Wstęp do nauki o państwie i prawie

Wiadomości wstępne


I. Nazwa i przedmiot dyscypliny naukowej

Na oznaczenie dyscypliny naukowej, będącej przedmiotem naszych wykładów, można używać dwóch nazw: „wstęp do nauki o państwie i prawie” lub „wstęp do teorii państwa i prawa”.

Nazwa „wstęp do nauki o państwie i prawie” odnosi się do dyscypliny wyodrębnionej na wydziałach prawa spośród innych dyscyplin przede wszystkim dla celów dydaktycznych. Znaczące jest tu użycie na wyrazu „wstęp”. Przedmiotem tych wykładów są bowiem wiadomości wstępne, czyli elementarne dla każdego adepta studiów prawniczych. Istotnym zadaniem, jakie mamy realizować podczas tych wykładów, ma być przyswojenie sobie przez studentów pierwszego roku studiów podstawowych pojąć i zasad dotyczących państwa i prawa, które maja zastosowanie we wszystkich dyscyplinach nauk prawnych, a zwłaszcza w dogmatyce prawa.

Natomiast nazwa „wstęp do teorii państwa i prawa” wskazuje, że podstawowe problemy polityczne i prawne, będące przedmiotem naszego zainteresowania, będą rozpatrywane w aspekcie teoretycznym. Nie znaczy te bynajmniej, że będziemy trzymać się jednej teorii państwa i prawa, jak to miało miejsce na uniwersytetach państwowych w Polsce okresie komunistycznym, gdy za naukową uznawano tylko marksistowską teorię państwa i prawa. W ramach tych wykładów te same zagadnienia będą bowiem wyjaśniane z punktu widzenia różnych teorii państwa i prawa.


II. Pojęcie i klasyfikacja nauk. Miejsce nauk prawnych w systemie nauk.

Użycie terminu „nauka” w omawianiu zagadnień dotyczących państwa i prawa, wskazuje, że zarysowaną wyżej problematyką będziemy ujmować w sposób odpowiadający wymogom naukowym. Zachodzi więc potrzeba wyjaśnienia pojęcia nauki.

Istnieją różne definicje nauki i klasyfikacje nauk. W sensie potocznym nauka utożsamiana jest z wiedzą. Wspólnym celem nauki i wiedzy jest bowiem poznawanie rzeczywistości. Nie można jednak tych pojęć utożsamiać w aspekcie naukowym. Wiedza o rzeczywistości może być czymś przypadkowym, nieuporządkowanym. Natomiast nauka jest to należycie uzasadniony zbiór wiadomości, zbiór zdań o rzeczywistości należycie uporządkowanych przy użyciu odpowiedniej metody, dotyczących określonej dziedziny poznania ludzkiego. O naukowym charakterze jakiejś wiedzy decyduje zatem to, czy jest uprawiana przy użyciu odpowiedniej metody. A cóż to jest metoda? Najogólniej mówiąc, metoda jest to sposób postępowania w celu poznania prawdy o rzeczywistości.

Począwszy od starożytności greckiej (zwłaszcza od Arystotelesa) wyróżnia się dwie podstawowe metody dochodzenia do poznania prawdy: metodę indukcyjną i metodę dedukcyjną.

Metoda indukcyjna polega na wnioskowaniu w drodze dowodzenie wiodącego od szczegółów do ogółu. Na podstawie poznanej części egzemplarzy danego zbioru wnioskujemy o całości. Np. profesor po przepytaniu kilku studentów na egzaminie na podstawie ich wyników wnioskuje o tym, jaki jest poziom wiedzy wszystkich studentów na całym roku studiów. Podczas sondaży przedwyborczych jakiś instytut badania opinii publicznej na podstawie odpowiedzi udzielonych przez dwustu potencjalnych wyborców wnioskuje o tym, który kandydat na prezydenta odniesie sukces albo która partia zdobędzie najwięcej miejsc w parlamencie w wyniku wyborów, w których weźmie udział kilkadziesiąt milionów obywateli.

Metoda dedukcyjna natomiast polega na poznawaniu prawdy w drodze wnioskowania wiodącego od ogółu do szczegółów, czyli na przechodzeniu od ogólnych przesłanek lub zasad do szczegółowych rozwiązań.


W konsekwencji istnieją różnice co do stopnia pewności ostatecznych wyników do jakich dochodzimy za pośrednictwem każdej z tych odmiennego typu metod. Przy pomocy metody indukcyjnej dochodzimy tylko do osiągnięcia wiedzy o jak i ras stopniu prawdopodobieństwa co do wystąpienia jakiegoś zjawiska. Są to hipotezy naukowe, które w przyszłości można będzie obalić, np. prognoza co do tego, jaka będzie za kilka dni pogoda, nie zawsze się sprawdza, czyli że prognozowanie może być zawodne. Natomiast przy użyciu metody dedukcyjnej dochodzimy do zdań pewnych, chociaż o różnym stopniu oczywistości, np. z oczywistością matematyczną stwierdzamy, że dwa razy dwa zawsze jest cztery. Dlatego ze względu na różny stopień pewności wyników, do jakich dochodzimy, mówimy, że metoda dedukcyjna jest niezawodna, zaś metoda indukcyjna niezawodna; czyli że jest nie niezawodna.

Ze względu na to, jaka metoda ma zastosowanie w uprawianiu nauki, powszechnie dzieli się nauki na:
1) nauki empiryczne, jak: chemia, biologia, astronomia, socjologia, stosujące metodę indukcyjną;
2) nauki humanistyczne, stosujące metodę dedukcyjną, czyli wyjaśniające rzeczywistość przez zastosowanie pewnych, założeń (paradygmatów). Są to: nauki filozoficzne, nauki matematyczne. itd.

Nauki prawne w zasadzie należą do nauk humanistycznych, chociaż korzystają także z dorobku nauk empirycznych. Wśród nauk prawnych ze względu na metodę, przy której użyciu nauki są uprawiane, powszechnie wyróżnia się:
1) nauki teoretyczne, które mówią o tym, jak jest, względnie jak powinno być;
2) nauki praktyczne, które mówią o tym, jak działać, aby osiągnąć określony cel, jakim jest pożądany porządek w życiu społecznym;
3) i nauki pomocnicze.

Do teoretycznych nauk prawnych należą:
1) teoria państwa i prawa, która zajmuje się państwem i prawem, jako zjawiskami społecznymi w ogólności, np. wyjaśnianiem tego, co to jest państwo lub co to jest prawo;
2) historia prawa, zajmuje się badaniem konkretnych państw i praw, jakie istniały i obowiązywały w przeszłości. Zadaniem historii prawa jest badanie pewnych prawidłowości, jakie wystąpiły w rozwoju prawa w przeszłości. Studiowanie historii prawa jest pożyteczne, wszak już starożytni Rzymianie mówili, że „historia est magistra vitae”.

Naukami praktycznymi, wśród nauk prawnych są:

1) Dogmatyka prawa, której zadaniem jest wyjaśnianie znaczenia norm zawartych w obowiązujących przepisach prawnych, np. w postanowieniach konstytucji danego państwa. W dogmatyce prawa bardzo ważną sprawą jest umiejętność interpretacji norm prawnych przy użyciu odpowiednich dyrektyw interpretacyjnych. Dogmatyka prawa każdego państwa należy do najbardziej rozbudowanych dyscyplin prawniczych (prawo konstytucyjne, prawo administracyjne, prawo cywilne, prawo karne itp.);

Dogmatyka prawa posiada trzy zadania:
a) egzegeza w ścisłym tego słowa znaczeniu, czyli wyjaśnienie przepisów prawnych przy użyciu dyrektyw interpretacyjnych w celu ustalenia znaczenia zwartych w nich norm,- jest to analizowanie przepisów prawnych i wysnuwanie odpowiednich wniosków;
b) systematyka, czyli logiczne porządkowanie norm prawnych; systematyka jest możliwa w obrębie danej instytucji (np. instytucja umowy prawnej, bądź w obrębie danej gałęzi prawa (np. prawa cywilnego, karnego itp);
c) synteza, czyli ustalanie zasad naczelnych dla danej instytucji prawnej (np. zasada wolności woli przy zawieraniu umów), gałęzi prawa lub całego systemu prawnego.
Dogmatyka występuje w dwóch postaciach, jako technika interpretacji przepisów prawnych i jako technika prawotwórstwa, czyli kodyfikacji.

2) Polityka prawa, której zadaniem jest prognozowanie tego, jakie prawo powinno być, jak powinno być skonstruowane, aby było efektywne, np. formułowanie postulatów: czy potrzebna jest kara śmierci; czy należy karać za „przerywanie ciąży”; czy należy wprowadzić nauczanie religii w szkołach publicznych. Polityka prawa jest to stosunkowo nowa dyscyplina prawnicza, której początki dali teoretycy prawa na pocz. XX wieku, m.in. polski teoretyk prawa Leon Petrażycki.

Do nauk pomocniczych dla nauk prawnych zalicza się: logikę (naukę prawidłowego myślenia), ekonomię, etykę prawniczą, psychologię prawa, socjologię prawa, kryminalistykę, kryminologię, medycynę prawniczą itp.
Przedmiotem naszego zainteresowania będą elementarne wiadomości o charakterze teoretycznym. Dlatego posługujemy się nazwą „wstęp do teorii państwa i prawa”, ale wiadomości te mają służyć celom praktycznym. Wiadomości te mają bowiem stanowić pierwszą pomoc do studiowania nauk prawnych w całej ich rozciągłości. Wiadomości te mają dostarczyć adeptom studiów prawniczych podstawowego aparatu myślowego; przyczynić się do przyswojenia sobie przez studentów takich pojęć i zasad, które są niezbędne do studiowania dyscyplin prawniczych o charakterze praktycznym.


III. Wykłady

Wykłady ze wstępu do nauki o państwie i prawie, zgodnie z nazwą, dzielimy na dwie części:
- pierwsza część obejmuje podstawowe zagadnienia z teorii państwa;
- druga część dotyczy, podstawowych zagadnień z teorii prawa.
W ramach wykładów z części pierwszej omówione zostaną następujące zagadnienia:
- odpowiedź na pytanie, co to jest państwo, czyli definicje państwa, geneza państwa, suwerenność jako istotny atrybut państwa, klasyfikacje państw, aparat państwowy;
- relacje między państwem a innymi podstawowymi grupami życia społecznego; państwo a naród, państwo a Kościół;
- systemy polityczne, systemy partyjne
W ramach drugiej części będziemy rozważać następujące zagadnienia:
- co to jest prawo; jakie są koncepcje filozoficzne definicji prawa;
- budowa normy prawnej;
- norma prawna a przepis prawny;
- stosunki prawne; pojęcie stosunku prawnego i jego elementy składowe (podmiot stosunku prawnego, przedmiot, uprawnienia - obowiązki, fakty i zdarzenia prawne).
- źródła prawa,
- system prawa,
- wykładnia i stosowanie prawa;
- praworządność.



Część I. Wstęp do nauki o państwie


Pojęcie państwa

1. Definicja etymologiczna

Na oznaczenie tego zjawiska społecznego, jakim jest państwo, w ciągu dziejów używano różnych nazw, które odpowiadały jego różnym formom organizacyjnym.

Starożytni Grecy używali nazwy „polis” na oznaczenie państwa-miasta.

Starożytni Rzymianie najpierw używali nazwy „civitas” na oznaczenie państwa-miasta. A gdy Rzym przekształcał się pod względem ustrojowym i rozrastał pod względem terytorialnym, używano nazwy „respublica”, a następnie - „imperium” - cesarstwo.

W Średniowieczu używano łacińskiej nazwy „regnum” - na oznaczenie państwa rządzonego przez jednoosobowego władcę - monarchę (król, książę), co w językach narodowych oznaczano wyrazem: Reich (niem.), regne (franc.), reigne (ang.). Pojawiła się także nazwa „terra” (Land, terre, land), wskazująca na doniosłe znaczenie terytorium i władania ziemią, jako czynników istotnych państwa.

W XV w. pojawiła się praktyka używania terminu łacińskiego „status” i jego narodowych odpowiedników: „lo stato” (włoskie), do którego upowszechnienia przyczynił się Nicolao Macchiavelli (1469-1527). W XVI i XVII w. na Zachodzie upowszechniły się w językach narodowych odpowiedniki łacińskiego terminu „status”, jakimi są: Staat (niem.), letat (franc.), state (ang.).

W Polsce do XVII w. na oznaczenie tej rzeczywistości używano kilku nazw, jak: respublica - rzeczpospolita, regnum - królestwo, policja, korona. Początkowo terminu państwo używano na oznaczenie kasztelanii, a panem nazywano kasztelana (np. pan na Sandomierzu - kasztelani sandomierski). Dopiero w XIX w. upowszechniła się w języku polskim nazwa „państwo”. Zaś inne nazwy wyszły z użycia. Nazwy „Rzeczpospolita” nadal używa się na oznaczenie państwa demokratycznego.


Definicja rzeczowa

Państwo jest to wielka grupa społeczna, odznaczająca się wysokim stopniem zorganizowania, która pojawiła się na wyższym stopniu rozwoju świadomości społeczno-politycznej społeczeństwa. Państwo jako grupa społeczna posiada elementy wyróżniające ją od innych grup.

Punktem wyjścia w powstawaniu państwa jest człowiek jako istota społeczna, który w dążeniu, do rozwoju swej osobowości, w celu zaspokojenia swoich potrzeb materialnych i duchowych, łączy się z innymi ludźmi, tworząc różne grupy społeczne zarówno niesformalizowane (rodzina, plemię, naród) jak i sformalizowane (partie polityczne, państwa, organizacje międzynarodowe). Państwo wyróżnia się od innych grup społecznych wysokim stopnie sformalizowania.

W celu określenia istoty państwa w dziejach myśli ludzkiej powstały różne definicje. Trudno byłoby je wszystkie omówić. Zwróćmy uwagę tylko na takie definicje, które są charakterystyczne dla określonej orientacji filozoficznej lub ideologicznej.

I tak, Arystotels (+322) w „Etyce Nikomachejskiej” opisuje państwo jako:
- „wspólnotę równych, mającą na celu możliwie doskonałe życie”;
- „wspólnotę zdolną do samowystarczalności”;
- wskazując skład tej wspólnoty pisze, iż: „chłopi mianowicie, rzemieślnicy i wszelkiego rodzaju robotnicy muszą być w każdym państwie, a częściami państwa są obywatele pełniący służbę wojskową i ciało obradujące, przy czym każda z nich jest odrębna już to na zawsze, już to częściowo (czasowo)”.

Istotnymi cechami państwa - według Arystotelesa - jest więc to, iż jest to:
- wspólnota ludzi,
- mająca jako cel: osiąganie możliwie doskonałego życia (w sensie moralnym),
- jej cechą jest samowystarczalność,
- składająca się z obywateli („wspólnota równych”),
- w której istnieje podział na rządzących i rządzonych.

Jakkolwiek definicja Arystotelesa jest obciążona elementami charakterystycznymi dla starożytności greckiej, jak podział ludzi na wolnych i niewolników (którzy nie są częściami państwa), bądź atrybut samowystarczalności ówczesnego państwa-miasta, to zachowuje pewne elementy ponadczasowe. A w szczególności dzieje się tak przez zaakcentowanie, iż celem państwa jest dobro wspólne dla wszystkich obywateli. Do definicji Arystotelesa nawiązywali myśliciele zajmujący się życiem społecznym od starożytności aż do epoki współczesnej, którzy doceniali etyczne podstawy życia społecznego.

W czasach współczesnych najbardziej rozpowszechnioną jest definicja Jellinka (1851-1910). Podał on socjologiczną i prawniczą definicję państwa.

W pierwszym ujęciu – jego zdaniem - państwo jest to wyposażona w samorodną władzę jedność związkowa osiadłych ludzi”. W drugim ujęciu - państwo jest „korporacją osiadłego ludu, wyposażoną w bezpośrednią, samorodną władzę zwierzchnią”.

Jest to trójelementowa definicja państwa. Istotnymi elementami państwa są: ludność, terytorium i samorodna i (suwerenna) władza. Słabością tej definicji jest brak wskazania celu państwa. Jest to więc definicja niepełna. Jednakże jest to definicja powszechnie przyjęta w prawie międzynarodowym publicznym.

Współczesny belgijski teoretyk prawa Jan Dabin podaje definicję państwa z punktu widzenia solidaryzmu społecznego. Według niego „państwo jest grupą, która pewnej zbiorowości nadaje charakter społeczności zorganizowanej i zhierarchizowanej, mającą na celu dobro publiczne”.

Jest to definicja zbliżona do katolickiej koncepcji państwa, czyli przyjętej w nauce społecznej Kościoła (por. enc. Pacem in terris, konstytucja Vaticanum II „Gaudium et spes”), według której celem państwa jest dobro wspólne osoby ludzkiej. Zaś dobro wspólne należy pojmować w sensie etycznym i prawnym. W sensie etycznym przez dobro wspólne należy rozumieć takie warunki życia społecznego, w których człowiek może osiągnąć swoją doskonałość; zaś dobro wspólne w sensie prawnym jest to taki porządek społeczny, który każdemu człowiekowi zapewnia realizację należnych mu praw i wolności, wynikających z przyrodzonej godności osoby ludzkiej.

Według katolickiej nauki społecznej pojęcie państwa obejmuje 4 elementy:
1) wspólnota ludzi, zwana wspólnotą polityczną;
2) wspólne terytorium;
3) aparat państwowy - organy władzy i ciała pomocnicze;
4) cel państwa pojmowany jako dobro wspólne, na które składają się takie warunki życia społecznego jak: pokój wewnętrzny i zewnętrzny, rozwój kulturalny i gospodarczy).

Marksiści głosili klasową koncepcję państwa. Według marksistów, państwo jest to organizacja społeczna mająca na celu interes klasowy, czyli zabezpieczająca osiąganie swoich partykularnych celów przez określoną klasę społeczną, w której władaniu znajdują się środki produkcji. Cechą istotną państwa - ich zdaniem - jest stosowanie przymusu przez aparat państwowy w celu ochrony interesów klasowych.

Współcześnie w naukach prawnych powszechnie przyjmuje się koncepcję demokratycznego państwa prawa. Wg tej koncepcji należy wyróżnić dwa istotne elementy państwa: materialny i formalny. Element materialny obejmuje ludność i terytorium. Element formalny obejmuje dwa założenia: 1) że każda jednostka ludzka jest podmiotem podstawowych praw i wolności; 2) przyjęcie zasady trójpodziału władz państwowych, polegającej na wyodrębnieniu trzech suwerennych organów władzy: ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, które powinny, się wzajemnie kontrolować i ze sobą współdziałać.


Geneza państwa

Naukowe refleksje nad państwem obejmują także pytanie o genezę, czyli to, jak powstało państwo lub dlaczego powstało państwo? Odpowiedzi na te pytania są formułowane z punktu widzenia socjologicznego lub filozoficznego, skierowują one uwagę na to, jakie są racje powstania państwa, względnie jakie są motywy akceptacji władzy państwowej przez społeczeństwo.

Wśród wielu teorii wyjaśniających genezę państwa należy wyróżnić następujące:
- teorie teologiczne,
- koncepcje prawa naturalnego, zwane też naturalistycznymi,
- koncepcje umowy społecznej,
- teorie podboju i przemocy,
- teorie psychologiczne i socjologiczne,
- teoria ekonomiczna, czyli marksistowska.

1. Najstarsze są teorie teologiczne, przyjmujące założenie, że państwo pochodzi od Boga lub od bogów (teos-Bóg), a więc związane są z religijną interpretacją życia społecznego. Należy wśród nich wyróżnić dwie wersje:
- teorie głoszące bezpośrednie pochodzenie państwa, zwłaszcza władzy państwowej od Boga lub od bogów (starożytne religie pogańskie, współczesny buddyzm);
- teorie głoszące pośrednie pochodzenie władzy od Boga jako stwórcy społecznej natury ludzkiej. Taką teorię głosi chrześcijaństwo (zwłaszcza św. Paweł apostoł), a w ujęciu naukowym - św. Tomasz z Akwinu. Współczesna nauka społeczna Kościoła zakłada następujące tezy:
1) Bóg jest stwórcą społecznej natury ludzkiej. Człowiek dla zaspokojenia swoich potrzeb tworzy różne grupy społeczne, z których najdoskonalszą jest państwo;
2) Konkretne formy państwa, a w szczególności formy sprawowania władzy nie pochodzą bezpośrednio od Boga, ale od ludzi;
3) są dobre i złe sposoby nabycia władzy; podwładni mają prawo do odmowy posłuszeństwa władzy źle nabytej, np. tyranowi;
4) ustalenie granic posłuszeństwa władzy zależy od sposobu jej nabycia. Według współczesnej nauki Kościoła katolickiego władza powinna służyć ludziom pomocą w osiąganiu dobra wspólnego, zgodnie z zasadą pomocniczości. Społeczeństwo ma prawo do samostanowienia, czyli decydowania o tym, jaki jest ustrój państwa, i kto ma sprawować władzę.

2. Teoria umowy społecznej. Znana była już w starożytności greckiej, ale szerokie uznanie uzyskała w XVII i XVIII w. w racjonalistycznej filozofii Oświecenia. Według tej teorii przed ukształtowaniem się państwa ludzkość żyła w stanie pierwotnym - „naturalnym”. Są dwie wersje tej teorii. Według wyrazicieli pierwszej z nich (Hobbes, Spinoza), człowiek z natury swej jest zły, a pierwotny stan życia ludzkiego nacechowany był walką wszystkich przeciwko wszystkim (bellum onmnium contra omnes). Aby zapobiec samowyniszczeniu się ludzkości ludzie zawarli umowę o nieagresji i ustanowili państwo. Według wyrazicieli drugiej wersji (Locke, Rousseau) człowiek jest z natury dobry. Pierwotny stan ludzkości traktują więc jako stan pomyślności i wolności. Lecz z biegiem czasu nastąpiło zepsucie natury ludzkiej. Celem zapobieżenia konfliktom ludzie zawarli umowę między sobą. Miały to być dwie kolejne umowy: umowa o zjednoczeniu (pactum unionis) i umowa o podporządkowaniu się władcy (pactum sobiectionis). Wspólnym ich założeniem jest uznanie istnienia praw naturalnych jako wiecznych i przyrodzonych naturze ludzkiej. Prawo to pojmowali w oderwaniu od Boga - Stwórcy natury ludzkiej.

3. Teorie podboju i przemocy. Teorie ta również miały prekursorów w starożytności greckiej. Sofiści (Kalikles, Trazymach) głosili, że państwo jest tworem pilnych jednostek. W XIX w. teoria ta rozwinęła się w kilku wersjach.

Według tych teorii władza państwowa powstała w drodze podboju silniejszych grup społecznych. Plemiona silniejsze w drodze przemocy narzuciły swą władzę słabszym (During);

Gumplowicz w dziele „Walka ras” głosił, że państwo powstało w wyniku walki rasowo odmiennych plemion koczowniczych nad plemionami osiadłymi. Plemiona koczownicze narzuciły swą władzę słabszym - osiadłym. Teorię tę Nitsche zastosował do narodu niemieckiego, tworząc ideologię narodowego socjalizmu na użytek Hitlera.

Teorie psychologiczne i socjologiczne. Według teorii psychologicznych czynnikiem decydującym o powstaniu państwa było ukształtowanie się specyficznych przeżyć psychicznych (emocji submisji u jednych i emocji dominacji u drugich). Przedstawicielem tej teorii był Leon Petrażycki (+1934). Według niego państwo jest projekcją emocjonalną, pewnym, rodzajem przeżyć psychicznych. Po stronie jednych ludzi powstało poczucie konieczności okazywania posłuszeństwa pewnym osobom w społeczeństwie, a po stronie innych - żądanie aby podwładni podporządkowali się ich woli.


Gabriel Tarde (+1904) głosił teorię naśladownictwa. Państwo - jego zdaniem - nie jest niczym innym jak domniemaną mocą jaką jedni przypisują drugim.

Max Weber głosił teorię akceptacji władzy. Wyróżnił on trzy zasadnicze motywy akceptacji władzy: charyzmatyczny (przypisanie pewnym osobom mocy nadprzyrodzonej), tradycjonalistyczny (legitymizacja władzy przez tradycję), racjonalistyczny (uznanie władzy ze względu na poczucie potrzeby porządku w życiu społecznym). Czasem motyw tradycjonalistyczny łączy się z racjonalistycznym, gdy zakłada się, że rządzący zawsze postępują racjonalnie, mądrze, sprawiedliwie.

Przedstawicielem teorii socjologicznych jest Leon Duguit, który genezę państwa wywodzi z podziału pracy. Podział ten miał spowodować powstanie podziału ludzi na rządzących i rządzonych. Pewna grupa ludzi zdobyła przewagę nad innymi dzięki swym zdolnościom organizacyjnym i innym walorom, godząc sprzeczne interesy różnych grup społecznych.

Teoria organiczna (August Comte, Herbert Spenzer, Otto Gierke) głosi, że państwo jest najwyższą formą rozwoju zjawisk biologicznych. Poszczególne grupy społeczne spełniają - ich zdaniem - rolę podobną do funkcji różnych części ciała w organizmie ludzkim.

Teoria ekonomiczna, czyli marksistowska. Właściwym jej twórcą był Engels („O pochodzeniu rodziny, własności prywatnej i państwa”). Głosił on, że właściwym czynnikiem decydującym o powstaniu państwa było powstanie własności prywatnej i podziału klasowego społeczeństwa. W zależności od tego, jaka dana klasa sprawuje władzę (mając w ręku środki produkcji), podzielił on państwa kolejno na: państwo właścicieli niewolników, państwo feudalne, państwo kapitalistyczne i państwo socjalistyczne, będące pierwszą fazą powstania społeczeństwa komunistycznego - bezklasowego. Komunizm był utopią. Realizacja tej utopii w praktyce stała się tragedią dla wielu narodów, którym w pierwszej połowie XX w. przemocą narzucono dyktaturę partii komunistycznej.


Suwerenność państwa

Suwerenność jest istotnym atrybutem każdego państwa.

Nazwa suwerenność wywodzi się od łacińskiego terminu „superanus” - wyższy; z czasem nadano mu znaczenie „najwyższy”.

Nie było pojęcia suwerenności państwa w starożytności greckiej ani rzymskiej. Pojęcie to zrodziło się w Średniowieczu w kontekście rywalizacji o hegemonię między cesarzem i papieżem, a następnie - rywalizacji władców poszczególnych państw narodowych z cesarzem. Terminu tego użyto najpierw na oznaczenie dwóch najwyższych podmiotów władzy w określonym porządku życia społecznego w tej strukturze, politycznej, jaką było. „sacrum imperium romanum”, nazywane też „respublica christiana”.

Cesarzowi przypisywano suwerenność w porządku doczesnym, a papieżowi - w porządku duchowym. Po rozpadzie cesarstwa rzymskiego narodu germańskiego w następstwie reformacji na szereg narodowych państw przypisywano suwerenność w porządku doczesnym, czyli terytorialnym, każdemu władcy państwa. Natomiast papież pozostał jedynym suwerenem w porządku duchowym, czyli najwyższym autorytetem moralnym w świecie.

W epoce współczesnej suwerenność przypisuje się państwu, a także narodowi i najwyższym organom państwa w porządku i terytorialnym, a Stolicy Apostolskiej w porządku duchowym.

W historii myśli politycznej wystąpiły różne odpowiedzi na pytanie, kto jest suwerenem w państwie.

W Europie zachodniej w średniowieczu ideę suwerenności monarchy głosił Marsyliusz z Padwy, a dziele „Defensor paciss” (1324). Ale współczesny mu Wilhel Occham głosił już ideę suwerenności ludu. W Polsce ideę suwerenności ludu - każdego ludu zarówno chrześcijańskiego jak i pogańskiego - głosił Paweł Włodkowic, przedstawiciel Polski na Soborze w Konstancji, protestując przeciwko narzucaniu Litwinom przemocą wiary i władzy przez Krzyżaków.

W epoce odrodzenia ideę suwerenności władcy głosił N. Macchiavelli. Ideę absolutnej suwerenności monarchy w XVI w. głosił Bodinus (Jan Bodin), autor sławnego dzieła „Sześć ksiąg o Rzeczypospolitej”. Suwerenność pojmował on jako władzę najwyższa dysonującą monopolem tworzenia prawa i stosowaniem go przy użyciu przymusu. Suwerenność tę przypisywał monarsze, do którego odnosił zasadę „principes legibus solutus” - władca nie związany prawami.

W epoce Oświecenia ideę suwerenności rozwijali tacy myśliciele, jak: Hugo de Grotius, Hobbes, Spinoza. Zwłaszcza J. J. Rousseau odegrał doniosłą rolę jako wyraziciel nowej koncepcji suwerenności, odrzucającą ideę suwerenności monarchy. Władze państwową traktował jako wyraz woli powszechnej narodu, suwerenność państwa zaś jako wyraz suwerenności narodu. Ta idea zaważyła na współczesnej myśli politycznej.

W epoce współczesnej suwerenność państwa pojmowana jest w dwóch płaszczyznach: wewnętrznej (ad intra) i zewnętrznej (ad extra). Suwerenność w płaszczyźnie wewnętrznej oznacza, że na terytorium państwa nie ma władzy wyższej od jego centralnych organów władzy, czyli nie ma innych organów władzy, które by im nie podlegały w podejmowaniu swoich decyzji politycznych.

Suwerenność w płaszczyźnie zewnętrznej oznacza niepodległość państwa, czyli że najwyższe organy państwa w podejmowaniu, swoich decyzji politycznych nie podlegają organom znajdującym się poza jego terytorium, ze mogą samodzielnie podejmować decyzje w granicach swego terytorium i zobowiązania wobec innych podmiotów prawa międzynarodowego.

W praktyce każde państwo działa za pośrednictwem swoich organów. Powstaje więc pytanie o to, które organy są suwerenne? Odpowiedź na to pytanie zależy od koncepcji panującego reżimu politycznego.

W państwach totalitarnych najwyższa władza jest skoncentrowana w jednym podmiocie. Formalnie był to organ przedstawicielski (np. w PRL - sejm jednoizbowy), a faktycznie najwyższy organ partii komunistycznej sprawującej dyktaturę (np. w PRL – Komitet Centralny PZPR). W praktyce były to najwyższe organy partyjno-państwowe.

Natomiast w państwach demokratycznych ustrój jest oparty na zasadzie trójpodziału władzy. Powszechnie przyjmuje się klasyczną tezę, że istnieją trzy odrębne najwyższe podmioty-organy władzy państwowej, które są suwerenne, każdy w swoim zakresie:
- parlament, jako suwerenny organ władzy ustawodawczej,
- rząd, jako suwerenny organ władzy wykonawczej,
- sąd najwyższy, jako suwerenny organ władzy sądowniczej. Klasycznym przykładem zastosowania tej zasady są Stany Zjednoczone Ameryki Płn. W państwach europejskich suwerennym organem władzy wykonawczej jest rząd i prezydent.


Klasyfikacje państw

Zarówno w przeszłości jak i w teraźniejszości istniało i istnieje wiele różnorodnych państw. Umysł ludzki stara się nie tylko określić pojęcie państwa, ale też istniejące państwa sklasyfikować, biorąc pod uwagę takie cechy, które są wspólne dla wielu z nich. Wyróżnia się więc różne typy państw. W teorii wyróżnia się dwa rodzaje typów państw: 1) typy idealne, czyli tworzone a priori, według założeń, jakie państwo powinno być; 2) typy empiryczne, tworzone a posteriori, czyli biorąc pod uwagę, jakie cechy państwo faktycznie spełnia.

I tak, Arystoteles klasyfikował państwa według dwóch podstawowych kryteriów: 1) ilu ludzi sprawuje władzę, 2) w czyim interesie władza jest sprawowana.

Ze względu na pierwsze kryterium wyróżniał: 1) monarchię (władzę, sprawuje jednostka), 2) arystokracje (władzę sprawuje jednak warstwa społeczna), 3) politeję (władzę sprawują wszyscy obywatele).

Ze względu na drugie kryterium wyróżniał on: 1) tyranię (władza jest sprawowana w interesie jednostki) 2) oligarchię i (władza jest sprawowana w interesie bogatych), 3) demokrację (władza jest sprawowana w interesie wszystkich).

Idealny typ państwa ma miejsce wtedy - zdaniem Arystotelesa - gdy jest połączenie arystokracji z demokracją. Sądził, że wszyscy obywatele są zdolni do sprawowania władzy.



Max Weber dzieli państwa na typy, według motywu akceptacji władzy przez społeczeństwo. Wyróżnił on trzy typy państwa: 1) charyzmatyczny (w którym władza jest akceptowana ze względu na charyzmat, dzięki któremu jednostka zyskuje akceptację społeczeństwa), 2) autokratyczne (gdy grupa rządząca, nie ma akceptacji społecznej), 3) racjonalistyczny (grupa rządząca ma akceptację ze strony społeczeństwa ze względu na potrzebę zachowania porządku).

Hans Kelsesn dzieli państwa na: autokratyczne (w których sprawujący władzę nie mają akceptacji społecznej) i demokratyczne (w których jest taka akceptacja).

Jellinek na podstawie badań historyczno-porównawczych wyróżnił pięć typów państw: antyczno-orientalny, helleński, rzymski, średniowieczny i współczesny.

Marksiści biorąc pod uwagę kryteria ekonomiczne jaki jest typ produkcji i jaka klasa sprawuje władzę, wyróżniali: państwo właścicieli niewolników, państwo feudalne, państwo kapitalistyczne i państwo socjalistyczne, które miało być pierwszym etapem komunizmu, w którym państwo i prawo miało obumrzeć. Przejście od jednego typu do drugiego dokonuje się w drodze rewolucji, polegającej na przejęciu władzy przez nową klasę. W komunizmie miał rządzić tylko i samorząd. Cechą charakterystyczną każdego państwa jest wyzysk jednej klasy przez drugą. W komunizmie miała nastąpić likwidacja klas wyzyskiwaczy przez zrównanie wszystkich pod względem ekonomicznym - zrównanie wszystkich w nieposiadaniu (powszechna nędza i głód).

Powszechnie dzieli się państwa ze względu na formę rządów, biorąc pod uwagę trzy kryteria: 1) budowę organów władzy państwowej, 2) strukturę terytorialną państwa, 3) reżim polityczny.

1. Biorąc pod uwagę budowę organów państwa, czyli ze względu na to, kto sprawuje władzę, wyróżnia się: monarchię i republikę.

Monarchia jest wtedy, gdy władza należy do jednej osoby fizycznej (cesarz, car, król, książę, sułtan itp.), która koncentruje w swoich rękach wszystkie funkcje władzy. W zależności od zakresu tej władzy wyróżnia się; monarchie absolutne (monarcha skupia w sobie władzę ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą) i monarchie parlamentarne bądź konstytucyjne (władza monarchy jest ograniczony do funkcji wykonawczych bądź tylko do reprezentacji państwa - np. współcześnie Wielka Brytania). Bywały monarchie dziedziczne i monarchie wybieralne, które stają się podobne do republiki (Polska przedrozbiorowa).

Republika ma miejsce, gdy najwyższe organy władzy są z wyboru, dokonanego przez określoną grupę społeczną (republiki oligarchiczne i arystokratyczne) lub z wyborów powszechnych (republiki demokratyczne), a zakres ich władzy jest ograniczony czasowo (na określoną kadencję) i przedmiotowo (zgodnie z zasadą trójpodziału władzy). Głowa państwa w republice otrzymuje różne nazwy, np. doża w Wenecji, pięcioosobowy dyrektoriat we Francji. Może to być kolegium (np. rada Państwa w PRL) lub jedna osoba (prezydent).

2. Biorąc pod uwagę strukturę terytorialną państwa, a ściślej mówiąc stosunek organów centralnych do organów poszczególnych jednostek terytorialnych wchodzących w skład danego państwa, wyróżnia się: państwa unitarne, inaczej mówiąc państwa proste i złożone.

Państwo jest proste, gdy jednostki wchodzące w jego skład pozostają w hierarchicznym podporządkowaniu, chociażby zachowały jakąś autonomię. Przykładem państwa prostego jest współczesna Polska.

Państwo złożone przyjmuje postać federacji, gdy w jego. skład wchodzą części, które zachowują pewien zakres władzy suwerennej. Przykładem państwa federalnego są Stany Zjednoczone Ameryki Płn., Kanada, Republika Federalna Niemiec. Luźniejszym związkiem państw suwerennych jest konfederacja, np. konfederacja Polski i Litwy w oparciu o osobę wspólnego monarchy, która przekształciła się na mocy Unii Lubelskiej w federację.

Oryginalny jest związek państw Europy zachodniej, jaki stopniowo kształtuje się po II wojnie światowej w oparciu o umowy międzynarodowe, przyjmując ostatecznie formę „Unii Europejskiej”. Państwa wstępujące do Unii Europejskiej dobrowolnie zrzekają się w pewnym zakresie swej suwerenności na rzeź wspólnych organów unijnych (Komisja Europejska, Parlament Europejski, trybunały europejskie).


3. Najważniejszy jest: podział państw ze względu na reżim polityczny.

Przez reżim polityczny należy rozumieć ogół zasad, na jakich aparat państwowy opiera swój stosunek do społeczeństwa; oraz metod, jakimi, posługuje się w kierowaniu społeczeństwem. Jako kryteria podziału reżimów politycznych bierze się pod uwagę szereg czynników, a przede wszystkim dwa: 1) ustawowo zagwarantowany i faktycznie respektowany zakres praw i wolności jednostki ludzkiej, pojmowanych jako prawa człowieka i obywatela; 2) stopień udziału obywateli w sprawowaniu władzy publicznej.

Powszechnie dzieli się reżimy polityczne na: autokratyczne i demokratyczne.

Reżimy autokratyczne istniały w różnych epokach historycznych. Najnowszą formą reżimu autokratycznego jest totalitaryzm, ukształtowany w Europie w pierwszej połowie XX w. (faszyzm włoski, nazizm hitlerowski, komunizm sowiecki). Zdaniem prof. Zbigniewa Brzezińskiego, wybitnego politologa, sześć istotnych cech reżimu totalitarnego:
- jedna oficjalna ideologia (monizm ideologiczny),
- jedna partia, masowa sprawująca dyktaturę (monizm polityczny),
- monopol partyjny nad armią,
- monopol państwa nad środkami masowego przekazu, terrorystyczny system policyjny,
- centralne kierowanie gospodarką.

Ten ostatni element jest charakterystyczny dla totalitaryzmu komunistycznego w wersji sowieckiej. Nie występował w reżimie nazistowskim. Obecnie w Chinach komunistycznych wprowadzana jest gospodarka rynkowa z zachowaniem pozostałych elementów totalitaryzmu.

W polityce państw totalitarnych występują takie cechy wspólne, jak zniesienie instytucji demokratycznych, charakterystycznych dla demokracji liberalnej, ograniczenie praw i wolności obywatelskich oraz polityka nacechowana wrogością do religii, a zwłaszcza do Kościoła. Dążenie do zastąpienia religii przez oficjalną ideologię.


Reżim demokratyczny

Nazwa demokracja pochodzi od greckich słów „demos” - lud i „krateo” - rządzić. Są to rządy ludu nad ludem. Jest to jednakże pewne uproszczenie, gdyż w sprawowaniu władzy zawsze należy odróżnić tytularnie posiadających władzę od faktycznie sprawujących władzę.

Reżim demokratyczny istniał już w starożytnej Grecji w formie demokracji bezpośredniej, w której wszyscy obywatele mieli udział w sprawowaniu władzy (w małych państewkach greckich było to możliwe). W epoce współczesnej ukształtował się reżim demokracji liberalnej w formie demokracji pośredniej, w której, obywatele biorą udział w sprawowaniu władzy przez swoich przedstawicieli. Pozostałością demokracji bezpośredniej może być referendum. W okresie PRL utożsamiano totalitaryzm komunistyczny z tzw. demokracją ludowa, w celu wprowadzenia w błąd opinii publicznej.

Do istotnych elementów współczesnej demokracji należy:
- poszanowanie przez państwo praw i wolności każdego człowieka, należnych wszystkim obywatelom na zasadzie równości,
- organy władzy państwowej wyłaniane są przez obywateli w drodze wyborów powszechnych, tajnych i okresowych (demokracja polityczna), w których mogą wziąć udział wszyscy pełnoletni,
- pluralizm polityczny, wyrażający się w istnieniu wielu partii politycznych, konkurujących między sobą o poparcie ze strony społeczeństwa dla swych programów. Ale. nie jest dobrze, gdy tych partii jest za dużo; wtedy jest chaos polityczny,
- partie polityczne i organy państwowe odnoszą się do społeczeństwa z zachowaniem określonych zasad i procedur.

Demokracja zakłada istnienie dwukierunkowego procesu wpływania na władze. Władza idzie najpierw z dołu ku górze, a następnie spływa w dół.

Współczesna demokracja polityczna jest zinstytucjonalizowana, gdy różne zasady jej funkcjonowania są habitualnie znane, praktykowane i zaakceptowane przez większość społeczeństwa, chociaż nie przez wszystkich aktorów życia publicznego. Decyduje większość, ale gwarantuje ochronę praw mniejszości.
Demokracji liberalnej nie należy utożsamiać z zasadami gospodarki rynkowej. Demokracja niekoniecznie niesie ze sobą wzrost ekonomiczny, pokój społeczny, efektywność ekonomiczną. Ale reżim demokratyczny niesie ze sobą większą elastyczność aniżeli reżim autorytarny i większą możliwość modyfikacji zasad życia politycznego i gospodarczego.

Demokracja liberalna niesie ze sobą niebezpieczeństwo braku poszanowania podstawowych wartości etycznych, braku oparcia w poprawnej koncepcji człowieka. Wówczas demokracja może przekształcić się w totalitaryzm. Autentyczna demokracja jest możliwa tylko w państwie prawnym, opartym o właściwą koncepcję człowieka (Jan Paweł II, Centesimus annus n. 46). Demokracja nie jest systemem ustabilizowanym, wymaga ciągłego poprawiania.


System polityczny

Najpierw trzeba zauważyć, ze wyraz „polityka” nie jest jednoznaczny. W starożytnej Grecji wyrazem „politykę” oznaczano sztukę rządzenia, czyli pewien sposób urzeczywistniania celów wspólnych dla społeczeństwa.

Współcześnie wyróżnia się dwa różne znaczenia polityki. W pierwszym, klasycznym znaczeniu, polityka jest to rozumna troska o dobro wspólne. Takie rozumienie polityki zakłada poszanowanie zasad etycznych. W drugim znaczeniu polityka jest pojmowana jako sztuka walki o zdobycie władzy państwowej i sprawowanie jej, bez względu na zasady etyczne. W takim ujęciu zwraca się uwagę tylko na efektywność rządzenia.

Wyraz „system” zakłada istnienie pewnej wielości działań i podmiotów, należycie uporządkowanych. W naukach politycznych wyróżnia się trzy koncepcje systemu politycznego:
1) koncepcja instytucjonalna. System polityczny w tym ujęciu oznacza całokształt instytucji politycznych oraz istniejących między nimi stosunków, a także zasad normatywnych, na podstawie których działają. W takim ujęciu zwraca się uwagę na to, jakie są instytucje polityczne, jak są zbudowane i jak działają;
2) koncepcja behawiorystyczna, czyli funkcjonalna - traktuje system polityczny jako dynamiczny proces społeczny, którego istotą jest przekształcanie impulsów społecznych w decyzje i działania polityczne (np. strajki, masowe demonstracje, wybory parlamentarne).
3) koncepcja mieszana zakłada, że system polityczny jest. to całokształt układów instytucji, norm, które dotyczą interesów wielkich grup społecznych, oraz działań związanych z dążeniem do zdobycia i sprawowania władzy państwowej.

Władza państwowa jest jednocześnie środkiem jak i celem. aktywności politycznej. Granicą działalności politycznej jest możność sprawowania władzy lub wywierania wpływu na ośrodki tej władzy.

W obrębie systemów politycznych można wyróżnić cztery względnie autonomiczne obszary: ekonomiczny, społeczny i kulturowy (ideologiczny), obronny lub agresywny. Ze względu na stopień rozwoju ekonomicznego wyróżnia się system kapitalistyczny państw rozwiniętych gospodarczo, system państw zacofanych, system państw znaj dujących się na drodze rozwoju.

Ze względu na zasięg wyróżnia się system: globalny (np. ONZ), regionalny (np. Pakt Północno-Atlantycki, UE), - bilateralny (np. układ Polska-Niemcy), krajowy (np. system polityczny III Rzeczypospolitej), lokalny (np. system władzy województwa mazowieckiego).


System partyjny

System partyjny jest podukładem systemu politycznego. Obejmuje on partie polityczne rywalizujące o zdobycie władzy państwowej lub współdziałające w jej sprawowaniu.

Pojęcie systemu mieści w sobie dwa główne elementy:
1) partie polityczne ukierunkowane na opanowanie aparatu państwowego,
2) normy, czyli zasady rywalizacji lub współdziałania między partiami o opanowanie aparatu państwowego i kierowania nim w razie zdobycia go.

Na kształt systemu politycznego i jego funkcjonowanie mają wpływ także czynniki zewnętrzne, jak: grupy nacisku, organizacje społeczne, kościoły i inne związki zawodowe, tradycje narodowe.
Podziały systemów partyjnych

Najogólniej dzieli się systemy partyjne na: jednopartyjne, dwupartyjne i wielopartyjne.

System jednopartyjny występuje zazwyczaj w państwach totalitarnych, w których tylko jedna partia może istnieć i sprawować władzę (Niemcy - w okresie dyktatury partii nazistowskiej, Włochy - w okresie dyktatury faszystowskiej, Związek Radziecki). Inne partie są zdelegalizowane.

System dwupartyjny polega na tym, iż mimo że formalnie dozwolone jest istnienie wielu partii, to faktycznie tylko dwie partie mają równe szansę sprawowania władzy państwowej w wyniku wyborów parlamentarnych. Obydwie partie mają stosunkowo wielki wpływ na społeczeństwo i poparcie społeczeństwa. Dwupartyjność może być sztywna lub luźna. Dwupartyjność sztywna jest sformalizowana i zcentralizowana np. w Wielkiej Brytanii, gdzie do niedawna istniały dwie silne partie - partia konserwatywna i partia pracy, które na zmianą sprawowały władzę. Dwupartyjność luźna charakteryzuje się decentralizacją i luźną dyscypliną partyjną. Np. partia demokratyczna i partia republikańska w USA, gdzie o przynależności partyjnej obywatele uświadamiają sobie zazwyczaj dopiero w okresie kampanii wyborczej.

System wielopartyjny istnieje w społeczeństwach, w których jest wielkie zróżnicowanie społeczeństwa pod względem struktury etnicznej, ideologicznej, religijnej itp. Taki system istnieje w państwach europejskich (Francja, Włochy, Polska), w których jest wiele partii, lecz żadna z nich nie jest w stanie samodzielnie uzyskać wymaganej większości w wyborach parlamentarnych i samodzielnie utworzyć rząd.

Taktyka tych partii polega na poszukiwaniu politycznego kompromisu z innymi partiami. Gabinet oparty na kompromisie wielu partii zazwyczaj oznacza się tymczasowością.

Wielopartyjność zorganizowana polega na tworzeniu sojuszy między partiami zarówno rządzącymi, jak i będącymi w opozycji. Partie wchodzące w skład bloku rządzącego należą do partii pierwszego szeregu, inne tworzą drugi (partie opozycyjne) lub trzeci szereg.

W systemie wielopartyjnym zdarza się system partii dominującej. Ma on miejsce wówczas, gdy jedna z partii uzyskuje więcej głosów od pozostałych: mniej niż 1/2, a więcej niż 1/3; wówczas w celu stworzenia rządu tworzy koalicję z którąś z mniejszych partii (np. w RFN partia Socjaldemokratyczna tworzy koalicję z partią Zielonych).

W państwach komunistycznych występował system jednopartyjny czysty (np. KP w ZSRR) lub system jednopartyjny z zachowaniem hegemonii partii komunistycznej, gdzie istniały partie satelickie (np. w PRL – PZPR oraz PSL i SD)


Pojecie partii politycznej

Nazwa „partia” pochodzi oj łacińskiego wyrazu „pars” - część. W tym wypadku chodzi o część społeczeństwa. W języku polskim na oznaczenie partii używa się także innych nazw, jak: stronnictwo, liga, ruch, unia, konfederacja, kongres. Partia polityczna jest to dobrowolna organizacja skupiająca ludzi mających wspólny cel dotyczący podstawowych spraw życia społecznego i wspólny program kierowania społeczeństwem wiodący do tego celu.

Cechą istotną partii politycznej, odróżniającą ją od innych organizacji, np. stowarzyszeń, jest to, że dąży do realizacji swego programu poprzez opanowanie aparatu państwowego. Partie dążą więc do opanowania aparatu państwowego lub wywierania wpływu na aparat, państwowy w kierunku dla siebie pożądanym, bądź samodzielnie, bądź w koalicji z innymi partiami. W partiach politycznych gromadzą się ludzie najbardziej aktywni pod względem politycznym.

Historia partii. Partie polityczne pojawiły się dopiero w czasach współczesnych (XIX wiek), gdy udział rządzeniu państwem stał się możliwy dla szerszego ogółu społeczeństwa. Wcześniej istniały inne formy organizacji, jak „koterie dworskie” w okresie monarchii absolutnej, organizacje wolnomularskie, loże masońskie. Istnieje jednak istotna różnica między loża masońską a partią polityczną, iż loża odznacza się wysokim stopniem utajnienia przynależności „wtajemniczenia”, zaś przynależność do partii politycznej jest jawna.


W literaturze politycznej istnieją spory co cc tece, jak zdefiniować partię polityczną. Jedni definiują partię jako instytucję, inni jako grupę społeczną. W określaniu partii jako instytucji kładzie się akcent; głownia na jej strukturę organizacyjną (marksiści).

Natomiast w określeniu partii jako grupy społecznej kładzie się nacisk na więź społeczną, jaka istnieje między należącymi do niej osobami, poprzez akceptację tych samych wartości. Maurice Duercer, współczesny politolog francuski, definiuje partię jako grupę ludzi, opartą na więzi ideologiczne, mająca określona strukturę.

Najczęściej definiuje się partię przez wskazanie jej stosunku do aparatu państwowego, akcentując, iż celem partii jest zdobycie lub utrzymanie władzy państwowej. Zdobycie przez partię władzy państwowej nie jest jednak celem samym w sobie, ale środkiem do realiazacji określonego programu życia społecznego, realizacje określonych interesów. Kontrowersje dotyczą określenia interesów, czy są to interesy własne danej partii, czy interesy określonej klasy społecznej (wg marksistów), czy interesy ogółu społeczeństwa? Odpowiedź zależy od typu partii.

Ważnym elementem jest sposób, w jaki partia chce zdobyć władzę lub utrzymać się przy niej. Są takie partie, które stosują przemoc, terror (tak czyniły partie komunistyczne typu marksistowsko-leninowskiego). W państwach demokratycznych partie dążą do zdobycia władzy w drodze mechanizmu wyborów parlamentarnych, dzięki pozyskaniu poparcia większości społeczeństwa.

Wielka rolę spełnia program partii, który może spełniać różne funkcje. Najpierw program ten powinien być taki, aby zapewnił partii sukces wyborczy. Są takie partie, które układają swój program „pod publiczność”, aby zjednać sobie jak najwięcej nie tylko członków, ale także wyborców (obietnice nie możliwe do zrealizowania, tzw. kiełbasa wyborcza). Ale nie zawsze partia jest zdolna do zrealizowania tego, co obiecuje, np. partie marksistowskie obiecywały wprowadzenie sprawiedliwości społecznej („raj na ziemi”), zniesienia podziałów społecznych, a okazało się, że gdy zdobyły władzę, tworzyły nowy system niesprawiedliwości, oparty na nowych podziałach.


Funkcje partii politycznych

Zazwyczaj partie polityczne spełniają następujące funkcje:
1) pośredniczenie między aparatem państwowym, a społeczeństwem; zazwyczaj partia jest kanałem, za którego pośrednictwem społeczeństwo przekazuje swoje opinie i żądania pod adresem aparatu państwowego, z których aparat powinien korzystać w podejmowaniu decyzji dotyczących rządzenia państwem;
2) reprezentowanie interesów różnych grup społecznych. Reprezentowanie jest procesem złożonym, obejmuje najpierw utworzenie więzi między członkami danej grupy społecznej, następnie zebranie postulatów odpowiadających interesom społeczeństwa, uogólnienie tych postulatów w formie programu partii; realizacja tego programu przy jak najszerszym poparciu społecznym. Nie każda partia takie poparcie uzyskuje;
3) sprawowanie władzy prze partie polityczne służy realizacji swego programu, przejawia się to w dwóch kierunkach: a) w obsadzaniu stanowisk państwowych („zajęcie stołków”), b) uczestniczenia w podejmowaniu decyzji państwowych przez partie opozycyjne.

Od partii politycznych należy odróżnić „grupy nacisku i „stowarzyszenia”.

Grupy nacisku, zwane inaczej grupami interesu, od partii politycznych różnią się tym, że nie dążą do zdobycia i sprawowania władzy państwowej, ale do wywierania nacisku na osoby sprawujące władzę, aby podejmowały decyzje odpowiadające interesom danej grupy, czyli dążą do tego, aby władza była sprawowana w ich interesie. W świecie współczesnym istnieje wiele różnorodnych grup nacisku o zasięgu krajowym (np. związki zawodowe), jak też międzynarodowym (np. związki banków, kartele, związki producentów ropy naftowej itp.) w każdym państwie demokratycznym, opartym na gospodarce rynkowej, grupy nacisku tworzą tzw. lobby w parlamencie, niekiedy blokują uchwalenie takich ustaw, które byłyby dla nich niekorzystne.

Stowarzyszenia są to ciała pośrednie między jednostką a społeczeństwem. Służą one integracji ludzi wokół wspólnych celów, wspólnych wartości; ale nie mają na celu kierowania społeczeństwem przez opanowanie aparatu państwowego.



Typologia partii politycznych

W rzeczywistości istnieje wiele różnorodnych partii zarówno w skali światowej, jak i w poszczególnych państwach. Istnieją też różne klasyfikacje partii, dokonywane odpowiednio do przyjętych kryteriów.

Max Weber dzielił partie ze względu na cel na:
1) partie interesu, o nastawieniu pragmatycznym, mające na celu realizację określonych interesów grupowych (np. partie chłopskie) ;
2) partie światopoglądowe, stawiające sobie ze cel zwycięstwo określonej wizji ładu społecznego (np. partie chrześcijańsko-demokratyczne).

Do tej koncepcji nawiązuje podział partii na: partie dla wszystkich (populistyczne) i partie ideologiczne.

M. Duverger dzieli partie na: 1) partie masowe (o dużej ilości członków), 2) i partie kadrowe (skupiające elitę poniżej 10% elektoratu).

Biorąc pod uwagę strukturę społeczną partii w literaturze politycznej wyróżnia się następujące typy partii:
- partie ogólnonarodowe,
- partie robotnicze,
- partie chłopskie,
- partie drobnomieszczańskie,
- partie inteligenckie,
- partie ziemiańskie,
- partie klasowe amorficzne, reprezentujące interesy nie jednej klasy.

Biorąc pod uwagę założenia ideologiczne, wyróżnia się:
- partie komunistyczne,
- partie socjalistyczne,
- partie socjaldemokratyczne,
- partie chrześcijańsko-demokratyczne,
- partie liberalne,
- partie konserwatywne,
- partie faszystowskie itp.

Z punktu widzenia strategii działania, czyli ze względu na środki, jakie stosują do realizacji celów, wyróżnia się:
- partie rewolucyjne, dążące do zmiany panujących stosunków społeczno-politycznych w drodze rewolucji (zmasowanego terroru);
- partie reformistyczne, dążące do zmiany istniejących stosunków stopniowo w drodze zmian jakościowych;
- partie zachowawcze, dążące do zachowania istniejącego porządku;

Biorąc pod uwagą strukturę organizacyjną i rolę partii w systemie politycznym, wyróżnia się stosunkowo najwięcej typologii.
a) Biorąc pod uwagę stopień centralizacji wewnątrzpartyjnej, wyróżnia się:
- partie zcentralizowane, zorganizowane hierarchicznie o silnym ośrodku kierowniczym i silnej dyscyplinie formalnej (partie faszystowskie, partie komunistyczne),
- partie zcentralizowane, w których są silne ośrodki lokalne i z zachowaniem demokracji wewnątrzpartyjnej (partie w USA).

Ze względu na instytucje przywództwa partyjnego (formalnego i faktycznego) wyróżnia się:
- partie o przywództwie jednoosobowym - wodzowskim, które jest formalnie usankcjonowane (Hitler, Mussolini, Stalin);
- partie o przywództwie kolektywnym;
- partie o przywództwie konsensualnym (partia jest kanałem ujawniania i reprezentowania różnorodnych interesów różnych grup społecznych (np. partia liberalno-demokratyczna w Japonii).

Ze względu na stosunek do panującego reżimu politycznego wyróżnia się:
- partie legalne, a wśród nich: partie rządzące i partie opozycyjne;
- partie nielegalne które dążą do zmiany panującego reżimu mimo formalnego zakazu;
- partie wspomagające istniejący reżim polityczny, mimo że nie są w stanie uczestniczyć w walce o władzę.
Natomiast mało czytelny jest podział partii na prawicowe i lewicowe. Jako kryterium stosuje się ich miejsce parlamencie aniżeli to, jaki mają program polityczny.


Aparat państwowy

Każda organizacje społeczna ma swój aparat. Każde państwo ma również swój aparat. O aparacie państwowym możemy mówić w sensie szerszym i w sensie ścisłym.

W sensie szerszym aparatem państwowym nazywamy system organów państwowych, ich ciała pomocnicze oraz agendy państwowe, czyli przedsiębiorstwa i zakłady państwowe. Cechą charakterystyczną jednostek organizacyjnych wchodzących w skład aparatu państwowego jest to, że działają w imieniu państwa, a nie w imieniu własnym. W związku z tym wymogiem jest kwestią kontrowersji, czy zakłady i przedsiębiorstwa państwowe wchodzą w skład aparatu państwowego, ponieważ działają w imieniu własnym. Jednak za zaliczeniem ich dc aparatu państwowego przemawia fakt, iż mają do dyspozycji majątek będący własnością państwa. Różnica między nimi polega na tym, ze cel przedsiębiorstwa jest gospodarczy (produkcja dóbr gospodarczych); zaś celem zakładu jest świadczenie usług, np. w zakresie służby zdrowia (celem szpitala jest leczenie pacjentów), oświaty i nauki (celem szkoły - kształcenie uczniów) itp. Agendy państwowe w stosunkach wewnętrznych działają na zasadzie podporządkowania, a w stosunkach zewnętrznych z innymi podmiotami - na zasadzie równości np. gdy zawierają umowę kupna-sprzedaży swoich produktów.

Do aparatu państwowego zalicza się także siły zbrojne i przedstawicielstwa danego państwa, działające poza jego granicami, np. ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w USA.

W sensie ścisłym aparat państwowy stanowią tylko organy państwowe oraz ciała pomocnicze względem nich. Takimi są: biura, kancelarie itp.

Organem państwowym najogólniej mówiąc, jest osoba lub zespół osób wyodrębnionych organizacyjnie w aparacie państwowym, których określone działania podejmowane są na mocy norm prawnych i uważane są za działania państwa (nie działają w imieniu własnym). W działaniu osoby fizycznej pełniącej funkcje organu państwa należy więc wyróżnić działania prywatne, będące przejawem jej życia osobistego, od działań publicznych, podejmowanych w imieniu państwa (np. gdy prezydent K. podpisuje jakiś dokument i podczas tej czynności kichnie sobie, wówczas kichnięcie to jest aktem osoby fizycznej, zaś złożenie podpisu jest aktem głowy państwa).

Takie odróżnienie aktów prywatnych od aktów publicznych w działaniach osób pełniących funkcje państwowe zostało wprowadzone w państwach demokratycznych, w oparciu o zasadę legalności. Organ państwa powinien działać w granicach kompetencji, powierzonych na mocy ustawy. Natomiast w monarchii absolutnej odróżnienie aktu monarchy od aktu osoby fizycznej, wykonującej funkcje monarchy, nie było możliwe.

Wśród działań podejmowanych przez organy w imieniu państwa należy odróżnić:
1) działania władcze, czyli takie, które po stronie adresatów rodzą skutki prawne w postaci obowiązków i uprawnień. Działalność władcza polega na stanowieniu norm prawnych, konkretnych aktów administracyjnych lub wyroków sądowych;
2) działania niewładcze, które wyrażają stanowisko organów władzy wobec określonych wydarzeń społecznych, ale nie rodzą skutków prawnych, np. orędzie prezydenta RP do narodu z racji święta państwowego.

Organy państwowe łączone są w systemy, według określonych reguł politycznych i prawnych. Współcześnie znane są dwa podstawowe systemy organów państwa. Są to: system państw demokratycznych oparty na zasadzie podziału władzy (w celu poszanowania praw jednostki) i system organów totalitarnych, oparty na zasadzie jedności władzy (sprzyjający sprawowaniu dyktatury przez jedną partię).


Państwo a naród

Problematyka wzajemnych relacji między państwem i narodem jest przedmiotem zainteresowania różnych dziedzin nauki: historii, socjologii, filozofii, nauk politycznych.

Teoretycy zainteresowani badaniem grupy narodowej zauważają, że państwo należy do wartości centralnych w świadomości narodowej. Istnieją wszakże różnice w poglądach co do tego, która z tych zbiorowości jest pierwotna: naród czy państwo?

Należy wyróżnić co najmniej trzy teorie wyjaśniające relacje między tymi dwiema społecznościami: teoria naturalna, teoria kulturowa i teoria mieszana.

1) Teoria naturalna. Według teorii naturalnej naród jest wartością pierwotną w stosunku do państwa. Teoria ta powstała w XIX w. Twórcą jej był Manzini (+1851). Według założeń tej teorii, naród został ukształtowany przez wspólnoty plemienne w wyniku powstawania podobieństwa czy też tożsamości w przeżywaniu wartości kulturowych, na które składają się: wspólny język, wspólna religia, wspólna tradycja, zazwyczaj także wspólna historia.

Według tej teorii naród jest czynnikiem tworzącym własna strukturę polityczną, czyli własne państwo. Teoria ta ma swoich przeciwników, którzy wykazują, że nie ma czystych grup plemiennych w aspekcie rasy, wspólnego języka, religii, czy tradycji kulturowych, gdyż czynniki te bywają wspólne dla wielu narodów. Np. język hiszpański jest wspólny dla wielu narodów (Hiszpanie i narody Ameryki Łacińskiej). Religia chrześcijańska jest wspólna dla wielu narodów europejskich i amerykańskich. Co więcej religia i kultura chrześcijańska stała się czynnikiem państwowotwórczym dla wielu narodów i państw.

Teoria naturalna wyjaśnia proces powstawania narodów, które dały początek państwom europejskim. Przeciwnicy tej teorii wykazują sytuacje odwrotne, gdy struktury polityczne bywały czynnikiem niszczącym narody podbite (np. Krzyżacy zniszczyli naród Prusaków). Odpowiedź na ten zarzut jest prosta: trzeba uznać, że to były zjawiska patologiczne.

2) Teoria kulturowa istotą narodu upatruje w związku ludzi połączonych świadomością wspólnych losów historycznych. W powstawaniu narodu decydującą rolę odgrywa powszechna świadomość u członków danej grupy ludzi co do swej identyczności historycznej, dotyczącej przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Wspólnota ta powstaje na podłożu uznawania tych samych wartości duchowych, jak wolność, niepodległość. Według tej teorii najpierw powstaje struktura polityczna, jako społeczność, która jednoczy ludność należąca do różnych grup etnicznych, narodowościowych, językowych i religijnych.

Teoria ta wyjaśnia zjawisko powstawania państwa – Stanów Zjednoczonych Ameryki i narodu amerykańskiego, który tworzą ludzie różnych narodowości i religii (emigranci z Europy i innych kontynentów).

3) Teoria mieszana, której głównym reprezentantem jest kard. Stefan Wyszyński, prymas Polski. Jego zdaniem, przez naród należy rozumieć naturalną wspólnotę, będącą „wspólnotą rodzin”, związaną w całość przez wspólną historię, język, kulturę i religię, wspólnotę powstałą w dążeniu do osiągnięcia najwyższych wartości duchowych. Wartości te tworzą dobro wspólne narodu, do którego skierowani są wszyscy synowie Narodu, zarówno żyjący w Kraju nad Wisłą, jak tez poza nim, czyli na emigracji. Przedmiotem jego troski był bowiem głównie Naród polski, którego nazwę pisał zawsze z szacunkiem przez duże „N”.

Charakterystyczne dla prymasa Wyszyńskiego jest traktowanie Narodu jako osoby, analogicznej do osoby ludzkiej i do rodziny, będącej jednocześnie ich korelatem. Naród posiada własną świadomość, skierowaną ku wspólnemu dobru; posiada własną godność, będącą źródłem podstawowych praw i wolności. Wszystkie te osoby, tzn. człowiek, rodzina i naród powinny współdziałać dla dobra wspólnego osoby ludzkiej.

Prymas Wyszyński proklamował prawa, jakie z woli Stwórcy przysługują narodowi w osiąganiu dobra wspólnego. Do takich praw - jego zdaniem - należy zaliczyć:
- prawo narodu do życia biologicznego i duchowego,
- prawo narodu do własnej świadomości i wolności,
- prawo narodu do światopoglądu, religii i kultury;
- prawo narodu do suwerenności kulturalnej, politycznej i gospodarczej;
- prawo narodu do własnej podmiotowości politycznej, tj. do samostanowienia czyli do własnej wspólnoty politycznej, czyli państwa;
- prawo narodu do uczestniczenia w życiu wspólnoty międzynarodowej; do wnoszenia wkładu do dobra wspólnoty międzynarodowej i do korzystania z jej dorobku.

Prymas Wyszyński występował w obronie tożsamości narodu polskiego, wobec zagrożeń ze strony władzy komunistycznej, dążącej do zmiany jego tożsamości (np. przez fałs