Anoreksja i bulimia
Czym jest anoreksja?
Anoreksja (Anorexia Nervosa), czyli jadłowstręt psychiczny, jest jedną z nowych chorób cywilizacyjnych. Spośród innych schorzeń wyróżnia ją szybko postępujące wyniszczenie organizmu, które pozostawia często już nieodwracalne zmiany. Polega na tym, że osoba chora stopniowo zmniejsza ilość spożywanych pokarmów, czasem ograniczając je do kilku wybranych lub przygotowanych w odpowiedni sposób. Kiedy indziej dochodzi w ogóle do odmowy przyjmowania pokarmów lub też wywoływania wymiotów czy biegunek w przypadku karmienia na siłę. Chora panicznie boi i się utyć i uważa się za zbyt grubą, czuje wstręt do swojego ciała i ma zaniżone poczucie wartości. Anoreksja może przebiegać przewlekle z okresami remisji i nawrotami oraz jako jeden rzut choroby. Zdarza się, że po kilkumiesięcznym ograniczaniu jedzenia dochodzi do 40% utraty wagi, a w skrajnych przypadkach nawet do 60% należnej masy ciała.
Zwykle w krótkim czasie dochodzi do znacznego wychudzenia, a nawet wyniszczenia. Rysy twarzy zaostrzają się, skóra jest sucha, tkanka tłuszczowa prawie całkiem zanika. Towarzyszy temu zanik miesiączki, ogólne osłabienie, objawy odwodnienia, czasem dolegliwości ze strony układu krążenia. Mimo to zazwyczaj nie towarzyszą tym objawom wyraźniejsze zaburzenia psychiczne. Osoby takie nie zdradzają obniżonego nastroju, mają niezły kontakt z otoczeniem, mimo osłabienia, wykazują ożywienie, na ogół kontynuują naukę i uzyskują dobre wyniki.
Uważa się, że anoreksja może być objawem schizofrenii lub choroby afektywnej. Jednak są to rzadkie przypadki, główne przyczyny leżą w psychice chorej, czy też są wynikiem układów rodzinnych. Psychoanalitycy na przykład tłumaczą chorobę ukrytą wrogością do matki. W rzeczywistości stosunkowo często spotykamy się z matką nadopiekuńczą i ojcem pełniącym ważne funkcje zawodowe lub społeczne, skoncentrowanym na sprawach zawodowych i odgrywającym w rodzinie uboczną rolę. Zwykle rodzice stawiają tym dzieciom bardzo wysokie wymagania, zwłaszcza jeśli chodzi o wyniki szkolne. Oczekują też, że dzieci będą kontynuować sukcesy rodziców, a nawet osiągną większe rezultaty. W wielu wypadkach są to oczekiwania nadmierne, bardzo obciążające psychicznie dziecko, które mimo wysiłków nie może zaspokoić ambicji rodziny. Osoby wykazujące zaburzenia łaknienia zwykle charakteryzują się takimi cechami osobowości, jak perfekcjonizm, wysoki poziom aspiracji i ambicji. Zwykle cechuje je wysoki poziom neurotyczności i introwersji.
Czym jest bulimia?
Bulimia(bulimia nervosa) to odwrotność anoreksji. Chory taki wykazuje wilczy apetyt, nie jest w stanie powstrzymać się przed spożywaniem coraz większej ilości pokarmów. Nie pomagają prośby ani zakazy. Czasem bezpośrednio po posiłku wywołuje wymioty lub zażywa środki przeczyszczające czy moczopędne. Intensywnie ćwiczą. Występuje też jako następstwo anoreksji i ma podobne podłoże. Waga chorych waha się. Od wyniszczenia stosunkowo szybko dochodzi do patologicznej otyłości. Bulimia polega więc na spożywaniu olbrzymich ilości jedzenia i pozbywaniu się ich w nienaturalny sposób. Chorzy na bulimię są głodni zaraz po zjedzeniu. Wymioty lub zabiegi przeczyszczające powodują u chorego uczucie lekkości, euforii, przyspieszają proces zmniejszania wagi. Bywa również, iż po wydaleniu jedzenia odczuwają tak wielką ulgę, że przejadają się tylko po to, aby zwymiotować. W zaawansowanym stadium bulimia powoduje zaburzenia w obrębie funkcjonowania przewodu pokarmowego utrudniające lub uniemożliwiające samoistne wypróżnianie, pogłębiając tym samym uzależnienie od środków przeczyszczających.
Osoby te zdają sobie sprawę, że coś wymknęło się im spod kontroli. Miedzy okresami obżarstwa próbują przestrzegać diety i opanować żarłoczność, a nawet się głodują, gdyż boją się przybrać na wadze. Wówczas występuje postać, w której bulimia przeplata się z anoreksją. Wstydzą Się swojej choroby i utrzymują ją w tajemnicy przed otoczeniem. Często objadają się w nocy.
Dlaczego?
Odżywianie zaspokaja nie tylko potrzeby fizjologiczne. Dziecko karmione przez matkę otrzymuje od niej nie tylko pokarm fizyczny, ale miłość, czułość, bliskość, poczucie bezpieczeństwa, kontakt osobisty. Jest zatem rodzajem ważnego obrzędu w danej rodzinie. Nic więc dziwnego, że zaburzone kontakty i toksyczne więzi prowadzą również do poważnych zaburzeń w odżywianiu. Potrafi jednak wypełnić czas. Łagodzi nieobecność innych, brak zajęcia, beznadziejność życia, złych rodziców i kiepskiego partnera. Można uciec od codzienności do jedzenia, do obmyślania diet, spacerów po sklepach spożywczych. Jestem gruba, mam nadwagę. Jak schudnę to moje życie będzie inne, lepsze. Myślenie boli. Z każdym dodatkowym kilogramem tłuszczu coraz mniej się odczuwa. Już niewiele potrafi zranić. Głodówka, prowokowanie wymiotów, intensywne ćwiczenia fizyczne, nadużywanie leków odwadniających - rzeczywistość staje się bajką. Pojawia się bulimia. Wartość energetyczna pokarmu, liczba kalorii. Jeść czy nie jeść - oto jest pytanie. Anoreksja jest o krok. Zabrakło miłości, żeby stworzyć siebie. Kim jestem? Już wiem - jestem anorektyczką, bulimiczką...
Okresem szczególnie predysponującym do pojawiania się zaburzeń odżywiania jest okres młodzieńczy między 12-14 i 18-21 rokiem życia. Występuje w tym czasie duża aktywność hormonalna, intensywny rozwój fizyczny, ale też wzrost zainteresowań i rozwój myślenia abstrakcyjnego. Wówczas młoda dziewczyna kształtuje swoją psychikę. Niekiedy towarzyszy temu szczególne rozchwianie emocji. Pojawia się bunt przeciwko autorytetom (rodzicom, szkole, kościołowi). Uwaga koncentruje się na własnym wyglądzie i figurze. W tym okresie zaburzenia odżywiania są największe i na anoreksję cierpi ok. 1% populacji młodzieży, zaś na bulimię ok. 2%.
Najczęstszą i najpoważniejszą formą anoreksji jest anoreksja mentalna w wieku dorastania. Po raz pierwszy opisał ją w połowie XIX wieku E. Lasgue i W. Gull. Anoreksja tego typu ma przejawy podobne do histerii i dotyka zwykle dziewcząt, które podporządkowują sobie najbliższe otoczenie, bywają rozpieszczane i stawiane w centrum uwagi, pochodzą ze sfer o wyższym statusie społecznym i materialnym. Rzadziej anoreksja pojawia się na skutek jakiegoś szoku emocjonalnego lub łatwo zauważalnych konfliktów i napięć psychicznych. Zwykle przyczyny anoreksji są niedostrzegalne dla samych zainteresowanych i ich bliskich
U podstaw tej choroby leżą zazwyczaj problemy psychospołeczne. W 45% przypadków anoreksja jest poprzedzana przejściem na dietę odchudzającą. W 40% przypadków pojawia się w kontekście silnej rywalizacji w ramach więzi rodzinnych lub w odniesieniu do innych osób, mających ważne znaczenie emocjonalne. Jest zwykle jednym z przejawów somatyzacji. Somatyzacja to sytuacja, w której dany człowiek za pomocą ciała i funkcji fizjologicznych sygnalizuje i wyraża te problemy, które mają podłoże pozacielesne. Tendencja do somatyzacji pojawia się zwłaszcza wtedy, gdy ktoś nie jest świadomy swoich problemów psychicznych, moralnych, duchowych, religijnych czy społecznych i gdy nie chce lub nie potrafi ich przezwyciężyć. Sygnalizowanie i odreagowanie problemów pozacielesnych za pomocą języka ciała dokonuje się najczęściej poprzez zaburzenia snu, układu oddychania (do astmy włącznie), funkcji krążenia (nadciśnienie, zakłócenia pracy mięśnia sercowego), a także funkcji odżywania. Gdy chodzi o te ostatnie zaburzenia, to przejawiają się one kompulsywnym, odruchowym sięganiem po pokarm, albo przeciwnie — odrzucaniem pokarmu, a nawet zmianami chorobowymi w układzie pokarmowym (np. owrzodzenie żołądka).
Dekalog odchudzania
* Jeśli nie jesteś szczupla, to znaczy, że nie jesteś atrakcyjna.
* Bycie szcupła jest ważniejsze od bycia zdrową.
* Będziesz się głodziła i robiła wszystko co w Twojej mocy, aby wyglądać coraz szczuplej.
* Nie będziesz jadła nadprogramowo bez poczucia winy.
* Nie będziesz jadła niczego nadprogramowo bez ukarania siebie za to.
* Będziesz liczyła każdą kalorię i ograniczała ich ilość.
* Najważniejsze jest to, co mówi waga.
* To proste: chudnięcie jest dobre, a przybieranie na wadze - złe.
* Nigdy nie jesteś „zbyt” szczupla.
* Bycie szczupła i niejedzenie są dowodami prawdziwej siły woli.
* Waga jest wskaźnikiem moich codziennych sukcesów i porażek
* Wierzę w perfekcję i chcę ją osiągnąć.
* Droga do szczęścia jest stawaniem się kimś lepszym niż wczoraj.
Przyczyny anoreksji:
+ Zaburzone postrzeganie obrazu własnego ciała - chorzy nie zdają sobie sprawy z tego, jak bardzo są wyniszczeni, nie widzą swojej chudości.
+ Niezadowolenie z figury - prowadzi do obsesyjnego myślenia o jedzeniu i strachu przed przybraniem na wadze, co powoduje stosowanie diet odchudzających zwiększających ryzyko zaburzeń jedzenia.
+ Przekonanie, że szczupła sylwetka jest pomocą w życiu - wiele nastolatek jest przekonanych, że ładna figura pomoże im zdobyć dobrą pracę, znaleźć chłopaka, zapewni sympatię rówieśników oraz pozycję w rodzinie.
+ Negatywny stosunek do dojrzewania - dziewczęta cierpiące na anoreksję unikają kontaktu z innymi osobami, zwłaszcza z chłopcami. Zaprzeczają własnej seksualności. Często towarzyszy temu poczucie niepewności własnej atrakcyjności.
+ Lęk przed "dorosłością" - część kobiet cierpiących z powodu anoreksji boi się dojrzałości fizycznej i psychicznej. W wyniku unikania jedzenia sylwetka pozostaje podobna do dziecka przed okresem pokwitania, miesiączka nie pojawia się lub zanika.
+ Niska samoocena i brak wiary w siebie - osoby chore są solidne, koncentrują się na nauce, cechuje je duża potrzeba sukcesu, ale także niepewność, lęk przed niepowodzeniami, nadmierny krytycyzm wobec siebie.
Przyczyny bulimii:
+ Traktowanie jedzenia jako namiastki miłości - osoba, która czuje się osamotniona, pusta i niekochana, je, aby zrekompensować te negatywne uczucia.
+ Obrona przed seksem - niektóre kobiety obawiają się seksu. Otyłością wysyłają sygnał: "Nie jestem atrakcyjna, nie chcę seksualnych relacji".
+ Stresujące wydarzenia życiowe (kłótnie, choroby, śmierć w rodzinie) - pacjenci z bulimią przejadają się, ponieważ pokarm powoduje wydzielanie w mózgu serotoniny, która może poprawić ich samopoczucie i ułatwić odprężenie i wypoczynek.
+ Niska samoocena i towarzyszące im częste okresy niepokoju, które mogą łagodzić gwałtowne napady obżarstwa.
Pierwsze sygnały jadłowstrętu:
Notorycznie unika zasiadania do wspólnych posiłków(wstyd przed innymi)
Chory bywa agresywny lub nieobecny
Skarży się na bóle brzucha
Pierwszy temat do rozmowy z taką osobą to jedzenie, kalorie, zawartość tłuszczu i diety
Kult piękna
W codziennej pogoni za urodą, figurą i powodzeniem niektórzy z nas nieco się gubią. Tak, niektórzy, ponieważ w pewnej części dotyczy to również mężczyzn. Nie okłamujmy się, telewizja i wszystkie media ciągle zasypują nas obrazami "idealnej" kobiety i doskonałego mężczyzny. Oczywiście są to obrazy wyidealizowane, ale bardzo przemawiające do osób szczególnie wrażliwych na akceptację środowiska.
W ten sposób każda dziewczyna chce wyglądać jak modelka, krucha, delikatna, a każdy chłopak jak kulturysta i stuprocentowy mężczyzna. W przerwach na reklamy dowiadują się oni o istnieniu magicznych diet i kieszonkowych wersjach sprzętu kulturystycznego. Zaczyna się spirala śmierci. Panie rozpoczynają niekończącą się dietę, zaś panowie nieustanne ćwiczenia na siłowni, doprawione odrobiną „wspomagaczy”.
To dążenie do idealnego wyglądu jest naturalne dla naszego gatunku. Od tysięcy lat stawiano wyżej walory fizyczne nad umysłowymi. Mężczyźni zawsze oglądali się za pięknymi kobietami, a te wolą przystojnych panów. W ten sposób rodzi się fobia. Strach przed nami samymi, że nie spełniamy wymogów współczesnego świata.
Symptomy bulimii:
Znikanie w toalecie po posiłkach
Wielogodzinne ćwiczenia fizyczne
Sekretne, rytualne zachowania jedzeniowe
Przyjmowanie pokarmów ułatwiających wymioty
Obrażenia na grzbietowych powierzchniach dłoni powstające w wyniku pobudzania wymiotów
Erozja szkliwa i przebarwienia towarzyszące próchnicy zębów
Nieregularne miesiączkowanie
Senność, spowolnienie psychoruchowe
Odwodnienie skóry
Obrzęki stóp, dłoni, twarzy
Powiększenie ślinianek przyusznych
Nadżerki w przełyku i żołądku
Chrypka
Bóle w zakresie nerwu twarzowego,
Dzwonienie w uchu
Duże, występujące w krótkim czasie spadki masy ciała przebiegajace z objawami odwodnienia
Izolacja społeczna
Dlaczego dziewczyny?
Kobiety posiadają bardziej złożoną psychikę niż mężczyźni. Poza tym panuje obecnie wielka presja niektórych środowisk społecznych, a przede wszystkim mediów, które kreują kobiety szczupłe, a więc delikatne, kruche, słabe. Kobieta pulchna postrzegana jest jako silna, narzucająca swoje zdanie, twarda oraz mało kobieca. Inna przyczyna zapaści na tę chorobę może być związana ze stanami psychicznymi dziewcząt, które w okresie dojrzewania często mają problemy z określeniem własnej tożsamości. Jeśli rodzina jest względem siebie otwarta, życzliwa i nie stawia zbyt wygórowanych żądań, wówczas dziewczynie łatwiej jest wkraczać w świat dorosłych. Natomiast zaburzenia relacji w rodzinie mogą wpływać na zły sposób odżywiania się prowadzący do anoreksji.
Na zaburzenia odżywiania cierpią często dziewczęta i młode kobiety, których kariera zawodowa jest związana z koniecznością utrzymywania szczupłej sylwetki i kontroli swojego ciała. Są to więc młode tancerki, uczennice szkół baletowych, niektórych dziedzin sportu, takich jak pływanie, gimnastyka.
Według różnych badań wśród nastolatków dotkniętych anoreksją tylko 3% do 20% to chłopcy. Ci ostatni są zwykle znacznie bardziej pasywni i apatyczni niż dziewczęta. Ich matki mają tendencję do wyraźnej agresji wobec swoich synów lub do zachowania nadmiernej bliskości. Chłopcy dotknięci anoreksją przeżywają zwykle trudności w relacji z innymi ludźmi, mają wyraźnie zawężone zainteresowania, skupiają się przesadnie na swojej cielesności. Odmowa jedzenia jest symbolem ucieczki od dorosłości i sposobem na przedłużenie relacji typu dziecko — matka.
Objawy anoreksji:
Pomimo znacznej utraty wagi (poniżej 85% normy dla wieku i wzrostu) dieta jest kontynuowana
Brak apetytu, wstręt do jedzenia
Nawet po spadku wagi rosnąca obawa przed przybraniem na wadze
Zanik okresu lub bardzo wydłużone okresy między menstruacjami
Coraz większa drażliwość
Utrata przyjaciół, odosobnianie się
Gotowanie dla innych tzw. "zdrowych posiłków"
Wypadanie włosów, zaostrzenie się rysy twarzy
Zimne dłonie, nadmierne pocenie się stóp
Intensywne ćwiczenia fizyczne mające niejako poprawić figurę
Kłamstwa o ilości zjedzonych posiłków
Ogólne osłabienie i odwodnienie
Wyczerpujące okresy "superaktywności"
Pojawienie się włosów na ramionach, nogach i innych częściach ciała
Nierówny puls (arytmia serca)
Sucha, łuszcząca się skóra
Krótki oddech
Odczuwanie zimna
Zachowanie anorektyczki:
Na początku młode osoby opisując chorobę nawiązują do nastroju euforii. Nareszcie coś od nich zaczyna zależeć: same ustalają ilość spożywanego jedzenia, ciągle się SAME kontrolują i same ĆWICZĄ. Czują się silne. Osoba, która nigdy nie sprzeciwiła się opiekunom, czuje dreszczyk buntu. Po raz pierwszy w życiu coś od niej zależy — i to coś tak
ważnego, jak jedzenie. Osoba dotknięta anoreksją nie martwi się tym zaburzeniem.
Niektóre dziewczęta stwierdzają, iż zatrzymanie miesiączki daje im poczucie władzy, gdyż same mogą decydować o swojej kobiecości.
Anorektyczka chce się wywyższać, chce być zauważona i doceniana za wszystko co zrobi- wytycza sobie coraz większe wymagania i surowsze reguły.
Ostry reżim daje poczucie własnej wartości. Agresja staje się dominująca, funkcjonuje jako mechanizm obronny przed kontaktami z rodziną, jest też ucieczką przed koniecznością jedzenia. Anorektycy potrafią w umiejętny sposób manipulować swoją rodziną.
W miarę jak dziewczyna traci na wadze, coraz bardziej się lęka, czy nie je za dużo. Obawia się, ze, jeśli odpuści dietę choćby na chwilę, straci nad wszystkim kontrolę i zacznie objadać się. Chora nie dojada, zabezpieczając się w ten sposób na wypadek, gdyby chciała ulec pokusie, której z reguły nie ulega.
Obsesja na punkcie porządku to następny psychologiczny efekt anoreksji. Anorektyczka przeżywa niepokój, zamyka się w sobie, uruchamia mechanizmy obronne, a jej relacje z innymi ludźmi stają się coraz bardziej powierzchowne i niespokojne. Zapisywanie swojej wagi, liczenie przyswojonych kalorii, wypunktowywanie wykonywanych ćwiczeń, staje się codziennością- dotyczy to również nauki, wobec, której staje się wymagająca. Choć zawsze uczyła się dobrze, teraz jest wręcz fanatyczką. Sporządza notatki z własnych notatek i przegląda je do późna w noc, bez względu na to, czy następnego dnia będzie sprawdzian, czy też nie.
Chora za wszelką cenę chce być niezależna, która to niezależność wywalczyła dzięki- jak jej się wydaje- głodówce. Im dłużej trwa anoreksja, tym bardziej osoba jest niespokojna, przygnębiona i przerażona. Nie tylko jej ciało jest wycieńczone i wyczerpane, ale i ona sama prowadzi nieustającą walkę z samą sobą. Gdy najbliżsi przymuszają ją do jedzenia, wtedy broni się poprzez wymioty, zażywa środki przeczyszczające, podaje błędne informacje o aktualnej wadze ciała, albo przeciwnie: odżywia się po kryjomu i popada w czasową bulimię. Im dłużej choroba jest nieleczona, tym bardziej zwiększa się możliwość pojawienia się depresji.
Metody obniżania wagi:
! radykalne ograniczenie ilości spożywanego pokarmu połączone z okresowymi głodówkami,
! stosowanie środków przeczyszczających i moczopędnych,
! prowokowanie wymiotów po każdym posiłku,
! duży wysiłek fizyczny w celu zużycia kalorii
11 przykazań Anorektyczki
1."co mnie żywi, niszczy mnie"
2."porażka nie wchodzi w rachubę"
3."jedz mniej, waż mniej"
4."jesteś tym, co zjadasz"
5."kalorie nie są w stanie cię uszczęśliwić"
6."wszystko jedno, gdzie się żyje, raz się chudnie, raz się tyje"
7."jedzmy mniej, aby inni mieli więcej"
8."jeśli zaczniesz jeść, nie będziesz mogła skończyć"
9."w ogóle nie myśl o jedzeniu i nie jedz: jedzenie sprawia, że stajesz się gruba"
10."jedzenie jest moim wrogiem"
11."nie wolno mi chcieć"
Leczenie:
Wraz z rozwojem choroby widać coraz wyraźniej, że to, co wydawało się problemem wewnątrzpsychicznym osoby odmawiającej przyjmowania pokarmów, okazuje się problemem interpersonalnym. Zaczyna się etap otwartej walki w postaci coraz silniejszych nacisków, by osoba dotknięta anoreksją zaczęła wreszcie jeść. W odpowiedzi przychodzi zwykle jeszcze bardziej radykalne odrzucenie wszelkich pokarmów. Wtedy rodzina zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, że niezbędna jest pomoc lekarzy. Agresywność anorektyczki przemienia się w kruchość emocjonalną, smutek i apatię.
Anoreksja jest bardzo skomplikowaną chorobą, chorzy zbyt późno rozpoczynają leczenie. Rodzice pierwsze objawy typu: kolejna dieta, zmiany w wyglądzie zewnętrznym, niegrzeczne zachowanie czy arogancja tłumaczą sobie buntem dojrzewającego, młodego człowieka. Gdy choroba jest już zauważalna "gołym okiem", to jej stadium jest niezwykle daleko posunięte. W anoreksję popada się bardzo łatwo, a jest to proces bardzo długi oraz głęboki. Uzupełnienie wszystkich powstałych w organizmie anorektyczki strat jest niezwykle trudne. Poza tym uzależnienie psychiczne w anoreksji jest tak duże, że potrzeba wiele trudu i pracy, aby je pokonać. W dziewczynie dotkniętej chorobą trzeba wzbudzić przekonanie, że jest piękna, inteligenta i mądra dla wszystkich, a więc rodziny, przyjaciół oraz najbliższego otoczenia. To zadanie jest niezwykle trudne do osiągnięcia. A zdarza się też tak, że u pacjentki, która znajduje się na drodze do wyleczenia, następuje załamanie choroby i pracę trzeba rozpoczynać od nowa.
Niewątpliwie każda osoba, u która choruje na zaburzenia odżywiania się powinna znajdować się pod stała opieką lekarską. Niejednokrotnie musi być to opieka kilku specjalistów - psychiatry, internisty, czasem ginekologa lub dermatologa. Oprócz opieki lekarskiej konieczna jest psychoterapia – podstawowa metoda leczenia tych zaburzeń. Można wyodrębnić trzy typy interwencji stosowane w odniesieniu do tej choroby:
o izolacja od środowiska rodzinnego,
o pomoc medyczna
o psychoterapia.
Większość specjalistów uważa, że nie można leczyć skutecznie anoreksji wtedy, gdy chory pozostaje wśród swoich bliskich. Izolacja jest zwykle konieczna aż do osiągnięcia rzeczywistej poprawy. Czasami trzeba karmić osobę chorą w sposób wymuszony i stopniowo uczyć ją zmiany w dotychczasowym sposobie odżywiania. Niektórzy lekarze stosują elektrowstrząsy. Ogromna większość specjalistów uważa jednak, że podstawą zdrowienia jest psychoterapia połączona z terapią rodziny. Mimo wszystko tylko około 35% osób dotkniętych anoreksją wraca do w pełni normalnego funkcjonowania. W tej sytuacji niezwykle ważne jest zapobieganie anoreksji poprzez eliminowanie jej podstawowych przyczyn. Staje się to możliwe wtedy, gdy rodzice uczą swoje dzieci realistycznego myślenia i gdy wprowadzają je w świat dojrzalej miłości, tworząc w ten sposób klimat bezpieczeństwa. To wszystko może dokonać się jedynie w tych rodzinach, w których dany rodzic potrafi przyjąć siebie samego i swego współmałżonka z dojrzałą miłością i gdy obydwoje rodzice okazują się zdolni do konsekwentnego i cierpliwego podjęcia trudu odpowiedzialnego wychowania.
O ile w przypadku jadłowstrętu psychicznego skuteczność farmakoterapii wydaje się niewielka, o tyle w żarłoczności psychicznej dobre efekty przynosi leczenie za pomocą fluoxetyny ( w dawce do ok. 80 mg/d). Ten sam lek stosuje się w jadłowstręcie psychicznym, gdy masa ciała ulega normalizacji i pojawia się zagrożenie pojawiania się objawów bulimii. Większą rolę farmakoterapia odgrywa w tych przypadkach zaburzeń odżywiania się, gdzie występują nasilone zaburzenia towarzyszące (zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne, depresja, lęk).
Po rozpoczęciu leczenia objawy choroby nasilają się. Anorektyczka, która zawsze była spokojna, teraz może być rozdrażniona i wybuchowa Kiedy wydaje się, iż dziecko powrotem zaczęło jeść, nie należy nalegać i zmuszać do przyjmowania na siłę większych porcji, bo może to jedynie przestraszyć dziecko, które z czasem, bez nalegania zacznie sięgać po więcej. Jednak na to potrzeba czasu. Natomiast pomiędzy posiłkami, w spokojnej, niewymuszonej atmosferze, matka i ojciec powinni przypominać o dobrowolnie przyjętych zobowiązaniach. Jeżeli w dalszym ciągu dziecko ogranicza ilość pożywienia, do sprawy należy powrócić na spotkaniu z terapeutą.
Jednak, kiedy stan chorej zagraża jej życiu, należy poddać ją hospitalizacji. Główne czynniki, które decydują o pobycie w szpitalu to:
Bardzo niska waga
Ciężka depresja lub skłonności samobójcze
Zaburzenia elektrolitowe szczególnie hipokaliemia, intensywne stosowanie środków odwadniających i przeczyszczających
Brak odpowiedzi na leczenie ambulatoryjne
Osoba chora kategorycznie odmawia poddania się leczeniu. Jednak często, gdy pacjent znajduje się pod specjalistyczną opieką medyczną, konieczne jest już dożylne karmienie. Jako, że anoreksja wymaga specjalistycznego podejścia do pacjenta, należy chorego umieścić na oddziale schorzeń metabolicznych, lub psychiatrycznych. Anorektycy wracają do zdrowia stopniowo, na zasadzie ugody. Izolowani od rodziny, często pozbawieni przedmiotów osobistych, odcięci od udogodnień oferowanych przez szpital i możliwości wykonywania ulubionych zajęć, za obietnicę jedzenia i przybierania na wadze zyskują stopniowo coraz większe uprawnienia. Proponuje się im też udział w grupach dyskusyjnych i terapiach zajęciowych, także indywidualnych.
Leczenie anoreksji jest niezwykle trudne, jednak całkowity powrót do zdrowia, tj. normalne jedzenie bez kontrolowania go oraz utrzymanie prawidłowej wagi jest możliwe. Terapia może trwać do dwóch lat, a nawet dłużej. Z danych wynika, że ponad 40% chorych wyzdrowiało. Niestety śmiertelność wśród anorektyków wynosi 15-20%, przy czym wiele zgonów nastąpiło w wyniku samobójstwa.
Statystyki:
81% dziesięciolatków boi się, że kiedyś utyje.
51% dziewięcio- i dziesięciolatków czuje się lepiej będąc na diecie.
Przeciętna kobieta ma około 165 cm wzrostu i waży około 75 kg. Przeciętna modelka ma 175 cm wzrostu i waży około 55 kg.
Większość modelek jest o wiele szczuplejsza niż 98% kobiet!!!!
91% kobiet, które ukończyły szkołę średnią próbowało kontrolować swoją wagę.
22% kobiet jest na diecie od czasu do czasu lub stale.
35% ludzi, którzy stosują diety popada w choroby typu bulimia czy anoreksja.
10% dziewcząt i kobiet i około 6% chłopców i mężczyzn zmaga się z chorobami takimi jak anoreksja czy bulimia.
70-80% obserwowanych wypadków anorektyczka w odpowiednim czasie zaczyna jeść.
80% przypadków po ok. dwóch latach wracają miesiączki.
5-10% chorych na anoreksje umiera z wycieńczenia i niedożywienia organizmu.
W Stanach zjednoczonych, na reklamę i promocję środków odchudzających wydaje się rocznie 33 miliony dolarów.
Konsekwencje anoreksji:
Wychudzenie lub wyniszczenie organizmu, możliwość występowania skrycie przebiegających, nasilających wyniszczenie organizmu infekcji, w wypadku typu żarłoczno-wydalającego anoreksji na plan pierwszy mogą się wysuwać zaburzenia związane z wymiotami i nadużywaniem środków przeczyszczających,
Zaniki korowe, zanik istoty białej, powiększenie przestrzeni płynowych, trwałe deficyty neuropsychologiczne, apatia, trudności w koncentracji, depresja, napady padaczkowe, objawy psychoorganiczne (nawet w okresie normalizacji wagi) powiązane z uszkodzeniem struktur pnia mózgu, wyniszczeniem korowym, poszerzeniem komór mózgu.
liczne zmiany hormonalne, zaburzenia elektrolitowe, hipofosfatemia, hiperfosfatemia, hipoglikemia, odwodnienie, hipercholesterolemia, zaburzona regulacja temperatury ciała,
lanugo, suchość skóry i łamliwość paznokci, zajady, ścienienie włosów na głowie, łuszczenie, suchość i mała elastyczność skóry określanej mianem "brudnej", czasem zanik zmian trądzikowych, pojawienie się charakterystycznego meszku na ciele, wypadanie włosów pod pachami i na wzgórku łonowym, kruchość i łamliwość włosów na głowie.
Anoreksja w Hollywood
Karen Carpenter – perkusistka, członkini zespołu The Carpenters. Zmarła w 1983 r.
Calista Flockhart – znana aktorka(„Ally McBeal”)
Kate Moss – modelka światowej sławy
Victoria Beckham – piosenkarka
Whitney Huston – piosenkarka podejrzewana o lekomanię i anoreksję
Victoria – Szwedzka królewna, wyleczona z choroby
Audrey Hepburn – aktorka
Christina Ricci – aktorka(„Rodzina Adamsów”, „Ally McBeal”)