Geneza powstania pierwszych państw

Państwo było najwyższym szczeblem organizacji społecznej.

Powstało poprzez potrzeby, jakie życie niosło w warunkach osiadłych. Obrona przed zagrożeniami z zewnątrz była uwarunkowana zadaniami wszystkich mieszkańców. Wspólne cele do zdobycia wymagały współpracy jakiejś przynajmniej grupy ludzi. W grupie tej zawsze znajdował się ktoś kto kierował zadaniami, ktory równierz musial zająć sie podzieleniem zadań miedzy jednostki. Lecz "przywódca" ten musiał być odpowiedzialny za podjęte zadania. Poprzez to wykształciło się pojęcie władzy i znaczenia ludzi, których można było jakoś wyróżnić z poza innych. Nazywamy to hierarchizacją społeczeństwa, czyli podział ludzi na stopień przynależności do grupy.

Wszystkiemu temu towarzyszyły pogłębiające się podziały majątku, przez to ten który sprawował władzę, gromadził co raz to więcej dóbr materialnych. Byli tacy pewni siebie, iż uważali, że należą im sie specjalne przywileje np. mniejszesz obciążenie na rzecz wspólnoty. Rozwój rzemiosła i handlu też był podzielony na poziom i technikę swoich umiejętności. Wśród ludzi podział ten stawał się co raz bardziej złożony. Sprawna funkcjonalność owego zespołu ludzi wymagała stworzenia odpowiednich organów, dzięki którym można by było stwierdzić kto i czym powinien się zajmować. Dzięki temu pojawiło się pierwsze państwo (polis). Forma państwa w starożytnej Grecji, Fenicji i Mezopotamii, nazywanego błędnie miastem-państwem. Terytorialnie polis obejmowała najczęściej samo macierzyste miasto z otaczającymi je wiejskimi terenami. Bywały duże polis (jak np. ateńskie), w skład których wchodziły osiedla o charakterze miejskim, niebędące odrębnymi organizmami, a także polis, które w ogóle nie posiadały ośrodka miejskiego.

Polis była wspólnotą wolnych obywateli, w której decyzje o ich życiu były podejmowane przez zgromadzenie ludowe (mężczyzn). Poza wspólnotą znajdowali się niewolnicy, a mieszkający w niej na stałe cudzoziemcy nie mieli prawa głosu, podobnie jak kobiety. Najczęstszymi ustrojami w polis były demokracja i oligarchia oraz timokracja. Dla Greka polis była pewnym ośrodkiem identyfikacji obywatelskiej i głównym środowiskiem politycznym, w życiu którego brał udział czyli określić ją można w pewnym sensie mianem ojczyzny.
Był to instytut, który obejmował wszystkich mieszkańców zamieszkałego terenu.

Poprzez powstanie państwa ludzie zamieszkały dany obszar, nazwali sie obywatelami. "Gorszy" obywatel (gorszy w sensie takim, że był niżej położony społecznie) chciał uzasadnienia czemu to on akurat nie stoi na czele władzy. Trzeba było to tłumaczyć, wręcz wpajać społeczności, że osoba która jest przywódca została obdarowana przez bogów cechami, czyli ma charakter nadprzyrodzony, dzięki którym mogła zajmować lepsze stanowisko w grupie. Władca, który stał na czele państwa był zazwyczaj królem jak i najwyższym kapłanem. Był łącznikiem między światem boskim, a ziemskim. Wola króla była wygłaszana wolą boską, którą ogłaszał. Sprzeciwienie się wobec monarchy, nieważne w jakim stopniu, było równoznaczne z świętokradztwem czy też sprzeciwienie się porządkom boskim. Nazywamy to ideologią władzy.