Główne zasady urbanistyki barokowej

W pełni dojrzałe rozwiązania urbanistyczne stanowiły nowobabilońskie i perskie monumentalne założenia z VII i VI w. p.n.e. W miastach Grecji (zwłaszcza okresu hellenistycznego) i Rzymu upowszechnił się układ szachownicowy - wzorcowy przykład takiej zabudowy stanowi wzniesiony wg projektu Hippodamosa z Miletu Pireus, z prostokątną siatką ulic i osiową kompozycją głównej drogi (połowa V w. p.n.e.). Miasta średniowieczne cechowała nieregularność wynikająca z żywiołowego rozrastania się ich powierzchni. W okresie renesansu w Europie powstały koncepcje miasta idealnego, kształtowanego na planie geometrycznym - wielobocznym lub kolistym (m.in. V. Scamozzi). W Polsce próbą realizacji założenia idealnego była budowa Zamościa (1579-1619) wg projektów B. Moranda pracującego na zlecenie J. Zamoyskiego. Wybitnym pozaeuropejskm przedsięwzięciem urbanistycznym była dokonana w XV w. przebudowa Pekinu zgodnie z regularnym planem osiowym obejmującym obszar 8 x 6 km. Rozkwit urbanistyki przypadł na epokę baroku - powstał wówczas m.in. zespół pałacowo-parkowy w Wersalu z osiowymi perspektywami i promienistym układem dróg, stanowiący wzór wielu innych rozwiązań europejskich. W XVIII w. rozplanowano Petersburg i Waszyngton, w następnym stuleciu szczególnym rozmachem odznaczała się zainicjowana przez cesarza Napoleona III, a zrealizowana przez E.G. Haussmanna, przebudowa Paryża (1853-1870) z charakterystycznym gwiaździstym układem ulic.

Barok.

Kierunek w kulturze europejskiej XVII i pierwszej połowy XVIII w., zapoczątkowany we Włoszech w drugiej połowie XVI w., objął także niektóre kraje Ameryki Łacińskiej; kultura baroku kształtowała się pod wpływem sporów religijnych (ref...

Barok

Nazwa okresu i czas jego trwania
Pochodzenie i pierwotne znaczenie terminu barok jest do dziś niewyjaśnione. Samo pojęcie "baroku" wywodzi się prawdopodobnie z języka portugalskiego lub hiszpańskiego, gdzie słowo baruecco oznaczało w ję...