Pozew o naruszenie dóbr osobistych

Warszawa dnia………………
Imie nazwisko
………………………
adres
………………………

POZEW
Pozwany……………………………………………………….…

Powód………………………………………………………

Wnoszę o.
1/ Na zasadzie art.77ust.1Konstytucji R.P oraz art.. 448,417kc zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda………… kwoty……..tys.zł ( słownie ) z ustawowymi odsetkami od dnia orzeczenia do dnia zapłaty.
2/ Zasadzenia od pozwanego kosztów procesu
3/ Nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności
4/ Przeprowadzenia rozprawy także podczas nieobecności powoda
5/ Wydanie wyroku zaocznego w razie zaistnienia przesłanek z art. 339 kpc
6/ Zwolnienie powoda z wniesienia opłaty wpisowej zgodnie z załączonym wnioskiem
7/ Przesłanie zasądzonej kwoty odszkodowania dla……..
8/ Przeprowadzenia dowodów z następujących dokumenty…
a/ Na podstawie art.6 ust. § 1
Europejskiego Trybunału Praw Człowieka całorocznych raportów Sądów Penitencjarnych z wizytacji
b/ Całorocznych raportów C.Z.S.W. analiz stanu ładu, dyscypliny i nastrojów w jednostkach organizacyjnych S.W
c/ Raportów z wizytacji Rzecznika Praw Obywatelskich
d/ Raportów z wizytacji Stacji Sanitarno – Epidemiolicznej
e/ Raportów droczących powiadomienia przez Dyrektorów Sędziów Penitencjarnych o zastosowaniu art.248§.1 k.k
f/ Zwrócenie się do Dyrektorów jednostek o sporządzenie dokumętacji dotyczących mojego osadzenia w poszczególnych celach , jej stan osobowy, ile osób przebywało wraz ze mną art.110§.2 kkw. ( jednostce –jednostkach w których przebywałem ).
Wnoszę o zasądzenie od pozwanego kwoty……. ( słownie ) tytułem zadośćuczynienia za doznane długotrwałych bezprawnych naruszeń moich dóbr osobistych, prawa do respektowania poszanowania życia osobistego i godności ludzkiej wskutek nie wywiązania i z obowiązku zapewnienia mi humanitarnych warunków bytowych w art.110.2 kkw
Podstawą do ubiegania się o zadośćuczynienie winny być art. 23,24,448 kc oraz art. 77 Konstytucji RP. Pozwany w okresie obiętym pozwem nie zapewnił mi warunków pytowych jako prawo nakazuje zapewnić osobie osadzonej w jednostce penitenciarneji w myśli art. 110§2 k.k.w i art.3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i podstawowych wolności.
Też umieszczenie w pomieszczeniach, w których powierzchnia na jednego skazanego jest mniejsza niż 3m2 (w praktyce ok.1m2 ) niesie za osobą dalsze naruszenia do prawa bycia traktowanym w sposób humanitarny.
W ocenie mojej, pozwany ponosi odpowiedzalność w szczeuulnośći za:
1/ Nadmierne przeludnienia w celach mieszkalnych nie zachował standardów powierzchniowych na jednego osadzonego.
2/ Niezapełnienie podstawowych sprzętu kwaterunkowego tj. mniejsza ilośc taboretów , szafek, półek higienicznych niż osadzonych osób w celi
3/ Nie ludzkie i poniżające traktowanie tj. brak warunków do utrzymywania higieny osobistej , braku prywatności przy korzystaniu z urządzeń sanitarnych , złe warunki bytowe , brak wentylacji.
W zwionsku z powyższym zastatem podany nie niezgodnemu z prawem nieludzkiemu i poniżającemu traktowaniu wynikającemu z nieprzeszczegania prawa , a przecież warunki wykonania kary nie powinna być źródłem dolegliwości innym niż związanych bezpośrednio z pozbawieniem wolności . Powszechnie przyjmuje się , że traktowanie „humanitarne” oznacza takie postępowanie z osobą pozbawienia wolności , które respektuje pewne minimalne pogrzeby każdego człowieka określone przez odniesienie do przeciętnych standardów danego społeczeństwa , zasada ta wynika z konieczności zapewnienia pewnej ochrony godności ludzkiej i musi być stosowana również w odniesieniu do skazanych i tymczasowo aresztowanych. Standardy humanitarnego traktowania wyznacza organ przedewszystkim orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu , dotyczące art.3 Ełropejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z dnia 4 grudnia 1950r. rafinowany przez Polskę w 1993r. , który stanowi, że nikt nie może być podawany torturom ani nie ludzkiemu traktowaniu ( lub poniżającemu ) czy karaniu. Przepis ten wprowadza obowiązek władzy publicznej zapewnienia osobom osadzonym w Zakładach Karnych godziwych i humanitarnych warunków odbywania kary pozbawienia wolności nienapuszających godności ludzkiej ponadto z zakazem art.3 Konwencji łączy się z wynikający art.8 ust.1 Konwencji nakaz poszanowania życia prywatnego obywateli do intymności , co w odniesieniu do osób osadzonych w Zakładach Karnych oraz w Aresztach Śledczych , oznacza obowiązek zapewnienia takich warunków bytowych i sanitarnych , w których godność ludzka i prawo do intywnośći nie poznają istotnego uszczerbku . Zajmując się kwestą wielkości cel , w jakiej powinni przebywać więźniowie jako element zapewnienia godziwych warunków odbywania kary . Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu uznał za sprzeczne ze standardami Europejskiego Komitetu zapobiegania torturom powierzchnia 2,8m² jaka przepadało na jednego osadzonego w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 09/03/2006r. już wcześniej w orzeczeniu z dnia 19/04/2001r. Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu uznał , że sam fakt przetrzymywania więźniów w przeludnionych celach w niewłaściwych warunkach sanitarnych , brak odpowiednich ćwiczeń fizycznych stanowi poniżające traktowanie rodzące obowiązek wypłaty odszkodowania. Z kolei w orzeczeniu z dnia 19/04/2001r. Trybunał stwierdził, że przebywanie w zatłoczonej celi z nieodpowiednią wentylacją i otwartą toaletą może być oceniana jako upokarzające i poniżające traktowanie więźniów stanowiące naruszenie art.3 Konwencji Praw Człowieka. Warto zaznaczyć że zdaniem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu wynikający z Konwencji zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania ma charakter absolutny. Dodatkowo o nakazanie humanitarnego traktowania więźniów stanowi również wprost art.10 ust.1 ratyfikowanego przez Polskę międzynarodowego paktu praw osobistych i publicznych z dnia 19/12/1966r. głoszący , że każda osoba pozbawiona wolności będzie traktowana w sposób humanitarny i z poszanowaniem przyrodzonej rodności człowieka .
Standardy traktowania Wiedniów wyznaczone są również przez wzorcowe reguły minimalne postępowania z więźniami z 1955r. oraz Europejskie Reguły Więzienne przyjęte przez Rade Europy w 2006r
Europejska Komitet Zapobiegania Torturą po przeprowadzonych w latach 1996r. 2000r. w wizytacjach w polskich Zakładach Karnych i Aresztach Śledczych stale zaleca , aby powierzchnia celi mieszkalnej na jednego więźnia wynosiła 4m2 , zalecenia wyznaczają zarazem za razem standard wymagany od państwa Rada Europy w tym również i Polski , którego niewykonanie jest w instancje naruszeniem art.3 Konwencji Praw Człowieka .
Na temat przeludnienia w polskich Zakładach Karnych wypowiedział się także Sąd Najwyższy , który w wyroku z dnia 28/02/2007r. w sprawie z powództwa Adama D. dotyczącej roszczenia o zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych w zwionsku z warunkami odbywania kary pozbawienia wolności , stwierdził że powód już w pozwie w dostatecznie wyraźny sposób wykazał podstawę faktyczną roszczenia o zadośćuczynienie z tytułu, poniżającego i nieludzkiego traktowania w Zakładach Karnych , których został osadzony w celach nie spełniających wymogów zapewnienia powierzchni 3m² na osobę oraz przy braku oddzielenia urządzeń sanitarnych od reszty pomieszczeń do spania , odpoczynku i spożywania posiłków. Jak wiadomo przepis art.110§2k.k.w . ustala minimalną powierzchnie celi przypadającą na jednego skazanego tj.3m² .Warto zwrócić uwagę ,że niektórzy autorzy uważają , że już ten przepis narusza art41ust.4 i40 Konstytucji R.P ( nienaruszalności i ochrona godności ludzkiej ), a ponadto godzi także w inne Konstytucyjne dobra , jak prawo do prywatności art47. Konstytucji R.P, którego istota jest naruszana Np. W skutek konieczności załatwienia potrzeb fizjologicznych na oczach innych więźniów. Wskazuje się także na możliwość naruszenia art. 68 ust.1. Konstytucji RP, bowiem umieszczenie wielu osób na bardzo małej powszechni nie sprzyja skutecznej ochronie zdrowia, przeciwko ułatwiania rozprzeszczeniania się chorób co może być zagrożeniem zdrowia , a w ekstremalnych warunkach nawet życia. Świetle art.9 Konstytucji RP stanowiącym że Polska przeszczeka wiążącego ją prawa międzynarodowego nie ma podstawy by kwestionować roztrzygniencie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu , w którym dokonywania jest wykładnia stosowanych przepisów Europejskiej Konwencji o ochronie Praw Człowieka i podstawowych wolności. Uwzględniając orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu oraz fakt , że uznał on już jeden raz , że sam fakt długotrwałego przebywania w przeludnionych celach warunkach uwłaczających ludzkiej godności stanowi wystarczającą przesłonkę do uznania naruszenia art.3Konwencji postaje traktowania poniżającego . Należy pamiętać , że norma 3m2 określona w art. 110§2k.k.w ustanawia po stronie osadzonego jego prawo podmiotowe , co ułatwia zainteresowanym walkę o właściwe warunki bytowania . Prawa podmiotowego można nadto dochodzić przed Sądem skoro nie jest ona respektowane , a to pocjaga za sobą konieczność wypłacania odszkodowania przez państwo. Wymarznie ilustruje ten problem pierwsze orzeczenia dotyczące roszczeń osadzonych o zadość uczynienie wobec powyższego pozwu jest całkiem zasadne.
Z poważaniem

………………………………..