Narkotyki

Uwaga: Tekst ma charakter informacyjny

Środki odurzające, naturalne lub syntetyczne substancje zmniejszające wrażliwość ośrodkowego układu nerwowego, hamujące jego reaktywność (depresja oddechowa, depresja ośrodkowa). Zależnie od wielkości dawki powodują uspokojenie, euforię, odurzenie lub sen narkotyczny.

Narkotyki stosuje się jako leki przeciwbólowe, uspokajające, nasenne oraz do narkoz (anestezji, narkotyki chirurgiczne). Ich używanie wiąże się jednakże z niebezpieczeństwem wywołania uzależnienia i przyzwyczajenia do ich zażywania (nałóg), czyli narkomanii, powodujących zmiany osobowości (osobowość - zaburzenia) i wyniszczenie organizmu.

Walka z nielegalną produkcją i handlem narkotykami wymagała współpracy międzynarodowej, czego efektem były następujące umowy: międzynarodowe konwencje opiumowe w Hadze 1912 i Genewie 1925, konwencja o ograniczeniu produkcji i uregulowaniu podziału środków odurzających z 1931, konwencja o zwalczaniu nielegalnego handlu środkami odurzającymi z 1936.

W 1961 podpisano z inicjatywy ONZ jednolitą konwencję o środkach odurzających, a w 1972 przyjęto poprawkę w celu zwiększenia kontroli. W 1971 przyjęto w Genewie konwencję o środkach psychotropowych. Przy ONZ istnieje od 1971 Fundusz Narodów Zjednoczonych dla Kontroli Nadużywania Narkotyków.

Narkomanią można się zajmować z punktu widzenia psychologii, można ją rozpatrywać w kontekście różnych przejawów obyczajowości kulturowej, można ją wreszcie spostrzegać jako zjawisko społeczne. Tego typu spojrzenia przeplatały się w historii narkomanii, raz uwydatniając bardziej chorobę, innym razem – znaczenie obyczajowe czy charakter dewiacji. Pierwsza fala narkomanii młodzieżowej w Polsce wystąpiła pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku i była powiązana z ruchami kontestacyjnymi. Kolejna, kilkanaście lat później, była wynikiem poszukiwania zamienników i eksperymentowania z różnymi środkami psychoaktywnymi. Stopniowo zmieniał się stereotyp narkomana: od człowieka słabego i chorego do uwikłanego w działania o charakterze przestępczym. Dopiero w XX wieku mamy do czynienia z ograniczeniem dostępności do środków narkotycznych i próbami poddania ich kontroli państwowej. W Polsce obowiązuje ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii, której wykonanie wchodzi w zakres różnych organów, w tym również szkół.

Współcześnie środki psychoaktywne zażywane są w celach dopingujących, aby poprawić sprawność psychofizyczną, zwiększyć osiągnięcia. Tą drogą uzyskuje się pozorne efekty, podobnie jak w sporcie przez zażywanie środków dopingujących. Również zażywanie środków psychoaktywnych w celach „rekreacyjnych” prowadzi do nieoczekiwanych konsekwencji. W odczuciu społecznym zachowanie narkomana jest nieprzewidywalne i zagrażające społeczeństwu. Pociąga to za sobą nawoływanie do zwalczania tego zjawiska. Jednak narkoman spostrzegany jest jako osoba chora, wymagająca skutecznego leczenia. Z pozoru obydwa stanowiska pozostają w sprzeczności. Od początku lat osiemdziesiątych XX wieku, gdy okazało się, że zjawisko narkomanii ma poważne rozmiary i dynamikę, uznane zostało za jeden z najpoważniejszych problemów społecznych. Przygotowano programy zapobiegania i zwalczania narkomanii, powstało także społeczne Towarzystwo Zapobiegania Narkomanii.

Wieloczynnikowe uwarunkowania narkomanii

Na uzależnienie składają się trzy powiązane ze sobą elementy: człowiek, środowisko i narkotyk. Najważniejsza rola przypada człowiekowi. Psychologiczne motywy uzależnienia wiążą zażywanie środka i przynależność do subkultury z zaspokajaniem podstawowych potrzeb psychicznych narkomana, takich jak potrzeby autonomii i tożsamości. „Ucieczka w narkotyk” jest sposobem zredukowania nieprzyjemnych emocji i dyskomfortu psychicznego, wynikających z negatywnej oceny siebie i świata oraz stworzenia nowego obrazu siebie i lepszej wizji rzeczywistości.
Można wyróżnić kilka stref geograficzno-kulturowych związanych z zażywaniem narkotyków, takich jak obszar pochodnych makowca dla ludności krajów dalekiego Wschodu oraz obszar liści koki – dla ludności południowoamerykańskiej. Do wzrostu podaży środków psychoaktywnych przyczynił się postęp związany z produkcją środków syntetycznych. Z kolei eksperymenty z substancjami halucynogennymi spowodowały znaczny wzrost zainteresowania ich działaniem. Od lat sześćdziesiątych XX wieku narkomania stała się zjawiskiem społecznym, które odznaczało się swoistą subkulturą, symboliką, okolicznościami związanymi z zażywaniem środka psychoaktywnego oraz uwikłaniem w różne formy dewiacji.

Od eksperymentowania do uzależnienia

Działanie narkotyków można rozpatrywać w kategoriach następstw krótkoterminowych i długoterminowych oraz następstw fizycznych, psychicznych i społecznych. W odniesieniu do działań długoterminowych wyróżnia się trzy rodzaje uzależnień: fizycznie, psychiczne oraz społeczne.

Uzależnienie fizyczne: potrzeba systematycznego zażywania środka psychoaktywnego, powodująca wytworzenie się sztucznej potrzeby biologicznej, która domaga się bezwzględnego zaspokojenia.
Uzależnienie psychiczne: jeśli ktoś za pomocą narkotyku pozbył się towarzyszącego mu lęku, poczucia odrzucenia lub bezwartościowości, to będzie dążyć do powtarzania tego do świadczenia. Powtarza je ze względu na ”pozytywne” efekty psychiczne, nie zaś w celu uniknięcia negatywnych objawów głodu narkotycznego, których mógł jeszcze nie odczuć. Z reguły zależność psychiczna poprzedza zależność fizyczną.

Uzależnienie społeczne: w znacznym odsetku przypadku jest to uzależnienie od grupy, wtórnie zaś od środka psychoaktywnego. Wytworzenie się zależności społecznej jest wiec następstwem specyficznych interakcji społecznych osób zażywających takie środki.

Profil osobowości młodego narkomana charakteryzuje 6 podstawowych objawów:
1) izolacja od rodziny, spędzanie większości czasu w swoim pokoju, unikanie wspólnych posiłków i innych kontaktów z rodziną, krewnymi;
2) nawiązywanie ukrywanych przed rodzicami kontaktów z innymi narkomanami lub z młodzieżą sprawiającą kłopoty wychowawcze;
3) częste wybuchy gniewu i wrogości przejawiane wobec rodziców, nauczycieli, zarówno w słowach jak i zachowaniu;
4) niemożność kierowania przez rodziców nastolatkiem, który żyje własnym życiem i nie dzieli się z nimi swoimi przeżyciami;
5) brak efektów w zmianie jego zachowania, przyrzeka poprawę, lecz jej nie dotrzymuje;
6) dominuje obniżony nastrój, nasila się lęk i niepokój, pojawiają się myśli i zamiary samobójcze.

W chemicznej pułapce

Środki psychoaktywne podzielono na trzy grupy. Pierwszą tworzą: opium i jego pochodne (z maku), kanabinole (substancje z konopi indyjskich) oraz benzodiazepiny i barbiturany. Ich wspólną cechą jest to, że zmniejszają lękliwość i napięcie, poprawiają nastrój, dają uspokojenie, relaks, senność. Zarazem środki te zakłócają koordynacje ruchową i zmieniają świadomość. Do grupy drugiej włączono roki działające pobudzająco na ośrodkowy układ nerwowy. Należą tu związki występujące w krzewie kokainowym – kokaina- oraz amfetamina i kofeina. Wymienione środki pobudzają aktywność, przedłużają okresy czuwania, przyspieszają procesy myślenia i mowę, zmniejszają apetyt. Równocześnie powodują wzrost niepokoju i aktywności ruchowej, rozdrażnienie i agresywność. Trzecią grupą tworzą środki o właściwościach halucynogennych, np. LSD. Do tej grupy włączono także substancje lotne i kleje. Środki tej grupy wywołują zmiany w spostrzeganiu oraz zmianę odbioru rzeczywistości. Niedojrzałość emocjonalna, trudności osobiste i rodzinne tkwią u podłoża wszystkich środków psychoaktywnych, lecz znacznie częściej dotyczy to środków o właściwościach halucynogennych. Współcześnie wśród młodzieży popularne stały się narkotyki „zabawowe” (ecstasy, amfetamina), które pozwalają na wielogodzinne przebywanie w ruchu, działają pobudzająco, wzmagają koncentrację i zdolność spostrzegania.

Dla niektórych osób środki halucynogenne są pociągające ze względu na swe właściwości zmieniające rzeczywistość. O ile środki dwóch pierwszych grup zniekształcają odbiór otaczającej rzeczywistości, wprowadzając człowieka w stan uspokojenia lub wzmożonej aktywności, to środki halucynogenne oferują wizję zupełnie nowej rzeczywistości. Uzależnienie od środka psychoaktywnego przejawia się zmianą tolerancji. W celu uzyskania takiego samego efektu działania środka trzeba zażywać coraz większe dawki. Po przerwaniu przyjmowania lub zmniejszaniu ilości środka w organiźmie osoby uzależnionej pojawiają się różne dolegliwości, dochodzi do zmian oraz uszkodzeń narządów i układów.

Leczenie i zapobieganie

Nie ma przymusu leczenia, lecz natychmiastowej pomocy lekarskiej wymagają osoby znajdujące się – w wyniku zażywania środków psychoaktywnych – w stanach bezpośredniego zagrożenia życia lub kiedy stwarzają zagrożenie dla otoczenia. Leczenie narkomanii przebiega w trzech etapach: 1) detoksykacji – polegającej na uwolnieniu chorego od dolegliwości będących następstwem zażywania narkotyków, 2) terapii – stanowiącej podstawową formę leczenia i prowadzonej na oddziałach i w ośrodkach stacjonarnych oraz 3) readaptacji społecznej, prowadzonej w warunkach otwartych, o ma pomóc w powrocie do normalnych warunków życia. Powszechnie uważa się, że lepiej jest zapobiegać niż leczyć. Dotyczy to wszystkich chorób, ale szczególnie uzależnień. Najważniejsze zadanie spoczywa na zapewnianiu dzieciom i młodzieży warunków, w których zmiany rozwojowe pojawiałyby się w sposób naturalny. Dziecko lub nastolatek powinien zostać wyposażony w wiedzę i umiejętności pozwalając mu na podejmowanie samodzielnych i dojrzałych decyzji oraz dokonywania wyborów.

Amfetamina

Amfetaminy to cała grupa środków psychostymulujących pochodnych fenylopropylanu. Środki te, w odróżnieniu od kokainy powodują długotrwałe pobudzenie. W ciągu ostatnich stu lat były one wykorzystywane w różnorodny sposób: od zastosowań leczniczych w medycynie, poprzez stosowanie ich jako środki odchudzające przez osoby otyłe; były również powszechne wśród sportowców jako tzw. koks (doping) w sporcie; obecnie pozostają przede wszystkim środkami odurzającymi stosowanymi przez narkomanów. Metamfetamina pod względem chemicznym jest podobna do amfetaminy; różni się od niej tylko obecnością grupy N-metylowej. Jej pobudzające działanie na OUN jest znacznie silniejsze niż amfetaminy, a efekty euforyzujące są podobne do kokainy, ale utrzymują się dłużej.

ZASTOSOWANIE MEDYCZNE

Tylko w nielicznych krajach nadal jest stosowana w leczeniu zespołów hiperkinetycznych u dzieci i napadowej senności (narkolepsji). Inne odkryte i wykorzystane właściwości działania amfetaminy to działanie rozszerzające oskrzela i zmniejszające łaknienie.

DZIAŁANIE FIZJOLOGICZNE

silne pobudzenie psychomotoryczne , brak łaknienia ,rozszerzenie źrenic, przyspieszona akcja serca i szybki oddech, podwyższone ciśnienie krwi i zwiększone wydalanie moczu, jadłowstręt, suchość w ustach .
Długość działania: W zależności od spożytej dawki pobudzenie trwa 2-3 godziny, a nawet dłużej.

FORMY WYSTĘPOWANIA I SPOSOBY PRZYJMOWANIA

Amfetamina i metamfetamina stosowane są drogą pokarmową, dożylnie, palone, wdychane przez nos. Zależnie od drogi przyjęcia ich działanie wykazuje pewne różnice. Na przykład przy podaniu dożylnym lub paleniu w ciągu 5 -15 sekund występuje tzw. kop czyli krótkotrwały okres niezwykle intensywnej euforii. Podanie doustne i donosowe wywołuje euforię o słabszym nasileniu, tzw. high. Trwa ona 3 do 5 minut po przyjęciu przez śluzówki nosa, a ok. 20 minut po przyjęciu doustnym.
Zarówno amfetamina jak i metamfetamina występuje w sprzedaży ulicznej w postaci bezwonnego proszku o gorzko-cierpkim smaku, w kolorze od białego do ceglastego (w zależności od zanieczyszczeń oraz użytych w produkcji składników). Czysty chlorowodorek metamfetaminy nadający się do palenia (podobnie jak crack), występuje w postaci przezroczystych kryształów. W nielegalnej sprzedaży znajduje się również nieoczyszczona metamfetamina, produkowana nielegalnie w prymitywnych laboratoriach i jest to białożółty proszek o zapachu jaj.

WŁAŚCIWOŚCI UZALEŻNIAJĄCE

Uzależnienie psychiczne: zależność psychiczna jest podobna do tej, która jest spowodowana przez kokainę. Wywołuje ją atrakcyjny i euforyczny przebieg działania specyfiku, wzmacniany z kolei przez przykre dolegliwości związane z jego odstawieniem (złe samopoczucie, spowolnienie psychiczne, uczucie zmęczenia i apatii), które obserwuje się już po 12 godzinach od ostatniego zażycia amfetaminy.
Uzależnienie fizyczne: Symptomy zależności fizycznej są znikome lub wcale nie występują. Jedynie przedłużony czas snu po tzw. ciągu amfetaminowym, nawet do kilku dni, jest przez niektórych specjalistów klasyfikowany jako objaw uzależnienia fizycznego. Do najczęściej pojawiających się objawów abstynencyjnych można zaliczyć uczucie przygnębienia, zmęczenia i apatii, wewnętrzny niepokój, senność, bóle głowy, obniżenie napięcia mięśniowego, wzmożone łaknienie i myśli samobójcze. Objawy te rozwijają się dość wolno, gdyż metabolizm i wydalanie amfetaminy z ustroju przebiega powoli.

ZEWNĘTRZNE OZNAKI UŻYWANIA AMFETAMIN

nerwowość, drażliwość, rozszerzone źrenice w nikłym stopniu reagujące na światło, kłopoty ze snem, wahania nastroju od euforii do depresji, nadmierne poczucie pewności lub nieuzasadniony strach, znaczne ubytki wagi ciała (przy długotrwałym używaniu).

NIEBEZPIECZEŃSTWA

- anhedonia - utrata zdolności odczuwania przyjemności przy czynnościach i przeżyciach zwykle jej dostarczających
- psychoza amfetaminowa o charakterze majaczeniowo-urojeniowym (omamy słuchowe i urojenia prześladowcze) - długotrwałe stosowanie amfetaminy i metamfetaminy często prowadzi do stanów przypominających objawy schizofrenii.

Wywołana przez narkotyk głęboka i ostra depresja może prowadzić do myśli i prób samobójczych nawet przez długi czas od momentu zaprzestania jego przyjmowania. Zmniejszenie potencji z równoczesnym wzrostem pożądania. Przy dużym pobudzaniu seksualnym ejakulacja i orgazm są trudne i niemożliwe do osiągnięcia. Silne pobudzenie oraz zanik samokontroli prowadzi często do niespodziewanych, bardzo gwałtownych zachowań. Skrajne wyczerpanie spowodowane długim okresem intensywnego przyjmowania narkotyku. Z reguły już po kilkudniowym ciągu osoba używająca amfetaminy zapada w przedłużony, niespokojny sen trwający nawet do 48 godzin. Przedawkowanie przejawia się w postaci tachykardii, bólów w klatce piersiowej, nadciśnienia tętniczego i zagrażającej życiu zapaści sercowo-naczyniowej. W wyniku przedawkowania narkotyku może nastąpić nieodwracalne uszkodzenie drobnych naczyń mózgowych prowadzące do udarów mózgu.

ODCZUCIA SUBIEKTYWNE

Amfetamiana i metamfetamina mimo iż różnią się nieco strukturą chemiczną dają podobny efekt, nie różniący się wieloma szczegółami. Jest to ogromny przypływ energii i bardzo wyraźne podwyższenie nastroju aż do euforii. Osoby, będące pod wpływem tych środków przeżywają wykazują wzmożoną aktywność, której towarzyszy bezsenność. Osoby takie wydają się bardziej przedsiębiorcze z równoczesnym brakiem krytycyzmu własnego postępowania
POZYTYWNE: zwiększenie wydolności psychomotorycznej polepszona koncentracja i możliwość maksymalnego skupienia uwagi (np. w czasie nauki) przypływ energii i gotowości do działania poczucie pewności i intensywne (subiektywne) poczucie mocy, euforia odsunięcie poczucia lęku
NEGATYWNE: drażliwość i agresywność, formikacje (wrażenie obecności insektów na skórze), przymglona świadomość
NAZWY SLANGOWE: amfa, proszek, speed, feta

ŚRODKI NASENNE - BARBITURANY
Substancja aktywna: pochodne kwasu barbiturowego (1863). Od tego czasu przeprowadzono z kwasu barbiturowego syntezę około 2500 barbituranów, z których prawie 50 było wykorzystywanych w celach klinicznych i produkowanych przez zakłady farmaceutyczne na bardzo dużą skalę.
Niektóre środki z tej grupy: Cyclobarbital, Luminal.
Środki te wykazują bardzo silne działanie depresyjne tłumienie aktywności centralnego układu nerwowego.
Małe dawki:
przyjemne stany relaksacji, podobne do sennego marzenia.
Większe dawki:
· przyćmienie świadomości,
· pogorszenia zdolności dokonywania oceny,
· silna senność,
· zlewanie się mowy,
· utraty koordynacji ruchów,
· czasami mogą spowodować reakcje paradoksalne i prowadzić do krótkotrwałego pobudzenia
Barbiturany mają szczególne działanie w połączeniu z alkoholem i w ten sposób są bardzo często nadużywane. Alkohol wzmacnia działanie barbituranów.
Z uwagi na depresyjny wpływ na ośrodek oddechowy i długi czas wydalania z organizmu - barbiturany są szczególnie groźne w przypadku ich przedawkowania.
Używanie barbituranów prowadzi do powstania zależności psychicznej i bardzo silnej zależności fizycznej. Powodują wzrost tolerancji organizmu.
Objawy odstawienia są szczególnie silne - charakteryzują się: niepokojem, lękiem, drżeniem mięśni.
W zależności od rodzaju stosowanych barbituranów (krótko- lub długodziałających) mogą pojawić się od 1 do 10 dni po ich odstawieniu.
Przy bardzo silnym uzależnieniu w okresie odstawienia może pojawić się delirium wraz z majaczeniem; nagłe odstawienie może grozić nawet śmiercią.
Mechanizm powstawania tak silnej zależności jest nieskomplikowany: kiedy środek działa - aktywność neuronów pozostaje stłumiona; kiedy zostanie odstawiony - neurony stają się nadpobudliwe. Wieloletnie przyjmowanie tych środków prowadzi do zaburzeń neurologicznych, hormonalnych, układu krążenia i oddechowego oraz psychicznych, łącznie z zespołem otępiennym.

ŚRODKI USPOKAJAJĄCE - BENZODIAZEPINY

Syntezę benzodiazepin przeprowadzono po raz pierwszy w roku 1950, następnie zsyntetyzowano całą grupę tego typu leków uspokajających. Obecnie dla celów klinicznych wykorzystuje się na świecie około kilkunastu rodzajów benzodiazepin, których podstawową właściwością jest działanie przeciwlękowe i uspokajające, co doprowadza do stanu zobojętnienia na przykre doznania.
Niektóre środki z tej grupy: Relanium, Oxazepam, Nitrazepam.

Leki zawierające benzodiazepiny są prawdopodobnie najczęściej zapisywanymi środkami psychoaktywnymi przez lekarzy na całym świecie.

Efekty wywoływane przez środki z grupy benzodiazepin są bardzo podobne do tych, które wywołują barbiturany, mimo że mechanizm ich działania jest zupełnie inny - bardziej przypominający ten, w jaki sposób działają na system nerwowy opiaty - wiążą się ze specyficznymi receptorami w układzie nerwowym człowieka.

Generalnie uważa się, że środki z grupy benzodiazepin są o wiele bezpieczniejsze niż barbiturany. A jednak i one wywołują, oprócz uzależnienia psychicznego, powstanie zależności fizycznej i rozwój tolerancji.

Zespół abstynencyjny, wywołany odstawieniem benzodiazepin ma zdecydowanie łagodniejszy przebieg niż w przypadku barbituranów.

Śmierć z powodu przypadkowego przedawkowania benzodiazepin należy do rzadkości (do zatrzymania oddechu i akcji serca może dojść po szybkim przyjęciu środka) - na przykład drogą dożylnej iniekcji.

Również tutaj ryzyko przedawkowania zwiększa się, jeżeli beznodiazepiny przyjmowane są z innymi depresantami (np. alkohol).

Ecstasy (MDMA)

jest syntetycznym analogiem amfetaminy i meskaliny - z jednej strony wykazuje działanie stymulujące układ nerwowy (podobnie jak amfetamina), z drugiej posiada właściwości psychodeliczne (podobnie jak meskalina). Często nazwa ecstazy używana jest także w szerszym znaczeniu: w stosunku do innych analogów metamfetaminy o podobnym, jednocześnie stymulującym i halucynogennym działaniu (MDA, BDB czy MBDB).

SUBSTANCJA AKTYWNA 3,4-metylenodioksymetamfetamina (MDMA)

ZASTOSOWANIE MEDYCZNE:
Pierwsze legalne zastosowanie MDMA miało polegać na farmakologicznym hamowaniu apetytu - nigdy jednak w tym znaczeniu nie znalazło się na rynku. Środek ten w latach 70-tych miał zastosowanie w psychoterapii (szczególnie w USA). Związane było to z jego właściwościami wyzwalającymi empatię (zdolność wczuwania się w sytuację innych ludzi) - sprzyjającymi okazywaniu emocji i przełamywaniu psychicznych bloków. Później wycofany, mimo protestów psychologów przeświadczonych o jego właściwościach terapeutycznych. DZIAŁANIE FIZJOLOGICZNE:
· pobudzenie i brak łaknienia ,
· wzrost temperatury ciała,
· wzmożenie odruchów,
· rozszerzenie źrenic,
· kołatanie serca i tachykardia,
· nagłe wzrosty ciśnienia i uderzenia krwi do głowy,
· szczękościsk,
· nudności i wymioty,
· odwodnienie

FORMY WYSTĘPOWANIA I SPOSOBY PRZYJMOWANIA:

Dawka ekstazy, wynosząca zazwyczaj od 75 do 200 mg i zażywana doustnie - zaczyna działać po ok. 40 minutach. Po następnych 30 minutach następuje nasilenie. Działanie ustępuje po kilku godzinach (4- 6) od momentu zażycia.
Najczęściej spotykanymi postaciami nielegalnej sprzedaży ecstazy są tabletki i kapsułki. Różnych kolorów i kształtów tabletki wyróżniają się wytłoczonymi wizerunkami i znakami (np. ptak, kot, sierp i młot, itp.) lub napisami. Mogą one zawierać również pewne ilości innych narkotyków, najczęściej amfetaminy.

WŁAŚCIWOŚCI UZALEŻNIAJĄCE:

Działaniu ecstazy, podobnie jak w przypadku innych środków z grupy amfetamin towarzyszy uczucie silnej euforii. Doznania te decydują o uzależniających właściwościach tego środka. Chęć ponownego przyjęcia środka może być wzmacniana z uwagi na przykre dolegliwości pojawiające się po pewnym czasie od jego odstawienia.
Następnego dnia po zażyciu MDMA często pojawia się uczucie kaca, charakteryzującego się zmęczeniem, zawrotami głowy i mdłościami, słabą zdolnością koncentracji, sennością albo pobudzeniem i irytacją. Stan taki może trwać nawet dwa dni.

ZEWNĘTRZNE OZNAKI UŻYCIA:

rozszerzenie źrenic, pobudzenie, mało racjonalne i dziwne zachowanie (np. okazywanie niecodziennej sympatii wobec innych), czasem może pojawić się brak koordynacji ruchowej.

NIEBEZPIECZEŃSTWA:

Na skutek przedawkowania środka lub szczególnej nadwrażliwości na jego działanie może pojawić się tzw. "złośliwy zespół neuroleptyczny" (spadek ciśnienia krwi, gwałtowny wzrost temperatury ciała, drgawki i śpiączka) prowadzący do śmierci.
Szczególnie niebezpieczne jest przyjmowanie MDMA przez osoby cierpiące na choroby układu krążenia. Środek ten powoduje migotanie komór serca nawet u osób zdrowych.
Na skutek spowodowanego przez MDMA szczękościsku i zgrzytania zębami może dojść do kruszenia zębów. Podobnie jak w przypadku stosowania innych środków z grupy amfetamin może dochodzić do ciężkich stanów depresyjnych, urojeń i psychoz, które środek ten może ujawnić i wzmocnić, lub będą one bezpośrednim następstwem jego stosowania.
Podniecenie seksualne połączone jednocześnie z odrzuceniem zahamowań w sferze seksualnej może prowadzić do negatywnych konsekwencji.
Niewiele wiadomo o efektach długotrwałego używania ecstazy, ale istnieją przesłanki co do tego, że może powodować zmiany degeneracyjne niektórych neuronów w mózgu.
UWAGA: Wiele osób zażywa ecstazy na imprezach rave. Środek ten powoduje wzrost temperatury ciała, co połączone z nadmiernym wysiłkiem (taniec) może prowadzić do odwodnienia organizmu. Jeżeli zażyłeś ecstazy i idziesz na imprezę powinieneś w trakcie zabawy popijać wodę i robić sobie przerwy w tańcu. Ważne jest, by nie wypić zbyt dużej ilości wody w krótkim czasie, ponieważ w korelacji z ecstazy może to spowodować rozcieńczenie krwi. Ile wody powinieneś wypić? Około litra przez godzinę, ale w małych ilościach (nie wszystko naraz). Lepiej pić ciepłą wodę.
ODCZUCIA SUBIEKTYWNE: W dużym stopniu zależą one od oczekiwań osoby przyjmującej MDMA, nastroju i sytuacji, w której ma miejsce zażycie środka. Z dużym prawdopodobieństwem można zakładać, że zły stan psychiczny przed przyjęciem środka może ulec pogorszeniu po zażyciu MDMA.

"POZYTYWNE":

euforia, uczucie przypływu energii, pobudzenie seksualne, uczucie silnej więzi z otoczeniem, uczucie empatii w stosunku do innych, intensyfikacja przeżyć emocjonalnych, zaostrzenie percepcji otoczenia,

"NEGATYWNE":

napięcie emocjonalne, depersonalizacja, niepokój mogący przerodzić się w panikę, nadwrażliwość na bodźce z zewnątrz, poczucie utraty kontroli, nieprzyjemne halucynacje i depresja.
nazwy slangowe: dropsy.

Grzyby halucynogenne

Spośród pięciu tysięcy odmian grzybów znanych przez człowieka - około 80 odmian posiada właściwości psychoaktywne.
Są one spotykane, oprócz dalekiej północy, na każdej szerokości geograficznej. Zazwyczaj miały one zastosowanie lokalne, związane z miejscowymi zwyczajami i obrzędami; stosowane były od wieków. Otaczano je czcią na całym świecie, ale szczególny kult grzybów istniał w Ameryce Południowej i Północnej.
Spośród wszystkich grzybów wywołujących halucynacje, na uwagę zasługują dwa gatunki: grzyby psylocyble (Psylocyble mexicana / astecorum) i muchomor czerwony (amanita muscaria), gdyż właśnie te są współcześnie używane ze względu na właściwości psychodeliczne.

PSYLOCYBLE MEXICANA Łysiczka lancetowata (Psylocyble semilanceata), rosnąca także w Polsce zawiera nieco mniej substancji psychoaktywnych aniżeli grzyby amerykańskie. Ma to jednak swoje znaczenie tylko w ilości jedzonych jednorazowo grzybów. Przy zjedzonych 50 sztukach mogą wystąpić bardzo poważne zmiany świadomości, a spożycie już około 30 świeżych sztuk powoduje wystąpienie halucynacji.

WYGLĄD: Mały niepozorny grzybek w kolorze zazwyczaj brązowym o cienkiej i delikatnej nóżce oraz stożkowatym kapeluszu.

SUBSTANCJA PSYCHOAKTYWNA : Psylocybina Psylocyna.
Działanie psylocybiny w dużej mierze przypomina efekty wywoływane przez LSD, choć jej aktywność nie przekracza 1% aktywności.

EFEKTY UŻYCIA: halucynacje, zwiększenie wrażliwości optycznej i słuchowej, brak kontaktu z otoczeniem, uczucie opuszczenia ciała, bierność i obojętność na sygnały zewnętrzne.

AMANITA MUSCARIA Muchomor czerwony (Amanita muscaria) to bardzo rozpowszechniony w całej strefie umiarkowanej grzyb; jest powszechnie znany i z uwagi na właściwości toksyczne niejadalny. Jednak w niektórych rejonach dalekiej północy, a w szczególności na terenach byłego Związku Radzieckiego, był używany przez plemiona zamieszkujące Syberię właśnie ze względu na te właściwości. Obecnie również bywa wykorzystywany przez osoby poszukujące mocnych chemicznych wrażeń.

SUBSTANCJA PSYCHOAKTYWNA: Muscinol Kwas ibotenowy Muskazon. Odurzenie, jakie występuje po wypiciu wywaru z muchomorów czerwonych lub po zjedzeniu pokrojonych i ususzonych jego kawałków w początkowej fazie przypomina stan upojenia alkoholowego. Zachowanie odurzonego może mieć bardzo różny charakter od spokojnego i przygaszonego do stanów silnego rozdrażnienia, a nawet wściekłości.
Wszystkie zmysły są bardzo wrażliwe, a w szczególności słuch i wzrok. Normalne oświetlenie staje się nie do zniesienia, najsłabsze dźwięki są wychwytywane, drobne przedmioty przybierają ogromne rozmiary stając się przeszkodami nie do przebycia.

EFEKTY UŻYCIA: gadatliwość i wesoły nastrój, silne halucynacje, prowadzenie rozmów z wyimaginowanymi osobami, wyostrzenie zmysłów.
ZAGROŻENIA:mimo, że zawarte w opisywanych grzybach substancje nie niosą niebezpieczeństwa powstania uzależnienia fizycznego i niemożliwy jest rozwój tolerancji - istnieje jednak, podobnie jak w przypadku innych halucynogenów pewne niebezpieczeństwo uzależnienia psychicznego.
Eksperymentów z grzybami nie powinny na pewno podejmować osoby o niestabilnej psychice i skłonne do reakcji psychotycznych. W takich przypadkach szok spowodowany uwolnieniem ukrytych psychoz może dorpowadzić do długotrwałego urazu psychicznego. Używanie tych środków jest ryzykownym balansem na krawędzi zdrowia psychicznego stanowczo odradzanym osobom niedojrzałym psychicznie i emocjonalnie, osobom o skłonnościach do depresji bądź paranoi.
Osobnym problemem jest regularne odurzanie się grzybami, czasami jeszcze przyjmując i inne narkotyki. Tego typu zachowania muszą zakończyć się tragicznie; w najlepszym przypadku - załamaniem psychicznym. Zagrożeniem w przypadku muchomora czerwonego jest także możliwość pomyłki prowadzącej do zjedzenia innego muchomora, co może spowodować śmierć. Z uwagi na dużą toksyczność istnieje szczególne zagrożenie dla takich organów jak nerki i wątroba.

Spośród pięciu tysięcy odmian grzybów znanych przez człowieka - około 80 odmian posiada właściwości psychoaktywne.
Są one spotykane, oprócz dalekiej północy, na każdej szerokości geograficznej. Zazwyczaj miały one zastosowanie lokalne, związane z miejscowymi zwyczajami i obrzędami; stosowane były od wieków. Otaczano je czcią na całym świecie, ale szczególny kult grzybów istniał w Ameryce Południowej i Północnej.
Spośród wszystkich grzybów wywołujących halucynacje, na uwagę zasługują dwa gatunki: grzyby psylocyble (Psylocyble mexicana / astecorum) i muchomor czerwony (amanita muscaria), gdyż właśnie te są współcześnie używane ze względu na właściwości psychodeliczne.

PSYLOCYBLE MEXICANA Łysiczka lancetowata (Psylocyble semilanceata), rosnąca także w Polsce zawiera nieco mniej substancji psychoaktywnych aniżeli grzyby amerykańskie. Ma to jednak swoje znaczenie tylko w ilości jedzonych jednorazowo grzybów. Przy zjedzonych 50 sztukach mogą wystąpić bardzo poważne zmiany świadomości, a spożycie już około 30 świeżych sztuk powoduje wystąpienie halucynacji.

Kokaina

Kokaina jest alkaloidem otrzymywanym z liści rośliny o nazwie Erythroxylon coca (koka), której największe uprawy znajdują się w Ameryce Południowej (głównie w Peru i Boliwii). Charakteryzuje się ona silnym działaniem pobudzającym - wprowadzającym układ nerwowy w stan nadaktywności.

ZASTOSOWANIE MEDYCZNE

Kokaina wykazuje właściwości do miejscowego znieczulania. Obecnie jednak, ze względu na uboczne toksyczne skutki, kokaina jest zastępowana do tych celów przez nowe, syntetyczne - mniej szkodliwe środki.
Jednak, w okulistyce i otorynolaryngologii jest nadal stosowana w postaci roztworu jako miejscowy znieczulający środek.

DZIAŁANIE FIZJOLOGICZNE

opóźnia objawy zmęczenia, zmniejsza potrzebę odżywiania się i snu, zaburza pracę serca (w pierwszej fazie działania następuje zwolnienie, a następnie przyspieszenie akcji serca), silnie rozszerza źrenice, dochodzi do pobudzenia psychoruchowego, powoduje wzrost ciśnienia krwi i przyspieszenie oddechu, większe dawki mogą spowodować drżenie mięśniowe i wzrost temperatury ciała.
Działanie: po jednorazowo przyjętej dawce euforia i stan podwyższonego samopoczucia trwa do 30 minut, rzadko dłużej.

FORMY WYSTĘPOWANIA I SPOSOBY PRZYJMOWANIA

Kokaina występuje zasadniczo jako krystaliczny biały proszek. Przyjmowana jest zazwyczaj wziewnie do nosa, gdzie jest wchłaniana przez śluzówkę i niemal natychmiast wywołuje wpływ na ośrodki przyjemności w mózgu (po pewnym czasie dochodzi do uszkodzenia przegrody nosa i martwicy). Bywa też wcierana w dziąsła lub w środek małżowiny usznej. Podawana doustnie działa znacznie słabiej, jednocześnie znieczulając błonę śluzową żołądka i znosząc w ten sposób uczucie głodu. Stosowana na błonę śluzową języka powoduje porażenie zakończeń smakowych. Kokaina jest także palona poprzez dodanie jej do papierosów lub do skrętów z marihuany. Iniekcje należą raczej do rzadkości.
Crack jest krystaliczną formą kokainy. Ma postać białych kawałeczków przypominających płatki mydlane, jasnobrązowych kuleczek - pakowanych często do fiolek. Zażywany jest poprzez palenie (np. dodanie do papierosa zawierającego tytoń lub marihuanę); palony jest w fajce wodnej, specjalnie wydrążonych tulejkach albo podgrzewany na łyżce lub kawałku folii aluminiowej wdychając ulatniające się opary. Crack jest od 20 do 30 razy silniejszy niż będąca w nielegalnym handlu kokaina. Działa podobnie, lecz o wiele bardziej intensywnie.
Pasta kokainowa jest pierwotnym produktem w procesie otrzymywania kokainy z liści koki. Środek ten jest zażywany wyłącznie poprzez palenie, a zawarte w nim substancje wykorzystywane w procesie przetwarzania liści, mogą w poważnym stopniu uszkodzić płuca.

WŁAŚCIWOŚCI UZALEŻNIAJĄCE

Uzależnienie psychiczne : zależność taka powstaje bardzo szybko z uwagi na atrakcyjne przeżycia towarzyszące działaniu kokainy na psychikę człowieka i złe samopoczucie po tym, gdy narkotyk przestaje działać.
Uzależnienie fizyczne: brak jest dowodów na powstawanie takiej zależności wprost. Jednak objawy abstynencyjne związane z wyczerpaniem i depresją sprzyjają wytworzeniu się cyklu nałogowego.
Zjawisko tolerancji: nie zauważono powstawania i rozwoju zjawiska tolerancji w wyniku używania kokainy. To, że wielu jej użytkowników zwiększa dawki i ich częstotliwość wynika z chęci nasilenia doznań euforycznych i przedłużenia czasu ich trwania.

ZEWNĘTRZNE OZNAKI UŻYCIA

· nadpobudliwość
· wzmożona aktywność, gadatliwość
· niepokój psychoruchowy
· zachowania agresywne
· katar (w przypadku używania poprzez śluzówki nosa)
· rozszerzone źrenice słabo reagujące na światło
NIEBEZPIECZEŃSTWA: Silne wyniszczenie organizmu - spowodowane brakiem łaknienia, snu.
Psychoza pokokainowa - postępowanie może stać się z czasem irracjonalne i dziwaczne; a poczucie prześladowania i inwigilowania będzie wykazywać bardzo wiele cech charakterystycznych dla psychozy.
Przedawkowanie - objawy ostrego zatrucia występują w ciągu kilkudziesięciu minut od przyjęcia zbyt dużej dawki kokainy. Charakteryzują się one silnym lękiem połączonym z urojeniami i zaburzeniami świadomości, oraz wybitnie nasilonym pobudzeniem ruchowym (od miotania się do konwulsji). Towarzyszy temu wysokie ciśnienie krwi i płytki przyspieszony oddech.

ODCZUCIA SUBIEKTYWNE

"POZYTYWNE":
silna euforia, intensywne poczucie mocy wewnętrznej (siły fizycznej i umysłowej) , pobudzenie ruchowe i podniecenie seksualne, poczucie wyższości i odsunięcie poczucia lęku, czas reakcji psychicznej ulega skróceniu - przyspieszeniu ulegają procesy myślowe, zanik zdolności odczuwania przykrych wrażeń.
"NEGATYWNE":
brak krytycyzmu co do własnych możliwości i zachowań, niepokój i napięcie, bezsenność, załamanie nerwowe, urojenia o nieprzyjemnej treści.
NAZWY SLANGOWE:koka, śnieg, koks.

LSD

jest jednym z najtańszych i najszerzej dostępnych narkotyków. Praktycznie całkowicie wyparło ono inne psychodeliki. Od ponad dwudziestu lat jest to najpopularniejszy środek halucynogenny.
SUBSTANCJA AKTYWNA:
dietyloamid kwasu lizergowego (LSD-25)
ZASTOSOWANIE MEDYCZNE:
Najpoważniejsze próby medycznego stosowania LSD dotyczyły psychiatrii, a dokładnie leczenia schizofreników. Niestety trudno znaleźć w literaturze wiarygodne opisy efektów terapeutycznych LSD w tym ujęciu, mimo iż w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych opublikowano ponad tysiąc badań dotyczących około 40 tysięcy pacjentów.
DZIAŁANIE FIZJOLOGICZNE:
· zawroty głowy
· rozszerzenie źrenic i suchość w ustach
· drżenie mięśniowe i skurcze mięśni klatki piersiowej
· osłabienie i nudności
· kołatanie serca
· wzrost ciśnienia krwi
· rozszerzenie źrenic i silne poty to dodatkowe objawy fizyczne pojawiające się przy zatruciu LSD
Zapis fal mózgowych (EEG) osoby znajdującej się pod wpływem LSD-25 przypomina stan pobudzenia i niepokoju . Długość działania:Efekty zależą od ilości użytego LSD i osiągają szczyt w przeciągu okresu od jednej do trzech godzin po zażyciu środka. Halucynacje mogą trwać od 8 do 12 godzin.
FORMY WYSTĘPOWANIA I SPOSOBY PRZYJMOWANIA:
Najczęstszą formą tego psychodeliku są będące w nielegalnej dystrybucji kolorowe papierowe znaczki wielkości przedstawiające różne symbole graficzne - nasączone roztworem LSD. Stosowane są one doustnie (ssanie lub włożenie pod język). LSD ma niezwykle niską dawkę efektywną: każdy znaczek zawiera ok. 0,003 g LSD.
Prędkość działania LSD jest zależna od sposobu przyjęcia środka. I tak, brany doustnie (droga pokarmowa) przynosi efekty dopiero po ponad czterdziestu minutach, u osób szczególnie wrażliwych - wcześniej, nawet po piętnastu. Często jest przyjmowany poprzez włożenie pod język, a więc wchłaniany przez dziąsła. LSD może być również, co jest szczególnie niebezpieczne, włożone pod powiekę oka.
WŁAŚCIWOŚCI UZALEŻNIAJĄCE:
Uzależnienie psychiczne: Występuje raczej rzadko - tylko wyjątkowo prowadzi do nieodpartej chęci ponownego przyjęcia.
Uzależnienie fizyczne: Brak możliwości fizycznego uzależnienia - niezależnie od częstotliwości przyjmowania, organizm nie włącza LSD do metabolizmu. Nie zaobserwowano, oprócz uczucia ospałości i czasem przygnębienia, żadnych objawów abstynencji po odstawieniu LSD.
Zjawisko tolerancji: Zauważono, że częste używanie LSD powoduje nieznaczny wzrost tolerancji. Wzrost ten waha się w granicach od 15 do 25%.
ZEWNĘTRZNE OZNAKI UŻYCIA:
rozszerzone źrenice i słaba ich reakcja na światło,
dziwne, nieracjonalne wypowiedzi ,
wesołkowatość i bełkotliwa mowa ,
brak koordynacji ruchowej i widoczne zaburzenie orientacji przestrzennej
NIEBEZPIECZEŃSTWA:
Mimo, że zazwyczaj osoba odurzona LSD zdaje sobie sprawę z tego, że jest pod wpływem halucynacji - niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia może wynikać z nieracjonalnego zachowania się: błędnej oceny odległości, czasu i własnych możliwości. Szczególnie przy stosowaniu zbyt dużych dawek mogą pojawić się poważne urojenia, które wpływając na zachowanie zagrożą bezpieczeństwu odurzonej osoby.
W przypadku używania LSD, u niektórych osób może mieć to wpływ na wyzwalanie się stanów psychotycznych (indukcja schorzeń psychiatrycznych).
Możliwość ponownego, chwilowego wystąpienia wrażeń i halucynacji doznanych podczas odurzenia mająca miejsce w pewnym odstępie czasowym od momentu odurzenia (nawet po kilku tygodniach czy miesiącach) - flashback.
Przedawkowanie ze śmiertelnym skutkiem jest nie możliwe - nie występuje zagrożenie życia bezpośrednio ze strony samej substancji chemicznej.
ODCZUCIA SUBIEKTYWNE:
Osoba pod wpływem LSD jest bardzo podatna na każdy rodzaj sugestii, w szczególności autosugestię. Zarówno rodzaj halucynacji, jak i ich treść są uzależnione od nastawienia osoby zażywającej środek i od atmosfery, w której dochodzi do jego użycia.
"POZYTYWNE"
Wywoływane przez LSD, pod względem psychicznym, objawy są bardzo różnorodne. Nie mniej jednak do najczęściej pojawiających się można zaliczyć - zmianę poczucia kształtów i barw, niewyraźne widzenie całości i ostrzejsze widzenie kontrastów, wyostrzenie słuchu, poczucie obcości własnego ciała, omamy, złudzenia i wizje wzrokowe, zmiany nastroju i euforię, subiektywne poczucie wolniejszego upływu czasu, gonitwę myśli i zmniejszenie zdolności krytycznego osądu. Czasem pojawia się uczucie lekkości, bądź przeciwnie - ociężałości. Przedmioty widziane po otwarciu oczu zwykle zdają się błyszczeć, a nawet najprostsze z nich nabierają niezwykłego znaczenia symbolicznego. "NEGATYWNE":
problemy z zachowaniem równowagi i mówieniem,
zła ocena odległości oraz własnych umiejętności,
depersonalizacja,
uczucie nacisku na klatkę piersiową ("ciasny sweterek"),
bezsenność,
"złe podróże" (bad trip) stany charakteryzujące się m.in. poczuciem utraty zmysłów, halucynacjami o bardzo przerażającej treści, nieprzyjemnymi doznaniami dotyczącymi własnego ciała) .
NAZWY SLANGOWE: kwas, acid.

KONOPIE

Z niektórych odmian konopi (Cannabis sativa L. - konopie indyjskie) otrzymuje się produkty zawierające substancje psychoaktywne. Najważniejsze z nich to marihuana i haszysz. Są to najbardziej rozpowszechnione, a tym samym najczęściej używane narkotyki w Polsce i na świecie.
W niektórych krajach preparaty konopi są legalizowane i dopuszczane do oficjalnego obrotu. Przykładem jest ustawodawstwo holenderskie. Powodem łagodnego podejścia do tych środków jest przekonanie o relatywnie niskich szkodach zdrowotnych i społecznych związanych z ich używaniem.
SUBSTANCJA AKTYWNA
Tetrahydrokanabinol (THC), którego stężenie decyduje o narkotycznej sile preparatów konopi.
ZASTOSOWANIE MEDYCZNE
Współcześnie potwierdzono przede wszystkim działanie THC powodujące obniżenie ciśnienie śródgałkowe, działanie przeciwwymiotne i przeciw-drgawkowe. W niektórych krajach marihuana jest przepisywana osobom terminalnie chorym.
DZIAŁANIE
W zależności od warunków konopie mogą działać jako środek pobudzający, uspokajający, znieczulający lub lekko halucynogenny. Lecz, mimo nadawania preparatom konopi właściwości halucynogennych, symptomy używania bardziej zbliżone są do obserwowanych po alkoholu niż po halucynogenach.
Długość działania: 1-3 godzin

FORMY WYSTĘPOWANIA

- Marihuana - susz z liści konopi (0,5-5% THC)
- Haszysz - żywica krzewu konopi (2-19% THC)
- Olej haszyszowy - żywica konopi rozpuszczana np. eterem (10-30% THC)
W wyniku prowadzenia genetycznych modyfikacji opracowano nowe odmiany konopi. Preparowana z nich marihuana (tzw. skun) może zawierać nawet do 15% THC

SPOSOBY PRZYJMOWANIA

Najczęściej stosowaną formą przyjmowania preparatów konopi jest ich palenie (skręty, fifki, fajki, itp.).

WŁAŚCIWOŚCI UZALEŻNIAJĄCE

Uzależnienie psychiczne
- Może występować po pewnym czasie używania
Uzależnienie fizyczne
- Nie występuje
Tolerancja odwrotna
- Oznacza to, że przy systematycznym przyjmowaniu THC dochodzi do nadwrażliwości na ten związek.
ZEWNĘTRZNE OZNAKI UŻYCIA
- gadatliwość i wesołkowatość
- zaburzenie orientacji przestrzennej
- ogólne podniecenie i nadczynność psychoruchowa
- zaczerwienienie białek oczu

NIEBEZPIECZEŃSTWA

- Zespół amotywacyjny - stan związany z regularnym i długotrwałym przyjmowaniem konopi charakteryzujący się zmniejszoną energią, zmniejszoną dążnością do osiągnięć, apatią, skróconym czasem skupienia uwagi, nieadekwatną oceną sytuacji, a przede wszystkim z upośledzoną zdolnością do komunikowania się z innymi.
- Eskalacja używania innych (nielegalnych) środków odurzających, co może mieć także związek z otwarciem dostępu do innych, bardziej wyniszczających narkotyków (np. w ramach oferty dealera sprzedającego marihuanę).
- U niektórych osób może dojść po dłuższym czasie systematycznego używania THC do indukcji schorzeń psychiatrycznych.
Podczas palenia preparatów konopi jego aktywne składniki docierają łatwo i szybko przez drogi oddechowe do krwiobiegu, a następnie z krwią do mózgu. Dym działa szkodliwie na cały układ oddechowy.
W wyniku nadużywania konopi może dojść do osłabienia zdolności przyswajania nowych informacji.

Osłabienie pamięci związane z przyjmowaniem narkotyku, z całą pewnością odbije się negatywnie na wynikach w nauce.
Przedawkowanie śmiertelne THC jest praktycznie niemożliwe

ODCZUCIA SUBIEKTYWNE

- O ich rodzaju decyduje w dużym stopniu osobowość przyjmującego środek, jak również atmosfera, w której dochodzi do odurzenia.
"POZYTYWNE"
- obniżenie się progu percepcji (szczególnie słuchowej) - wzrost wrażliwości zmysłów
- odprężenie i poczucie spokoju
- zmiana poczucia mijającego czasu: jest on określany jako rozciągnięty i mijający wolniej
- zwiększenie odczucia przyjemności seksualnych
- optymizm i podniesiona samoocena
- poczucie absurdu
"NEGATYWNE"
- skłonność do ulegania sugestiom
- zagubienie
- nieracjonalne myśli
- zwiększone napięcie
- pogorszenie pamięci
- przyspieszone tętno
- zawroty głowy
- niepokój i napięcie
- apatia
- lęki i urojenia
- niemożność skupienia uwagi na wielu rzeczach jednocześnie
Istnieje wiele błędnych stereotypów na temat działania konopi - jednym z nich jest przekonanie, iż mogą one powodować zachowania kryminalne i sprzyjać przestępczości.

NAZWY SLANGOWE

trawa, grass, ganja, hasz, skun

INHALANTY - ŚRODKI WZIEWNE

Zwyczaj wdychania rozpuszczalników organicznych stosowanych do rozpuszczania kauczuku, farb, lakierów, klejów, tworzyw sztucznych, itp. rozpowszechnił się pod koniec lat sześćdziesiątych w Stanach Zjednoczonych, głównie wśród dzieci i młodzieży z raczej biednych środowisk miejskich. W Polsce, tak jak i w innych krajach, po ten rodzaj narkotyków najczęściej sięgają dzieci i młodzież.
Łatwa dostępność do wziewnych środków odurzających bierze się z dwóch powodów:
1- większość z nich jest legalna i w związku z tym pozostaje w ciągłej sprzedaży;
2- cena ich jest relatywnie niska w stosunku do innych substancji odurzających.
Wiele produktów, w które zaopatrzone jest każde gospodarstwo domowe zawiera rozpuszczalniki mogące służyć jako środki odurzające.

SUBSTANCJE AKTYWNE

Wachlarz stosowanych substancji jest bardzo szeroki od benzyny i gazu turystycznego, poprzez kleje i rozpuszczalniki, farby i lakiery, do dezodorantów i środków piorących. W produktach tych występują związki chemiczne takie, jak octany alifatyczne, toluen, benzen, ksylen, aceton, cykloheksan, tetrachlorek węgla, trichloroetylen, acetan amylu, chlorek metylenu i wiele innych.

SPOSOBY PRZYJMOWANIA

Substancje te przeważnie są w postaci płynnej, a stosowanie ich przyjmuje najróżnorodniejsze formy. Często są one wylewane na szmatkę, chusteczkę i przykładane do nosa, a następnie wdychane. Mogą być również wdychane przez usta, co ponoć jest wydajniejsze. Najpopularniejszym sposobem przyjmowania wziewnych substancji odurzających jest wdychanie oparów z worka foliowego, tak aby obejmował on nos i usta lub po założeniu go na głowę.
Tak zażywane substancje chemiczne już po kilku głębokich wdechach w ciągu kilkunastu sekund przedostają się do układu krwionośnego a następnie powodują gwałtowne uczucie euforii. Większość ze stosowanych w ten sposób środków powoduje zburzenia świadomości, które charakteryzują się:
- euforią z tendencją do fantazjowania;
- omami i halucynacjami;
- zamglonym widzeniem;
- dzwonieniem w uszach i nadwrażliwością na światło;
Oprócz wyżej wymienionych nieco później występują takie objawy, jak bóle głowy, niezborność ruchowa i spowolnienie oraz zamazanie mowy. Odurzeniu towarzyszy przyspieszenie akcji serca i nieregularny oddech.
Mimo, że doznania szczytowe trwają zaledwie od kilku do kilkunastu minut niektóre z wyżej opisanych objawów mogą utrzymywać się nawet do godziny od inhalacji, a po ich ustąpieniu następuje zwykle senność, przygnębienie i znieruchomienie, w skrajnych wypadkach nawet stupor.

WŁAŚCIWOŚCI UZALEŻNIAJĄCE

Oprócz wysokiego ryzyka uzależnienia psychicznego lotne środki odurzające mogą powodować w niektórych przypadkach uzależnienie fizyczne, którego wyrazem są objawy zespołu abstynencyjnego. Pobudzenie, drażliwość, zaburzenia snu i utarta łaknienia to objawy zespołu abstynencyjnego, pojawiającego się u niektórych uzależnionych. Objawy te szczególnie dotyczą długotrwałego nadużywaniu toluenu.

OZNAKI UŻYCIA

- wyraźny zapach rozpuszczalników
- zaburzenia mowy (mowa zamazana)
- zapalenie spojówek
- nieporadność ruchowa
- gadatliwość
- nadwrażliwość na światło
- kichanie i kaszel
- ożywienie i podniecenie
U osób, które inhalują środki wziewne regularnie i przez dłuższy czas mogą w okolicach nosa i ust występować krosty i wrzody, na wargach pęknięcia.

NIEBEZPIECZEŃSTWA

- Przewlekłe stosowanie wziewnych substancji odurzających, w zależności od rodzaju związku chemicznego, intensywności wąchania, częstości i czasu inhalacji doprowadzić może do wielu schorzeń. Długotrwałe odurzanie się środkami inhalacyjnymi prowadzi do poważnych uszkodzeń wątroby i nerek.
- Niektóre z tych środków uszkadzając szpik kostny zaburza wytwarzanie komórek krwi co prowadzi do anemii, nierzadko nieodwracalnej.
- Szczególnie narażonym, przy długotrwałym używaniu substancji lotnych organem jest mózg. Często w takich przypadkach dochodzi do tzw. zespołu organicznego, charakteryzującego się zaburzeniami pamięci i intelektu. Nierzadko osoby stale używające tych środków mają zaburzenia koordynacji ruchowej, których widocznym efektem jest charakterystyczny chód.
- Stosowanie wielu tych lotnych substancji odurzających bez wątpienia może prowadzić do zgonu. Butan gaz do zapalniczek powodując silne opuchnięcie gardła niesie niebezpieczeństwo uduszenia. Tak dochodzi do ponad połowy zgonów wywołanych używaniem lotnych substancji odurzających. Zaburzenia rytmu pracy serca aż do całkowitego zatrzymania to ryzyko stosowania aerozoli i nie tylko, gdyż dużo lotnych substancji odurzających powoduje niemiarowość i zmniejsza wydolność pracy serca.
- Do śmierci może również dojść na skutek urazów będących następstwem niebezpiecznych zachowań. Znane są przypadki spalenia (w związku z równoczesnym paleniem papierosów), uduszenia (gdy dochodzi do utraty przytomności podczas wdychania z torebki nałożonej na twarz) czy wreszcie wypadków w ruchu ulicznym (w wyniku nie dających się przewidzieć zmian w zachowaniu).

Morfina narkotyki oraz środki przeciwbólowe zwane opiatami. O tej grupy należy heroina i morfina. Wszystkie środki z tej grupy są silnie uzależniające fizycznie i psychicznie. Oprócz zatruć ostrych i śmiertelnych mogą wywołać ostrą psychozę lub ostry zespół abstynencji.
Heroina wprowadzona do medycyny na początku ubiegłego wieku jako środek przeciwbólowy początkowo uchodziła za substancję nie uzależniającą. Niestety okazało się, że jest znacznie bardziej uzależniająca niż morfina i kodeina. Działa bardzo silnie na ośrodkowy układ nerwowy. Po wstrzyknięciu ulega przekształceniu w monoacetylomorfinę, a ta z kolei w morfinę. W Polce heroina jest mniej popularna, zastępowana tzw. "kompotem" czyli wciągiem z maku lekarskiego. Wartość czystej morfiny w 1 cm 3 takiego "kompotu" wacha się między 2 a 20 mg.