Co to jest Fraszka, Kobieta Renesansu,fraszki Kochanowskiego

RENESANS
*Ideał kobiet tego okresu stanowi np. Mona Liza , Leonarda da Vinci. Florencka dama wzbudzała wiele zachwytu, choć dziś raczej nie miałby szans znaleźć się na okładce kobiecych pism, jednakże w renesansie uchodziła za niebywałą piękność.
*Ideał kobiety : o dużych migdałowych oczach, które mają blask i wilgotność żywych, delikatne brwi, niewielkie subtelne usta, zaokrąglone kształty podobały się ludziom renesansu.
Taki typ kobiety inspirował wiele artystów
*także w tym okresie wzorzec kobiecej urody stworzył Boticielli, choć sam nie zachwycał się kobietami i na myśl o ożenku dostawał gorączki.
*Stworzył on niezwykle poetycki portret kobiety, ucieleśniony w wizerunkach mitycznych bogiń, nimf, aniołów o lekko przechylonych głowach, spadzistych wątłych ramionach i pięknych dłoniach. Można by tu przedstawić portret pt. „Stworzenie Wenus’ .
Ideał kobiety przedstawiony na muszli symbolizującej kobiecość, płodność, zmysłowość. Kobieta miała zgrabny nos, szczupłe policzki, ładne usta, przepiękne złociste włosy.
Wenus mimo swej nagości jest skromna i niewinna- symbolizuje miłość duchową, najwyższą harmonię piękna i cnoty.
*Kobieta w renesansie przedstawiana była najczęściej na pierwszych planach obrazu.
*w przedstawionym obrazie obok pt; woność wiodąca lud na barykady”
właśnie się to potwierdza.
Kobieta dominuje nad całością kompozycji, dominuje alegoryczna figura wolności, wyrażona jako kobieta. Obnażona do piersi kroczy naprzód poprzez martwe ciała powstańców.

Ideał renesansowego piękna zmienia się tak szybko jak moda, każda epoka posiadała wzór klasycznego piękna kobiety.
Damy renesansowe różniły się znacznie od ich średniowiecznego pierwowzoru.

O ideale renesansowej kobiety możemy wnioskować z literatury jak i malarstwa. Jan Kochanowski w „pieśni świętojańskiej o sobótce” ukazuje ideał renesansowego piękna kobiecego opisując swoją żonę Dorotę. W jej urodzie podkreśla długie włosy, duży nos, delikatną białą skórę. Jego ukochana żona miała również czarne oczy podkreślone wyniosłymi brwiami na wysokim czole. Poetę zachwycają również jej koralowe usta, perłowe zęby oraz długa łabędzia szyja. Wizerunku dopełniają wypukłe piersi i białe ręce.

Kobieta również była natchnieniem dla malarzy renesansowych, czego dowodem są liczne obrazy z tego okresu.
Kobiety przedstawione w malarstwie renesansowym prezentują różnorodny typ urody. Różnią się uczesaniem, strojem a także urodą. Jedne są szczupłe (jak np. dama z łasiczka) inne mają kształty obfite (jak np. Laura z obrazu Giorgione). Wszystkie są uczesane raczej gładko. Mają długie włosy często misternie uplecione w warkocze i poprzetykane drogimi kamieniami i wstążeczkami jak Simonetta Vespucci z obrazu Piero de Cosimo czy kobieta z obrazu Sandro Botticelliego „profil młodej kobiety”. Wszystkie damy przedstawione na tych obrazach maja piękne suknie o niepowtarzalnych krojach. Z obrazów można wywnioskować, iż preferowano suknie z głębokimi dekoltami nieraz nawet za dużym jak np. na portrecie Simonetty Vespucci. Damy, aby podkreślić swą elegancję zaopatrywały się w różnego rodzaju biżuterię czy fantazyjne ubiory, w których można wyszczególnić dziwacznego wzoru rękawy. Częstą ozdobą były korale, ale także misterne naszyjniki, które miały wymowę symboliczną, naszyjnik w kształcie węża Simonetty Vespucci symbolizuje nieprzemijające trwanie prawdziwego piękna, co oznaczał wąż gryzący swój ogon.

Kobiety renesansu robiły wszystko aby się przypodobać mężczyznom o których zabiegały, używały różnego rodzaju pachnideł, a także nie różniły się od dzisiejszych kobiet, poddawały się kuracjom wyszczuplającym i upiększającym np. wycinanie brodawek.

Do gór i lasów „ – Jan Kochanowski:
Fraszka jest apostrofą skierowana do przyrody . Tytułowe góry symbolizują coś stałego , nieprzemijającego a las ,życie coś nie trwałego . Autor wspomina czasy swojego dzieciństwa . Cieszy się ż powrócił do swojej małej ojczyzny , do miejsca swojej młodości. Wspomina ,iż będąc młodym nie bardzo chciał się ustatkować. Następnie wymienia miejsca które odwiedził Francję, Niemcy, Włochy. Opowiada o tym jak był studentem , jak brał udział w wyprawie inflanckiej. Następnie był dworzaninem i proboszczem. Świadczy to o tym że był człowiekiem doświadczonym . Jego życie było wędrówką , można je porównać do teatru w którym gra się różne role. Autor porównuje się do Proteusa. Mówi ,że nie może naprawić błędów Inie wie co będzie dalej. Utwór ma charakter autobiograficzny.

.Fraszka- niewielki , zwykle zabawny , dowcipny , żartobliwy utwór napisany wierszem. Nazwę tego gatunku w języku polskim zawdzięczamy Janowi Kochanowskiemu, którego Fraszki są do dziś aktualnym wzorem poetyckim. Niegdyś dominowały fraszki o charakterze narracyjnym , obecnie przeważa tym utworów opartych na dowcipie językowym.

.Fraszka na dom w Czarnolesie”
Fraszka ta jest sentymentalna , opowiada o domu rodzinnym autora .Fraszka ma charakter modlitwy dziękczynnej. Jest apostrofą skierowaną do Boga. Podmiot liryczny dziękuje Bogu za wszystko i prosi o łaskę i zdrowie.