Warszawa.Historia Warszawy.Zabytki Warszawy.Stare miasto.

Historia Warszawy
Warszawa zawdzięcza swa nazwę rycerzowi z rodu Rawów (Rawiczów) o imieniu Warsz, właścicielowi wsi istniejącej od XII/XIII w, na terenie obecnego Mariensztatu. Kiedy w końcu XIII wieku sprowadzeni z Torunia bogaci kupcy założyli tutaj gród książęcy, nadano mu nazwę "Warszawa". W 1526 r. Warszawa, poważny już ośrodek miejski w skali Mazowsza, zostaje przyłączona do Korony. Mieszczaństwo warszawskie uzyskuje wiele przywilejów i ułatwień podatkowych. W 1546 r. Królowa Bona, wdowa po Zygmuncie Starym, do czasu swego wyjazdu do Włoch w 1556 r., osiada w dworze jazdowskim w Warszawie. Coraz częściej w Warszawie bywał Zygmunt August, do czego skłaniała go bieżąca polityka. Kraków stawał się zbyt odległy, gdy w centrum zainteresowań politycznych znalazły się tereny północne i wschodnie. W 1569 r., na sejmie obradującym w Lublinie, postanowiono, że odtąd Warszawa będzie stałą siedzibą sejmów walnych Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego, a od 1573 r. także miejscem elekcji królów polskich. Pod podwarszawską wsią Kamion w 1573 r. odbyła się pierwsza wolna elekcja Henryka Walezego, a po roku, we wsi Wielka Wola - bardzo często przebywającego w Warszawie Stefana Batorego. W 1587 r. na polach pod Wielką Wolą odbywa się kolejna elekcja, na której wprowadzono na tron Zygmunta III Wazę. Decyzja przeniesienia stolicy do Warszawy zapadła w marcu 1596 r., po pożarze Zamku Królewskiego na Wawelu. Była ona realizowana etapami, a król wprowadził się na stałe do uprzednio przebudowanego Zamku warszawskiego, wracając z wojny moskiewskiej w 1611 r. Trzeba jednak zaznaczyć, że faktyczna stołeczność nie została potwierdzona żadnym aktem prawnym. Warszawa oficjalnie nie była stolicą i aż do upadku Polski w 1795 r. przysługiwało jej wyłącznie miano miasta rezydencjonalnego Jego Królewskiej Mości. Faktyczna stołeczność przyniosła wiele spektakularnych wydarzeń. Należały do nich między innymi hołdy pruskie, od czasów Batorego przez całą pierwszą połowę XVII w. składane przez Hohenzollernów z tytułu władania Prusami Książęcymi. Miejscem hołdów pruskich był zazwyczaj plac przed kościołem św. Anny na Krakowskim Przedmieściu. Tutaj, przed wielkimi drzwiami kościoła, wznoszono podwyższenie, na którym stawiano tron dla monarchy polskiego. Doniosłe znaczenie dla Warszawy od XVI do XVIII w. miał wzrost liczby jurydyk - obszarów w obrębie miasta lub poza jego murami, wyjętych spod władzy i sądownictwa miejskiego na mocy przywileju książęcego. Zakładali je, wywalczywszy sobie przywilej królewski, magnaci świeccy lub duchowni, bogata szlachta, klasztory. W początkach XVII w. Warszawa przekroczyła znacznie tereny Starego i Nowego Miasta i ich najbliższych przedmieść. W 1648 r. Praga otrzymała prawa miejskie i zaczęła się szybko rozwijać.


Zabytki

Sejm i Senat
Gmach Sejmu powstał w latach 1925-1929 w formie pół rotundy wg proj. K. Skórewicza, dekorowany na elewacji fryzem z płaskorzeźbami J. Szczepkowskiego. Po spaleniu w 1939r. odbudowany i rozbudowywany(do końca 1946r.)wg proj. prof. B. Pniewskiego. Siedziba Parlamentu: Sejmu i Senatu RP.

Łazienki Królewskie
Belweder
Wzniesiony ok. 1660r. i przebudowany w pierwszej połowie XVIIIw. w stylu barokowym. Od 1767r. pałac stanowił własność króla Stanisława Augusta, który w północnej oficynie założył manufakturę fajansów. Przebudowany w stylu neoklasycystycznym wg proj. J. Kubickiego. W latach 1918-1922 siedziba J. Piłsudskiego, w latach 1922-1926 rezydencja prezydentów: G. Narutowicza i St. Wojciechowskiego, w latach 1926-1935 ponownie J. Piłsudskiego, w latach 1990-1995L. Wałęsy. Obecnie znajduje się tutaj muzeum J. Piłsudskiego.

Pałac Na Wyspie
Jeden z najpiękniejszych tego typu zespołów w Europie, zał. w XVII w. przez St. Lubomirskiego. Obecny kształt Łazienki Królewskie zawdzięczają staraniom króla Stanisława Augusta Poniatowskiego(1732-1798), do którego należały od 1764 r. W ciągu prawie 30 lat na obszarze ok. 80 ha powstała letnia rezydencja monarsza, rozplanowano park i wzniesiono budowle. W tym czasie XVII-wieczna łaźnia, projektu Tylmana z Gameren, została przekształcona przez Dominika Merliniego w latach 1772-1793 we wspaniały klasycystyczny Pałac Na Wyspie. Stylowe wnętrza ozdabiają dzieła sztuki i sprzęty z epoki. Na parterze znajdują się kolejno: Pokój Bachusa, Łazienka, Sala Balowa, Gabinet Portretowy, Sala Salomona, Rotunda z posągami panujących, Galeria Obrazów, Kaplica oraz Sala Jadalna pamiętna z królewskich „obiadów czwartkowych”. Natomiast na piętrze można podziwiać dawne apartamenty królewskie: małą galerię obrazów, pokój balkonowy, gabinet, sypialnię, garderobę i pokój oficerski.

Teatr na Wyspie
Zbudowany na miejscu wcześniejszego - ziemnego w 1790 r. wg projektu Jana Christiana Kamsetzera. Widownia wzorowana jest na antycznym amfiteatrze w Herkulanum, scena oddzielona od widowni wodą ma stałą dekorację ze sztucznych antycznych ruin na tle naturalnej zieleni.

Pomnik Fryderyka Chopina
Pomnik najwybitniejszego kompozytora polskiego - odsłonięty w 1926 r. wg proj. W. Szymanowskiego. Podczas okupacji hitlerowcy zniszczyli pomnik. Zrekonstruowany po wojnie, powrócił w 1958 na dawne miejsce. W lecie przy pomniku odbywają się koncerty chopinowskie.


Stare miasto

Zamek Królewski
Zamek jest rekonstrukcją spalonego w 1939 roku i wysadzonego przez Niemców w 1944 roku zespołu. Projekt rekonstrukcji opracował według stanu przed zniszczeniem Jan Bogusławski (realizacja w latach 1971-1988). Odtworzono wczesnobarokową bryłę, gotycką elewację skrzydła od Dziedzińca, oraz zespoły barokowych i klasycystycznych wnętrz, wykorzystując fragmenty z dawnych budowli. Zamek jest Pomnikiem Kultury Narodowej, miejscem ekspozycji stałych i czasowych wystaw sztuki dawnej, oraz oficjalnych spotkań, koncertów, sympozjów itp. Budowę Zamku rozpoczął król Zygmunt III Waza. Stary Zamek projektował Jan Baptysta Trevano i Vincenzo Scamozzi. Władysław IV dobudował galerię-loggię od ogrodu i wieżę.

Pomnik Warszawskiej Syrenki
Rzeźba Konstantego Hegla przeznaczona do dekoracji Rynku Staromiejskiego, królowała na nim w latach 1855-1928. Później przenoszona w różne miejsca Warszawy. Od 2000 r. ponownie podziwiana jest na Rynku Starego Miasta. Syrena jest pradawnym symbolem Warsza¬wy. Jej wizerunek pojawił się w herbie Warszawy już XIV wieku. Pochodzenie tej legendarnej postaci nie jest do końca znane. Rodowód ten próbowali wyjaśnić twór¬cy wielu podań i legend. Znana jest legenda autora Artura Oppmana o pojmanej w sieć przez warszawskich rybaków pięknie śpiewającej Syrence. Na¬wiązuje do tej opowieści sgraffito z lat 50. na kamienicy przy ul. Kościelnej 8/8a. Jak głosi legenda dawno, dawno temu do brzegu Bałtyku przypłynęły dwie siostry - syreny, mieszkające w głębinach morza. Były to kobiety-ryby o wielkiej urodzie. Jedna z sióstr postanowiła popłynąć dalej w stronę cieśnin duńskich, gdzie została aż po dzień dzisiejszy. Możemy ją zobaczyć siedzącą na skale u wejścia do portu w Kopenhadze. Druga syrena przypłynęła do nadmorskiego miasteczka Gdańsk, skąd Wisłą popłynęła w górę rzeki. Podobno właśnie u podnóża dzisiejszego Starego Miasta wyszła z wody na piaszczysty brzeg, aby odpocząć, i tak spodobało jej się miejsce, które zobaczyła, że postanowiła tu zostać. Rybacy, zamieszkujący pobliską osadę zauważyli, że ktoś podczas połowów wzburza fale Wisły, plącze sieci i wypuszcza ryby z więcierzy. Postanowili więc schwytać szkodnika i rozprawić się z nim raz na zawsze. Jednakże, kiedy usłyszeli przepiękny głos syreny, zaniechali swoich zamiarów i szczerze pokochali piękną kobietę-rybę, która od tej pory co wieczór umilała im czas przepięknym śpiewem.
Pewnego dnia zobaczył syrenkę bogaty kupiec przechadzający się brzegiem Wisły. Postanowił schwytać ją i uwięzić, żeby za pieniądze pokazywać na jarmarkach. Jak pomyślał, tak też zrobił. Podstępem ujął syrenę i uwięził w drewnianej szopie.. Skargi syreny usłyszał młody syn rybaka i z pomocą przyjaciół, pod osłoną nocy uwolnił ją. Syrena z wdzięczności za uratowanie życia obiecała im, że zawsze - kiedy tylko będą potrzebowali pomocy, stanie w ich obronie. I odtąd warszawska syrenka, uzbrojona w miecz i tarczę broni miasta i jego mieszkańców.


Wilanów

Pałac

Pałac wilanowski należy do czołowych pomników artystycznej kultury Polski XVII wieku. Nazwa pałacu wywodzi się od włoskiego ”Villa Nuova”.
Zbudowany w latach 1677-1679 dla króla Jana III Sobieskiego wg proj. A. W. Locciego. Fasada i wnętrza urządzone z przepychem typowym dla epoki baroku gloryfikują postać władcy, jego zwycięskie czyny, a także zalety ukochanej żony Marysieńki. Po śmierci króla pałac wielokrotnie zmieniał właścicieli będąc siedzibą zacnych rodów polskich: Sieniawskich, Lubomirskich, Czartoryskich, Potockich, Branickich. Przez okres trzech lat mieszkał w Wilanowie następca Sobieskiego na polskim tronie August II Mocny. Za jego czasów pałac był nie tylko ośrodkiem władzy, ale także miejscem licznych zabaw dworskich i festynów. Kolejni właściciele Wilanowa przebudowywali rezydencję zgodnie z gustem epoki, albo w zależności od własnych upodobań, czy możliwości finansowych.
Wnętrza reprezentują 3 epoki stylowe od XVII do XIX w. Na I piętrze urządzona jest Galeria Portretu Polskiego z wizerunkami monarchów, przedstawicieli arystokracji i szlachty, Polaków zasłużonych dla kraju oraz animatorów życia artystycznego.