Charakterystyka średniowiecznego rycerza i władcy.

Średniowieczny władca był Bożym Pomazańcem – człowiekiem wybranym przez Boga dom sprawowania władzy. Jest coś w każdym człowieku, co powoduje, że pragnie on rządzić innymi, kierować, wydawać po9lecenia, a jednocześnie przyjmować hołdy i budzić respekt. Żadne społeczeństwo nie może istnieć bez władcy. W dzisiejszych czasach trudno uwierzyć w średniowieczne portrety idealnych władców. Jesteśmy negatywnie nastawieni do ludzi, którzy rządzą. A jednak w historii zdarzyły się przypadki władców, którzy potrafili rządzić sprawiedliwie i mądrze.

Dobry władca powinien wyróżniać się odwagą, opiekuńczością, sumiennością, sprytem i umiejętnością dyplomacji. Królem, który posiadał wszystkie te cechy był na pewno Bolesław Chrobry, którego opisał Gall Anonim w „Kronice”, bądź też król Marek z „Dziejów Tristana i Izoldy”.

Kariera króla zaczynała się od zostania rycerzem, a nim nie mógł zostać każdy. Zasady kodeksu rycerskiego były jasno określone. Rycerz musiał być odważny, honorowy, lojalny wobec swojego króla, stawał w obronie słabszych, traktował wszystkich ludzi równo i sprawiedliwie. Właśnie według tego kodeksu postępował król Artur i jego rycerze. Siadając przy Okrągłym Stole, wszyscy byli równi sobie, mieli takie same prawa i nikt nie zostawał pominięty. Hrabia Roland z „Pieśni o Rolandzi” również był wzorem średniowiecznego rycerza. Był odważny, pobożny, walczył z poganami, a w ostatnich chwilach życia prosił Boga o przebaczenie. Nie chciał splamić swojego honoru prośbą o pomoc. Zmarł zwrócony twarzą do Hiszpanii. Ale rycerzami byli również Krzyżacy, w imię wiary mordujący bezbronnych ludzi, nieraz dzieci, kobiety i starców.

Bycie rycerzem miało ogromne plusy. Były to między innymi: lśniąca zbroja, możliwość brania udziału w turniejach i polowaniach, względy pięknych kobiet. Rycerze przeżywali niezwykłe przygody, wiedli ciekawe życie, odbywali dalekie podróże. Lecz służba królowi miała też swoje złe strony, jak konieczność udziału w okrutnych bitwach, życie w drodze, w ciągłym zagrożeniu wojną. Nawet piękna, błyszcząca zbroja miała swój minus – była nieznośnie ciężka i przeszkadzała w swobodnym poruszaniu się.

Uważam, że wśród władców i rycerzy znaleźć można było takich, którzy zaskarbili sobie miłość i szacunek od ludzi, ale również takich, którzy nie przysporzyli sobie sympatii swoimi uczynkami. Tak naprawdę nie można powiedzieć, że wszyscy władcy byli tacy sami... sprawiedliwi, mądrzy... czasami. Ale na pewno każdy z nich rządził po swojemu.