy mieli zaprezentować w czasie święta Dionizosa po cztery sztuki: trzy tragedie i jeden dramat satyrowy. Termin „tragedia”- wywodzący się od dwóch greckich słów oznaczających „kozła” i „pieśń”- odnosiły się do sztuk, których fabuła rozwijała się wokół okrutnych konfliktów. Uczestniczące w nim postacie reprezentowały potężne siły zarówno ludzkie, jak i boskie. Tragedie były pisane wierszem, językiem wzniosłym i uroczystym, często opowiadały o dramatycznych skutkach wydarzeń rozgrywających się na styku świata bogów ze światem ludzi. Rozwiązaniu problemu z reguły towarzyszyły cierpienia i rozlew krwi.
Sceniczne prezentacja ateńskiej tragedii w niewielkim stopniu przypominała współczesne przedstawienia teatralna. Spektakle odbywały się za dnia pod gołym niebem, w teatrze poświęconym Dionizosowi, mieszczącym się u podnóża południowego stoku akropolu. Przedstawienie mogło oglądać około 14 000 widzów, którzy zajmowali miejsca na widowni naprzeciwko lekko wzniesionej platformy scenicznej. Widownia była w V w. prowizoryczna, pierwszy teatr z kamienia został zbudowany dopiero w IV w. p.n.e. Aby zapewnić równe szanse w rywalizacji, wszystkie tragedie musiały mieć obsadę liczącą tyle samo osób- trzech aktorów, którzy odgrywali wszystkie postacie męskie i żeńskie, oraz piętnastu członków chóru. Chociaż przewodnik chóru czasami podejmował dialog z aktorami, zasadniczą rolą chóru pozostawało wykonywanie pieśni i tańców w kolistej przestrzeni prze sceną, zwanej „orchestrą”. Wszystkie kwestie aktorów były wersyfikowane zgodnie ze specjalnym rytmem, a wstępy chóru nadawały ateńskiej tragedii jeszcze bardziej poetycki charakter.

Mimo że oprawa sceniczna była raczej skromna, dobra tragedia potrafiła być żywmy spektaklem. Chór, odziany w ozdobne kostiumy, był dobrze przygotowany do wykonywania zawiłego tańca. Aktorzy nosili maski. Aby wygłaszane przez nich kwestie dotarły do widzów z tylnych rzędów, mówili głośno i dobitnie gestykulowali. Odtwórcy głównych ról, zwani protagonistami, rywalizowali ze sobą o miano najlepszego aktora. Udział znakomitego aktora miał tak duże znaczenie dla sukcesu sztuki8, że protagonistów przydzielano na drodze losowania konkurującym ze sobą dramatopisarzom, tak aby wszyscy trzej mieli równe szanse na skompletowanie dobrej obsady. Wielcy protagoniści, aktorzy obdarzeni wspaniałymi głosami, cieszyli się ogromną popularnością, chociaż, w przeciwieństwie do wielu tragediopisarzy, nie byli zazwyczaj reprezentantami społecznej elit.

Autorzy zestawu tragedii wystawianych podczas uroczystości ku czci Dionizosa byli zarazem reżyserami, producentami, kompozytorami muzyki, choreografami, a czasem nawet aktorami. Tylko człowiek odpowiednio bogaty mógł sobie pozwolić na poświęcenie ogromnej ilości czasu, jakiej ta praca wymagała, zwłaszcza, że nagrody w konkursie tragicznym były raczej skromne. Jako obywatel dramatopisarz musiał wypełniać te same obowiązki wojskowe i polityczne, co zwykły Ateńczyk. Najsłynniejsi dramatopisarze ateńscy- Ajschylos (525-456 p.n.e.), Sofokles (496-406 p.n.e.), Eurypides (485-406 p.n.e.)- bądź służyli w armii, bądź sprawowali funkcje publiczne, a czasem i jedno i drugie.

Filozofia
Pojęcie filozofia [gr. philosophia ‘umiłowanie mądrości’] u źródeł gr. oznaczało poszukiwanie, dążenie do wiedzy wyrastające ze zdziwienia wywołanego poczuciem nieprzejrzystości świata i stawiającego pod znakiem zapytania to, co dotychczas było zakorzenione w tradycyjnych mitach lub oczywiste, narzucające się bezpośrednio, przyjmowane bezkrytycznie. Precyzyjne i jednoznaczne zdefiniowanie pojęcia filozofii jest niemożliwe ze względu na hist. zmienność jego zakresu i treści oraz związek przypisywanego mu znaczenia z przyjęciem określonej koncepcji filoz., wymaga zatem relatywizacji do epoki hist. oraz kierunku filozoficznego. W ramach ogólnej charakterystyki pytań, problemów, rodzaju zainteresowań uważanych za filoz. można wskazać, że wyrastają one z refleksji nad relacją między człowiekiem a światem przyrody, między człowiekiem a światem wspólnoty, historii, wartości, rzeczy (ogólnie — kultury), nad relacją człowieka w stosunku do samego siebie oraz w stosunku do absolutu pojawiającego się jako synteza wszelkich możliwych odniesień bytu ludzkiego. Rozważania filoz. dotyczą przede wszystkim istoty i struktury bytu, źródeł, narzędzi i prawomocności poznania, zasad wartościowania, sensu życia i sposobów jego godnego prowadzenia.
Filozofia zrodziła się w starożytnej Grecji, a najstarsze informacje na jej temat pochodzą z VII w. p.n.e. Pierwsi filozofowie koncentrowali swe zainteresowania na przyrodzie (physis), pytali o zasadę (arche), czyli o genezę i strukturę świata otaczającego człowieka (jońska filozofia przyrody, eleaci). Następnie w centrum zainteresowań znalazł się człowiek i wspólnota ludzka (zmiana ta wiąże się z działalnością Sokratesa); pytano wówczas o drogi do osobistego szczęścia oraz o miejsce człowieka w społeczności (epikureizm, stoicyzm), poszukiwano najlepszych form organizacji państwa i sposobów sprawowania władzy (sofiści). W najpełniejszych koncepcjach filoz. starożytności (Platona i Arystotelesa) filozofia oznaczała całokształt wiedzy, przy czym dla Platona była to wiedza o ideach (abstrakcyjnej istocie wszelkich bytów), natomiast dla Arystotelesa wiedza zarówno o abstrakcyjnej istocie bytu, jak też o wszelkich jego konkretnych postaciach i przejawach. Chrześcijaństwo przejęło dorobek filoz. starożytnych, wykorzystując go przy budowie własnej koncepcji filoz., światopoglądowej, kulturowej.

Formy sprawowania władzy
Mówiąc o dziedzictwie kultury antycznej i jej wpływie na kulturę Europy nie można zapomnieć o demokracji. Ustrój ten, w którym władzę sprawuje społeczeństwo, ma swoje początki w Atenach, stolicy Grecji i w Rzymie. Demokracja ateńska była wzorem dla innych państw demokratycznych. Decyzje podejmowali obywatele. W dzisiejszych czasach, gdzie demokracja stanowi podstawowa formę ustroju, ustrój ten różni się od ustroju ateńskiego. Nie mniej jednak to właśnie kulturze antycznej zawdzięczamy stworzenie ustroju demokracji.
DEMOKRACJA to ustrój polityczny niektórych miast starożytnej Grecji oraz republiki Rzymu, w którym najwyższą władzą było zgromadzenie wszystkich wolnych obywateli miasta, z prawem zabierania głosu i proponowania ustaw; najpełniej zrealizowaną formę ustroju demokratycznego reprezentowały (V w. p.n.e.) Ateny: wprowadzenie losowania urzędów, wynagradzanie obywateli za sprawowanie funkcji publicznych umożliwiające udział w rządach warstwie ubogiej ludności.
Innymi formami sprawowania władzy mającymi swoje korzenie w starożytności były:
-OLIGARCHIA [gr.]: forma rządów polegająca na sprawowaniu władzy przez niewielką grupę, wywodzącą się najczęściej spośród arystokracji lub ludzi bogatych; w filozofii starożytnej Grecji (Platon, Arystoteles) oligarchii, jako rządom ludzi sprawujących władzę na podstawie kryterium formalnego (urodzenia, bogactwa), przeciwstawiano arystokrację, czyli władzę „najlepszych”;
-TYRANIA [gr.], w starożytnej Grecji forma rządu powstała w wyniku obalenia istniejącego porządku politycznego i przejęcia władzy przez tyrana; tyrania wczesnogrecka była następstwem walk politycznych w łonie arystokracji, w ich wyniku do władzy dochodziły (VII–VI w. p.n.e.) ambitne jednostki wywodzące się z tej grupy. Tyrani nie zmieniali ustroju politycznego, usiłując rządzić w jego ramach, obsadzali urzędy swoimi ludźmi; podejmowali ambitne przedsięwzięcia gosp. i kult., przyczyniając się do rozwoju swoich państw, starali się też zyskać przychylność niearystokratów. Upadek tyranii wczesnogreckiej był rezultatem akcji inicjowanych przez poróżnionych z nimi, odsuniętych od władzy, niekiedy prześladowanych arystokratów (Pizystrat, Polikrates, Periander). Tyrania późno grecka (IV–III w. p.n.e.) była związana z zaostrzeniem konfliktów społ. w Grecji. Po władzę sięgali wówczas politycy kreujący się na obrońców uciśnionego ludu i szermujący demagogicznymi hasłami.

Ogromny wkład wnieśli Grecy w rozwój nauk matematycznych.Pitagoras (ok. 572–ok. 497),to chyba najbardziej znany grecki matematyk i filozof . Jest uważany za twórcę początków teorii liczb, znanego wszystkim twierdzenia Pitagorasa i koncepcji harmonii kosmosu.

Innym sławnym matematykiem był Tales z Miletu (ok. 620–ok. 540).Ppodczas licznych podróży handlowych zapoznał się z osiągnięciami matematyki i astronomii Egiptu, Fenicji i Babilonii. Talesowi przypisuje się podanie tzw. twierdzenia Talesa, a także przewidzenie zaćmienia Słońca na 585 r. p.n.e., zmierzenie wysokości piramid za pomocą cienia (na podstawie podobieństwa trójkątów), wykazanie, że średnica dzieli okrąg na połowy, a także — niekiedy — podanie twierdzenia o równości kątów przy podstawie trójkąta równoramiennego, twierdzenia o równości 2 trójkątów mających równe 1 bok i 2 kąty oraz odkrycie, że przy przecięciu się 2 prostych otrzymuje się równe kąty.
Euklidesowi zaś dzieło „Stoicheia geometrias” [‘elementy geometrii’], składające się z 13 ksiąg.W nim usystematyzował całość ówczesnej wiedzy matematycznej w postaci aksjomatycznego wykładu; dzieło to wywarło olbrzymi wpływ na dalszy rozwój matematyki; poza tym zachowały się w przekładach łac. dzieła Euklidesa z geometrii Data i De divisionibus, z optyki Catoptrica i Optica (prawo odbicia światła, zasada prostoliniowego rozchodzenia się promieni świetlnych).

Podwaliny medycyny zawdzięczamy Hipokratesowi(ok. 460–377), lekarzowi greckiemu. Nazywany on jest „ ojcem medycyny”. Oparł ją na zasadach racjonalnych, naukę jego cechowała troska o chorego, wnikliwa obserwacja lekarska i logiczne wyciąganie wniosków prognostycznych.Wywarł on ogromny wpływ na rozwój medycyny. Naczelną zasadą Hipokratesa było nieszkodzenie choremu (łac. primum non nocere) i pomaganie uzdrawiającym siłom natury; drobiazgowo analizował objawy chorobowe i do czasów obecnych niektóre z nich noszą jego imię. Założenia patologii Hipokratesa opierają się na istnieniu w ustroju 4 podstawowych cieczy, czyli soków (patologia humoralna): krwi, śluzu, żółci, czarnej żółci (prawdopodobnie krew żylna); ich równowaga warunkuje stan zdrowia, zaburzenia w niej powodują choroby; z przewagi jednego z elementów wynika określony temperament: sangwiniczny, flegmatyczny, choleryczny, melancholiczny. Hipokrates jest twórcą podstaw etyki lekarskiej: Przysięga — stanowi kanon etyki lekarskiej; ważniejsze pisma, to Prognozy koskie, w których zawarł całe ówczesne doświadczenie lekarskie, oraz Aforyzmy; pozostałe dotyczą m.in. anatomii, patologii, chirurgii, zabiegów lekarskich, położnictwa; pisma przypisywane Hipokratesowi zostały zebrane w 100 lat po jego śmierci w tzw. Corpus Hippocraticum.

Igrzyska olimpijskie
Są one chyba najbardziej popularnym w czasach dzisiejszych wynalazkiem antyku.
Idea nowożytnych igrzysk olimpijskich nawiązuje do tradycji starożytnej Grecji, gdzie podczas uroczystości religijnych odbywały się zawody sportowe oraz występy poetów, muzyków i śpiewaków, a w czasie ich trwania obowiązywał rozejm (gr. ekecheiria ); cichły wtedy wszelkie spory i wojny. Wśród wielu igrzysk starożytnej Grecji największą sławę zdobyły igrzyska ku czci Zeusa w Olimpii, rozgrywane co 4 lata, od których przyjęto rachubę czasu wg olimpiad. Początki igrzysk olimpijskich nie są znane i są owiane legendą; pierwszy opis igrzysk znajduje się w Iliadzie Homera, ale i on wspomina, że jest to tradycja jeszcze dawniejsza; od 776 p.n.e. powtarzają się igrzyska olimpijskie w niezmiennym cyklu 4-letnim i trwają przez 1168 lat, prawdopodobnie do 393 n.e. (292 olimpiady); 393 n.e. ces. rzym. Teodozjusz I Wielki zakazał organizowania igrzysk olimpijskich, dopatrując się w nich kultywowania zwyczajów pogańskich.
Idea igrzysk olimpijskich została wskrzeszona dopiero w końcu XIX w. przez francuskiego pedagoga, działacza społ. i sport. barona P. de Coubertina; dzięki jego staraniom 1894 został powołany Międzynarodowy Komitet Olimpijski oraz podjęto decyzję o wznowieniu igrzysk olimpijskich i zorganizowaniu ich 1896 po raz pierwszy w czasach nowożytnych w stolicy Grecji — Atenach. Od tego czasu igrzyska olimpijskie odbywają się regularnie co 4 lata (z wyjątkiem lat 1916 oraz 1940 i 1944, kiedy działania wojenne uniemożliwiły ich zorganizowanie), zyskując coraz większą popularność.

Wynalazkom kultury antycznej zawdzięczamy wiele osiągnięć współczesnej nauki i techniki takich jak kanalizacja,akwedukty a także sieć irygacyjną.To właśnie Grecji pojawiły się pierwsze licea i akademie.W okresie rozkwitu kultury starożytnej powstało wiele wynalazków które do dziś ułatwiają nam życie np.:kalendarz który dzielił rok na 12 miesięcy a dobę na 24 godziny.
Wielką i do dziś zadziwiającą umiejętnością ludów starożytnych było mumifikowanie zwłok.Do dziś nie wiemy czego używano do mumifikacji,ale dzięki temu można dziś badać doskonale zachowane zwłoki i poznawać zwyczaje pogrzebowe jakie panowały w tamtych czasach.Epoce starożytnej zawdzięczamy pierwsze pismo (klinowe) a także pierwsze pismo alfabetyczne składające się z 22 znaków,system miar i wag (palec,łokieć) oraz wiele innych wynalazków z których korzystamy do dziś.

Jak widać kultura antyczna miała duży wpływ na kulturę w Europie i na świecie. Twórczość starożytnej Grecji i Rzymu stanowi jedno z ważniejszych, obok Biblii, źródeł kultury europejskiej. Właśnie w antyku miały początek różne style, ustroje, wydarzenia, które stały się inspiracją dla późniejszych artystów, filozofów czy naukowców. To właśnie w antyku powstały wzorce do naśladowania w sztuce i architekturze. Osiągnięcia ludów Starożytnego Wschodu stały się fundamentem dzisiejszego stanu techniki. Niektóre wynalazki praktyczne tamtych czasów są do dziś wykorzystywane, jak na przykład podział doby. Pismo wynalezione przez starożytnych ludzi dało podstawę do stworzenia, a nawet stworzyło nasze dzisiejsze pismo. Natomiast kultura i sztuka dają nam możliwość głębszego poznania Starożytności.