Europa

Europa - część świata na półkuli północnej, która wraz z Azją tworzy kontynent : Euroazję, o powierzchni 44,4mln km2 (z wyspami) i 2116mln ludności. Osobno Europa ma powierzchnię 10,2mln km2 (wraz z wyspami)i 645mln ludności. Od Azji oddziela ją umowna granica znajdująca się wzdłuż Uralu (gór), Emby (miasta w Kazachstanie) i Obniżenia Kumsko-Manyckiego.
Mówiąc o Europie, jako całości używamy, najczęściej słowa „kontynent”. Pojęcie to zaczerpnięte z języka geografii, oznacza wielki obszar ziemi, otoczony oceanem, na którym życie zwierząt i roślin może się swobodnie rozwijać, a występujące tam gatunki, z uwagi na znaczną izolację, mogą wykazywać pewne, specyficzne cechy w stosunku do gatunków tego samego rodzaju na innych kontynentach. Definicja tego typu obejmuje wszystkie kontynenty z wyjątkiem Europy i Azji, pomiędzy którymi nie istnieje żadna naturalna granica, mogąca stanowić geograficzną barierę. Z czysto geograficznego punktu widzenia Europa nie jest kontynentem, a jedynie półwyspem kontynentu azjatyckiego. Można by ją nazwać – podobnie jak to czynimy w stosunku do Indii – subkontynentem, bądź też „małym przylądkiem Azji”.
Europa ma bardzo urozmaiconą linię brzegową. Jej cechą jest występowanie wielu półwyspów, zatok, mórz wewnętrznych, dużych wysp i archipelagów. Łączna długość linii brzegowej wynosi ok. 40 tys. km, zaś półwyspy zajmują ¼ powierzchni „kontynentu”. Największe z nich to : Skandynawski ( ok. 800 tys. km2 ), następnie Iberyjski, Bałkański i Apeniński. Europa jest również bardzo zróżnicowana pod względem ukształtowania powierzchni. Wynika to ze skomplikowanej przeszłości geologicznej. Na obszarze Europy są bowiem góry, powstałe podczas trzech wielkich orogenez – ruchów górotwórczych ( kaledońskiej, hercyńskiej i alpejskiej ). Te ostatnie jeszcze nie ustały i niektóre góry jeszcze „rosną”, np.: Tatry. Na terenie dzisiejszej Europy wielokrotnie występowały transgresje morskie, czyli zalanie lądu wodą, powodowane głównie podnoszeniem się poziomu oceanu. Śladem po transgresjach jest charakter wybrzeży północnej Europy. Spotyka się tu wysokie, bardzo strome fiordy – długie, wąskie zatoki morskie oraz niższe, ale urozmaicone szkiery. Szybkie – w skali geologicznej – podniesienie się poziomu oceanu Atlantyckiego w ciągu ostatnich 10 tys. lat spowodowało również przekształcenie się „zwykłych” , deltowych ujść rzecznych w lejkowate (np. Tamiza, Sekwana). Szczególny wpływ na rzeźbę i krajobraz znacznych terenów Europy wywarły także zlodowacenia, które objęły całą północną i dużą część środkowej Europy. Zlodowacenia pozostawiały ślady nie tylko w postaci malowniczych pojezierzy. W skutek ochłodzenia klimatu we wszystkich większych górach środkowej i południowej Europy rozwinęły się lodowce górskie (do dziś istniejące zwłaszcza w Alpach), które wyrzeźbiły głębokie, U-kształtne doliny, natomiast współczesne rzeki wcinają się w skałę i przekrój ma kształt litery V.
- Najwyższy szczyt w Europie to Mont Blanc (4807m.n.p.m.) i znajduje się w Alpach.
- Największe morze to M. Śródziemne.
- Najdłuższa rzeka to Wołga