Wolontariat.

SPIS TREŚCI
WSTĘP 3
1. Wyjaśnienie podstawowych pojęć 4
1.1 Wolontariat
1.2 Wolontariusz
1.3 Woluntaryzm
1.4 Altruizm
1.5 Bezinteresowność
1.6 Filantropia
2. Krótka lekcja historii o powstaniu wolontariatu 5
3. Wartości i zasadnicze zadania wolontariatu 7
4. Karta Wolontariusza 8
5. Kodeks etyczny wolontariusza 10
6. Międzynarodowy Dzień Wolontariusza 11
7. Centrum Wolontariatu 12
8. Uwarunkowania działalności wolontaryjnej 13
9. Kształtowanie postaw prospołecznych 16
10. Ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 roku o działalności pożytku publicznego i wolontariacie 17
11. Wolontariat w liczbach 18
12. Przykłady pracy wolontaryjnej 19
12.1 Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy
12.2 Polski Czerwony Krzyż
12.3 Polska Akcja Humanitarna
12.4 Fundacja „MAM MARZENIE”
12.5 Zespół Kolegiów Nauczycielskich w Ostrołęce
12.6 Koło Wolontariatu Studenckiego przy Uniwersytecie Szczecińskim
12.7 Wspólnota Burego Misia
12.8 Towarzystwo „Nasz Dom”
12.9 Koło Naukowe Pedagogów Wolontariuszy przy Uniwersytecie Zielonogórskim
13. Programy działalności wolontaryjnej 36
14. E-wolontariat 41
15. Przewodnik po Zielonej Górze – Gdzie możesz pomóc? 42
ZAKOŃCZENIE 45
BIBLIOGRAFIA 46



WSTĘP
Są ludzie, którzy dobrowolnie i bez wynagrodzenia niosą pomoc, angażują się w pracę na rzecz osób i instytucji działających w różnych obszarach życia społecznego. Można ich spotkać m.in. w domach dziecka, hospicjach, domach pomocy społecznej, muzeach i schroniskach dla zwierząt. Pracują w instytucjach publicznych, organizacjach pozarządowych, placówkach kultury, sportu i wielu innych. To wolontariusze. Pomagają, bo chcą. Nie robią tego dla pieniędzy, ale dla uśmiechu, uścisku dłoni. W tej pracy odkryjemy przed każdym tajniki wolontariatu. Poprowadzimy drogą, która pomoże zrozumieć podstawowe pojęcia, w przystępny sposób poznać zasadnicze przepisy prawa. Podpowiemy, jak i gdzie zaangażować się w wolontariat. A warto... Zapraszamy...

1. WYJAŚNIENIE PODSTAWOWYCH POJĘĆ
1.1 Wolontariat
 bezpłatne, dobrowolne, świadome działanie na rzecz innych, wykraczające poza więzi rodzinno – koleżeńsko - przyjacielskie
 bezpłatna praca[..]; praca charytatywna mająca na celu upowszechnienie pewnych idei społecznych; ruch społeczny mający za podstawę taką pracę
1.2 Wolontariusz
 osoba fizyczna, która wykonuje świadczenia dobrowolnie i bez gratyfikacji materialnej na rzecz organizacji pozarządowych, organów administracji publicznej i podległych im jednostek organizacyjnych
 ochotnik; praktykant pracujący bez wynagrodzenia dla nauczenia się zawodu
1.3 Woluntaryzm
 tendencja do akcentowania istnienia w psychice ludzkiej woli i traktowania jej jako motoru ludzkich poczynań
 pogląd filozoficzny oparty na założeniach, że wola człowieka jest jedynym czynnikiem, od którego zależy sam proces poznawczy, jak i przedmiot poznania
1.4 Altruizm
 postawa bezinteresownej troski o dobro innych ludzi, przeciwstawna egoizmowi
 bezinteresowna życzliwość i troska okazywana innym ludziom, życzliwe zainteresowanie ich sprawami, kłopotami i powodzeniem
1.5 Bezinteresowność
 działanie pozbawione dbania o własne interesy, myślenie przede wszystkim o innych
 działanie za szlachetnych pobudek, bez szukania własnych korzyści
1.6 Filantropia
 udzielanie pomocy potrzebującym; dobroczynność
 działalność osób lub instytucji, polegająca na udzielaniu pomocy potrzebującym
2. KRÓTKA LEKCJA HISTORII POWSTANIA WOLONTARIATU.
Często słyszymy, że wolontariat jest modny, że jest dla niego zielone światło. Wolontariat promują media, szkoły włączają młodzież w działalność wolontarystyczną, upatrując w nim wartościowy element procesu wychowania i edukacji, opracowano przepisy, które regulują ten rodzaj działalności. Warto jednak wiedzieć, że nie jest on niczym nowym. W naszą kulturę i historię wpisał się dawno. Już Henryk Sienkiewicz w „Potopie” pisze o „wojskach wolontariackich”, czyli wojskach ochotniczych. Jednym z pierwszych ludzi, którzy pojmowali wolontariat we współczesnym znaczeniu był Pierre Ceresole (szwajcarski pacyfista). W 1920 r. zorganizował on pierwszy obóz – Service Civil Volontaire
– będący reakcją na wydarzenia i następstwa I wojny światowej. W obozie zebrał ochotników spośród walczących ze sobą uprzednio krajów, aby odbudować ze zniszczeń wojennych wioskę w pobliżu Verdun. Pierre Ceresole, jako gorliwy chrześcijanin dostrzegał konflikt ideałów chrześcijańskiej miłości bliźniego z politycznymi rozgrywkami i okrucieństwem wojny. W kolejnych latach organizował następne
obozy. Pojawiło się też wiele grup i jednostek inspirowanych jego przykładem, starających się ochotniczą pracą realizować ideał bezinteresownej miłości i pokoju.
Wracając do historii wolontariatu, warto pamiętać również o jego początkach w Stanach Zjednoczonych. Pierwsi pionierzy, przybywający do USA, aby przetrwać musieli ze sobą współpracować, budując swoje domy, miasta, polując. Tworzyli ówczesne zalążki społeczności lokalnych. Pomagali sobie i nowym napływającym osadnikom. Na ten okres właśnie datuje się początek działań wolontarystycznych za oceanem. Po II wojnie światowej powstało wiele inicjatyw i organizacji
międzynarodowych, promujących wolontariat. Jedną z nich jest UNESCO, które powołało do życia instytucję mającą ułatwić współpracę i koordynację organizacji wolontariackich CCIVS (Coordinating Committee for International Voluntary Service), zrzeszającą obecnie ok. 140 organizacji. W stosunku do idei pierwotnych Ceresola, pole działalności tych organizacji znacznie się rozszerzyło.
Powstanie Unii Europejskiej również miało wpływ na organizację ruchu wolontarystycznego na Starym Kontynencie. Narodowe instytucje wolontariatu zrzeszają się w sieci współpracy, opracowują wspólne programy działania, prowadzą politykę promocji i rozwijania pracy ochotniczej. Nie sposób jest jednoznacznie wskazać tej jedynej i najważniejszej instytucji wolontariatu.
W Polsce istnieje długoletnia tradycja pracy społecznej, tradycja pomagania sobie wzajemnie, angażowania się na rzecz rozwiązywania problemów potrzebujących. Osoby działające na tym polu określano mianem społeczników, altruistów itp. Powszechnie znane są sylwetki Henryka Jordana, Janusza Korczaka czy postaci literackie Wokulskiego, dr Judyma. Określenie „wolontariusz” nie było używane. W Polsce swoistą krótką historię Wolontariatu i dobroczynności opisuje w swojej książce „Zarys historii dobroczynności i filantropii w Polsce” dr Ewa Leś. Ukazuje w niej historię pomagania na ziemiach polskich. Począwszy od przybliżenia inicjatyw i postaw w tym zakresie pierwszych króli, poprzez działalność edukacyjno-opiekuńczą zakonów sprowadzonych do Polski, aktywność dobroczynną
przemysłowców XIX i XX wieku, inicjatywy wybitnych Polaków okresu międzywojennego, a skończywszy na współczesnych przykładach działań wolontarystycznych m.in. Janiny Ochojskiej i Jurka Owsiaka. Wolontariat i pomaganie związane są nieustannie z naszymi dziejami, potrzebą człowieka, by angażować się w zmienianie świata, rozwój społeczny, wspieranie najsłabszych i wykluczonych. We współczesnym świecie działania te są wciąż potrzebne, a idea wolontariatu jest nadal aktualna. Wolontariat w Polsce, we współczesnym tego słowa rozumieniu, funkcjonuje od początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku. W roku 1993 r. powstało w naszym kraju, w Warszawie, Centrum Wolontariatu. Była to pierwsza tego typu placówka w Polsce. Centrum Wolontariatu promuje bezinteresowną pomoc innym, przygotowuje wolontariuszy, organizacje pozarządowe i placówki publiczne do współpracy. Głównym obszarem działań Centrum jest Pośrednictwo Pracy dla Wolontariuszy, pełniące funkcję „skrzynki kontaktowej” dla wolontariuszy i wszystkich osób zainteresowanych ich pomocą. Ułatwia ono nawiązywanie kontaktu ochotników z instytucjami i osobami oczekującymi ich pomocy.

3. WARTOŚCI I ZASADNICZE ZADANIA WOLONTARIATU.
O dzisiejszym wolontariacie mówi się, że jest filarem nośnym naszego społeczeństwa. Jest nieodzowny, trudno się bez niego obejść, nie tylko ze względu na oferowane usługi, ale przede wszystkim ze względu na wartości, jakie sobą przedstawia, tj. :
• postawienie w centrum zainteresowań człowieka,
• zwrócenie uwagi na najsłabszych i najbardziej cierpiących,
• obywatelski sens odpowiedzialności i uczestnictwa w życiu społecznym,
• szacunek dla innych,
• sens służby,
• bezinteresowność w działaniach solidarnościowych,
• dzielenie własnego istnienia z istnieniem innych .
W oparciu o powyższe wartości, wolontariat realizuje bardzo ważne zadania:
• stymuluje instytucje publiczne i domaga się praw dla najsłabszych od państwa,
• wyprzedza odpowiedzi państwa na nagłe potrzeby,
• tworzy odmienną świadomość u osób, które zazwyczaj nie martwią się trudną sytuacją innych,
• integruje służby publiczne,
• przekazuje sens człowieczeństwa w służbie .


4. KARTA WOLONTARIUSZA.
Karta wolontariusza jest zbiorem praw i obowiązków ochotnika oraz zasad, jakich powinny przestrzegać organizacje bazujące na aktywności społecznej wolontariuszy. Dokument ten nie ma mocy obowiązującej, ale - moim zdaniem - zawiera sedno współczesnego wolontariatu. Jest to materiał, który udostępniła amerykańska organizacja Points of Light Centrum Wolontariatu w Warszawie w 1993 roku, tzn. na początku realizacji tego programu. A oto sama karta :
KARTA WOLONTARIUSZA
WOLONTARIAT JEST SZANSĄ DLA KAŻDEGO NIEZALEŻNIE OD PŁCI, RASY, NARODOWOŚCI, WYZNANIA, PRZEKONAŃ POLITYCZNYCH, WIEKU CZY STANU ZDROWIA, KAŻDY MA PRAWO BYĆ WOLONTARIUSZEM.

WOLONTARIAT DAJE SZANSĘ WYKORZYSTANIA WŁASNYCH UMIEJĘTNOŚCI I DOŚWIADCZEŃ, ROZWINIĘCIA ZAINTERESOWAŃ, ZDOBYCIA DOŚWIADCZENIA W NOWYCH DZIEDZINACH, WYWARCIA WPŁYWU NA ZMIANY SPOŁECZNE I
MOŻLIWOŚĆ ZAANGAŻOWANIA SIĘ.
Wolontariusz powinien:
1. mieć jasno określony zakres obowiązków;
2. zdawać sobie sprawę z odpowiedzialności związanej ze swoją działalnością;
3. wiedzieć, przed kim jest odpowiedzialny za wykonanie swoich zadań i mieć regularny kontakt z tą osobą;
4. mieć zapewniony udział w tworzeniu programu, w którym uczestniczy, co umożliwi mu realizację własnych potrzeb i zainteresowań;
5. być chronionym przed jakimkolwiek ryzykiem związanym z wykonywaniem powierzonych mu zadań;
6. być objęty ubezpieczeniem od odpowiedzialności;
7. mieć satysfakcję z własnej aktywności;
8. przestrzegać kodeksu etycznego związanego z realizowaniem powierzonych mu zadań.
Organizacje zatrudniające wolontariuszy powinny:
1. uznawać prawa wolontariusza i zapewnić ich respektowanie;
2. dbać o to, aby aktywność wolontariusza i praca pracownika płatnego miała charakter wzajemnie uzupełniający się;
3. rozszerzać, dzięki aktywności wolontariuszy, zakres oferowanych usług;
4. nie powierzać wolontariuszowi zadań, które realizował uprzednio zatrudniony pracownik płatny;
5. informować wolontariusza o jego prawach i obowiązkach;
6. ponosić koszty finansowe związane z aktywnością społeczną wolontariuszy;
7. dbać o interesy wolontariusza i nie wywierać na niego presji moralnej, skłaniającej do wykonywania zadań pozostających w konflikcie z jego przekonaniami.

Karta Wolontariusza nawiązuje do Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, nazywanej potocznie Kartą Praw Człowieka, uchwalonej jednomyślnie w dniu 10 grudnia 1948 roku w Paryżu na obradującej tam III Sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Dokument ten, nawiązujący nazwą do uchwalonej w 1789 roku przez francuskie Zgromadzenie Narodowe Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela, stanowi jedno z najpoważniejszych osiągnięć Organizacji Narodów Zjednoczonych.

5. KODEKS ETYCZNY WOLONTARIUSZA.
Z doświadczenia wynika, że podpisanie deklaracji przestrzegania kodeksu etycznego, związanego z pełnieniem określonej roli, jest uzasadnione, jeżeli wolontariusze utożsamiają się z wartościami organizacji lub instytucji, to najbardziej wiążącą formą współdziałania jest ustalenie kodeksu etycznego wolontariusza. Sprowadza się on do następujących zasad :
Wolontariusz powinien:
 Być pewnym
Zastanów się, dlaczego chcesz pomagać innym ludziom.
 Być przekonanym
Nie oferuj swej pomocy, jeżeli nie jesteś przekonany o wartości tego, co robisz.
 Być lojalnym
Zgłaszaj sugestie, nie "uderzaj" w innych.
 Przestrzegać zasad
Nie krytykuj rzeczy, których nie rozumiesz. Może okazać się, że mają swoje uzasadnienie.
 Mówić otwarcie
Pytaj o rzeczy, których nie rozumiesz. Nie pozwól, by tłumione wątpliwości i frustracje odciągnęły cię od tego, co najważniejsze, bądź zmieniły w osobę stwarzającą problemy.
 Chętnie uczyć się
Rozszerzaj swoją wiedzę.
 Stale się rozwijać
Staraj się wiedzieć jak najwięcej o Twojej organizacji i pracy.
 Nie sprzeciwiać się kontroli nad sobą
Będziesz pracował lepiej i z większą satysfakcją, wykonując to, czego od Ciebie się oczekuje.
 Być osobą, na której można polegać
Praca jest zobowiązaniem. Wykonuj to, co zgodziłeś się zrobić. Nie składaj obietnic, których nie jesteś w stanie spełnić.
 Działać w zespole
Znajdź dla siebie miejsce w grupie. Samotnik działający na własną rękę jest mało skuteczny.


6. MIĘDZYNARODOWY DZIEŃ WOLONTARIUSZA.
W 1985 roku rezolucją Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych postanowiono, że 5 grudnia będzie Międzynarodowym Dniem Wolontariusza, będzie świętem wszystkich ludzi dobrej woli, którzy poświęcają swój czas i energię pomagając innym. Ustanowienie tego święta było wyrazem oficjalnego docenienia pracy wolontarystycznej, stało się zaczątkiem nowej tradycji, dniem dużej promocji idei wolontariatu. Od tego czasu w większości krajów świata 5 grudnia organizowane są różnego rodzaju uroczystości będące dowodem uznania dla milionów wolontariuszy. Odbywają się zjazdy, seminaria i spotkania na poziomie krajowym i międzynarodowym. Dzień ten celebrowany jest w prawie wszystkich lokalnych organizacjach wolontarystycznych: odbywają się przyjęcia, pikniki, zabawy, składane są podziękowania, wręczane dyplomy i znaczki z logo danej organizacji. W niektórych organizacjach do tradycji należy już organizowanie w tym dniu wystaw o tematyce wolontarystycznej czy akcji (np. sadzenia drzewek połączone z przyjęciem na świeżym powietrzu). W Wielkiej Brytanii prócz Międzynarodowego Dnia Wolontariusza, w którym organizowane są głównie duże uroczystości na poziomie krajowym, dodatkowo celebruje się tzw. "Tydzień Wolontariuszy" przypadający na 1-7 czerwca, podczas którego wolontariusze organizują różnego rodzaju akcje np. sprzedaż wypieków cukierniczych, konkursy dla dzieci połączone z zabawami i imprezami rekreacyjno-rozrywkowymi. Do światowej tradycji należy również wysyłanie pocztówek z życzeniami dla wolontariuszy.

7. CENTRUM WOLONTARIATU.
Centra Wolontariatu to organizacje, które na co dzień zajmują się promocją idei wolontariatu, szkoleniami wolontariuszy, jak również prowadzą biura pośrednictwa „pracy”, łącząc według określonych zasad ochotników z organizacjami, instytucjami potrzebującymi wsparcia ochotników. Obecnie w Polsce działa na tej zasadzie kilka stowarzyszeń. Pierwszy program Centrum Wolontariatu
został zainicjowany w 1993 roku w Warszawie. Centrum Wolontariatu promuje bezinteresowną pomoc innym, przygotowuje wolontariuszy, organizacje pozarządowe i placówki publiczne do współpracy. Głównym obszarem działań Centrum jest Pośrednictwo Pracy dla Wolontariuszy, pełniące funkcję „skrzynki kontaktowej” dla wolontariuszy i wszystkich osób zainteresowanych ich pomocą. Ułatwia ono nawiązywanie kontaktu ochotników z instytucjami i osobami oczekującymi ich pomocy. Istotnym elementem w działalności Centrum jest promowanie i tworzenie systemowych rozwiązań umożliwiających wkomponowanie wolontariatu w działalność organizacji pozarządowych i instytucji publicznych (m.in. poprzez realizację programów: „Wolontariat w szkole”, „Wolontariat w ośrodku pomocy społecznej”, „Wolontariat biznesu”). Od 1995 roku podobne placówki rozpoczęły działalność w innych miastach Polski. Powstałe centra zrzeszyły się w Sieć Centrów Wolontariatu, która jest naturalną odpowiedzią na rosnące zainteresowanie wolontariatem w różnych częściach kraju. Sieć propaguje wiedzę nt. budowania i rozwoju wolontariatu, aspektów prawnych, jej członkowie wspólne realizują wiele przedsięwzięć. Zapotrzebowanie osób indywidualnych i instytucji na pomoc wolontariuszy wciąż rośnie. Obecnie w Sieci Centrów Wolontariatu zrzeszonych jest 5 Regionalnych Centrów Wolontariatu oraz 50 Centrów Wolontariatu, działających lokalnie. Członkowie Sieci działają w oparciu o zbiór standardów określających funkcjonowanie oraz warunki współpracy. Sieć Centrów jest od kilku lat inicjatorem ogólnopolskiego konkursu dla wolontariuszy „Barwy wolontariatu” oraz obchodów Międzynarodowego Dnia Wolontariusza – 5 grudnia. Osiągnięcia Sieci w dziedzinie tworzenia i rozwoju centrów wolontariatu na terenie całego kraju, spotkały się z zainteresowaniem organizacji w krajach Europy Środkowej i Wschodniej. Od 1999 roku pomagamy budować centra wolontariatu za granicą, współtworząc Sieć Centrów Wolontariatu w krajach Europy Środkowej i Wschodniej.

8. UWARUNKOWANIA DZIAŁALNOŚĆI WOLONTARYJNEJ.
Zrozumienie motywacji zawsze było i jest dla osób kierujących pracą innych najistotniejszą kwestią. W sztuce motywowania mieszczą się dwa podstawowe pojęcia. Skuteczność i sprawność. Skuteczność - to robienie właściwych rzeczy. Sprawność - to robienie właściwych rzeczy we właściwy sposób. Skuteczne motywowanie nie jest zbiorem technik uczących, jak skutecznie manipulować ludźmi, jak ich eksploatować. Chodzi w nim o umiejętność kojarzenia interesów przede wszystkim ludzi pracujących w firmie oraz samej firmy. Korzyści powinny odnosić obie strony.
Ludzie pracują społecznie z różnych powodów, najczęściej mówią, że jest to :
→ chęć pomagania ludziom potrzebującym
→ nadzieja na zdobycie nowych doświadczeń
→ możliwość zdobycia zajęcia
→ działanie dla własnej satysfakcji
→ chęć poznania nowych ludzi
→ pragnienie spłacenia długu wobec społeczeństwa
→ walka o specjalną sprawę
→ możliwość znalezienia pracy

Zachowania prospołeczne wolontariuszy są inspirowane głównie motywacją:
 altruistyczną
potrzeba dopełnienia wartości własnego życia bezinteresowną pracą dla innych, chęć bycia jeszcze potrzebnym po spełnieniu obowiązków zawodowych i rodzinnych, współczucie dla ludzi bezradnych i cierpiących
 zadaniową
doświadczenie i powinność zawodowa, neutralizowanie niedostatku i bezduszności profesjonalnej opieki medycznej
 ideologiczną
przeżycie religijne, rodzinne wzory służby społecznej
 egoistyczną
niezadowolenie z siebie podczas sprawowania opieki nad kimś bliskim, potrzeba sprawdzenia siebie, dorównanie innym, podniesienie swojego prestiżu w oczach otoczenia, pozyskanie nowych umiejętności umożliwiających zdobycie płatnej pracy
 afiliacyjną
poszukiwanie kontaktów z innymi ludźmi czy środowiska osób podobnie myślących i odczuwających

Według Deutscha można wskazać okoliczności, dzięki którym dochodzi do zachowań przynoszących pożytek innym :
→ użyteczność partnera – określona osoba może się pomagającemu do czegoś przydać teraz lub póżniej dzięki swym umiejętnościom, kwalifikacjom, kontaktom, itp.
→ atrakcyjność partnera – posiadanie walorów fizycznych, umysłowych, towarzyskich,dzięki którym jest on cennym partnerem interakcji
→ atrakcyjność czynności – zajmowanie się czyimiś sprawami może stwarzać okazję do wykonywania ulubionych czynności lub udzielenie komuś pomocy jest dobrą okazją do zademonstrowania swojej przewagi, swojej władzy lub bogactwa
→ groźba kary za nieudzielanie pomocy lub nagroda za jej udzielenie

J. Reykowski zakłada natomiast, że motywami pomagania drugiemu człowiekowi żądzą dwie normy :
a) norma wzajemności – pomaganie innym stanowi gwarancję zwrotnego otrzymania pomocy w chwili, gdy będziemy jej potrzebowali; ludzie mają poczucie, że powinni pomagać tym, którzy im pomogli; wielkość wymaganej odpłaty określona jest przez szereg dodatkowych okoliczności, tj. :
 wielkość potrzeby własnej – im ważniejsze było dla jednostki otrzymanie przysługi, tym większa była wdzięczność
 wielkość poświęcenia ze strony dobroczyńcy – im większą porcję posiadanych wartości poświęcił, tym większe zobowiązanie do odpłaty
 motywy dobroczyńcy – zobowiązanie do odpłaty jest słabsze jeśli dobroczyńca kierował się niezbyt szlachetnymi pobudkami lub jeżeli miał na względzie otrzymanie czegoś w zamian
 stopień swobody decyzji dobroczyńcy – pomoc ceniona jest jako mniejsza jeżeli działał pod przymusem
b) norma społecznej odpowiedzialności – nakazuje pomoc tym, których los zależy od społeczeństwa; pomoc słabszym fizycznie, ekonomicznie, psychologicznie, dzieciom, inwalidom, chorym, biednym, opuszczonym, niedołężnym osobom, które znalazły się w nagłej potrzebie

Na podstawie własnych badań Daniela Becelewska wyróżniła 8 motywów, które skłaniają ludzi do udzielania pomocy :
• filantropijne – ludziom potrzebującym należy pomagać
• pragmatyczne – należy coś robić dla innych
• filozoficzne – może ja też będę kiedyś potrzebował pomocy
• profesjonalne – praca na rzecz innych wypływa z mojego zawodu
• religijne – pomagać należy z miłości do bliźniego
• emocjonalne – żal mi ludzi, którzy sobie nie radzą
• moralne – mnie też kiedyś ktoś pomógł, to teraz muszę spłacać ten dług
• intelektualne – ja sobie jakoś radzę, więc muszę też pomóc innym


9. KSZTAŁTOWANIE POSTAW PROSPOŁECZNYCH.
Współczesne badania psychologów ukazują bardzo zróżnicowany obraz sytuacji społecznych sprzyjających zachowaniom prospołecznym. Nauczyciele i wychowawcy stawiają pytanie o możliwość kształtowania postawy prospołecznej. A przecież to oni sami posiadają tę możliwość. Przede wszystkim jednak podstawą do zachowań prospołecznych jest spójna emocjonalnie rodzina. W literaturze można napotkać na różnorodne opisy warunków sprzyjających kształtowaniu postaw prospołecznych :
 opiekuńcze postawy rodziców i dostarczanie wzorców zachowań prospołecznych sprzyjają naśladowaniu takich zachowań
 egzekwowanie wymagań, które łączą się z postawą opiekuńczą rodziców; stanowczość wymagań rodziców w stosunku do dziecka i akceptacja dziecka sprzyjają kształtowaniu się zachowań prospołecznych
 stosowanie w wychowaniu metody indukcji; polega ona na ukazywaniu dziecku pozytywnych rezultatów podjęcia albo zaniechania działań oraz negatywnych konsekwencji podejmowania albo zaniechania działań; dziecko uczy się dostrzegać cudze dobro i cenić je
 modelowanie, dostarczanie wzorców zachowań prospołecznych, zgodnie z przekonaniem, że dziecko kieruje się zaobserwowanym postępowaniem, a nie wypowiedziami rodziców
 powierzanie dziecku zadań; dzieci, które w domu wykonują różne prace, szczególnie stałe, częściej wykazują gotowość pomagania innym dzieciom; kształtowanie się gotowości do pomocy sprzyja opieka nad młodszym rodzeństwem

10. USTAWA Z DNIA 24 KWIETNIA 2003 ROKU O DZIAŁALNOŚCI POŻYTKU PUBLICZNEGO I O WOLONTARIACIE.
Dział III ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 roku o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie poświęcony jest właśnie tej ostatniej kwestii. W dziale tym zawarte są następujące informacje:
 wolontariusze mogą wykonywać świadczenia, odpowiadające świadczeniu pracy, na rzecz:
- organizacji pozarządowych
- organów administracji publicznej
- jednostek organizacyjnych podległych organom administracji publicznej lub nadzorowanym przez te organy
 wolontariusz powinien posiadać kwalifikacje i spełniać wymagania odpowiednie do rodzaju i zakresu wykonywanych świadczeń, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów
 świadczenie wolontariuszy są wykonywane w zakresie, w sposób i w czasie określonym w porozumieniu z korzystającym
 korzystający z usług wolontariuszy ma obowiązek:
a) informować wolontariusza o ryzyku dla zdrowia i bezpieczeństwa związanym z wykonywanymi świadczeniami oraz na zasadach ochrony przed zagrożeniem
b) zapewnić wolontariuszowi bezpieczne i higieniczne warunki wykonywania przez niego świadczeń
c) pokrywać koszty podróży służbowych i diet
 korzystający może pokrywać również inne koszty związane z wykonywaniem świadczeń wolontariusza na rzecz korzystającego
 wolontariuszowi mogą przysługiwać świadczenia zdrowotne na zasadach przewidzianych w przepisach o powszechnym ubezpieczeniu społecznemu
 korzystający ma obowiązek poinformować wolontariusza o przysługujących mu prawach i ciążących obowiązkach oraz zapewnić dostęp do tych informacji


11. WOLONTARIAT W LICZBACH .
Przedstawimy raport z badania Omnibus wykonanego przez firmę SMG/KRC A Millward Brown Company w dniach 7- 10 listopada 2005 na losowej reprezentatywnej próbie 1006 dorosłych Polaków. Badanie zrealizowane na zlecenie Stowarzyszenia Klon/Jawor - w ramach Programu Trzeci Sektor finansowanego przez Trust for Civil Society in Central & Eastern Europe i Fundację im. Stefana Batorego - i Stowarzyszenia Centrum Wolontariatu w Warszawie dzięki wsparciu firmy Commercial Union Polska „Opiekuna wolontariatu w Polsce”.

W 2005 roku 23,2%, czyli ok. 6,9 mln dorosłych Polaków poświęciło swój czas na pracę woluntarystyczną. Od 2001 roku liczba wolontariuszy wzrosła dwukrotnie.

a) Kim są wolontariusze?
W pracę społeczną minimalnie częściej angażują się mężczyźni (stanowią 53% wolontariuszy). Najwięcej wolontariuszy jest wśród osób z wyższym wykształceniem. Tak jak w poprzednich latach, w 2005 roku najczęściej w wolontariat angażowały się osoby młode, poniżej 25 roku życia (studenci i uczniowie). Zwiększa się liczba wolontariuszy wśród osób między 36 a 45 rokiem życia, pracujących zawodowo.
b) Komu pomagają?
Wolontariusze najczęściej wspierają swoją pracą:
– organizacje pomagające najuboższym
– organizacje i ruchy religijne, parafialne
– Ochotnicze Straże Pożarne, GOPR, WOPR i inne organizacje ratownicze.
c) Dlaczego to robią?
Najczęstszym powodem podjęcia pracy społecznej są dla wolontariuszy ich moralne, religijne i polityczne przekonania (wskazuje na nie 64%). 37% podjęło pracę społeczną ze względu na zainteresowania i przyjemność z jej wykonywania. 33% angażuje się w wolontariat, licząc na odwzajemnienie pomocy w przyszłości.
d) Ile czasu pracują?
Liczba Polaków zaangażowanych w prace woluntarystyczną rośnie, ale nie zwiększa się liczba godzin na nią poświęcanych – tylko co dziesiąty wolontariusz przepracował społecznie w ostatnim roku więcej niż 19 dni roboczych (150 godzin).
12. PRZYKŁADY PRACY WOLONTARYJNEJ.

12.1 Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy .

Fundacja Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy została zarejestrowana w Warszawie 2 marca 1993 roku. Jej założycielami są Jerzy Owsiak, Lidia Niedźwiedzka-Owsiak, Bohdan Maruszewski, Piotr Burczyński, Paweł Januszewicz, Walter Chełstowski, Beata Bethke.
Siedziba:
ul. Niedźwiedziej 2a,
02-737 Warszawa,
Tel. : (22) 852 32 14, (22) 852 32 15
Fax. : (22) 852 07 52
Z CZEGO JEST DUMNA FUNDACJA ?
1993 - 2006
• PIERWSI, NAJWCZEŚNIEJ rozliczamy 1% podatku!!!
• CO ROKU skrupulatnie rozliczamy pieniądze zebrane w Finale
• 64 mln USD - tyle wydaliśmy na sprzęt medyczny pracujący w 650 szpitalach w całej Polsce
• Kupiliśmy w sumie blisko 17 tysięcy nowoczesnych urządzeń medycznych.
• Oznacza to, że statystycznie, każdego dnia do polskiego szpitala "wjeżdżają" ponad 3 urządzenia kupione przez WOŚP.
• Prowadzimy 4 ogólnopolskie, nowoczesne programy medyczne i jeden edukacyjny
• Na okoliczność wad słuchu badamy 99,5% populacji noworodków. Przebadaliśmy już ponad milion noworodków. To rekord świata!!!
• 123 ośrodków noworodkowych wyposażyliśmy w 166 urządzeń Infat Flow! To najlepszy wynik w Europie!
• Stworzyliśmy 13 centrów leczenia retinopatii, ratując wzrok wcześniakom. Dzięki temu dzieci z retinopatią otrzymują konieczną pomoc!
• Kupiliśmy najmłodszym dzieciom 1796 osobistych pomp insulinowych. Jesteśmy pierwszym krajem na świecie, w którym tak powszechnie leczy się cukrzycę u dzieci pompami.
• Uruchomiliśmy program leczenia osobistymi pompami insulinowymi kobiet ciężarnych.
• Dzięki środkom zebranym w ramach 1% podatku dochodowego za rok 2004, kupiliśmy 100 półautomatycznych defibrylatorów. Rozdaliśmy je do miejsc publicznych w całej Polsce!
• Od lutego 2005 r. prowadzimy szkolenia pierwszej pomocy z użyciem defibrylatora w amerykańskim systemie AHA. Kursy te ukończyło ponad 1000 osób!
• W czasie od 2001 r. do dziś nauczyliśmy ponad 5 tysięcy osób udzielania pierwszej pomocy!
• Od 2004 funkcjonuje Centrum Wolontariatu - Uniwersytet Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy Sadowo Młyn, gdzie prowadzimy szkolenia pierwszej pomocy!
• W Finał angażuje się blisko 1400 sztabów, kwestuje dla nas 100 tys. wolontariuszy, nie tylko w Polsce, ale na całym świecie!
Doceniając naszą pracę, Narodowy Bank Polski poświęcił nam w 2003 r. dwie okolicznościowe monety, a Poczta Polska wydała, w 2004 i 2005 r., dwa obiegowe znaczki pocztowe.


12.2 Polski Czerwony Krzyż .

Podstawową misją Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca jest zapobieganie i łagodzenie cierpienia ludzkiego oraz ochrona ludzkiej godności, bez jakiejkolwiek dyskryminacji dotyczącej narodowości, rasy, płci, przekonań religijnych lub politycznych. W wypełnianiu swojej misji Czerwony Krzyż i Czerwony Półksiężyc podejmuje przede wszystkim takie zadania jak:
• ochrona życia i zdrowia,
• zapewnienie poszanowania istoty ludzkiej, zwłaszcza podczas konfliktów zbrojnych i w innych krytycznych sytuacjach,
• praca na rzecz zapobiegania chorobom i rozwijanie pomocy społecznej,
• aktywizowanie pracy wolontariuszy i stała gotowość do niesienia pomocy,
• budowa uniwersalnego poczucia solidarności ze wszystkimi, którzy potrzebują ochrony i pomocy.
Polski Czerwony Krzyż to organizacja powstała przed 80 laty w trosce o losy innych ludzi. Od początku swojego istnienia prowadzi różnorodną działalność w dziedzinie ochrony zdrowia, pomocy socjalnej i pierwszej pomocy, odgrywa znaczącą rolę w rozwoju ruchu honorowego krwiodawstwa, przekazuje wzorce humanitarnych postaw, uwrażliwia na cierpienie drugiego człowieka. Działalność Polskiego Czerwonego Krzyża oparta jest na pracy wolontariuszy zrzeszonych w szkolnych i akademickich kołach PCK, grupach młodzieżowych działających przy Zarządach Rejonowych i Okręgowych PCK, klubach honorowych dawców krwi oraz kół zawodowych i środowiskowych.
Najliczniejszą grupę, bo ponad 70% wolontariuszy PCK stanowią dzieci i młodzież. To około 650 tysięcy osób pracujących na rzecz drugiego człowieka. Ich codziennym zadaniem jest opieka nad osobami, które potrzebują pomocy. Doskonale realizują się w pracy w Domach Dziecka, Domach Spokojnej Starości, Domach Dziecka, Pogotowiach Opiekuńczych, szkołach przyszpitalnych. Konkursy, pląsy, nauka piosenek i zabawa z ludźmi, którzy potrzebują tego, by poświęcić im chociaż minutkę, stają się dla nich chlebem powszednim. Poznają wówczas smak uśmiechów otrzymywanych od chorych i opuszczonych dzieci, które stanowią najsłodszą zapłatę za ich pracę. SIM-owie to młodzi ludzie niezwykle wrażliwi na krzywdę drugiego człowieka, którzy wiedzą, że każdy biedny, chory, opuszczony człowiek czeka na ich pomoc i nie muszą dawać im pieniędzy, mogą podarować im swój czas, energię i radość życia.
Polski Czerwony Krzyż jest najliczniejszą organizacją w Polsce skupiającą dzieci i młodzież. Ponieważ, wyznajemy zasadę, że "jesteśmy organizacją, która nie powstała dziś po to, by jutro pozostały po niej jedynie wspomnienia" prowadzimy działania z dziećmi i młodzieżą , wyrabiając w nich pewne nawyki, kształtując postawy, nie oczekując natychmiastowego efektu, ale swoje działania traktując jako swojego rodzaju inwestycje. To swoisty fenomen ciągłości edukacji "dobrego serca", mała Wiewiórka wie, ze trzeba pomagać i uśmiechać się do innych, w szkolnym kole słyszy o godności człowieka i potrzebie jej poszanowania, później o potrzebie tolerancji i międzynarodowym prawie humanitarnym. Wiedza, którą otrzymują jest pogłębiana, odkłada się warstwami, nakładając jedna na drugą, uzupełniana na kolejnych szczeblach działalności daje całość i możliwość jej wykorzystania w praktyce. Dajemy dzieciom i młodzieży, możliwość działania w każdym wieku, w różnym zakresie działań, to szeroki wachlarz możliwości, których głównym celem jest pomoc potrzebującym. Każda osoba przychodząca do PCK może wybrać sobie charakter pracy i dziedzinę, zgodną z swoimi zainteresowaniami, w której czuje się najlepiej. Młodzi ludzie działają w Czerwonym Krzyżu, gdyż daje im to również możliwość samorealizacji, rozwijania własnych zainteresowań, przełamywania słabości i barier wewnętrznych, poznawania nowych ludzi i wymiany doświadczeń. To często alternatywa dla podwórek i klatek schodowych, to spędzanie wolnego czasu w sposób, który daje olbrzymią satysfakcję. Czerwony Krzyż jako organizacja nie zapomina o swoich wolontariuszach dbając o to, by zapewnić im dobre, profesjonalne przygotowanie do pracy, która wykonują oraz dać możliwość wykształcenia umiejętności, które będą użyteczne w ich przyszłym dorosłym życiu. Nie bagatelną rolę odgrywa w ich działalności czerwonokrzyskiej własna motywacja wolontariuszy do tego, by pomagać wszystkim tym, którzy tej pomocy potrzebują w sposób, który najbardziej odpowiada ich własnym kwalifikacjom i zainteresowaniom. Czerwonokrzyscy wolontariusze to przykład dla rówieśników, godnej naśladowania postawy społecznej to ludzie wrażliwi na krzywdę ludzką, otwarci na nowe wyzwania . Dbamy, o to by zarówno oni sami jak i bliscy mogli być dumni z tego co robią "zmieniając świat na lepsze".
Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca w wypełnianiu swojej misji kieruje się zawsze podstawowymi zasadami, uchwalonymi przez XX Międzynarodową Konferencję Czerwonego Krzyża w Wiedniu i zmienionymi przez XXV Międzynarodową Konferencję Czerwonego Krzyża w Genewie w październiku 1986 roku. Doktryna Czerwonego Krzyża jest stała i trwała, nie ulega wpływom popularnych opinii i aktualnych ideologii. Musi być uniwersalna, zrozumiała dla ludzi wszystkich ras, kultur, wyznań, przekonań i klas społecznych, gdyż tylko wtedy będzie przez nich akceptowana.
12.3 Polska Akcja Humanitarna .

W 1989 roku powstała w Polsce fundacja EquiLibre z siedzibami w Krakowie i Toruniu. Nazwa ta nawiązywała do francuskiej organizacji humanitarnej EquiLibre, którą w 1984 roku w Lyonie założył Alain Michel. Początkowo jej celem była pomoc polskiemu społeczeństwu poprzez wysyłanie do Polski konwojów. Pomoc EquiLibre przychodziła do Polski w latach 1984-1990. Od 1986 roku organizacja ta zaczęła wysyłać pomoc również do innych krajów (Nigeria, Armenia, Kurdystan Iracki, Bośnia, Rumunia i inne).
Po wolnych wyborach w 1989 roku i po zmianie Ustawy o Fundacjach, Alain Michel, prof. Zbigniew Chłap, Bogdana Pilichowska i Janina Ochojska zarejestrowali polską Fundację EquiLibre, której celem nadal była pomoc polskiemu społeczeństwu, ale przy pomocy środków pozyskanych w Polsce. Zakładając organizację w Polsce, jej twórcy nie znali teorii i nie mieli praktyki. Skorzystali z doświadczeń francuskiego EquiLibre, jak założyć i prowadzić organizację pozarządową zajmującą się pomocą społeczną, jak skutecznie zdobywać środki i w jaki sposób współpracować z innymi organizacjami.
W grudniu 1992 r. Janina Ochojska założyła biuro w Warszawie, które organizowało konwoje do Bośni. We wrześniu 1993 r. powstało biuro w Łodzi. W grudniu 1994 r. pracownicy biur: warszawskiego, toruńskiego i łódzkiego, postanowili odłączyć się od EquiLibre i zarejestrowali fundację o nazwie Polska Akcja Humanitarna. Decyzja ta została spowodowana rozszerzeniem zakresu działań Fundacji o niesienie pomocy poza granice naszego kraju. Polska EquiLibre, z siedzibą w Krakowie, istnieje nadal i kontynuuje swoją działalność.
Pomoc doraźna
Pomoc doraźna jest udzielana ofiarom konfliktów zbrojnych i katastrof naturalnych w trakcie lub zaraz po zakończeniu wydarzeń. Udzielana jest zarówno w miejscu wystąpienia kryzysu, jak w miejscu przymusowego przesiedlenia ludności. Jej celem jest zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych.
Pomoc ofiarom kataklizmów poza granicami Polski:
• Trzęsienie ziemi w Afganistanie 1998 r. – konwój kołowy dla prowincji Takhar. Odbiorcą był Międzynarodowy Czerwony Krzyż, wartość konwoju 83.100 USD.
• Trzęsienie ziemi w Turcji 1999 r. – udział w konwoju drogowym organizowanym przez polskie Centrum Zarządzania Kryzysowego i Ochrony Ludności, odbiorcą był Czerwony Półksiężyc, wartość darów przekazanych przez PAH wyniosła 53.000 USD.
• Powódź w Mozambiku 2000 r. – PAH zorganizowała w maju 2000 r. koncert na rzecz ofiar powodzi. Zebrane pieniądze (ok 1.000 USD) zostały przekazane do Mozambiku. Odbiorcą była Liga Harcerzy Mozambiku. Pomoc PAH była raczej gestem symbolicznym, ale pragnęliśmy zamanifestować naszą solidarność.
• Powódź w Rumunii 2000 r. – Biuro PAH w Krakowie, odpowiadając na apel rządu rumuńskiego zorganizowało we wrześniu 2000 r. konwój drogowy z darami dla powodzian, odbiorcą była Rumuńska Obrona Cywilna; wartość konwoju 40.680 USD.
• Powódź na Węgrzech 2000 r. – udział w polskiej lotniczej pomocy rządowej; odbiorcą był Węgierski Czerwony Krzyż; wartość przekazanej pomocy 10.000 USD.
• Trzęsienie ziemi w Indiach 2001 r. – zbiórka pieniędzy na odbudowę systemu wodociągów, odbiorcą było miasto Jamnagar, przekazano kwotę 24.000 USD.
• Powódź na Ukrainie (Zakarpacie) 1998 r. i 2001 r. – wysłano 3 transporty, konwoje były organizowane przez Krajowe Centrum Koordynacji Ratownictwa i Ochrony Ludności, PAH brała w nich udział wraz z innymi polskimi organizacjami.
• Powódź w Rosji (Syberia) 2001 r. – PAH udzieliła pomocy 82 rodzinom; przekazaliśmy materiały budowlane i narzędzia do remontu domów. Remonty zostały wykonane na miejscu przez pracownika PAH; wartość 12.130 USD dla Dzierżyńskoje oraz 3.000 USD dla Tuwy.
• Powódź w Czechach 2002 r. – transport drogowy i lotniczy transport szczepionek dla mieszkańców Pragi, odbiorcą był Urząd Miasta; wartość obu transportów 58.799,82 USD.
• Trzęsienie ziemi w Iranie 2003 r. – W pierwszej fazie pomocy PAH wysłała 2 transporty z najpotrzebniejszymi darami. Następnie w Bam zainstalowano 150 toalet oraz rozdano 1 500 zestawów higienicznych. Pieniądze ze zbiórki publicznej zostały przeznaczone na stałą siedzibę miejscowego sierocińca.
• Tsunami w Azji 2004 r. – W pierwszej fazie działań pomocowych PAH zorganizowała transporty lotnicze na Sri Lankę i Sumatrę (Indonezja).
• Trzęsienie ziemi w Pakistanie, Indiach i Afganistanie 2005 r. – PAH sfinansowała budowę grawitacyjnego systemu zaopatrywania w wodę wioski Union Council Butail.
• Trzęsienie ziemi w Indonezji 2006 r. – PAH dostarczyła na miejsce katastrofy najbardziej niezbędne materiały medyczne: igły, strzykawki, wenflony, aparaty do przetaczania płynów, rękawiczki lekarskie, gipsy, usztywnienia i materiały opatrunkowe. We współpracy z organizacją pozarządową JARNOP Fundacja zakupiła narzędzia służące do usuwania zniszczeń oraz odbudowy.
Pomoc powodzianom w Polsce:
• w lipcu 1997 r. – podczas powodzi w 1997 r. zostały zalane zarówno wsie, jak i duże miasta (Wrocław, Opole). Pomoc doraźna została dostarczona natychmiast – transporty z artykułami pierwszej potrzeby docierały na tereny powodziowe w lipcu i sierpniu 1997 r. Od sierpnia 1997 r. do września 1998 r. PAH pomagała w remontach i wyposażaniu rodzin i instytucji pozarządowych w utracone sprzęty.
Na pomoc wydane zostało około 3.000.000 zł. Wartość przekazanych powodzianom darów to ok. 6.000.000 PLN.
• w lipcu i sierpniu 2001 r. – PAH prowadziła akcję pomocy powodzianom od lipca 2001 r. do końca marca 2002 r. Powódź zalała tylko tereny wiejskie i nie odnotowano zniszczeń niepaństwowych obiektów publicznych. Dlatego, wyjątkowo, pomoc PAH została udzielona osobom indywidualnym we współpracy z gminami i Ośrodkami Pomocy Społecznej.
Pomoc doraźna to 102 transporty, o wartości 3.735.759,75 PLN
Pomoc długofalowa o wartości ok. 6.000.000 objęła 343 rodziny z 20 miejscowości i 6 województw.
Pomoc ofiarom konfliktów zbrojnych:
• Wojna w b. Jugosławii 1992-1997 r. – wysłano 19 konwojów drogowych (Sarajewo, Belgrad, Skopje, Zagrzeb, Slunj, Tuzla, Teślic, Belgrad), które zawiozły 942 tony towarów o wartości 1.705.300 USD.
• Konflikt kosowski 1999-2000 r. – wysłano 5 konwojów drogowych z 291,7 tonami towarów o wartości 868.797 USD, w tym: 4 dla uchodźców kosowskich w Albanii, 2 z pomocą dla ludności cywilnej i uchodźców wewnętrznych w Kosowie, 1 z pomocą dla Serbii.
• Wojna w Czeczenii 1995 r. i 2000 r. – wysłano 4 konwoje drogowe z pomocą dla ludności cywilnej w Czeczenii i uchodźców czeczeńskich w Inguszetii – 145,8 ton towarów o wartości 786.940 USD.
• Konflikt w Sudanie 2004 r. – wysłano samolot z darami o wartości 61.038 USD.
Wolontariat w PAH
Fundacja Polska Akcja Humanitarna współpracowała w 2005 r. z prawie 400 wolontariuszami. Wspierają oni Fundację wykonując różnorodne prace. Część z nich poświęca swój czas i energię na pomoc w kwestowaniu i prostych pracach biurowych. Najbardziej doświadczeni koordynują samodzielne projekty – na pracy wolontariackiej opiera się program GLEN i redakcja pisma „Pomagamy”. Także funkcja członka zarządu PAH wykonywana jest na zasadzie wolontariatu.

12.4 Fundacja „MAM MARZENIE” .

Siedziba Główna w Polsce:
Fundacja Mam Marzenie
ul. Św. Krzyża 7
31-028 Kraków
Tel./Fax. : 12 426 31 11
e-mail: [email protected]
Do programu Fundacji może zostać zakwalifikowane każde dziecko między 3 a 18 rokiem życia (ankieta zgłoszeniowa musi wpłynąć do naszego biura przed 18-tymi urodzinami dziecka - decyduje data stempla pocztowego), które cierpi na chorobę zagrażającą jego życiu, tj. albo nieuleczalną chorobę genetyczną (np.: mukowiscydoza, postępująca dystrofia mięśni) albo chorobę nabytą o niekorzystnych rokowaniach (wznowa, rozsiew, powikłania neurologiczne, brak spodziewanych efektów zastosowanej terapii), która w opinii lekarza prowadzącego w czasie wypełniania ankiety zgłoszeniowej może być przyczyną śmierci dziecka.
Przykładami diagnoz lekarskich kandydatów zakwalifikowanych do programu Fundacji Mam Marzenie są:
• AIDS/HIV;
• rak mózgu;
• rak wątroby;
• mukowiscydoza;
• niewydolność nerek - stadium końcowe;
• anemia plastyczna;
• postępujący zanik mięśni;
• chłoniak nieziarnisty; • guz Ewinga;
• choroba Hodgkina;
• białaczka limfoblastyczna i szpikowa (wznowa choroby);
• medulloblastoma;
• neuroblastoma (N);
• rozszczep kręgosłupa (Spina Bifida);
• osteogenesis imperfecta (ciężkie przypadki).
Lekarz specjalista prowadzący dziecko wydaje pisemne oświadczenie, czy w konkretnym przypadku istnieje zagrożenie życia pacjenta i na czym ono polega. Lekarze - specjaliści, którzy są konsultantami medycznymi poszczególnych oddziałów ostatecznie kwalifikują kandydatów do programu Fundacji, po rozmowie z lekarzem prowadzącym dziecka.

Spełniając marzenie chorego dziecka wolontariusze zaangażowani w ten proces muszą upewnić się, że wypowiedziane marzenie jest jego własnym wyborem i że nikt z członków rodziny nie wpłynął na decyzję dziecka.

Fundacja nie spełnia marzeń, które nie odpowiadają wiekowi i rozwojowi psychicznemu dziecka (np. komputery osobiste i laptopy otrzymują marzyciele powyżej 10 roku życia) oraz tych, które mieszczą się w jednej z następujących kategorii:
• pokrywanie kosztów leczenia, rehabilitacji i zakup sprzętu medycznego dla dziecka;
• prośba o gotówkę lub jej ekwiwalenty (depozyty bankowe, akcje, obligacje itd);
• pojazdy mechaniczne (włączając samochody, skutery, gokardy, łodzie motorowe i samoloty);
• wszelkiego rodzaju przebudowy i dobudowy budynków mieszkalnych;
• baseny ziemne i naziemne;
• wszelkiego rodzaju broń (myśliwska, sportowa) i przedmioty mogące służyć jako broń oraz amunicja.
W przypadku dzieci, z którymi nie ma kontaktu werbalnego i opóźnionymi w rozwoju psychicznym w stosunku do swojego wieku, Fundacja może skorzystać z pomocy psychologa dziecięcego w celu ustalenia marzenia chorego dziecka.
Fundacja Mam Marzenie powstała w Krakowie 14 czerwca 2003 roku z inicjatywy jej założyciela Piotra Piwowarczyka. Piotr, mieszkający przez ostatnie 15 lat w New Jersey, w USA, zapoznał się tam z ideą spełniania marzeń dzieci cierpiących na choroby zagrażające ich życiu podczas swojej pracy woluntariusza fundacji Make-A-Wish. W 2002 roku, podczas pobytu w Polsce postanowił, że sprowadzi tę piękną misję do kraju i tak zrodziła się Fundacja Mam Marzenie. Dzięki wsparciu wielu osób w Polsce i w USA 14 czerwca w Urzędzie Miasta w Krakowie odbyła się uroczystość podpisania aktu notarialnego powołania do życia Fundacji i powołania organów Fundacji.
Fundacja rozpoczęła działalność w lutym 2004 r. w Krakowie, gdzie nawiązała ścisłą współpracę z Polsko-Amerykańskim Szpitalem dla Dzieci na Prokocimiu i z Hospicjum Św. Łazarza. Fundacja chce w przyszłości działać przy każdym większym ośrodku onkologii i hematologii dziecięcej w Polsce.
MISJA:
Fundacja Mam Marzenie, zainspirowana spełnieniem ostatniego życzenia Chrisa Greciusa, którego śmierć stała się początkiem światowego ruchu spełniania marzeń chorych dzieci powstała by spełniać marzenia polskich dzieci cierpiących na choroby zagrażające ich życiu. Przez swoją działalność chcemy dostarczyć chorym dzieciom i ich rodzinom niezapomnianych wrażeń, które wniosą w ich życie radość, siłę do walki z chorobą i nadzieję na przyszłość.

CELE:
Celem Fundacji jest dotarcie do wszystkich polskich dzieci żyjących z chorobą zagrażającą ich życiu i wniesienie w nie niezwykłego, pozytywnego przeżycia. Fundacja dąży do tego, aby żadne marzenie polskiego dziecka nie pozostało niespełnione, bez względu na status społeczny rodziny i jej miejsce zamieszkania. W procesie spełniania marzenia staramy się, aby najbliższa rodzina dziecka mogła na moment zapomnieć o tragedii, jaka ją spotkała. Jako organizacja oparta na zasadach wolontariatu dążymy do tego, aby skupiać wokół siebie ludzi o wielkim sercu, otwartych na potrzeby chorych i słabszych, a przez realizacje naszej misji chcemy wzmacniać postawy wolontarystyczne i humanitarne w polskim społeczeństwie.
WARTOŚCI:
Dobro dziecka jest najwyższą wartością, jaką kierujemy się w naszej działalności. Spełniając dziecięce marzenie czynnie współpracujemy z lekarzem prowadzącym dziecka, jego rodziną, szkołą i otoczeniem, włączając ich w ten proces. Jako organizacja oparta na pracy wolontariuszy, dążymy do tego, aby każdy z nich czuł się częścią wspólnoty, która korzystając z talentu, czasu i wiedzy swoich członków wypełnia misje statutową fundacji. Nasza organizacja nie przyjmuje darów pochodzących w jej przekonaniu od osób i firm, które swoją działalnością szkodzą dzieciom w szczególności od producentów broni, alkoholu i papierosów. Fundacja jest organizacją apolityczną i otwartą światopoglądowo na wszystkich, którzy kierując się chęcią bezinteresownej pomocy chorym dzieciom chcą stać się częścią magicznego procesu spełniania marzeń
REALIZACJA CELÓW PRZY WSPARCIU WOLONTARIUSZY:
→ udzielanie pomocy intelektualnej, rzeczowej i materialnej dzieciom cierpiącym na choroby zagrażające życiu, jak również ich rodzinom, opiekunom przez spełnianie dziecięcych marzeń,
→ tworzenie banku informacji o dzieciach dotkniętych śmiertelną chorobą i ich bliskich,
→ organizowanie spotkań integracyjnych pomagających dzieciom i ich opiekunom w przystosowaniu do życia w warunkach choroby,
→ organizowanie szkoleń, spotkań, seminariów i konferencji służących wymianie doświadczeń osób i jednostek prowadzących podobną jak Fundacja działalność, a także upowszechnianie tych doświadczeń za pośrednictwem prasy, radia, telewizji i sieci internetowe,
→ organizowanie konferencji mających na celu przybliżenie problemów stanowiących przedmiot działania Fundacji innym osobom i instytucjom,
→ prowadzenie działalności wydawniczej,
→ skupianie wokół idei Fundacji różnych środowisk zawodowych zainteresowanych i wspierających jej cele,
→ współpraca z instytucjami publicznymi, a także organizacjami krajowymi i zagranicznymi działającymi na rzecz dzieci cierpiących na choroby zagrażające życiu .
12.5 Wolontariat w Ostrołęce.
Ruch wolontariatu w Polsce ma bogatą tradycję. Szacuje się, że w bezinteresowną pracę w naszym kraju zaangażowana jest dwumilionowa armia ochotników. W samej Ostrołęce jest 300 wolontariuszy. Są to osoby zrzeszone w różnych instytucjach i organizacjach rządowych oraz pozarządowych na terenie miasta, zajmujące się działalnością społeczną od wielu lat.
Zespół Kolegiów Nauczycielskich w Ostrołęce realizuje program wolontariatu. Celem tego programu jest:
• zwiększenie aktywności obywatelskiej mieszkańców Ostrołęki, uwrażliwienie ich na potrzeby społeczne i tworzenie możliwości wspólnego działania,
• stworzenie studentom – wolontariuszom szansy rozwoju, nabywania umiejętności i postaw niezbędnych w przyszłej pracy, realizacji własnych zainteresowań, a także możliwości poznania specyfiki pracy w instytucjach opiekuńczo – wychowawczych na terenie Ostrołęki.
W ZKN działa obecnie 38 wolontariuszy – studentów pedagogiki opiekuńczo – wychowawczej. Wolontariusze oferują swoją pomoc dziecku i rodzinie w środowisku lokalnym oraz w takich instytucjach jak: Środowiskowy Dom Samopomocy MOPR, świetlice socjoterapeutyczne, dom dziecka. Działalność wolontariuszy najczęściej obejmuje: pomoc wychowankom w odrabianiu lekcji i wyrównaniu zaległości szkolnych; prowadzenie zajęć plastycznych, muzycznych, technicznych, sportowych; organizowanie imprez okolicznościowych i plenerowych; organizowanie wycieczek.
W Ostrołęce działa również Komenda Hufca ZHP, która zrzesza 250 harcerzy. Do głównych zadań tych wolontariuszy należy:
• pomoc ludziom niepełnosprawnym, osobom starszym, samotnym matkom,
• wspomaganie dzieci i młodzieży z problemami szkolnymi,
• pozyskiwanie pieniędzy na akcje charytatywne,
• propagowanie potrzeby działania na rzecz wymagających wsparcia .
Wolontariatem zajmują się również uczniowie Zespołu Szkół Zawodowych nr 2 im. 5 Pułku Ułanów Pasławskich w Wojciechowicach. Jest to grupa około 20 ochotników działających na rzecz Domu Pomocy Społecznej PCK w Ostrołęce. Pomoc wolontariuszy obejmuje:
• spacer z osobą starszą,
• pomoc w przygotowaniu i spożywaniu posiłków,
• sprzątanie pomieszczeń,
• organizowanie świąt, przyjęć, zabaw, zajęć kulturalnych,
• dbanie o religijny aspekt życia pensjonariuszy .
Poza tym w Ostrołęce funkcjonuje tzw. wolontariat indywidualny. Stanowią go osoby zrzeszone w różnego rodzaju organizacjach, instytucjach, stowarzyszeniach czy bractwach działających na rzecz Ostrołęki i jej mieszkańców. W mieście są osoby zajmujące się pracą społeczną od 30 lat, zrzeszone w: Towarzystwie Przyjaciół Ostrołęki, Towarzystwie Kultury Teatralnej, Narodowym Funduszu Zdrowia, Polskim Czerwonym Krzyżu, Stowarzyszeniu Twórców Ludowych, Bractwie w Sztuce czy w Caritas Cristianie. Poza tym wolontariusze wspierają: Ośrodek Interwencji Kryzysowej i Poradnictwa Rodzinnego, świetlice socjoterapeutyczne, Agencję Rozwoju Regionu Mazowsza Północno – Wschodniego, Stowarzyszenie Inicjatyw Społecznych, społeczną Straż Rybacką i inne.
12.6 Koło Wolontariatu Studenckiego przy Uniwersytecie Szczecińskim.
Koło Wolontariatu Studenckiego działa przy Instytucie Pedagogiki na Uniwersytecie Szczecińskim. Przed rozpoczęciem pracy w charakterze wolontariusza studenci biorą udział w szkoleniu prowadzonym przez pedagogów społecznych zatrudnionych w Instytucie Pedagogiki. Zapoznają się z teorią na temat funkcjonowania współczesnych środowisk życia. Przekazywana wiedza ma pomóc w uzmysłowieniu sobie swojego miejsca w życiu społecznym, uwrażliwić na potrzeby drugiego człowieka, wreszcie pobudzić do działania społecznego. W tym okresie młodzi ludzie deklarują swoje uczestnictwo w pracy koła. Aktualnie w kole działają 123 osoby. Studenci reprezentują niemal wszystkie kierunki studiów prowadzonych w Uniwersytecie Szczecińskim, a także innych szczecińskich uczelni, tj. : pomorska Akademia Medyczna, politechnika Szczecińska, Wyższa Szkoła Humanistyczna, Wyższa Szkoła Morska. Obecnie wolontariusze kierowani są do: indywidualnej pracy z dzieckiem niepełnosprawnym ruchowo, upośledzonym umysłowo, Komitecie Ochrony Praw Dziecka, Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, Towarzystwa Rozwoju Rodziny, Hospicjum Stacjonarnego, Uniwersytetu Trzeciego Wieku, Domów Pomocy Społecznej, Telefonów Zaufania oraz świetlic środowiskowych . W chwili obecnej z inicjatywy koła działą 7 świetlic środowiskowych. Poza podstawowym celem pomocy dzieciom, opieką objęto ich rodziny, świadcząc pomoc poradniczą, terapeutyczną i informacyjną.

12.7 Wspólnota Burego Misia .

Siedziba:
Nowy Klincz
83-400 Kościerzyna
tel./fax (058) 6865997
e-mail: buremisie[email protected]
Dla materialnego wsparcia działalności Wspólnoty została powołana Fundacja Burego Misia im. Bogdana Jańskiego (W Służbie Ludziom Upośledzonym Umysłowo i Fizycznie), zarejestrowana 14 listopada 1989 roku. Fundacja zdobywa środki, które pokrywają koszty związane z realizacją koncepcji Wspólnoty Burego Misia (Osada Burego Misia, Obóz Burego Misia) i ponosi nadrzędną za nie odpowiedzialność. Fundacja pełni rolę służebną wobec Wspólnoty. Fundusze na rzecz Wspólnoty Burego Misia, będącej organizacją pozarządową, uzyskiwane są dzięki życzliwości sponsorów oraz m.in. poprzez sprzedaż rękodzieła Burych Misiów, plonów ogrodu Osady Burego Misia itp. Ideę tworzonej przez nas wspólnoty najpełniej wyrażają słowa Bogdana Jańskiego: “Najwięcej dobra czyni się przez miłość, a nie przez logiczność pojęć.” To jest fundament, na którym się opieramy. Naszym działaniem jest przyjaźń z osobą upośledzoną; przyjaźń, której zamierzamy dochować wierności. Troska o przyjaciół przejawia się natomiast na różne sposoby i na różnych płaszczyznach. Jedną z nich jest życie duchowe. Wspólnota Burego Misia jest wspólnotą ewangeliczną, która opiera się na zasadach Ewangelii i z niej czerpie natchnienie do życia w prawdzie. Żadna jednak potrzeba duchowa nie może być realizowana, gdy niezaspokojone pozostają te podstawowe, ciepła i pożywienia. Dlatego każde z 5 ognisk Wspólnoty (Bytom, Kraków, Gliwice, Poznań, Nowy Tomyśl) wyłania służby kwatermistrzowskie, czuwające nad materialnym bytem Wspólnoty. Powołana też została w tym celu Fundacja Burego Misia. Przede wszystkim staramy się wspierać utrzymanie Osady Burego Misia, która jest domem Wspólnoty, a także (od 1992 roku) stałym ośrodkiem opieki dla tych Burych Misiów, które straciły bliskich. Założycielem Wspólnoty jest Kawaler Orderu Uśmiechu, ks. Czesław Marchewicz CR, nazywany przez wszystkich “Kubą”. W 1984 roku Kuba zorganizował pierwszy Obóz Burego Misia, będący do dziś świętem całej Wspólnoty. Od 1987 roku obozy maja miejsce na Osadzie. W ciągu roku prowadzimy działalność w obrębie 5 wymienionych powyżej ognisk. Ale pod słowem: wspólnota kryje się o wiele więcej znaczeń: indywidualny kontakt z Burym Misiem, przyjaźnie łączące Rodziców Burych Misiów, czy spotkania przy herbatce Burych Niedźwiedzi. I wszystkie inne więzi czy doświadczenia, jakie powstają dzięki naszemu uczestnictwu we Wspólnocie Burego Misia. Jak mówi Kuba: “zawsze, gdy zabieram się do porządkowania tego, czym jest wspólnota (...), widzę, że musiałbym na emeryturę przejść, żeby mi się to udało. Wciąż pojawia się w niej coś zupełnie nowego, coś, czego nie było do tej pory jako zjawiska życia wspólnotowego(...).”

12.8 Towarzystwo „Nasz Dom” .

Siedziba:
Al. Zjednoczenia 34
01-830 Warszawa
tel./fax. (0-22) 834 60 53, 834 37 12, 864 18 64
E - mail: [email protected]
Towarzystwo NASZ DOM zostało założone w roku 1921 przez Janusza Korczaka i Marynę Falską. Do roku 1945 było właścicielem budynków obecnego Domu Dziecka nr 1 przy Al. Zjednoczenia 34. W roku 1945 majątek Towarzystwa NASZ DOM został przekazany przez ówczesne władze Robotniczemu Towarzystwu Przyjaciół Dzieci. Towarzystwo NASZ DOM przestało istnieć aż do roku 1991, kiedy to grupa przyjaciół domu przy Al. Zjednoczenia postanowiła je reaktywować. Ostatecznie w 1992 roku Towarzystwo NASZ DOM zostało zarejestrowane a pierwszym przewodniczącym został wybrany Tomasz Polkowski, który pełni tę funkcję od 14 lat. Organizacja szybko rozszerzyła zakres swojej działalności na pomoc wszystkim placówkom opiekuńczo-wychowawczym w kraju. Początkowy okres działalności Towarzystwa NASZ DOM to głównie pomoc o charakterze charytatywnym: remonty
domów dziecka, zakupy mebli, wymiany dachów itd. Około roku 1995 Towarzystwo NASZ DOM przeorientowało swoją działalność odchodząc od typowo charytatywnych działań na rzecz programów reformujących istniejące placówki opiekuńczo-wychowawcze oraz na rzecz rozwoju rodzinnych form wychowania dzieci, w tym szczególnie rodzinnych domów dziecka. Towarzystwo zaczyna tworzyć tzw. grupy usamodzielnienia, w których młodzież może uczyć się samodzielnego życia, dysponowania pieniędzmi, gotowania, prania itd. NASZ DOM współtworzy około 72 nowe rodzinne domy dziecka. Coraz bardziej otwarcie występuje przeciwko opiece instytucjonalnej ogłaszając słynne hasło "Zlikwidujmy domy dziecka!". Działacze Towarzystwa aktywnie uczestniczą w opracowywaniu założeń reformy, najpierw we współpracy z Ministerstwem Edukacji Narodowej a obecnie we współpracy z Ministerstwem Pracy i Polityki Społecznej, Rzecznikiem Praw Obywatelskich i przedstawicielami Parlamentu.
Od 3 listopada 2004 do 1 października 2005 funkcję Przewodniczącej Zarządu Głównego pełniła Hanna Sobieraj, wieloletni członek zarządu Towarzystwa, prowadząca Rodzinny Dom w Jedwabnie. Od ostatniego Walnego Zebrania członków Towarzystwa NASZ DOM funkcję Przewodniczącego Zarządu Głównego objął ponownie Tomasz Polkowski, twórca większości programów, kampanii i materiałów merytorycznych Towarzystwa. W latach 1991-2005 Towarzystwo NASZ DOM udzieliło wsparcia finansowego większości domów dziecka i innych placówek opiekuńczo-wychowawczych w Polsce. Pomogło utworzyć 80 nowych rodzinnych domów dziecka. Prowadzi własne domy dla dzieci - We Wrocławiu, Krakowie, Przemyślu, stanowiące modele nowoczesnej, domowej w swoim charakterze opieki instytucjonalnej, gdzie dzieci i młodzież w 12 osobowych mieszkaniach przebywa pod opieką specjalistów samemu troszcząc się o przygotowywanie posiłków, zakupy, sprzątanie itd. Wartość pomocy finansowej Towarzystwa dla rodzinnych domów i dla mieszkań dla dzieci z domów dziecka to ponad 16 milionów złotych. Ponadto zrealizowano wiele programów pomocy rzeczowej, dziesiątki interwencji w sytuacji zagrożenia funkcjonowania poszczególnych placówek. Udzielono pomocy ponad 160 indywidualnym wychowankom placówek opiekuńczo-wychowawczych. W 2000 roku Towarzystwo NASZ DOM po raz pierwszy przyznało prestiżową nagrodę RUDA KAŚKA. Nagrodę tę otrzymał Sławomir Piechota, ówczesny Wiceprezydent Wrocławia, za szczególne osiągnięcia w dziedzinie tworzenia lokalnego systemu pomocy dziecku i rodzinie we Wrocławiu. Drugą statuetkę otrzymał znany dziennikarz Programu III Radia - Kuba Strzyczkowski, który od lat aktywnie wspiera akcje " Pocztówka do Św. Mikołaja". Obecnie Towarzystwo NASZ DOM znane jest z akcji " Góra Grosza", prowadzonej od 2000 roku i polegającej na zbiórce monet groszowych w szkołach całej Polski oraz z takich akcji, jak " Pocztówka do Św. Mikołaja" czy ostatnio akcja "Ty masz Dom, on ma Dom, Oni też chcą mieć Dom" mającą na celu utworzenie funduszu na zawodowe niespokrewnione z dzieckiem rodziny zastępczej.

12.9 Koło Naukowe Pedagogów Wolontariuszy przy Uniwersytecie Zielonogórskim .
SIEDZIBA:
• Siedzibą Koła jest Instytut Nauk Pedagogicznych i Społecznych Uniwersytetu Zielonogórskiego.
CELE I ZADANIA:
• Propagowanie wiedzy o bezpieczeństwie wśród dzieci i młodzieży.
• Prowadzenie działalności badawczej w zakresie pedagogicznym i społecznym.
• Rozwijanie zainteresowań i uzdolnień studentów Uniwersytetu Zielonogórskiego.
• Współpraca ze środowiskiem lokalnym na rzecz podnoszenia poziomu bezpieczeństwa.
• Aktywizacja młodzieży szkolnej w zakresie społecznych form spędzania czasu wolnego.
• Tworzenie warunków kontaktu ze środowiskiem szkolnym.
STRUKTURA ORGANIZACYJNA:
• Realizacji celów i zadań służą poszczególne sekcje:
- Badawcza,
- Wychowawczo-dydaktyczna,
- Artystyczna,
- Medialna (Komunikacyjna),
- Informacyjna: rzecznik prasowy i asystenci.
• Sekcjami kierują Kierowni