Cechy komedii greckiej

Komedia grecka Piaty wiek przed nasza era, nazywany w historii staro¿ytnej Grecji złotym wiekiem, był okresem wszechstronnego rozwoju greckich polis, szczególnie pod wzgledem rozwoju kultury i sztuki. Zwiastuny zmian decydujacych o pózniejszym znaczeniu Grecji w Europie rozpoczeły sie ju¿ nieco wczesniej, bo w l... Piaty wiek przed nasza era, nazywany w historii staro¿ytnej Grecji złotym wiekiem, był okresem wszechstronnego rozwoju greckich polis, szczególnie pod wzgledem rozwoju kultury i sztuki. Zwiastuny zmian decydujacych o pózniejszym znaczeniu Grecji w Europie rozpoczeły sie ju¿ nieco wczesniej, bo w latach 30. szóstego wieku w czasie tyranii Pizystrata w Atenach. Władca ten zainicjował budowle wielkich gmachów u¿ytecznosci publicznej oraz swiatyn, jak równie¿ ustanowił obchodzone na wiosne ka¿dego roku Wielkie i Małe Dionizje, poswiecone kultowi Dionizosa, boga nie tylko wina, ale tak¿e płodnosci oraz odradzania sie ¿ycia na wiosne. W czasie tych swiat spiewano ku czci boga specjalne piesni zwane dytyrambami oraz organizowano ró¿ne przedstawienia, okreslane jako tragedie (od. grec. tragos - kozioł, oedia - oda), czyli ody do kozła. Pierwsza z nich miał stworzyc Tespis w roku 535 p.n.e., a pół wieku pózniej w 486 roku wystawiono pierwsza komedie Chionidesa. W okresie powstawania pierwszych komedii greckich, ich pisaniem zajmowałóo sie w Atenach około piecdziesieciu autorów, ale do potomnosci przeszło własciwie tylko nazwisko Arystofanesa. Rodowód komedii jest wiejski, a tragedii - miejski. Komedia jako zjawisko kulturowe ukształtowała sie bowiem na bazie piesni spiewanych przez uroczyste procesje wedrujace z wsi attyckich do Aten, składajace sie z przebieranców z twarzami wysmarowanymi moszczem winnym. Wówczas ¿artowano z obywateli miejskich, a im nie wolno sie było obra¿ac. Z powstaniem komedii łacza sie tak¿e tzw. ¿arty z mostu, którymi obdarzano sie nawzajem podczas procesji eleuzynskiej do swiatyni Demeter. Od komosu (kómos), czyli pochodu, procesji, pochodzi nazwa gatunku: komodía to dosłownie piesn komosu. Taka komedia nale¿ała do sztuk zaanga¿owanych politycznie i traktowała na wesoło ró¿ne powa¿ne sprawy panstwa i codziennego ¿ycia obywateli greckich. Komedia z tego okresu nazwana została komedia stara, w odró¿nieniu od pózniejszych: sredniej i nowej. ¯ywot starej komedii był dosyc krótki, bo trwał mniej wiecej tyle, ile srednie ¿ycie pokolenia ludzkiego, czyli około 80 lat. Poczatek - to pierwsza komedia Chionidesa w 486 roku p.n.e., a koniec - wystawienie ¯ab Arystofanesa. Krótko podsumowujac komedie stara jako jej najbardziej charakterystyczne cechy trzeba wymienic: wesołosc, humor, dowcip, w tym tak¿e o podtekstach seksualnych, bo przecie¿ komedia wywodzi sie ze swiat dionizyjskich zwiazanych z radoscia, winem i płodnoscia. Wa¿na role w tej komedii odgrywały wystapienia skierowane do publicznosci, w tym wykonywana przez chór parabaza (wypowiedz nie wia¿aca sie z akcja sztuki, przeznaczona dla widzów) oraz agon, czyli spór dwóch osób popieranych przez półchóry. Najwybitniejszym przedstawicielem starej komedii attyckiej był Arystofanes (ok. 446-ok. 385 przed Chr.), z którego twórczosci zachowało sie 11 utworów oraz olbrzymia liczba fragmentów z 33 innych sztuk. Ocalałe fragmenty pochodza z ró¿nych okresów półwiekowej działalnosci scenicznej poety, zawierajac bogata i ró¿norodna problematyke, która trudno poddac jednoznacznej ocenie czy klasyfikacji. W obrebie owych 11 sztuk mo¿na wyró¿nic trzy główne nurty, które prawdopodobnie okreslały równie¿ całosc jego komediopisarstwa. W pierwszej grupie znajduja sie sztuki poswiecone niemal w całosci sprawie pokoju, który stanowił najwieksza wartosc w czasach Arystofanesa, kiedy Ateny prowadziły wyniszczajace wojny ze Sparta. Takie problemy sa trescia nastepujacych komedii: Acharnejczycy, Rycerze i Lizystrata. W ostatniej komedii tytułowa bohaterka Pizystrata, madra Atenka, doprowadza do zawarcia pokoju miedzy Atenami a Sparta, nakłaniajac ¿ony i kochanki walczacych me¿czyzn do odmawiania im ło¿a. W drugiej grupie komedii Arystofanesa na pierwszy plan wysuneły sie problemy polityki wewnetrznej, zwiazane z koncepcja panstwa oraz zagadnieniami społecznymi i gospodarczymi. W tym nurcie twórczosci znajduja sie takie komedie jak: Osy, Ptaki, Sejm niewiesci i Plutos. Na przykład Osy sa satyra na impulsywny charakter Atenczyków. Trzeci nurt twórczosci Arystofanesa reprezentuja komedie: Chmury, Tesmoforie i ¯aby. W utworach tych na pierwszym planie znajduja sie problemy wychowania, kultury i literatury. Chmury sa krytyka nowoczesnych systemów naukowych i pedagogicznych sofistów, których przedstawicielem w sztuce jest Sokrates nie majacy jednak w rzeczywistosci z sofistami wiele wspólnego. Arystofanes nie ma watpliwosci co do moralnosci samego Sokratesa, ale potepia jego zbyt liberalny wpływ na młodzie¿. Natomiast w komedii Tesmoforie przedmiotem kpin jest tragediopisarz Eurypides, wysmiany jako człowiek zarozumiały i pseudofilozof. Rozwijajaca sie w IV wieku przed nasza era komedia srednia zrywała z tematyka polityczna i satyra na rzecz realistyczno-¿artobliwych obrazków z¿ycia codziennego oraz komicznej trawestacji mitów. Znacznie mniejsze znaczenia przypada ju¿ chórowi, który wystepuje tylko w miedzyaktach. Kultura i sztuka http://www.kultura-sztuka.eu Kreator PDF Utworzono 6 April, 2010, 09:30 Pogłebienie obyczajowego realizmu nastapiło w ukształtowanej na przełomie IV i III wieku komedii nowej, której przedstawicielami byli Meander, Difilos i Filomen i która stworzyła zaczatki komedii charakterów i komedii intrygi. Najwybitniejszym twórca z tej trójki był Meander, pochodzacy z Aten (ok. 342-290 p.n.e.). Wsród sztuk Menandra mo¿na wyró¿nic komedie charakterów (Odludek, Pochlebca, Nieprzyjaciel kobiet), komedie rodzinne (Bliznieta, Samijka, Sad rozjemczy) oraz lekkie, pełne humoru farsy (Dwa razy oszukujacy). Menander jest znakomitym znawca psychiki ludzkiej i charakterów oraz swietnym obserwatorem obyczajów rodzinnych i społecznych. Jednak jest w jego utworach i głebsza warstwa. Dotyczy ona zadumy nad swiatem i nad ludzkim losem. Znajduje ona zreszta wyraz w jego powtarzanych do dzisiaj aforyzmach takich jak: Jak¿e wspaniała istota jest człowiek, jesli jest człowiekiem lub te¿ Jestem człowiekiem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce. Tłem komedii Menandra jest ¿ycie zamo¿nych warstw społeczenstwa atenskiego, jakkolwiek trudno by tu było odnalezc wyrazniejsze rysy krytyki społecznej lub politycznej. Jedna z głównych cech tych komedii jest wszechobecnosc tematyki miłosnej, która nie przybiera nigdy jednak form obscenicznych lub nieprzyzwoitych. Akcje sa ¿ywe, pełne zaskakujacych zwrotów, z reguły pojawia sie w nich motyw anagnorismós, czyli rozpoznania (np. rozpoznanie dzieci przez rodziców). (prosze, powinno wystarczyc) ałłł... moje palce...

podsumowujac komedie stara jako jej najbardziej charakterystyczne cechy trzeba wymienic: wesołosc, humor, dowcip, w tym tak¿e o podtekstach seksualnych, bo przecie¿ komedia wywodzi sie ze swiat dionizyjskich zwiazanych z radoscia, winem i płodnoscia.

-tematyka miłosna -akcje sa żywe, -pojawia sie w nich motyw anagnorismós, czyli rozpoznania (np. rozpoznanie dzieci przez rodziców), - pogodny nastrój, - szcześliwe zakończenie - komizm

Wypisz 3 najważniejsze cechy tragedii i komedii greckiej, 3 najwybitniejszych twórców i przykłady ich dzieł. ;d

Wypisz 3 najważniejsze cechy tragedii i komedii greckiej, 3 najwybitniejszych twórców i przykłady ich dzieł. ;d...

Demonologia w "Boskiej Komedii".

Demonologia to część doktryny religijnej dotycząca mocy, które zajmują pośrednią pozycje między bogami a ludźmi, czyli diabłów, demonów, herosów, potworów mitycznych itp. Demon (gr. diamon ten, który coś rozdziela lub ten, który co...

Główny bohater komedii Moliera - śmieszny czy straszny? Rozprawka połączona z charakterystyką

Odpowiedź na pytanie zawarte w temacie nie jest prosta. Wszystkie sytuacje, w których bierze udział Harpagon bawią nas, dlatego można by go zakwalifikować jako śmiesznego. Mimo to, sądzę, że główny bohater komedii Moliera jest straszny. ...

Definicje i rodzaje dramatów

Dramat, z greckiego drma – („działanie, akcja”), jeden z trzech głównych (obok liryki i epiki) rodzajów literackich, trakto-wany często jako gatunek sztuki syntetycznej, wielotworzywowej – zarówno literackiej, jak i teatralnej.
Wyk...

Opracowanie wszystkich epok, dokładna interpretacja wszystkich lektur i wierszy

A N T Y K
1. RAMY CZASOWE
Początek: VIII w.p.n.e. - Homer
Koniec: IV w.n.e. - upadek imperium Rzymskiego
2. TYPOWE CECHY SZTUKI GRECKIEJ, HELLEŃSKIEJ I RZYMSKIEJ
1. Domy, w których GRECY były budowane z umiarem, wszyscy prowa...