Muzyka

opis muzyki ludowej klasycznej

Odpowiedź

galant102

Muzyka ludowa (klasyczna) wywodzi się z najstarszych czasów i miała związek zarówno z życiem codziennym jak i religijnym. Nie była ona przenoszona z pokolenia na pokolenie na podstawie zapisu nutowego ale przykazywana była drogą zapamiętania. Przetrwała ona przede wszystkim na wsiach a w miastach wykonują ją profesjonalne zespoły ludowe. Praktycznie każdy kraj ma swoją charakterystyczną muzykę ludową. W Polskiej muzyce ludowej jest wiele podobieństw do muzyki z innych krajów słowiańskich jak Czechy, Słowacja, Ukraina, Białoruś czy Rosja. Tworzyli ją amatorzy śpiewacy i muzycy grający w kapelach przede wszystkim na weselach i innych imprezach wiejskich. Instrumentami, które przeważały w muzyce ludowej to skrzypce, mandoliny, cytry, piszczałki, fujarki, dudy, terkotki, klekotki i wiele innych. W połowie XX wieku muzyka ludowa zaczęła tracić swą funkcję obrzędową, w celu zachowania jej tradycji organizuje się akcje zbierania muzyki ludowej, wydaje się śpiewniki jak również organizowane są różnego rodzaju festiwale folklorowe.

witekxd

muzyka ludowa – przekazywana poprzez naśladownictwo Muzyka ludowa – jeden z najstarszych przejawów kultury duchowej każdej grupy etnicznej. Miała związek z codziennym i religijnym życiem ludzi. Przetrwała na wsi. W miastach funkcjonują profesjonalne zespoły specjalizujące się uprawianiem muzyki ludowej (śpiew, akompaniament instrumentów ludowych, taniec). Ich występy nadal cieszą się popularnością podczas większych miejskich (lokalnych) imprez masowych i uroczystości. Muzykę ludową charakteryzuje znaczna wielość wersji, naturalna skłonność do tworzenia wariantów. Lud tworzył własne melodie, ale też przekształcał inne melodie stosownie do własnych wymagań i zależne od możliwości zespołu. Przekazywana była drogą zapamiętywania, a nie zapisu nutowego. Fryderyk Chopin często umieszczał w swoich kompozycjach zasłyszane na ulicy melodie, tak czyniło też wielu innych kompozytorów. Klasycyzm – okres w rozwoju muzyki pomiędzy barokiem a romantyzmem. Styl klasycystyczny w muzyce ujawnił się w drugiej połowie XVIII wieku. Trwał w latach 1750-1820 (daty umowne). Przymiotnik klasyczny pochodzi od łacińskiego classicus, czyli doskonały. Po barokowym bogactwie formalnym i upodobaniu do kontrastów zwrócono się w stronę przeciwną, ku przejrzystości, symetrii i równowadze w stosowaniu środków artystycznych. Muzykę okresu klasycyzmu w Europie nazywa się niekiedy muzyką klasyczną, choć termin ten z czasem zaczął być stosowany na określenie muzyki poważnej. Kompozytorzy odeszli od skomplikowanych technik polifonicznych, preferując znacznie bardziej klarowną pod względem strukturalnym muzykę homofoniczną. Najczęściej używane przez nich formy to rondo, wariacje i sonata, z tego względu nazwane później formami klasycznymi. Wielkim centrum muzyki klasycznej stał się Wiedeń, dzięki tworzącym tam trzem wybitnym kompozytorom: Haydnowi (1732-1809), Mozartowi (1756-1791) oraz Beethovenowi (1770-1827). Nazywa się ich wspólnym mianem klasyków wiedeńskich. Stworzyli oni wiele wspaniałych, nowatorskich jak na owe czasy kompozycji. Do cech muzyki okresu klasycyzmu należą także: rezygnacja z basso continuo (partie instrumentów harmonicznych są precyzyjnie zapisane) i rozkwit muzyki instrumentalnej. Najpopularniejszymi gatunkami muzycznymi uprawianymi w klasycyzmie były:

Dodaj swoją odpowiedź

Muzykologia

opis muzyki ludowej klasycznej

Metodyka nauczania muzyki - wybrane zagadnienia

Kultura Chin i Japonii do XX wieku

Powtórka z epok – Romantyzm (wersja poprawiona)

XX lecie-opracowanie epoki