Charakterystyka S. Wokulskiego.

Stanisław Wokulski jako bohater dwóch epok literackich - romantyzmu i pozytywizmu na podstawie fragmentu powieści B. Prusa pt. "Lalka"

Stanisław Wokulski jest głównym bohaterem powieści Bolesława Prusa pt. "Lalka", prezentującym swoją postawą człowieka epoki przejściowej- częściowo romantyka, częściowo pozytywistę. Jego osobę najlepiej opisuje komentarz Szumana- "Stopiło się w nim dwu ludzi: romantyk sprzed roku sześćdziesiątego i pozytywista z siedemdziesiątego". Dodatkowy wpływ na jego postawę ma fakt, że żyje on na przełomie obydwu epok, oraz w okresie powstań i zaborów.

Fragment powieści przedstawia głównego bohatera prozy Prusa, jego rozmyślania nad sobą i swoją przeszłością a także nad miłością do panny Izabeli Łęckiej i i romantycznym podejściem do niej, podczas spaceru po warszawskim Powiślu. W swoich rozmyślaniach Wokulski porusza temat swojej młodości, kiedy podejmując decyzję, że nie zamierza w przyszłości zmagać się z ubóstwem, decyduje się na podjęcie pracy w winiarni Hopfera.

Praca budzi w nim duszę romantyka, co skłania go do rozpoczęcia edukacji w szkole przygotowawczej, skąd po niedługim czasie i dzięki pilnej nauce trafia do szkoły głównej (realizując pozytywistyczne założenie pracy u podstaw i scjentyzmu). Jego edukację przerywa wybuch powstania, w którym z pobudek romantyczno- patriotycznych bierze udział i wskutek klęski zostaje zesłany na Syberię, gdzie zdobywa uznanie i poszerza swoją wiedzę. Po powrocie do kraju bierze ślub z wdową po Minclu u którego wcześniej pracował jako subiekt, jednak ta po kilku latach umiera, pozostawiając duży spadek, co skłania Wokulskiego do powrotu na ścieżkę handlu i spotyka się z krytyką ze strony arystokracji. Prawdopodobnie pozostałby w takiej sytuacji, gdyby nie przypadkowe spotkanie w teatrze Izabeli Łęckiej, w której się zakochuje, co zmienia jego pogląd na życie.

Od tej pory staje się typowym bohaterem romantycznym, ponieważ panna Izabela stanowi dla niego centrum świata i nie widzi sensu życia bez niej. Stara się w każdy możliwy sposób zaimponować i zdobyć jej uczucie ("czas miał dla niego dwie fazy. Kiedy patrzył na pannę Izabelę czuł się absolutnie spokojnym i jakby większym, nie widząc- myślał o niej i tęsknił"). Stara się upodobnić do arystokracji porzucając stare kupieckie nawyki i ucząc się nowych np. biorąc udział w wyścigach konnych. Staje się hojnym filantropem pomagając ubogim, np. Węgiełkowi czy Marii- prostytutce, którą spotyka w kościele.

Ostatecznie, przekonując się o prawdziwej naturze Izabeli oraz o tym, że jego starania poszły na marne popełnia nieudaną próbę samobójstwa, po czym wyrusza w podróż.

W postaci Stanisława Wokulskiego można wyraźnie zauważyć zmiany, które świadczą o tym, że posiada on zarówno cechy pozytywisty jak i romantyka. Jest on przykładem "Romantyka w kapeluszu pozytywisty".