Życie jest piękne

Życie to najwspanialszy dar i tylko od nas zależy, jak go wykorzystamy. A czy jest ono piękne? To pytanie zadawali sobie ludzie na przestrzeni dar, jaki mogliśmy kiedykolwiek otrzymać i jedynie od nas zależy, dziejów, filozofowie pisali o nim opasłe tomy, duchowni zastanawiali się nad jego sensem. Dla wielu współczesnych ludzi życie jest beznadziejnym pasmem upadków, ale to wcale nie wina braku szczęścia – my sami musimy zdecydować, jak będziemy nastawieni na świat. I każdy z nas, indywidualnie, powinien zadać sobie pytanie – jak postrzegam życie, co o nim myślę? Będę starała się bronić tezy, jaka widnieje w temacie.
Jak wspomniałam wcześniej, dużo zależy od naszego spojrzenia na świat. Doskonałym przykładem człowieka, który mimo przeciwności losu trwał w przekonaniu, że życie to cud jest bohater filmu o tytule identycznym, jak moja teza. Tym mężczyzną był Guido. Pokazuje on nam, jak silny potrafi być człowiek w obliczu śmierci i jak wiele umie poświęcić, nawet własne życie, w imię miłości do ukochanej osoby, uczy nas optymizmu w nieco kontrowersyjny sposób. Jest w stanie okłamywać swojego syna, by pokazać mu to, co w życiu najpiękniejsze. Mimo holokaustu, mimo wojny, mimo to, że balansował na granicy śmierci, Guido nie tracił ducha i ponad wszystko przedkładał miłość do rodziny. Ta wspaniała postać przemawia do nas wesołym głosem, udowadniając, że nie rzeczy materialne dają ludziom radość, a życie jest piękne, jeśli tylko tego chcemy i staramy się realizować swoje marzenia.
Jako drugim argumentem posłużę się cytatem z mojego wiersza: „[...]świat należy do tych, którzy wierzą we własne sny[...]”. Zdanie to nie łączy się bezpośrednio z tezą, lecz mówi nam, że aby zdobyć świat i być szczęśliwym, a tym samym zmieniać swe życie na lepsze należy widzieć przyjemność w najzwyklejszych chwilach. „Póki radość jest w nas, póki wciąż śpiewa ptak, warto żyć, warto śnić, warto być. Póki śmiech tłumi łzy, póki wciąż mamy sny, warto śmiać, cieszyć się, warto kochać[...]” – jest to fragment piosenki Roberta Jansona, który mówi nam, jak ważne w naszym życiu są małe sukcesy. Tłumaczy nam, że aby ubarwić swój żywot nie należy gonić za pieniędzmi, lecz za uśmiechem, miłością, przyjaźnią, bo tylko to jest potrzebne, by być naprawdę spełnionym. Uczy, by wierzyć w to, co podsuwa nam wyobraźnia, serce. Wierzyć w to, czego nie widać – w uczucia. Wierzyć w to, co sprawia, że każdy dzień ma sens i jest na swój sposób uroczy, nawet, gdy w szyby bębni deszcz. Fragment ten pokazuje nam całą tajemnicę życia, całe jego piękno zawarto w tych kilku słowach.
O tym, że teza jest prawdziwa zapewniają nas uczucia wymienione wyżej – przyjaźń i miłość. To one nas uskrzydlają i sprawiają, że każdy najmniejszy gest nabiera nowego znaczenia. Świat wydaje się wtedy o wiele piękniejszy i bardziej kolorowy. Czy istnienie miłości nie udowadnia nam, że warto żyć? Mogę wzmocnić mój argument dziełem „Romeo i Julia”. Mimo, iż zakochani często działali nierozważnie przebywanie w swoim towarzystwie czyniło ich szczęśliwszymi, a życie w ich oczach stawało się cudowniejsze. („[...]a jednak los chciał, że idą wśród pożółkłych liści, mijają ławki, uśmiechnięci, nie widząc powodu do zmartwień. Po prostu są – i to razem” – fragment mojego wiersza). W przypadku przyjaźni jest podobnie, – gdy posiada się osobę, której można zaufać mamy o wiele lepsze samopoczucie, bo czyż dzielenie się radością i sekretami z drugim człowiekiem nie bywa odprężające?
Spójrzmy też na bohaterów „Kamieni na szaniec” autorstwa Kamińskiego. Żyjąc w czasach wojny codziennie mogli stracić życie. Wielu ówczesnych ludzi albo się buntowało, wstępując do podziemnej opozycji – jak Buki, albo godziło z losem. Alek, Zośka i Rudy nie zaczęli walki z okupacją zbrojnie. Chodziło im o udowodnienie nie tylko gestapowcom, ale całej ludności Warszawy, że Polska żyje i nie da się zgnębić. W tych straszliwych czasach członkowie Buków nie tracili głów, nie uciekali, lecz wierzyli w to, że będzie lepiej. Byli sobie bliscy – i tu po raz kolejny daje o sobie znać siła przyjaźni. Mając siebie nawzajem cieszyli się, że po prostu żyją, rozmawiają. Myślę, że dla nich świat zawsze pozostawał swego rodzaju tajemnicą, a życie wspaniałą przygodą. Nie poddając się udowadniali, że zawsze jest nadzieja na lepsze jutro, udowadniali, że warto żyć.
Można spojrzeć na życie z innej perspektywy – przypatrując się przyrodzie. Otacza nas zieleń, drzewa, zwierzęta, kwiaty. Potem spada śnieg, a mimo to lubimy czasem wychylić głowę z okna i poczuć świeże powietrze. Może się zdarzyć, że ktoś nie docenia piękna całej fauny i flory. Natura do dodatek do naszych spraw, pozwala się wyciszyć, poprawia nastrój, a więc czyni nasz żywot spokojniejszym i zachwycającym. „Nie znajduję – mówię życiu – z czym mogłabym cię porównać, nikt nie zrobi drugiej szyszki ani lepszej, ani gorszej[...]” – opowiada nam w wierszu Szymborska.
Argumentem może być sam fakt, że jesteśmy ludźmi, możemy się komunikować, tworzyć arcydzieła, budować wieżowce w przeciwieństwie do zwierząt. Jako rasa ludzka możemy o wiele więcej. To, że dano nam możliwość poruszania się, mówienia, czy widzenia jest samo w sobie cudem. To, że umiemy się rozwijać, myśleć i mieć wolną wolę pozostaje niezbadaną tajemnicą. Czy fakt, że potrafimy czuć zapachy, delektować się smakiem, cieszyć oczy widokiem nie jest piękne? Umiemy odkrywać nowe szlaki, obserwować rośliny i to wszystko opisać. Tak, jak w wierszu Gałczyńskiego: „Jutro popłyniemy daleko, jeszcze dalej, niż te obłoki, pokłonimy się nowym brzegom, odkryjemy nowe zatoki[...]”
Myślę, że powyższymi argumentami potwierdziłam prawdziwość tezy, którą postawiłam z temacie, bo życie to ptak, stawiający pierwsze kroki na tym świecie, który musi sprostać jego zadaniom i oczekiwaniom. To ptak, który musi być silny, nie może dać się zgnębić i sponiewierać przez tych, którzy do celu idą po trupach, gubiąc to, co istotne – bliskich i ich miłość. Najważniejsze są dla nich rzeczy materialne, pieniądze. A ptak, którego otrzymaliśmy ma do wyboru drogę słuszną i drogę złą. Od nas zależą dalsze jego losy. Z chwilą, gdy nauczy się latać, by poczuć pełną radość życia stajemy przed dylematem, w którą stronę mamy iść. Czasem ptak upadnie, by znów się podnieść, ucząc się żyć na nowo, na swoich błędach. Właśnie dlatego życie jest piękne – ponieważ przez cały jego bieg uczymy się czegoś nowego. Życie jest piękne, bo zaskakuje, bo kochamy i wybaczamy. Życie jest piękne, gdy tylko damy się ponieść skrzydłom wyobraźni, gdy tylko tego chcemy, jak chcieli Alek, Rudy, Zośka i Guido.