Program partii politycznej

TMP
( Towarzystwo Młodzieży Polskiej)
1. NOWOCZESNA I DOSTĘPNA EDUKACJA
Zmieniający się świat stawia coraz wyższe wymagania. Brak wykształcenia i umiejętności jest źródłem niepowodzeń w poszukiwaniu pracy, prowadzeniu przedsiębiorstwa i pełnym uczestnictwie w życiu społecznym. Jednocześnie rosną społeczne i ekonomiczne bariery w dostępie do edukacji. Dzieciom i młodzieży z niezamożnych rodzin, ze wsi i z małych miasteczek odbiera się w ten sposób szansę na lepsze życie. Państwo musi zapewnić każdemu możliwość skorzystania z rozwoju gospodarczego i otwarcia Polski na świat. Niezbędne jest wyrównywanie szans życiowych, szczególnie poprzez poprawę dostępu do edukacji i dóbr kultury. Aby system edukacji zapewniał nowoczesne wykształcenie, a wszyscy mieli równe szanse zdobywania wiedzy i umiejętności należy: kontynuować rozpoczęta reformę oświaty tak, aby młodzi ludzie kończyli szkołę z wiedzą niezbędną do funkcjonowania w nowoczesnym świecie, w tym ze znajomością, co najmniej jednego obcego języka, zasad funkcjonowania przedsiębiorstw i z umiejętnością korzystania z Internetu, dostosować do gospodarki rynkowej i potrzeb lokalnego rynku pracy system szkolnictwa zawodowego, tak, aby przestał być jedną z przyczyn wzrostu bezrobocia, jak najszybciej wprowadzić system obiektywnych egzaminów zewnętrznych - w szczególności nowej matury - co umożliwi porównywanie poziomu nauczania i poprawianie poziomu edukacji w słabszych szkołach, zapewnić dzieciom wiejskim dostęp Do dodatkowych lekcji języków obcych i Internetu, rozwijać system stypendiów oraz pożyczek studenckich, zwiększać dostępność do studiów, zwiększać prestiż zawodu nauczyciela - w szczególności poprzez promowanie zawodowego i materialnego awansu nauczycieli o wysokich kwalifikacjach, zwiększać dostępność szkół integracyjnych, w których dzieci niepełnosprawne uczą się razem z pełnosprawnymi, wspierać finansowo specjalne programy szkoleniowe dla osób dorosłych o niskim wykształceniu, zwiększać realne nakłady na badania naukowe oraz stworzyć praktyczne zachęty przedsiębiorstwom do finansowania badań i wdrażania nowoczesnych technologii.
2. REFORMA POLICJI.
Mimo spektakularnych sukcesów odniesionych w ostatnim czasie przez Biuro do walki z
Przestępczością Zorganizowaną, policja jako całość nadal działa źle. Dlatego konieczne są zasadnicze zmiany, takie jak: reorganizacja Komendy Głównej; reorganizacja nadzoru ministra spraw wewnętrznych i wojewodów nad policją; zniesienie systemu konkursowej obsady stanowisk, uzależniającego nominacje w policji od miejscowych układów; powołanie gwardii narodowej, elitarnej jednostki o uprawnieniach policyjnych, analogicznej do żandarmerii w niektórych krajach zachodnich. Szczególne znaczenie ma daleko idąca reforma służb specjalnych, zmierzająca do usprawnienia ich pracy, a jednocześnie poddania ich skutecznej demokratycznej kontroli, której obecnie w znacznym stopniu się one wymknęły. W tym celu musi być uchwalona ustawa o bezpieczeństwie narodowym, określająca zadania i obowiązki oraz zakres działania służb, szczególnie w sferze bezpieczeństwa energetycznego i telekomunikacji, w zwalczaniu ustawowo określonych zagrożeń tego bezpieczeństwa. Należy też ustawowo zakazać służbom specjalnym ingerowania w sferę polityki i mediów poza ściśle określonymi przypadkami i wyłącznie za zgodą prokuratora generalnego.

3. SĄDOWNICTWO.
Osobne zagadnienie, to zmiany w wymiarze sprawiedliwości, przede wszystkim sądownictwie. System oparty na samorządzie sędziowskim całkowicie zawiódł. Przyniósł głęboką zapaść sądownictwa, spadek dyscypliny pracy i etyki spowodowane poczuciem bezkarności, wynikającym z solidarności grupowej. Dlatego prezesi sądów i wydziałów powinni być mianowani przez ministra sprawiedliwości, a Rada Sądownictwa miałaby jedynie prawo weta. W takim wypadku minister podejmowałby ostateczną decyzję w porozumieniu z pierwszym prezesem Sądu Najwyższego. Prokuratura natomiast powinna otrzymać prawo dostępu do materiałów operacyjnych policji i innych służb zwalczających przestępczość, tak, aby nie zdarzało się - jak obecnie - że organy wymiaru sprawiedliwości latami nic nie wiedzą o przestępczej działalności pewnych osób, mimo że policja ma w tej sprawie daleko idące rozeznanie. Wszystko to ma służyć zdecydowanej walce z przestępczością i ograniczeniu jej, ale trzeba podjąć specyficzne działania w ramach kompleksowego planu zwalczania przestępczości. Zaliczamy do niego: przeprowadzenie zasadniczej nowelizacji kodeksu karnego, tak, aby zmieniły się zarówno ogólne założenia dotyczące kar, jak i wzrosły zagrożenia za poszczególne przestępstwa. Przywrócona musi też być kara konfiskaty mienia; nowelizację kodeksu postępowania karnego i kodeksu karnego, w celu ułatwienia i przyspieszenia karania przestępców i zasadniczego zaostrzenia warunków odbywania kary (zwolnienia przedterminowe możliwe dopiero po odbyciu 2/3 kary, ograniczenie przepustek i przerw w odbywaniu kary itd.); wprowadzenie na okres przejściowy, nie krótszy niż 5 lat, ustawy o trybie specjalnym, umożliwiającej szybkie i surowe karanie szczególnie niebezpiecznych przestępców oraz przywracającej karę śmierci za morderstwa kwalifikowane. Tylko taka ustawa może skutecznie i szybko zlikwidować obecny stan, w którym obywatele czują się nieustannie zagrożeni przestępczością indywidualną i zorganizowaną, a przestępcy mają poczucie coraz większej bezkarności; uchwalenie ustawy o ochronie spokoju obywateli, wprowadzającej dotkliwe i niezwłocznie egzekwowanie kary za aspołeczne zachowania, traktowane dotąd bardzo pobłażliwie, a stwarzające wielkie dolegliwości dla zwykłych obywateli, jak naruszanie spokoju i porządku publicznego, ciszy nocnej, obyczajności itp.; lustrowanie przez urzędy skarbowe, policję - a po jego powołaniu - także urząd antykorupcyjny osób posiadających majątek bądź prowadzących tryb życia świadczący o dużych dochodach, aby ustalić, czy ich majątek nie powstał w wyniku działalności przestępczej. Kładziemy szczególny nacisk na uzdrowienie Państwa i zapewnienie obywatelom bezpiecznego życia w państwie prawa, gdyż są to sprawy szczególnie ważne dla należytego funkcjonowania całego życia społecznego, wpływające bezpośrednio, i to w wysokim stopniu, także na gospodarkę. Nie zapominamy też o konieczności programu naprawczego w innych dziedzinach, żywotnych dla należytego funkcjonowania kraju i jego rozwoju, a także zapewnienia jego obywatelom godziwego i spokojnego życia.

4. GOSPODARKA.
Pilnej naprawy wymaga gospodarka, która po latach wzrostu produktu krajowego brutto, przesłaniającego wszystkie jej słabości strukturalne i niepokojące zjawiska, jest dziś zagrożona stagnacją, a nawet regresem. Oprócz wspomnianej już konieczności walki z patologiami, takimi jak uleganie grupom nacisku, niejasne transakcje prywatyzacyjne, przepływ kapitałów publicznych do firm prywatnych, napływ kapitałów spekulacyjnych - często nieznanego pochodzenia - z zagranicy i ich nadmierny wpływ na polską gospodarkę, najpilniejsze działania, jakie należy podjąć, to między innymi: stworzenie silnego ośrodka kierowniczego Państwa, zdolnego do skutecznych działań w sferze gospodarczej. W tym celu niezbędne są zmiany konstytucyjne, jak na przykład zmiana praktycznie niczym nie skrępowanej autonomii Banku Narodowego i Rady Polityki Pieniężnej w kreowaniu polityki monetarnej Państwa oraz zniesienie systemu przywilejów dla banków; realny nadzór nad własnością państwową, co wiąże się z powołaniem prokuratorii kontrolującej stan majątku państwowego oraz jego prywatyzację; obniżenie stóp procentowych i kosztów inwestycyjnych, tak, aby opłacało się inwestować w działalność gospodarczą, a nie - jak dziś - spekulować bądź po prostu trzymać pieniądze w banku; obniżenie podatków od osób prawnych, w celu zachęcenia do inwestowania, a w nieco dalszej perspektywie - kiedy tylko poprawi się sytuacja budżetu Państwa - od Osób fizycznych. Bierna polityka Państwa odbija się szczególnie boleśnie na dziedzinach stanowiących fundament bezpieczeństwa socjalnego obywateli i rodzin. Jest to sprawa niezwykle ważna, gdyż w grę wchodzi przyszłość naszego Narodu, jego liczebność i stan zdrowotny. Polska może i powinna odwrócić obecną tendencję zmierzającą do stagnacji, a nawet spadku liczby Polaków. Ale można to osiągnąć tylko przez zapewnienie godziwych warunków życia i szans życiowych każdej polskiej rodzinie. Dotyczy to przede wszystkim czterech spraw: pracy, mieszkań, oświaty i opieki zdrowotnej. W sprawie zapewnienia Polakom pracy i dachu nad głową nie zrobiono do tej pory właściwie nic, w dziedzinie oświaty o skuteczności reformy będziemy się mogli dopiero przekonać, reforma służby zdrowia okazała się słabo przygotowana, kosztowna i - jak na razie - budzi znacznie więcej zastrzeżeń samych zainteresowanych i pacjentów niż opinii pozytywnych. Już dziś widać, że drogi i niewydolny system kas chorych, krytykowany za to samo nawet w swej ojczyźnie - Niemczech, musi być zmieniony. Należy wrócić do finansowania budżetowego, przy zachowaniu systemu kontraktów z zakładami opieki zdrowotnej, ustalając jednak sieć szpitali publicznych w skali kraju, które miałyby zagwarantowane wieloletnie finansowanie na poziomie usług podstawowych.