Dydaktyka ogólna- ściąga

METODA KSZTAŁCENIA- wypróbowany i systematycznie stosowany układ czynności nauczycieli i uczniów, realizujących świadomie, w celu złożonych zmian w osobowości uczniów; systematycznie stosowany sposób pracy nauczyciela z uczniami, umożliwiający osiąganie celów; metody odpowiadają na pytanie „jak nauczać?”
Metody kształcenia zależą od:
-ucznia (wieku, zdolności, stanu wiedzy początkowej, zainteresowań, systemu reprezentacyjnego);
-od nauczyciela (wiedza, osobowość, charakter, temperament, zainteresowania, znajomość metod kształcenia, kultura pedagogiczna);
-od celów;
-od treści i charakterystycznych właściwości przedmiotu;
-od form organizacyjnych;
-od środków dydaktycznych;
Podział metod:
-oglądowe (oparte na obserwacji);
-słowne (werbalne);
-oparte na naśladownictwie (stosowane kiedyś);
Klasyfikacja metod kształcenia według Kupisiewicza:
-słowne (praktyczne, metody laboratoryjne, metody zajęć praktycznych- raczej występują one w szkołach technicznych, zawodowych);
-oglądowe (pokaz, pomiar);
-werbalne (opis, opowiadanie, pogadanka);
-gry dydaktyczne;
Metody według Okonia (do rodzajów uczenia się dodał metody):
A) Podająca (asymilacji wiedzy)- wykład, opowiadanie, pogadanka;

B) Waloryzacyjne (metody eksponujące wartości, wpływające na takie składniki osobowości jak uczucia, szczególnie wyższe, przekonania światopoglądowe, postawy, system wartości i charakter):
-impresywne- sprowadzają się do organizowania uczestnictwa dzieci i młodzieży czy dorosłych w odpowiednio eksponowanych wartościach społecznych, moralnych, estetycznych, naukowych; (łac. impressio - wrażenie, odczucie, przeżycie) sprowadzają się do organizowania uczestnictwa dzieci i młodzieży czy dorosłych w odpowiednio eksponowanych wartościach: społeczny moralnych, estetycznych, naukowych. Metoda polega tu na wywoływaniu takich czynności uczniów, jak: zdobywanie informacji o dziele eksponowanym i jego twórcy, pełne skupienia uczestnictwo w toku ekspozycji dzieła, stosowna forma aktywności własnej uczestników, wyrażająca główną ideę dzieła, konfrontacja tej idei z zasadami postępowania uczestników i ewentualne wyprowadzanie wniosków praktycznych, co do ich własnych postaw i własnego postępowania. Tak rozumianą metodę można stosować zarówno wobec utworu literackiego, jak i przedstawienia teatralnego, wartościowego filmu, dzieł sztuki plastycznej, utworów muzycznych czy opisu czynów ludzkich, głównie czynów takich ludzi, którzy swoim charakterem i swoimi osiągnięciami są w stanie wzbudzić zainteresowanie i podziw uczestników. Wartość tych metod zależy przede wszystkim od doboru „dzieła” i od tego, czy udało się wywołać u uczestników głębsze przeżycia, chęć do wymiany myśli i wrażeń z innymi, a w najlepszym razie - chęć zmienienia siebie pod jakimś względem.
-ekspresyjne- polegają na stwarzaniu sytuacji, w których uczestnicy sami wytwarzają bądź odtwarzają dane wartości, wyrażając niejako siebie, a zarazem je odtwarzają (bierze udział coś wykonując); (łac. expressio - wyrażenie). Polegają one na stwarzaniu sytuacji, w których uczestnicy sami wytwarzają bądź odtwarzają dane wartości, wyrażając niejako siebie, a zarazem je przeżywają. Dobrym przykładem może tu być czynny udział uczniów w przedstawieniu szkolnym w roli aktorów, scenografów, reżyserów, organizatorów widowni, a nawet autorów prostszych dzieł scenicznych. Podobnie wartościowe przykłady prac zespołowych bądź indywidualnych to wytworzenie obrazu, rzeźby, filmu krótkometrażowego, zorganizowanie wystawy prac uczniowskich, inscenizacja wydarzeń historycznych czy happening lub psychodrama na zadany temat z dziedziny stosunków międzyludzkich. W tych i innych formach eksponowania wartości łatwiej niż w innych warunkach następuje utożsamianie się uczestników z wartościami zasługującymi na wybór lub odrzucanie wartości na to niezasługujących. Ocena pojawia się tu w atrakcyjnej postaci: jest częścią przeżycia i jej nieuchronną konsekwencją, toteż znacznie łatwiej staje się trwałym elementem systemu wartości niż oceny narzucane przez rodziców czy nauczycieli.

C)Problemowa (samodzielnego dochodzenia do wiedzy)
-mikronauczanie- twórcze uczenie się złożonych czynności praktycznych, omawianie fragmentów lekcji, czegoś, co się wiąże z pedagogiką; metoda twórczego uczenia się złożonych czynności praktycznych, szczególnie spopularyzowana w procesach kształcenia kandydatów na nauczycieli. Stosuje się ja w małych, kilkuosobowych grupach, które najpierw obserwują odpowiednio wybrany fragment lekcji szkolnej, trwający od 5 do 20 minut, a następnie dokonują grupowej analizy i oceny tego fragmentu, aby z kolei jeden z członków grupy mógł przeprowadzić go z nowymi uczniami, już w ulepszonej wersji. Analizę i ocenę ułatwia nagrywanie lekcji za pomocą magnetowidu, co umożliwia eksponowanie jej w całości lub we fragmentach w czasie dyskusji. Przy ponownym przeprowadzeniu lekcji nagrywa się ją ponownie, po czym analizuje się ją i ocenia. W ten sposób metoda ta umożliwia względnie szybkie i precyzyjne opanowanie wybranych czynności nauczycieli.

D)Praktyczne:
-metody realizacji zajęć wyrównawczych;
-metody ćwiczeniowe;

E)Gry dydaktyczne- gra to zabawa prowadzona według ściśle określonych zasad postępowania zwanych najczęściej regułami. Jest to celowo organizowana sytuacja, oparta na opisie faktów i procesów, w której osoby uczące się konkurują ze sobą w ramach określonych reguł gry. W nauczaniu szczególnie przydatne są dwie odmiany gier: gry symulacyjne i gry decyzyjne.
-sytuacyjna- dotyczy zwykłych sytuacji, zachodzących w życiu klasowym np. komuś ukradli długopis i co z tym zrobić, szereg możliwości; metoda sytuacyjna jest nazywana także metodą przypadków- polega na bardzo dokładnym rozpatrzeniu jakiegoś przypadku, jakiejś sytuacji tam skonstruowanej, żeby była typowa dla dużej klasy zdarzeń, uczniom przedstawia się sytuację wymagającą podjęcia decyzji, doprowadza się ich do zaproponowania kilku rozmaitych projektów decyzji i omawia się konsekwencję każdej z nich; metoda ta polega na przeanalizowaniu przed zajęciami opisu sytuacji, a następnie dyskusji nad zawartym w opisie problemem (problemami), i przyjęciu określonego rozwiązania lub podjęciu decyzji. Przez określenie "opis sytuacji" rozumie się tu nie tylko opis, jak ma to miejsce w metodzie przypadków, ale komplet materiałów, wśród których mogą się znaleźć teksty, nagrania magnetowidowe, filmy, zestawienia, protokoły zebrań itp. Materiały te mogą liczyć kilkadziesiąt stron. Stosując tę metodę nie podaje się nowego materiału nauczania, lecz przedstawia słuchaczom sytuację problemową występującą w życiu praktycznym, w taki sposób, aby zdobytą wiedzę i doświadczenie umiał wykorzystać w nowych warunkach lub przy podejmowaniu najbardziej trafnej decyzji. Metoda ta, zbliżona do metody przypadków, polega na wprowadzeniu uczniów w jakąś złożoną sytuację, za której takim lub innym rozwiązaniem przemawiają jakieś racje "za" i "przeciw". Zadaniem uczniów jest zrozumieć tę sytuację oraz podjąć decyzję w sprawie jej rozwiązania, a następnie przewidzieć skutki tej decyzji oraz innych ewentualnych decyzji. Ta złożona sytuacja zwykle dotyczy jakiejś instytucji, niezbędne jest, więc poznanie przez uczniów opisu tej instytucji i zasad jej funkcjonowania. Ze względu na dużą zazwyczaj dokładność i znaczną objętość tych opisów metoda sytuacyjna jest trudna w realizacji. Wymaga przygotowania opisów wraz z załącznikami w postaci tablic, schematów, projektów zmian, co stanowi trudność techniczną. Trudności merytoryczne wiążą się z potrzebą wnikania przez uczniów w sytuacje dla nich nowe, z reguły nienawiązujące do ich doświadczeń, a przy tym wymagające dojrzałego osądu i rzeczowych decyzji, jak również przewidywania ich skutków.
-metoda symulacyjna (symulacja- hipotetyczne przypuszczenie)- gdybanie, interpretowanie czegoś, uczeń może wchodzić w role; w trakcie symulacji (inscenizacji) gracze mają możliwości oddziaływania na model, który w skutek ich działalności podlega zmianom; metoda ta polega na przeanalizowaniu przed zajęciami opisu sytuacji, a następnie dyskusji nad zawartym w opisie problemem (problemami), i przyjęciu określonego rozwiązania lub podjęciu decyzji. Przez określenie "opis sytuacji" rozumie się tu nie tylko opis, jak ma to miejsce w metodzie przypadków, ale komplet materiałów, wśród których mogą się znaleźć teksty, nagrania magnetowidowe, filmy, zestawienia, protokoły zebrań itp. Materiały te mogą liczyć kilkadziesiąt stron. Stosując tę metodę nie podaje się nowego materiału nauczania, lecz przedstawia słuchaczom sytuację problemową występującą w życiu praktycznym, w taki sposób, aby zdobytą wiedzę i doświadczenie umiał wykorzystać w nowych warunkach lub przy podejmowaniu najbardziej trafnej decyzji.
-metoda biograficzna- związana z poznawaniem życiorysu jakiejś osoby, postaci, wyróżniamy takie czynności jak: wybór gry, przygotowanie zestawu pytań, zadań, opracowanie scenariusza gry, omówienie gry;
-burza mózgów- metoda nauczania, polegająca na umożliwieniu uczniom szybkiego zgromadzenia wielu konkurencyjnych lub uzupełniających się hipotez rozwiązania problemu, któremu jest poświęcona dana jednostka metodyczna lub jej fragment. Można zgłaszać wszystkie najbardziej śmiałe lub niedorzeczne pomysły rozwiązania, choćby nietypowe, ryzykowne i nierealne, w obojętnej formie, żeby nawet chwila namysłu nad poprawnością językową nie zmniejszyła pomysłowości. Pomysły te nie mogą być oceniane ani komentowane, a z tytułu ich wypowiedzenia na autorów nie spływają żadne obowiązki ani odpowiedzialność. Cała konstrukcja burzy mózgów jest tak pomyślana, aby przerwać komunikację między fazą produkcji pomysłów a ocenianiem pomysłów. Metoda ta jest opisywana w literaturze pod wieloma nazwami: giełda pomysłów, sesja odroczonego wartościowania, metoda Osborna, konferencja dobrych pomysłów, jarmark pomysłów, sesja odroczonej oceny; każdy rzuca pomysły, rozwiązania danego problemu; tego się nie ocenia (tych pomysłów), nie motywujemy autora, inaczej niż w giełdzie pomysłów; burza mózgów jest to metoda przeznaczona do samodzielnego i szybkiego wymyślania przez uczniów zbioru hipotez, przy wykorzystaniu myślenia intuicyjnego;
PRACA DOMOWA jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych dydaktycznych form organizacji procesu kształcenia na wszystkich szczeblach nauczania, szeroko stosowana zarówno w lekcji problemowej jak i lekcji podającej. Polega na obowiązkowym wykonywaniu w domu zajęć, które zleca uczniowi nauczyciela w toku trwającej lekcji. Służy wdrożeniu wychowanków do samokształcenia poprzez samodzielną analizę treści zawartych w podręcznikach i encyklopediach, jak również zrozumienie, utrwalenie i pogłębienie wiedzy, oraz samodzielnością myślenia w posługiwaniu się nią. Nauka domowa tylko wówczas spełnia swoje zadanie, gdy: łączy się ściśle z pracą na lekcji, jest właściwie zadana, nie przekracza możliwości uczniów, jest samodzielnie wykonywana, systematycznie się ją kontroluje i ocenia, po jej wykonaniu uczeń jest poinformowany o błędach, które popełnił. Należy pamiętać, iż nadmiar pracy domowej prowadzi do przeciążenia, co działa niekorzystnie na zdrowie i motywację do nauki.
Praca domowa - integralna część prowadzonego przez szkołę i na terenie szkoły procesu nauczania- uczenia się. Utrwala ona wiedzę ucznia, wdraża ucznia do samodzielności w myśleniu i posługiwaniu się wiedzą, w realizowaniu samodzielnych zadań twórczych.
Organizacja pracy domowej:
Lekcja, stanowiąc najważniejszą formę pracy, wymaga uzupełnienia i wzbogacenia przez inne formy. Jedną z nich jest praca domowa uczniów, tradycyjny składnik systemu szkolnego. Praca domowa stanowi uzupełnienie i ciąg dalszy pracy lekcyjnej, umożliwia pogłębienie i utrwalenie wiedzy ucznia, a przede wszystkim wdrożenie go do samodzielności w myśleniu i posługiwaniu się wiedzą, w realizowaniu samodzielnych zadań twórczych;
Cele pracy domowej:
-opanowanie nowego materiału;
-utrwalenie materiału przyswojonego;
-kształtowanie umiejętności i nawyków;
-rozwijanie samodzielności i twórczości uczniów;
Rodzaje/Treść (tematyka)pracy domowej:
-przygotowanie materiału do nowej lekcji;
-zadania domowe, które mają na celu utrwalenie przyswojonego materiału (pamięciowe opanowanie wierszy lub innych tekstów, praca pisemna);
-prace domowe, mające na celu kształtowanie umiejętności nawyków, przyzwyczajeń;
Funkcje pracy domowej:
-pobudzenie aktywności uczniów;
-zaspokojenie lub pobudzenie zainteresowań;
-wzbudzenie pragnienia wiedzy, chęci uczenia się;
-rozwijanie samodzielności myślenia i działania;
-opanowanie i utrwalenie treści programowych;
-rozwijanie sprawności w uczeniu się;
-kształtowanie nawyków systematycznego, dokładnego i chętnego podejmowania zadań;
-rozwijanie inicjatywy, pomysłowości, zdolności twórczych;
-budzenie pozytywnych emocji, wiary we własne możliwości, pozytywnego stosunku do nauki;
Efektywność nauki domowej jest uwarunkowana:
-stosowaniem wielu rodzajów zadań domowych;
-racjonalnym zadawaniem na lekcji;
-właściwą kontrolą i oceną;
Indywidualizacja pracy ucznia:
-zadania otwarte (wiele możliwości rozwiązań);
-dostosowanie do możliwości uczniów, ich zainteresowań;
-zadawać w sposób zróżnicowany;
-powinna mobilizować do samokontroli, autokorekty;
Jak zadawać pracę domową?
-powiązanie treści pracy domowej z treścią lekcji;
-odpowiedni czas zadawania (końcowy fragment lekcji, po dokładnym przerobieniu nowego materiału);
-nie przeciążać pracą domową;
Kontrola pracy domowej:
Im częstsza i dokładniejsza jest kontrola zadań domowych, tym systematycznej i staranniej dzieci je wykonują. Kontrola pozwala nauczycielowi stwierdzić, czy jego sposób zadawania pracy domowej jest właściwy, czy dzieci są odpowiednio przygotowane do wykonywania tej pracy. Największą wartość kontroli polega na tym, że pozwala w porę usunąć braki w wiadomościach i umiejętnościach uczniów. Jeżeli uczeń bez uzasadnionego powodu nie wykona określonych zadań czy też wykona je niedbale i błędnie, braki te pod wpływem kontroli uzupełnia, prace wykonuje lub poprawia i zdaje z tego sprawę nauczycielowi. W zależności od charakteru pracy domowej kontrola może mieć różny przebieg. W zasadzie przeznaczamy na nią pierwszą część każdej lekcji, niekiedy jednak, gdy praca domowa nie wiąże się z tematem nowej lekcji, kontrolę można przeprowadzić na końcu lekcji. Z kontrolą prac domowych z reguły łączy się ich ocena.

WYCIECZKA- bezpośrednie zaznajamianie uczniów z określonymi przedmiotami, często w ich naturalnym środowisku, zjawiskami i procesami przyrodniczymi, technicznymi, społecznymi i kulturowymi pod kątem widzenia wcześniej ustalonych celów pedagogicznych, wycieczką szkolną nazywamy każde zorganizowane wyjście uczniów poza teren szkoły w celach poznawczych, wychowawczych lub zdrowotno- rekreacyjnych.
Wycieczka powinna być:
-zaplanowana;
-celowa;
-realizująca założone zadanie;
Rodzaje wycieczki:
1) Ze względu na liczbę uczestników:
-indywidualne;
-grupowe;
-zbiorowe;
2) Ze względu na zagadnienia poznawcze:
-historyczne;
-geograficzne;
-biologiczne..;
3) Ze względu na tematykę wycieczek:
-dotycząca dziejów politycznych;
-dotycząca dziejów kultury;
-dotycząca zagadnień społeczno- gospodarczych;
4) Wycieczki kompleksowe (w ramach kilku przedmiotów nauczania);
5) Ze względu na środek lokomocji:
-piesze;
-rowerowe;
-autokarowe;
-pociągiem;
6) Ze względu na miejsce zamieszkania uczestników:
-bliższe;
-dalsze;
7) ze względu na czas trwania wycieczki:
-krótkotrwałe (2-3 godzin)
-długotrwałe (1 dzień i dłużej)
8) ze względu na ich cel:
-rozpoznawcze (np. terenu);
-poznawcze;
-pogłębiające;
-podsumowujące materiał;
-porównawcze;
Fazy wycieczki:
1) Przygotowanie i planowanie (organizacja):
-temat i cel wycieczki;
-ustalenie trasy i terminu;
-ustalenie sposobu dotarcia do celu;
-miejsce pobytu, zakwaterowanie;
-ustalenie obiektów- zabytków;
-rozmowa z rodzicami;
-zebranie funduszy;
-ubezpieczenie dzieci;
-sprawdzenie biura turystycznego, kierowcy;
-apteczka;
-poinformowanie uczniów;
-powrót i czas trwania;
-dodatkowi opiekunowie;
-przygotowanie ewentualnych pytań;
-uwzględnienie zasad, regulaminu wycieczki;
2) realizacja wycieczki:
-realizujemy zadania i cele;
-aby dzieci się nie nudziły (np. zabawy, pomocne przybory);
3) Podsumowanie, analiza:
-czy zamierzone cele zostały zrealizowane
Cele wycieczki:
-dokonanie obserwacji np. zjawisk geograficznych;
-zaznajomienie uczniów z faktami, które mówią o przeszłości bliższej lub dalszej;
-pogłębianie wiedzy;
-podsumowanie materiału;
-porównanie;