Wielka Improwizacja w "Dziadach" cz. III Adama Mickiewicza
Wielka Improwizacja to monolog Konrada który zwraca się do Boga aby ten ofiarował mu władzę na ludzkimi duszami. Poeta od początku wywyższa się ponad innych ludzi, artystów czy poetów. To on jest najlepszy ze wszystkich.Osoby wielbione przez wieki przestaną być pamiętane ponieważ pojawił sie On- cudowny poeta.
<<Depcę was, wszyscy poeci, wszyscy mędrce i proroki,
Których wielbił świat szeroki>>
Konrad jest zarozumiały i bardzo pewny siebie do tego stopnia, iż zaczyna stawiać się na równi z Bogiem. Warto jednak zauważyć, że poeta jest wielkim patriotą.
<<Ja kocham cały naród!- objąłem w ramiona
Wszystkie przeszłe i przyszłę jego pokolenia>>
Ukazuje on tutaj postawę prometejska ponieważ chce cierpieć dla dobra ojczyzny
<< Ja i ojczyzna to jedno.
Nazywam sie Milijon- bo za milijony
Kocham i cierpię katusze.
Patrzę na ojczyznę biedną,
Jak syn na ojca wplecionego w koło;
Czuję całęgo cierpienia narodu,
Jak matka czuje w łonie bole swego płodu.>>
Z drugiej strony grzeszy dwukrotnie. Raz unosząc sie pychą stawiając siebie ponad wszystkich i stwierdzając że jeśli ktoś mu się sprzeciwi będzie używał tyrani.
<< A jeśłi się sprzeciwią,
Niechaj cierpia i przepadną>>
drugi grzech to pogarda wzgledem Boga
<<Kłamca, kto ciebie nazywał miłością
Ty jesteś tylko mądrością>>
Wiadomo że dla romantyków najważniejsze były uczucia a nie rozum. Używając tych słów Konrad poniżyl Boga zażucając mu brak uczuć.
Konrad w pewnym momecie przewyższa sie ponad Boga i wyzywa go na ,,pojedynek uczuć,,
<<Ja wydam Tobie krwawszą bitwę niźli Szatan:
On walczył na rozumy, ja wyzwę na serca.>>