Jadwiga
Jadwiga
Urodziła się 18 lutego 1374 r., zmarła 17 lipca 1399 r. była córką Ludwika W
ęgierskiego i jego drugiej żony Elżbiety Bośniaczki.
Jedynym dzieckiem Jadwigi była Bonifacja, jednak żyła ona zaledwie trzy tygodnie ( 22 czerwca - 13 lipca 1399 r.).
13 października 1384 r. w Krakowie prawie jedenastoletnia Jadwiga została namaszczona i ukoronowana na króla Polski, po czym oddano jej „władzę zupełną zarządzania królestwem”. Królewna, będąc jeszcze małym dzieckiem, została zaręczona z niewiele od niej starszym Wilhelmem. Poznała go bliżej, przebywając od czwartego do szóstego roku życia na dworze Habsburgów. Wtedy też dzieci połączono węzłem małżeńskim. Doradcy królowej uznali jednak, że ze względów politycznych mężem Jadwigi powinien zostać nie Wilhelm, ale wielki książę Litwy Władysław Jagiełło. Jadwiga na początku sprzeciwiała się projektowi małżeństwa z Jagiełłą, pragnąc dochować wierności towarzyszowi dziecięcych zabaw. Ostatecznie jednak wyraziła zgodę na ślub. W styczniu 1386 r. w Wołkowysku, trzydziestopięcioletniego Jagiełłę wybrano na króla Polski.
18 lutego 1386 r. po publicznym unieważnieniu przez Jadwigę zaślubin z Wilhelmem, Jagiełło pojął królową Polski za żonę. Dwa tygodnie później Władysław Jagiełło został ukoronowany.
Gdy Jadwiga dorosła, zwiększył się jej udział w rządzeniu. To ona zapraszała na krakowski dwór piastowskich książąt śląskich, ona także pośredniczyła w sporach dotyczących podziału władzy na Litwie między Jagiełło, a jego braćmi. W staraniach o odzyskanie ziemi dobrzyńskiej to Jadwiga reprezentowała Polskę wobec zakonu krzyżackiego. Wielokrotnie mówiono, że postępowanie królowej chroniło zakon przed wojną i dopiero jej śmierć pozwoliła na zbrojne rozstrzygnięcie.
Ponieważ prawo dziedzictwa jest nieprzekazywalne, pozycja dziedziczki
królestwa polskiego, dawała Jadwidze przewagę nad mężem – królem wybranym. Władczyni zwracała się do podwładnych z prośbą, by uznawano Jagiełłę za pana i dziedzica Korony. Nalegała też, by po jej śmierci król poślubił Annę Cylijską, wnuczkę Kazimierza Wielkiego, jeszcze raz przejmując dziedziczne prawa do Królestwa.
Andegawenka ogromnie zasłużyła się kulturze polskiej, najpierw skupiając wokół siebie ówczesną elitę, potem odnawiając Akademię Krakowską. Złoto pozostawione przez Jadwigę akademii pozwoliło m.in. na kupno domów na kolegia.
Po długim oczekiwaniu na dziedzica wiosny 1399 r. Jagiełło powiadomił papieża i wielu władców o spodziewanej radości oraz zaprosił ich do Krakowa na chrzciny. Radość jednak szybko zamieniła się w smutek. Dziewczynka - Elżbieta Bonifacja - żyła zaledwie 3 tygodnie, wkrótce po niej zmarła jej dwudziestopięcioletnia matka.
19 lipca 1399 r. odbył się pogrzeb Jadwigi. Prawie 600 lat później, czyli w 1997 r. Ojciec Święty Jan Paweł II uznał andegawenkę za świętą.