Adam Mickiewicz – „Stepy akermańskie”, analiza i interpretacja.

Sonet Adama Mickiewicza jest liryką bezpośrednią (występują formy osobowe czasownika, np. „wpłynąłem”). Podmiot liryczny można utożsamić z samym autorem, na co wskazuje ostatnia zwrotka (wspomnienie Litwy – ojczyzny Mickiewicza oraz podróż, jaką przebył na Krym). Pojawia się również w utworze motyw homo viator – człowiek podróży, pielgrzym. Sonet jest rytmiczny, wpływają na to rymy okalające.

Pierwsze dwie zwrotki utworu mają charakter opisowy. Autor swoją podróż porównuje do żeglugi – step jest oceanem, powóz łodzią, a kwiaty falami:

„Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu,/ Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi”

Poeta używa oksymoronów („suchego przestwór oceanu”), porównań („jak łódka brodzi”) oraz epitetów („koralowe ostrowy”), co wpływa na poetyckość, plastyczność i barwność opisu. Artysta odnosi się także do charakterystycznego elementu morskich żeglug – odczytywania znaków na niebie:

„Patrzę w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek łodzi”

W swoim opisie autor podkreśla zafascynowanie Krymem i jego naturą, pełną uroku. Z kolei dwie ostatnie zwrotki mają charakter refleksyjny. Podróż pielgrzyma osiąga punkt kulminacyjny, emocje wzrastają. Poeta pragnąc opisać otaczającą ciszę buduje napięcie oraz odwołuje się do gradacji (stopniowania) i hiperbolizacji:

„Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie”

Pomimo zauroczenia otaczającym go pięknem natury, podmiot liryczny dochodzi do smutnego wniosku. Krym nie jest jego ojczyzną, staje się więc on rodzajem więzienia dla poety. W panującej ciszy autor wytęża słuch, by usłyszeć upragniony głos z Litwy:

„W takiej ciszy! – tak ucho natężam ciekawie,/ Że słyszałbym głos z Litwy. – Jedźmy, nikt nie woła.”

W ostatnim zdaniu daje się wyczuć nostalgię i rozgoryczenie. Mickiewicz doskonale zdaje sobie sprawę, że jego ukochana ojczyzna jest bardzo daleka, a tęsknota za nią będzie mu bezustannie towarzyszyć.