Historia miasta Łodzi
Początki Łodzi sięgają końca XIII wieku. Była to wówczas książęca wieś. Jej nazwa pojawiła się po raz pierwszy w 1332 roku, gdy książę łęczycki Władysław przekazał wieś Łodzia, usytuowaną przy trakcie piotrkowskim, biskupom Kujawskim. Łódź była wtedy nic nieznaczącą wsią liczącą 44 domy. W 1414 roku biskupi zdecydowali się podjąć próbę przekształcenia wsi w miasto. Udało się im osiągnąć ten cel w 15 lipca 1423 roku, gdy Król Polski Władysław Jagiełło nadał wsi prawa miejskie. Od tego momentu zaczyna się historia miasta Łodzi. Przez wiele lat miasteczko wiodło spokojny żywot oparty o handel, rolnictwo i rzemiosło. W XVI wieku miasto przeżywało swój rozkwit. Liczba mieszkańców wzrosła do tysiąca, miasteczko posiadało ratusz, kościół i szkołę. Kilku młodzieńców łódzkich podjęło studia na Akademii Krakowskiej. I zapowiadało się, że burzliwy rozwój miasta będzie toczył się dalej. Niestety został on zastopowany przez epidemie, pożary i najazd szwedzki. Pod koniec XVIII wieku Łódź znowu stała się nic nieznaczącą mieściną, w której mieszkało niespełna 200 osób. W 1793 roku Łódź znalazła się w zaborze pruskim. Mała liczba ludności spowodowała, że prusacy zdecydowali się zdegradować miasto do rangi wsi. Bardzo długo prowadzona biurokratyczna procedura została przerwana przez wkroczenie legionów Dąbrowskiego. Łódź zachowała prawa miejskie, a w XIX wieku zaczął się ponowny intensywny rozwój miasta. W 1820 roku licząca 700 mieszkańców mieścina została zaliczona do miast fabrycznych. Powstał plan „Nowego miasta” w którego centrum znajdował się ośmioboczny rynek, przez którego przechodziła ulica Piotrkowska. Ulica została poprowadzona śladem dawnego, średniowiecznego traktu. Uzyskała ona swoją nazwę w 1823 roku. Dzisiaj jest to najsłynniejszą ulica Łodzi o długości 4,1 km.
W tym okresie rozpoczął się przemysłowy rozwój miasta, który zawdzięczamy Rajmundowi Rembielińskiemu i Stanisławowi Staszicowi. To właśnie oni wykryli, że nasze miasto posiada doskonałe warunki do rozwoju przemysłu włókienniczego. Powstało prawo, że każdy człowiek, który potrafi tkać i udowodni to przed burmistrzem miasta Łodzi dostanie w wieczystą dzierżawę działkę 20 morgową, oraz drewno na budowę domu. Istniały też inne prawa między innymi takie, że tkacze byli zwolnieni z płacenia podatków przez 6 lat. Te i wiele innych czynników przyczyniło się do napływu osadników z Saksonii, Czech, Niemiec, Wielkopolski, Śląska. Rozwój miasta został chwilowo zwolniony przez powstanie styczniowe w 1830 roku, ale później duże zapotrzebowanie na wyroby włókiennicze powoduje napływ kolejnych osadników. Bardzo ważną rolę w rozwoju Łodzi miał Ludwik Geyer, który w 1839 roku jako pierwszy w Królestwie Polskim użyła maszyny parowej o mocy 60 km. W 1854 roku do Łodzi przybywa Karol Scheibler, który wybudował swój wielki, nowoczesny zakład. Było to dosłowne miasto w mieście. Posiadało, szkoły, sklepy, szpitale, a nawet Straż Pożarną i kolej. Nowoczesność, nie podobała się jednak wszystkim w 1861 roku doszło do buntu tkaczy łódzkich, zakończonego niszczeniem maszyn. Łódź stała się jednym z największych ośrodków przemysłu lekkiego, nie tylko w Imperium Rosyjskim, ale również w skali całego kontynentu. Wzrost ludności miasta był również imponujący na początku XIX wieku od 1000 mieszkańców do 300 000 na początku XX wieku i ponad 500 000 przed rozpoczęciem I wojny światowej. Pod koniec XIX wieku Łódź zaczęła tracić charakter prowincjonalny i przestała być jedynie wielką osadą fabryczną. Powoli przekształcała się w miasto wielkoprzemysłowe. Rozwój naszego miasta wiązał się z powstawaniem wielkich rodzin fabrykanckich : Poznańskich, Grohmanów, Heinzlów, Kunitzerów i Kohnów. W centrum miasta powstawało wiele teatrów, banków, hoteli i świątyń różnych wyznań, bo Łódź była miastem, gdzie mieszały się różne religie, kultury, języki, zwyczaje. W obrębie miasta mieszkali Polacy, Żydzi, Niemcy, Rosjanie. Straszne spustoszenie przyniosła Łodzi I wojna światowa. Cofający się Rosjanie kradli maszyny, a Prusacy celowo niszczyli fabryki, upatrując w nich
II Wojna Światowa przekreśliła międzywojenny dorobek władz miasta. Niemcy zaczęli systematycznie usuwać ślady polskości w mieście; usunięto pomniki, pozamykano szkoły, ograbiono muzea. 200 000 ludności żydowskiej została zamknięta w getcie. W pamięci łodzian szczególnie został fakt spalenia żywcem 1500 więźniów getta. Miasto nie zostało jednak bardzo zniszczone przez wojnę, doprowadziło to do tego, że do Łodzi przybywali mieszkańcy innych, bardziej zniszczonych miast. Po wojnie wytyczono plany nowych osiedli, zrealizowano plan połączenia rurociągiem miasta z Pilicą. Bardzo rozwinęła się łódzka kultura. Powstało ŁCF i wyższa szkoła filmowa. Powstało wiele nowych muzeów, teatrów i galerii. Łódź została ponownie odbudowana, a liczba mieszkańców wzrosła do prawie 1000 000 mieszkańców. Od 1999 roku Łódź jest stolicą nowego, dużego województwa.konkurencje dla swoich firm. Gdy w 1918 roku Polska odzyskała niepodległość, władze podjęły plan szybkiej odbudowy przemysłu. Plan został zrealizowany w przeciągu 25 lat. W 1919 roku Łódź jako pierwsze miasto w Polsce wprowadziło obowiązkową naukę szkolną.