Informatyka

informatyka
jest 45 punktów o różnych pytaniach

1.Omów zasadę tworzenia i przykłady zastosowania twardej spacji.
Twarda spacja (ang. hard space), lepka spacja – znak spacji, który wygląda na ekranie tak samo, jak zwykła spacja, lecz nie jest traktowany przez oprogramowanie jako znak biały, tj. nie pozwala łamać w danym miejscu wiersza tekstu. Znak ten jest stosowany tam, gdzie konieczne jest utrzymanie w jednym wierszu dwóch lub więcej wyrazów. Może on także wymusić, aby jednoliterowe przyimki, spójniki oraz partykuła przecząca "nie" nie pozostawały same na końcu wiersza, co w języku polskim jest uważane za niezręczność typograficzną.
Twarda spacja tym się różni od niełamliwej, że gdy znajdzie się w obrębie wyjustowanej linii, ma cały czas taki sam rozmiar i nie rozszerza się, aby poprawnie wyjustować tekst.

2. Do czego służą poszczególne widoki slajdów w programie Microsoft PowerPoint?
W programie PowerPoint tekst, grafika, filmy lub inne obiekty są przez użytkownika łączone w slajdy. Slajdy mogą być drukowane lub (znacznie częściej) wyświetlane za pomocą monitora albo rzutnika. Przejścia pomiędzy slajdami, jak również pojawianie się obiektów, można animować na wiele - predefinowanych przez producenta - sposobów.
Od wersji 2007 prezentacje multimedialne mogą być zapisane w różnych formatach plików jako:
• prezentacja oparta na języku XML .pptx
• prezentacja oparta na języku XML i zawierająca makra .pptm
• szablon oparty na języku XML .potx
• pokaz slajdów, oparty na języku XML, nie zawiera elementów VBAProject .ppsx
• pokaz slajdów, oparty na języku XML, który zawiera elementy VBAProject .ppsxm
Możliwe jest również zapisywanie prezentacji w formacie zgodnym z PowerPoint 2003, 2002, 2000 jako:
• jako prezentacja multimedialna.ppt
• jako szablon prezentacji .pot
• lub jako pokaz slajdów .pps
PowerPoint, jak większość tego rodzaju programów, daje możliwość tworzenia szablonów slajdów (np. slajd tytułowy, slajd typu tabela, slajd tekst i wykres, etc.). Możliwy jest także wybór wzorca slajdów lub jego samodzielne utworzenie, co pozwala na jednolity wygląd wszystkich slajdów. Slajdy mogą być także całkowicie odmienne i nie wiązać się ze sobą wyglądem, jednak taka forma jest rzadko spotykana.
PowerPoint pozwala na korzystanie z obiektów z całego pakietu Microsoft Office, makr i skryptów pisanych w języku Visual Basic. Program ma jednak spore problemy z obsługą animacji wektorowych i niektórych formatów graficznych, takich jak animowane GIF-y i PNG z przezroczystością. Zdarza się też, że często błędnie interpretuje poprawnie skonstruowane pliki Windows Metafile, nie pochodzące z programów pakietu Microsoft Office.

3. Omów zasady wprowadzania tekstu w edytorze Microsoft Word.
Tekst wprowadza się korzystając z klawiatury. Dla przypomnienia: wielkie litery œ Shift + litera (lub przy włączonym klawiszu Caps Lock - tylko litera); polskie litery œ Prawy Alt + litera (ź to Prawy Alt + x); wielkie polskie litery - Prawy Alt + Shift + litera. Przy wprowadzaniu tekstu poszczególne wyrazy oddziela się jedną spacją. Znaki przestankowe (kropki, przecinki, nawiasy itp.) wprowadza się tuż po słowie œ spację stawia się zawsze po znaku przestankowym, nigdy przed.
Klawisza Enter używa się tylko wtedy, gdy kończy się akapit. Program sam‚zawija tekst“ tak, aby zmieścił się w ustalonej szerokości strony.
Do przejścia do następnego wiersza przed końcem akapitu używa się tzw. miękkiego Entera, czyli kombinacji klawiszy Shift+Enter. Jeśli wyrazy oddzielone spacjami powinny zawsze znajdować się w jednej linii, stosuje się tzw. twardą spację, czyli kombinacjęklawiszy Ctrl+Shift+Spacja.
Edycja/Wytnij œ usuwanie (do schowka) zaznaczonego bloku tekstu.
Edycja/Kopiuj œ kopiowanie (do schowka) zaznaczonego bloku tekstu.
Edycja/Wklej œ wklejanie bloku tekstu znajdującego się w schowku.
Wszystkie ustawienia z opcji Format działają bądź od momentu wprowadzenia, czyli od miejsca, gdzie aktualnie znajduje się kursor, bądź na zaznaczonym uprzednio fragmencie tekstu.
Format/Czcionka:
• w polu Czcionka wybiera się czcionkę tekstu;
• w polu Styl czcionki wybiera się, czy tekst ma być normalny, pogrubiony, pochylony itp.;
• w polu Rozmiar wybiera się rozmiar, np. 10, 12, 15;
• w polu Podkreślenie wybiera się rodzaj podkreślenia;
• w polu Kolor wybiera się kolor tekstu;
• w polu Efekty wybiera się inne efekty, np. indeks górny czy dolny.
Format/Akapit (ustawienia tej opcji działają na bieżący akapit bądź zaznaczony blok tekstu):
• w polu Wyrównanie wybiera się wyrównanie akapitu np. do lewej, do prawej itp.;
• w polu Wcięcia ustala się odległość akapitu od lewego lub prawego marginesu strony;
• w polu Specjalne wybiera się inne ustawienia akapitu, np. wcięcie pierwszego wiersza;
• w polu Odstępy ustala się odstępy między wierszami na np. pojedyncze, podwójne.
Format/Tabulatory:
• w polu Położenie tabulatorów wprowadza się wartości w [cm];
• w polu Wyrównanie ustala się, czy tekst ma być wyrównywany do lewej strony tabulatora, do prawej, wycentrowany względem tabulatora itp.;
• w polu Znaki wiodące ustala się znaki wiodące dla tabulatora.
Wstaw/Symbol - wprowadzanie do tekstu tzw. symboli tj. znaków niedostępnych bezpośrednio z klawiatury.
Format/Wypunktowanie i numerowanie - wyliczanie i numerowanie akapitów tekstu.
Widok/Nagłówek i stopka - formatowanie nagłówków i stopek.
Plik/Ustawienia strony - ustawienia wielkości marginesów, orientacji strony itp.
Plik/Podgląd wydruku - podgląd, jak będzie wyglądał bieżący dokument po wydrukowaniu.
Edycja/Znajdź - odnajdywanie słowa/zwrotu w tekście.
Edycja/Zamień - zastępowanie słowa/zwrotu innym.
Narzędzia/Pisownia - sprawdzanie poprawności pisowni.
Narzędzia/Język/Dzielenie wyrazów - dzielenie wyrazów przy przechodzeniu do następnego wiersza, zgodnie z zasadami gramatyki ustawionego języka.
Wstaw/Znak podziału i dalej Podział strony - wstawianie następnej strony dokumentu przed zapełnieniem bieżącej.
Style tekstu
Dzięki zastosowaniu stylów tekstu można w łatwy sposób zdefiniować formaty przypisywane do poszczególnych akapitów. Można korzystać z gotowych stylów tekstu wbudowanych w programie lub tworzyć własne.
Format/Styl - korzystanie z gotowych stylów teksu lub tworzenie własnych.
Wstaw/Indeks i spisy - tworzenie spisu treści (tekst musi być sformatowany przy użyciu stylów).

4. Do czego służy narzędzie „Tezaurus” w programie Microsoft Word?
Tezaurus – umożliwia zamianę danego wyrazu na jego synonimów. Program proponuje czasem Lilka różnych wyrazów. Należy jednak zamieniać słowa świadomie. Komputer podpowiada automatycznie, co nie zawsze musi być poprawnie.

5. Do czego służy narzędzie Microsoft Equation?
Program Microsoft Word pozwala na wstawianie do dokumentu dowolnych wyrażeń matematycznych, chemicznych, fizycznych itp. Służy do tego edytor równań Microsoft Equation, który uruchamiany jest z opcji menu Wstaw/Obiekt/ Microsoft Equation. Po wykonaniu powyższych czynności otwierane jest okno edytora równań zawierające dodatkowy pasek narzędzi, na którym znajdują się wszystkie symbole i operatory matematyczne, umożliwiające budowanie równań. Równanie jest obiektem edytora tekstu Word 2000, posiada takie same cechy jak obiekt clipart (rysunek).

6. Co to jest alinea?
Tak nazywano wtedy kolejne akapity. Zaczynały się one bez wcięcia i bez wyróżnienia pierwszej litery.

7. W jaki sposób tworzymy znaki diakrytyczne?
Znaki diakrytyczne są to litery tworzone za pomocą znaków diakrytycznych tj. ą, c, ę, ł, ń, ó, ś, ż, ź. Czyli tworzymy je używając na klawiaturze klawisza Alt.

8. Co rozumiesz pod pojęciem środków technologii informacyjnej?
Są to komputery, ich urządzenia peryferyjne oraz sieci komputerowych np. komputer, urządzenia wejścia: klawiatura, skaner, mikrofon, urządzenia wyjścia: monitor, drukarka, głośnik, przechowywanie informacji: dysk twardy, dyskietki, płyty Cd, przetwarzanie obrazu: skaner, kamera, aparat cyfrowy.

9. Scharakteryzuj pamięć RAM.
Pamięć RAM (ang. Random Access Memory) - jest to podstawowy rodzaj pamięci cyfrowej zwany też pamięcią użytkownika lub pamięcią o dostępie swobodnym. Choć nazwa sugeruje, że oznacza to każdą pamięć o bezpośrednim dostępie do dowolnej komórki pamięci (w przeciwieństwie do pamięci o dostępie sekwencyjnym, np. rejestrów przesuwających), to nazwa ta ze względów historycznych oznacza tylko te rodzaje pamięci o bezpośrednim dostępie, które mogą być też zapisywane przez procesor, a wyklucza pamięci ROM (tylko do odczytu), pomimo iż w ich przypadku również występuje swobodny dostęp do zawartości.
W pamięci RAM przechowywane są aktualnie wykonywane programy i dane dla tych programów oraz wyniki ich pracy. Zawartość większości pamięci RAM jest tracona w momencie zaniku napięcia zasilania, dlatego wyniki pracy programów muszą być zapisane na jakimś nośniku danych.
Pamięć RAM jest stosowana głównie jako pamięć operacyjna komputera, jako pamięć niektórych komponentów (procesorów specjalizowanych) komputera (np. kart graficznych, dźwiękowych, itp.), jako pamięć danych sterowników mikroprocesorowych.
Technologie pamięci RAM - współczesna pamięć RAM jest realizowana sprzętowo w postaci układów scalonych występujących w różnych technologiach lub jako fragmenty bardziej złożonych scalonych układów cyfrowych oraz w postaci różnych modułów, znajdujących głównie zastosowanie w komputerach. Wyróżnia się pamięci trwałe i ulotne.

10. Jakie elementy mieszczą się na płycie głównej komputera?
Płyta główna (ang. motherboard, mainboard) – najważniejsza płyta drukowana urządzenia elektronicznego, na której montuje się najważniejsze elementy urządzenia, umożliwiająca komunikację wszystkim pozostałym komponentom i modułom.
W komputerze na płycie głównej znajdują się procesor/y, pamięć operacyjna lub gniazda do zainstalowania tych urządzeń oraz gniazda do zainstalowania dodatkowych płyt zwanych kartami rozszerzającymi (np. PCI), urządzeń składujących (dyski twarde, napędy optyczne itp.) i zasilacza. W niektórych konstrukcjach także innych urządzeń zewnętrznych (port szeregowy, port równoległy, USB, złącze klawiatury, złącze myszy).

11. Omów budowę funkcji.
Wielokrotnie wykonywać ten sam zestaw instrukcji bez konieczności każdorazowego Funkcje są to wydzielone bloki kodu przeznaczone do wykonywania konkretnych zadań, które tworzy się przy użyciu słowa kluczowego function. Dzięki temu można wydzielić bloki funkcjonalne kodu (co zwiększa jego przejrzystość i ułatwia programowanie) oraz umieszczania ich w kodzie skryptu.
Przy nazywaniu funkcji obowiązują podobne zasady jak przy zmiennych. Nazwa może się składać z liter, cyfr oraz znaków podkreślenia, nie może się jednak zaczynać od cyfry. Aby wykonać instrukcje znajdujące się wewnątrz funkcji (pomiędzy znakami nawiasu klamrowego), należy ją wywołać. Wywołanie polega na umieszczeniu w skrypcie nazwy funkcji wraz z występującym po niej nawiasem okrągłym.
Funkcja arkusza kalkulacyjnego składa się z wyrazu kluczowego, którym jest nazwa funkcji, np. SUMA, ŚREDNIA, oraz pewnej liczby argumentów ujętych w nawiasie i rozdzielonych operatorami (Calc i Excel akceptują do 30 argumentów).
Argumentami funkcji mogą być:
• komórka lub zakres komórek, np. SUMA(A1) lub SUMA(B1:B10)
• nazwany zakres, np. SUMA(produkcja)
• stała, np. PIERWIASTEK(81)
• inna funkcja, np. ŚREDNIA(SUMA(A1:A8);SUMA(B1:B8))
Z punktu widzenia liczby argumentów funkcja może być:
• zeroargumentowa (bezargumentowa), np. PI()
• jednoargumentowa, np. PIERWIASTEK(A10)
• wieloargumentowa, np. SUMA(A1:A10;B1:B10)

12. Omów zasady formatowania komórek w arkuszu.
Wiadomo, że każda komórka arkusza stanowi oddzielne pole, w którym można zmieniać, kasować i uaktualniać wprowadzone informacje. Operacje te wykonuje się w pasku formuły lub komórce. Formatowanie komórek polega na zmienianiu położenia danych względem krawędzi komórki (do lewej, do prawej, na środek), zmienianiu czcionki, jej rodzaj, atrybuty i rozmiar, kolor tekstu i tła. Standardowo liczby w komórkach arkusza są dosunięte do prawej krawędzi komórki, a teksty do lewej. Można jednak zmienić to ustawienie. Można także zmieniać format danych liczbowych wprowadzonych do komórek albo też ustalić nowy sposób formatowania danych w pustych komórkach – wówczas wpisywanie do nich informacje będą od razu formatowane tak, jak to zostanie ustalone, np. można ustalić, ile miejsc po przecinku ma być widocznych w liczbach.

13. Co to jest BIOS?
BIOS (akronim ang. Basic Input/Output System – podstawowy system wejścia-wyjścia) to zapisany w pamięci stałej, zestaw podstawowych procedur pośredniczących pomiędzy systemem operacyjnym a sprzętem. Jest to program zapisany w pamięci ROM (Read Only Memory – pamięć tylko do odczytu) płyty głównej oraz innych urządzeń takich jak karta graficzna.
Obecnie większość BIOS-ów zapisywana jest w pamięciach typu flash, co umożliwia ich późniejszą modyfikację.

14. Omów budowę arkusza kalkulacyjnego.
Dokument tworzony za pomocą arkusza kalkulacyjnego budową przypomina tabelę, w której znajdują się wiersze i kolumny. Wiersze opisane są kolejnymi liczbami naturalnymi, a kolumny literami alfabetu. Pojedyncze pole tabeli (powstające w miejscu przecięcia wiersza i kolumny) nazywamy komórką. Każda komórka arkusza ma jednoznaczne określony adres (literę kolumny i numer wiersza, np. A4, B67).

15. Wyjaśnij termin „punkt” (edytor tekstu).
Miara wielkości czcionki (niegdyś drukarskiej, dziś również komputerowej) równa około 0,35 mm. Oznacza to, że czcionka 10-punktowa ma w przybliżeniu 3,5 mm, zaś 12-punktowa około 4,2 mm. Miary punktu używany ze względów praktycznych i historycznych; łatwiej zapamiętać proste liczby całkowite (punkty) niż ułamki dziesiętne |(milimetry).

16. Na czym polega formatowanie tekstu?
Formatowanie tekstu – to m.in. ustalenie parametrów czcionek, ustawienie wcięć w tekście, odstępu między wierszami, ustalenie, czy tekst ma być wyrównany między marginesami (justowany), czy wyśrodkowany (centrowany) lub przysunięty do lewego albo prawego marginesu.

17. Omów zastosowanie arkusza kalkulacyjnego.
Arkusz kalkulacyjny – umożliwia tworzenie dokumentów w postaci tabel, w których umieszcza się dane i zleca programowi wykonanie skomplikowanych i żmudnych obliczeń, np. kalkulacje wydatków, kosztów, różne obliczenia finansowe. Dane i wyniki można prezentować w postaci wykresów. Dokument arkusza można zapisać na nośniku pamięci zewnętrznej (masowej) w postaci pliku oraz wydrukować. Arkusz wykorzystywany jest również do rozwiązywania zadań, m.in. z fizyki, matematyki, chemii, biologii. Wyniki pomiarów czy obserwacji można zapisać w tabeli, następnie wykonać na ich obliczenia i przedstawiać w postaci wykresu.

18. Przedstaw operatory matematyczne stosowane w Excelu.
Operatory:
• mnożenie (*)
• dzielenie (/)
• potęgowanie (^)
• dodawanie (+)
• odejmowanie (-)

19. Scharakteryzuj adresowanie bezwzględne komórek w arkuszu.
Podanie w formule (funkcji) adresu komórki tak, by arkusz nie zapamiętał jaj położenia względem innych komórek. Pozwala to na podanie w formacie adresu jednej, komórki, np. zawierającej wartość liczbową wspólną dla wszystkich tworzonych w arkuszu formuł. Musimy jednak pamiętać, by podczas edycji arkusza nie zmienić położenia takiej komórki. Gdyby taka zmiana nastąpiła, wszystkie wstawione funkcje zawierające komórkę z adresem bezwzględnym trzeba przeformułować.

20. Omów zasady tworzenia wykresów.
Przed przystąpieniem do sporządzania wykresu zaznaczamy dane, które chcemy przedstawić graficznie. Zaznaczamy również nagłówki kolumn i wierszy, które stanowić będą opis danych i legendę. Można zaznaczyć obszary rozłączne (z przytrzymanym klawiszem <CTRL>) lub ukryć dane z wybranych poziomów (kolumn). Dzięki domyślnemu ustawieniu prezentowania tylko widocznych danych, efekt końcowy będzie taki sam w obu przypadkach. Tę własność można zmienić dla już sporządzonego i aktywnego wykresu za pomocą opcji Narzędzia/Opcje.../Wykres/Uwzględnij tylko widoczne komórki. Jeśli chcemy utworzyć wykres na bieżącym arkuszu, korzystamy z opcji Wstaw/Wykres/Na bieżącym arkuszu lub narzędzia Kreatora Wykresów znajdującego się na pasku narzędzi. Po zmianie kursora rysujemy prostokątny obszar wykresu.

21. W jaki sposób zmienić najszybciej kolejność slajdów?
Aby zmienić kolejność slajdów należy w widoku Sortowanie slajdów przeciągnąć wybrany slajd w nowe miejsce. Kolejność slajdów można też zmienić w widoku Konspekt - należy przeciągnąć ikonę slajdu w nowe miejsce.

22. Przedstaw zasadę działania drukarki atramentowej.
Drukarka atramentowa wykorzystuje do druku tusz, który dzielimy na dwie grupy: rozpuszczalnikowy i pigmentowy. Tusz rozpuszczalnikowy jest jednorodną cieczą z rozpuszczonymi barwnikami i może tworzyć bardzo małe krople, które są niezbędne do otrzymania wysokich rozdzielczości w wydrukach. Wadą jest podatność wydruków na czynniki zewnętrzne, jak: promienie UV (blaknięcie), woda, tarcie. Tusz pigmentowy zawiera w sobie cząstki stałe – pigmenty. Atutem tuszu pigmentowego jest duża odporność na czynniki zewnętrzne takie jak: woda, promienie UV, tarcie. Wady takiego tuszu to: stosunkowo duża wielkość kropli, utrudnione mieszanie się między sobą. Każdy z podanych tuszy ma dobre i złe strony. Najczęściej w drukarkach atramentowych stosuje się naraz oba typy tuszu. Najczęściej spotykane są drukarki atramentowe z tuszem w postaci ciekłej. Są jednak też tusze stałe (solid ink), bazujące na żywicach rozpuszczanych termicznie w drukarce przed wydrukiem, stosowane w tzw. drukarkach stałoatramentowych.
Mechanizm drukujący, czyli głowica drukująca
Mechanizmem drukującym w drukarce atramentowej jest układ silniczków z elementami przenoszącymi napęd, oraz jedna lub więcej głowic, które przesuwają się prostoliniowo w poprzek nad materiałem podawanym i przesuwanym przez drukarkę. Istnieją dwa główne typy głowic różniące się sposobem wystrzeliwania kropel. Pierwszy – termiczny – bardziej popularny, wykorzystuje zjawisko rozszerzania się cieczy podczas znacznej zmiany temperatury. Drugi – piezoelektryczny – wykorzystujący właściwości drgania kryształów, podczas podania właściwej dawki energii elektrycznej.
Termiczny typ głowicy drukarki atramentowej
W głowicy termicznej nad każdą dyszą znajduje się komora, w której są ulokowane równolegle dwa elementy grzewcze, które potocznie są zwane "grzałkami", to właśnie one pod impulsem elektrycznym, nagrzewają tusz czyli ciecz ulokowaną między grzałkami, która zmienia swą objętość pod wpływem temperatury, powodując wydobycie się przez otwór, a powstałe ciśnienie, zasysa nową dawkę atramentu. Tak proces powtarza się kilkadziesiąt razy na sekundę, i liczony jest w Hz (hercach). W głowicy jest ulokowanych od kilkudziesięciu do kilkuset komór z otworami, a każda z tych mikrodysz jest sterowana niezależnie od pozostałych poprzez elektronikę drukarki.
Piezoelektryczny typ głowicy drukarki atramentowej
Jest podobnej budowy jak głowica termiczna, tylko zamiast elementów grzewczych wykorzystuje się zjawisko drgania kryształów, które mechanicznie wypychają krople atramentu poprzez dyszę z komory.
Oba rozwiązania mają swoje plusy i minusy. Układ termiczny jest znacznie szybszy ponieważ pojedyncza dysza potrafi zrobić więcej taktów podczas sekundy, czyli potrafi więcej wyrzucić kropli tuszu podczas jednostki czasu niż piezoelektryczna. Ponadto termiczny jest tańszy w produkcji i wymaga mniej precyzji podczas produkowania, a także jest zgodny z produkcją wykorzystujący ten sam układ systemów co do produkcji jednostek logicznych, więc najczęściej w drukarkach z typem termicznym, głowice są wymienne, a w niektórych modelach integrowane razem z nabojem tuszu i zamieniane podczas wymiany naboju, co świadczy o uniwersalności tego zastosowania. Ponadto w głowicy termicznej jest najczęściej o wiele więcej dysz, niż w piezoelektrycznej, co powoduje, że urządzenie drukujące jest jeszcze szybsze. Ale termiczny typ ma też znaczne wady. Po pierwsze, głowice termiczne szybko się potrafią zużyć, ponieważ układy podgrzewające w komorze przestają należycie pracować po jakimś czasie. W głowicy termicznej jest ciężej kontrolować wyrzucenie kropli we właściwym miejscu i jest ono wprost zależne od stanu elementu grzewczego w komorze, więc termiczny typ jest mniej precyzyjny i faktycznie potrzebuje mniejszej kropli atramentu aby różnica niewłaściwego ulokowania kropli na nośniku była mniej widoczna. Zaś typ piezoelektryczny głowicy ma znacznie lepsze osiągi podczas dawkowania i prawidłowego ulokowania kropli atramentu aniżeli typ termiczny. Piezoelektryczne głowice znacznie lepiej radzą z przejściami tonalnymi, mają długą żywotność pracy, która eliminuje praktycznie zamianę głowicy co jakiś czas. Czyli piezoelektryczne drukarki mają lepszy stosunek jakości do szybkości i mają wielu zwolenników wśród zaawansowanych i osób profesjonalnie się tym zajmujących aniżeli drukarki termiczne. Chociaż już teraz precyzyjność obu układów zwiększyła się do takich granic, że spostrzec różnice jest coraz ciężej.

23. W jakim celu stosujemy notatki dla prelegenta? (PowerPoint)
Zbyt duża ilość tekstu powoduje, że slajd stanie się nieczytelny i uwaga odbiorców rozprasza się. Rozwiązaniem tego dylematu są notatki prelegenta, które można wpisywać w okienku notatek dla każdego slajdu. Notatki prelegenta umożliwiają umieszczenie nadmiarowej zawartości poza wyświetlaną na ekranie prezentacją przy jednoczesnym śledzeniu wszystkich informacji potrzebnych podczas pokazu.

24. Na czym polega łamanie wiersza?
Wstawienie wewnątrz wiersza znaku akapitu (klawiszem Enter). Powoduje to, że zdanie do tej pory stanowiące całość, znajduje się w dwóch akapitach, których możemy nadać różne parametry formatowania tekstu.

25. Jakie elementy można umieścić w nagłówku i stopce?
Do nagłówków i stopek można wstawiać tekst lub grafikę, na przykład numery stron, datę, logo firmy, tytuł dokumentu, nazwę pliku lub nazwisko autora, które to elementy zwykle są drukowane u góry lub u dołu każdej strony dokumentu.

26. Do czego służy dysk twardy?
Dyski twarde są podstawowym sposobem przechowywania danych, do których potrzebujemy mieć szybki dostęp. Wśród wymogów im stawianych są m.in. szybkość, (krpm - tysięcy obrotów na sekundę), transfer (mbit/s) czy też cicha praca. Ważne też, aby dyski były jak najdłużej sprawne. Odpowiednie dodatkowe chłodzenie dysku może przedłużyć jego żywotność.

27. Jaka jest różnica miedzy adresowaniem względnym i bezwzględnym komórek?
Adresowanie względne - najczęściej występujący sposób adresowania komórek w arkuszu kalkulacyjnym. Adres względny komórki zależy od jej położenia w arkuszu, np. komórka znajdująca się na przecięciu kolumny D i dziesiątego wiersza posiada adres D10. Adresowanie względne umożliwia automatyczną zamianę adresów w formule przy jej kopiowaniu, dzięki możliwości zmiany wskaźników wierszy lub kolumn.
Adresowanie bezwzględne - ten sposób adresowania komórek jest stosowany w celu odwoływania się w formule do tego samego miejsca w arkuszu, bez względu na aktualne położenie kopii formuły. Adresowanie bezwzględne blokuje automatyczną zmianę adresów w formule przy jej kopiowaniu. Wskaźnik kolumny i wiersza komórki jest niezmienny. Przykładem adresowania bezwzględnego jest adres $D. O tym, że adres lub jego część nie zmieni się podczas kopiowania ustalamy wprowadzeniem znaku dolara przed oznaczeniem kolumny lub wiersza

28. Co to jest formuła?
Formuła jest wyrażeniem XPath składającym się z wartości, pól lub grup, funkcji i operatorów użytych do obliczenia i wyświetlenia innych wartości.

29. Scharakteryzuj program PowerPoint.
Służy on do wykonywania prezentacji multimedialnych. Obsługa programu jest prosta, a pracę ułatwiają wyświetlane przez program podpowiedzi. Program Power Point oferuje bogaty zestaw szablonów gotowych do wykorzystania we własnych pracach. Szablony pozwalają na utworzenie prezentacji z wybranym motywem graficznym.
Aby dostosować całą prezentację wystarczy zmienić zawartość jej pól tekstowych i innych elementów składowych. Szeroki zestaw wzorców umożliwia znalezienie optymalnego podkładu do własnych celów. Szablony projektów zawierają profesjonalnie przygotowane kolory, rysunki i inne elementy graficzne używane w prezentacjach. Szablony treści zawierają natomiast zarówno projekty, jak i treść. Schemat kolorów prezentacji to zestaw kilku odpowiednio dobranych kolorów używanych w tekście prezentacji oraz obramowaniach, wypełnieniach, tłach i innych elementach slajdu

30. Przedstaw zasadę działania drukarki laserowej.
Drukarka laserowa drukuje poprzez umieszczanie na papierze cząstek tonera. Zasada działania drukarek laserowych jest bardzo podobna do działania kserokopiarek i składa się z kilku etapów:
Przygotowanie wałka - wałek pokryty materiałem światłoczułym np. selenem, OPC (organic photoconducting cartridge) lub krzemem jest elektryzowany,
Naświetlanie - wałek naświetlany światłem lasera lub linijki diodowej. Przez to miejsca naświetlone tracą swój ładunek elektryczny. Wyróżnia się dwa typy drukarek
w drukarkach typu write-black miejsca naświetlone odpowiadają punktom, które mają być zadrukowane, technika ta zapewnia uzyskanie głębszej czerni
W drukarkach write-white miejsca naświetlone odpowiadają punktom, które mają pozostać niezadrukowane, technika ta zapewnia dokładniejszy druk detali
Wywołanie - w miejscach naświetlonych/nienaświetlonych toner "przeskakuje" z wałka wywoływaczki (z ang. developer) na wałek światłoczuły,
Przenoszenie - toner z wałka poprzez dotyk przenosi się na papier, proces ten jest wspomagany zazwyczaj przez elektryzowanie ładunkiem przeciwnego znaku elektrody umieszczonej pod papierem.
Utrwalanie - karta papieru przechodzi między rozgrzanymi wałkami gdzie rozgrzany toner zlepia się i jest wprasowywany w kartkę.
Czyszczenie - wałek światłoczuły jest rozelektryzowany i czyszczony z toneru, który nie przeszedł na papier.

31. Wymień wady i zalety stosowania kreatora w programie Microsoft PowerPoint.
PowerPoint, jak większość tego rodzaju programów, daje możliwość tworzenia szablonów slajdów (np. slajd tytułowy, slajd typu tabela, slajd tekst i wykres, etc.). Możliwy jest także wybór wzorca slajdów lub jego samodzielne utworzenie, co pozwala na jednolity wygląd wszystkich slajdów. Slajdy mogą być także całkowicie odmienne i nie wiązać się ze sobą wyglądem, jednak taka forma jest rzadko spotykana.
PowerPoint pozwala na korzystanie z obiektów z całego pakietu Microsoft Office, makr i skryptów pisanych w języku Visual Basic. Program ma jednak spore problemy z obsługą animacji wektorowych i niektórych formatów graficznych, takich jak animowane GIF-y i PNG z przezroczystością. Zdarza się też, że często błędnie interpretuje poprawnie skonstruowane pliki Windows Metafile, nie pochodzące z programów pakietu Microsoft Office.

32. Omów budowę funkcji.
Funkcje są to wstępnie zdefiniowane formuły wykonujące obliczenia z wykorzystaniem określonych wartości, zwanych argumentami, i w określonym porządku, zwanym strukturą. Funkcje mogą być używane do wykonywania prostych lub złożonych obliczeń. Na przykład funkcja ZAOKR powoduje zaokrąglenie liczby znajdującej się w komórce A10.
Struktura funkcji:
Struktura. Struktura funkcji rozpoczyna się znakiem równości (=), po którym następują nazwa funkcji, nawias otwierający, argumenty funkcji oddzielone średnikami oraz nawias zamykający.
Nazwa funkcji. Aby wyświetlić listę dostępnych funkcji, kliknij komórkę i naciśnij klawisze SHIFT+F3.
Argumenty. Argumentami mogą być liczby, tekst, wartości logiczne, takie jak PRAWDA lub FAŁSZ, tablice, wartości błędów, takie jak #N/D!, lub odwołania do komórek. Każdy argument musi mieć wartość prawidłowego typu. Argumentami mogą także być stałe, formuły lub inne funkcje.

33. Podaj własności komórki w arkuszu kalkulacyjnym.
Każda komórka arkusza ma swój adres (literę kolumny i numer wiersza). Do komórki można wpisać liczbę, tekst, wzór (formuła). W niej można wykonywać obliczenia i sformatować. Do jednej komórki arkusza powinno się wprowadzić tylko jedną informację. Po komórkach poruszamy się tak, jak, po komórkach tabeli wstawionej do dokumentu tekstowego. Wskazanie kursorem myszy dowolnej komórki powoduje jej wyróżnienie (np. poprzez ciemniejsze obramowanie).

34. Do czego służą poszczególne widoki slajdów w programie Microsoft PowerPoint.
Widoki - prezentację można oglądać na różne sposoby. Do tego celu służą widoki. Aby wybrać odpowiedni widok należy:
Menu Widok
Wybrać odpowiedni widok:
• Slajd - pozwala na dodawanie tekstu, grafiki, obrazów, do poszczególnych slajdów
• Konspekt - pozwala na zmianę struktury prezentacji - zmianę kolejności slajdów, połączenie dwóch slajdów w jeden lub podział jeden slajdów dwa;
• Sortowanie slajdów - pozwala na obejrzenie całej prezentacji, dodanie lub usunięcie slajdu, zmianę kolejności slajdów, wybór rodzaju przejść między slajdami i czasu pokazywania slajdów;
• Strona notatek - pozwala na wpisanie uwag do każdego slajdu;
• Pokaz slajdów - umożliwia przeprowadzenie pokazu slajdów z komputera;
• Wzorzec - pozwala na dodanie takiego samego tekstu lub tej samej grafiki do wszystkich slajdów w prezentacji.

35. W jaki sposób zabezpieczamy dane w arkuszu?
Zmiana zabezpieczenia komórek arkusza przebiega dwustopniowo. Każda komórka arkusza ma swój status, który jest określany w menu Format polecenie Komórki zakładka Ochrona i może być włączony (opcja Zarygluj (Zablokuj) jest wtedy zaznaczona), bądź wyłączony. Dodatkowo można określić, czy chcemy aby w przyszłości zawartość komórki była ukryta czy nie. Sama zmiana statusu ochrony nie powoduje jednak rzeczywistego zabezpieczenia. Użytkownik musi dodatkowo włączyć ochronę globalną korzystając z menu Narzędzia polecenie Zabezpieczenie (Ochrona).
Standardowo po uruchomieniu arkusza komórki otrzymują automatycznie status Zaryglowany. W takim przypadku wybranie z menu Narzędzia polecenia Zabezpieczenie (Ochrona). powoduje zabezpieczenie wszystkich komórek w arkuszu bieżącym lub w całym skoroszycie w zależności od tego, którą z opcji wybierzemy – Zabezpiecz (Chroń) arkusz czy Zabezpiecz (Chroń) skoroszyt. Aby móc zmieniać zawartość zabezpieczonych komórek arkusza należy ponownie odbezpieczyć cały arkusz lub skoroszyt.

36. Do czego służy Tablet?
Tablet – urządzenie wskazujące służące przede wszystkim do rysowania elementów graficznych na komputerze, choć z powodzeniem może działać w zastępstwie myszy komputerowej.

37. Omów zasady obowiązujące podczas drukowania arkusza.
Strona do drukowania jest standardowo zaznaczona na ekranie (opcja Widok/Podgląd podziału stron). W arkuszu najczęściej granica strony zaznaczona jest linią przerywaną, narysowaną wzdłuż linii siatki. Można więc zorientować się, które kolumny i wiersze znajdą się na jednej stronie. Jeśli zmienimy szerokość lub wysokość kolumn, to linie określające stronę odpowiednio zmienią swoje położenie.
Przed wydrukiem tabeli warto wybrać Pogląd wydruku. Na poglądzie wydruku linie siatki nie zawsze s widoczne – często ta opcja jest standardowo wyłączona. Można ją włączyć wybierając Plik/Podgląd wydruku, przycisk Ustawienie strony, zakładkę Arkusz. Linie siatki nie powinny być widoczne na wydruku. Warto natomiast obramować komórki, gdy arkusz będzie już przygotowany do wydruku. Strona będzie wtedy czytelniejsza.

38. Na czym polega formatowanie dysku?
Formatowanie dysku jest procesem przygotowania dysku twardego, partycji lub innego nośnika danych do zapisu danych.
Formatowanie partycji jest utworzeniem systemu plików lub wykasowaniem znaczników plików (formatowanie szybkie). Formatowanie nie usuwa danych. Usuwa jedynie znaczniki danych, nie usuwając samych danych. Istnieje wiele narzędzi służących do przeprowadzania tej operacji.
Uszkodzony system operacyjny może zostać przywrócony do działania poprzez sformatowanie partycji na której się znajduje, i jego ponowne zainstalowanie oraz skonfigurowanie. Jest to dość drastyczna, ale często praktykowana metoda radzenia sobie z uszkodzeniami systemu oraz wirusami i innym złośliwym oprogramowaniem. Zaleca się utworzenie kopii zapasowej ważnych dokumentów.

39. Na czym polega justowanie tekstu?
Justowanie (inne nazwy to: justowanie tekstu, justowanie składu, wyjustowanie, wyrównywanie tekstu oraz potocznie, raczej niepoprawnie justyfikacja) - termin zecerski, przeniesiony także do DTP, oznaczający formowanie bloku tekstu poprzez wyrównanie położenia jego wierszy w celu nadania całości jednolitego, estetycznego wyglądu. Rozróżniamy:
Justowanie poziome - wyrównanie do lewego marginesu, do prawego, centralnie (w osi) lub wyrównanie jednocześnie do obu marginesów; na wyrównywanie tylko do jednego z marginesów mówi się potocznie skład w chorągiewkę
Justowanie pionowe - do początku łamu, do końca, jednocześnie do obu, centralnie lub do zadanej linii bazowej (czyli równo od siebie oddalonych równoległych linii o ustalonym położeniu); justowanie pionowe ma znaczenie w układzie wielołamowym
Potocznie tekstem justowanym, bądź wyjustowanym, nazywa się często skład wyrównany do obu marginesów jednocześnie.
Sposób justowania powinien być stosowany konsekwentnie w skali wszystkich akapitów danego tekstu. Odstępstwem mogą być wyróżnienia w postaci cytatów (np. linijki poezji w tekście prozą). W przypadku justowania tekstu jednocześnie do obu marginesów, pierwszy wiersz akapitu (tzw. wiersz akapitowy) może nadal posiadać wcięcie akapitowe, natomiast ostatni wiersz akapitu (tzw. wiersz końcowy) zazwyczaj jest justowany nadal tylko do jednego z marginesów.
Terminu justowanie nie należy mylić z terminem adiustacja.

40. Co to jest partycja dyskowa?
Część dysku twardego, która jest rozpoznawana przez system operacyjny i może być sformatowana,

41. Przedstaw sposoby adresowania komórek w arkuszu kalkulacyjnym.
W programie Microsoft Excel mamy do czynienia z trzema sposobami adresowania komórek: względnym, bezwzględnym i mieszanym. Sposób adresowania komórek związany jest bezpośrednio z kopiowaniem formuł z jednej komórki do innych. Przy kopiowaniu formuł zawierających zmienne w postaci adresów, brana jest pod uwagę zmiana położenia komórek źródłowych w stosunku do ich kopii. Jeżeli kopia w stosunku do źródła zmieniła swoje położenie o dwie kolumny i dwa wiersze, to adresy w komórkach skopiowanych zmieniły się według takiego samego klucza. Podczas kopiowania komórek, w których znajdują się odwołania (adresy) do innych komórek, domyślnie odwołania te zmieniają się. Jeżeli kopiujemy komórkę A1, w której znajduje się adres komórki B10 do komórki A2, to w komórce A2 będzie już adres B11.
Adresowanie względne - najczęściej występujący sposób adresowania komórek w arkuszu kalkulacyjnym. Adres względny komórki zależy od jej położenia w arkuszu, np. komórka znajdująca się na przecięciu kolumny D i dziesiątego wiersza posiada adres D10. Adresowanie względne umożliwia automatyczną zamianę adresów w formule przy jej kopiowaniu, dzięki możliwości zmiany wskaźników wierszy lub kolumn.
Adresowanie bezwzględne - ten sposób adresowania komórek jest stosowany w celu odwoływania się w formule do tego samego miejsca w arkuszu, bez względu na aktualne położenie kopii formuły. Adresowanie bezwzględne blokuje automatyczną zmianę adresów w formule przy jej kopiowaniu. Wskaźnik kolumny i wiersza komórki jest niezmienny. Przykładem adresowania bezwzględnego jest adres $D. O tym, że adres lub jego część nie zmieni się podczas kopiowania ustalamy wprowadzeniem znaku dolara przed oznaczeniem kolumny lub wiersza.
Adresowanie mieszane - adresowanie tego typu stosujemy wówczas, gdy chcemy, aby przy kopiowaniu formuły zmieniał się jedynie numer wiersza komórki, np. $Dl5 lub tylko wskaźnik kolumny, np. D.
Sposób adresowania komórek można łatwo zmieniać za pomocą klawisza <F4>. W tym celu, w danej komórce należy przejść do trybu edycji (np. przy pomocy klawisza <F2>), po czym ustawić kursor w formule w obrębie adresu komórki, który ma zostać zmieniony. Jeżeli zmieniany adres jest adresem względnym, to pierwsze naciśnięcie klawisza <F4> spowoduje jego zamianę na adres bezwzględny, następne na adres mieszany z unieruchomieniem wiersza, kolejne na adres mieszany z unieruchomieniem kolumny. Następne naciśnięcie klawisza <F4> przywróci adres względny itd.

42. Co oznacza termin „CV”?
Często w publikacjach na temat pisania Curriculum Vitae i listów motywacyjnych spotykamy się ze stwierdzeniem, że cv powinno być sprofilowanie pod kątem danego stanowiska ewentualnie ogłoszenia, na które odpowiadamy. Intuicyjnie też wiemy, że taki życiorys będzie skuteczniejszy jednak co dokładnie kryje się pod hasłem profilowanie.

43. Co zaliczamy do narzędzi technologii informacyjnej?
System operacyjny - jest to nadrzędny i niezbędny program kontrolujący pracę komputera. Umożliwia uruchomienie innych programów i nadzoruje ich działanie. Przykładowe systemy operacyjne: DOS, Windows, Linux, MacOS - służą do zarządzania i administrowania komputerem (sprzętem i programami oraz danymi).
Programy użytkowe - programy służące do wykonywania konkretnych zadań, takie jak edytory tekstu (edycja i skład tekstu) arkusze kalkulacyjne (analizy, obliczenia, wykresy, programy projektowe, edytory grafiki, dźwięków i filmów, prezentacje komputerowe, finansowo-księgowe, gry komputerowe itd. Przykładowe programy użytkowe: Notatnik, Word, Excel, PowerPoint, Access, Photoeditor - służą do wykonywania konkretnych zadań.
Programy narzędziowe - programy wykonujące zadanie związane z optymalizacją czy analizą działania systemu operacyjnego lub danego urządzenia. Programy te zwykle wbudowane są w system operacyjny. Przykładowe programy narzędziowe: DEFRAG, SCANDISK, Edytor Rejestru- służą do wykonywania zadań związanych z optymalizacją i diagnostyką systemu operacyjnego lub urządzenia
Języki oprogramowania - grupa programów służących do tworzenia innych programów. Najbardziej znane to: Pascal, Basic, C, Java. Każdy język to zbiór określonych reguł, za pomocą których programista tworzy tzw. Kod źródłowy programu. Przykładowe języki programowania: Pascal, C/C++, Java, Java-Srcipt, HTML, PHP, Visual Basic - służą do tworzenia innych programów. Za pomocą nich programista tworzy tzw. "kod źródłowy" programu.

44. Jaka jest rola procesora?
PROCESOR - Jest to układ scalony, którego działanie polega na wykonywaniu instrukcji programów.
"Jego rolę" przyrównać można do roli mózgu.
Procesor nadzoruje i synchronizuje pracę wszystkich urządzeń w komputerze.

45. Scharakteryzuj mechanizm OLE.
OLE(ang. Object Linking and Embedding) –to zestaw instrukcji umożliwiający przenoszenie obiektów pomiędzy aplikacjami z jednoczesnym zachowaniem połączenia pomiędzy obiektami a ich aplikacjami macierzystymi.. Nie wszystkie aplikacje w pełni korzystają z mechanizmów OLE. Nazwa OLE nie jest jednoznaczna; z czasem Microsoft nazywał w ten sposób różne technologie. Tak więc OLE może oznaczać kilka różnych technologii.