Absolutyzm oświecony we Francji

Określ, na ile praktyka absolutyzmu we Francji pokrywała się z teorią – wnioski umieść w wypracowaniu.

ABSOLUTYZM FRANCUSKI W TEORII I PRAKTYCE

W teorii absolutyzm opierał się na założeniach, że wszelka władza pochodzi od Boga, a monarchowie są jego sługami i zastępcami na ziemi. Monarcha nie musi nikomu zdawać sprawy ze swoich rozporządzeń, sprawuje najwyższą, absolutną władzę. Sprzeciw wobec monarchy oznacza śmierć. Władcę obowiązują tylko prawa boskie i naturalne.

Można stwierdzić, że we Francji teoria pokrywała się z praktyką. Już za panowania Ludwika XIII król stwierdził, że jego rozkazy nie mogą być poddawane w wątpliwość. Częścią spraw państwowych zajmował się jeszcze wówczas pierwszy minister, kardynał Richelieu. Przyjął on jako podstawową zasadę rację stanu, uznając, że interes Francji stoi ponad wszystkim. Odbiło się to negatywnie na hugenotach, których kardynał uważał za wrogów Francji.

Monarchia absolutna przybrała skrajną formę za panowania Ludwika XIV. Podporządkował on sobie wszystkie sprawy w państwie. Wprowadził on tak zwany ceremoniał, czyli np. przywilej obecności przy porannym wstawaniu króla z podziałem na „wejścia”. Kardynałowie i książęta musieli nieraz wystawać pod drzwiami królewskiej sypialni, ponieważ nie mieli prawa „pierwszego wejścia” (mieli je tylko pokojowi). Musieli jednak przychodzić i czekać, bo tego życzył sobie król. Monarcha mianował i odwoływał urzędników wszystkich szczebli oraz zatwierdzał i wydawał wszystkie ustawy. Istniało sądownictwo z Radą Prywatną i kanclerzem, administracja z Radą Depesz i sekretarzami stanu, Rada Finansów i generalny kontroler finansów odpowiedzialni za sprawy związane z podatkami, oraz parlamenty i intendenci. Stanowili oni jednak jedynie siłę doradczą władcy, który i tak ostatecznie
o wszystkim decydował. Ludwik XIV wywyższał urzędników skromnego pochodzenia. W ten sposób miał pewność, że będą robili wszystko aby mu się przypodobać. Gdyby tak nie było mógłby w każdej chwili pozbawić ich stanowiska i tym samym przynależnych do niego korzyści. Natomiast bogactwa możnych nie zależały od sprawowanego przez nich urzędu, ale od majętności ich rodów.

Ludwik XIV był władcą rządzącym w sposób absolutny, ponieważ posiadał władzę ustawodawczą, był źródłem praw, wykonawczą – stał na czele armii i administracji, oraz sądowniczą.